บทที่ 36 แกะอ้วนใหญ่สึนาเดะ

"พี่ชาย...พี่ชาย!"

หลี่ชวนกำลังจะทดลองวิชานินจาตัวต่อไป จู่ๆ ได้ยินเสียงคุ้นหูดังมาแต่ไกล รีบหยุดผสานมือ กระโดดหายไปจากที่เดิมในพริบตา

"โซระ มีอะไรหรือ?"

หลี่ชวนกระโดดลงมาจากกิ่งไม้สูง ลงมาตรงหน้าโซระที่กำลังตะโกน

โซระเห็นหลี่ชวนปรากฏตัว ตอบอย่างตื่นเต้น: "พี่ชาย พี่กิโนะมาที่วัด บอกว่ามีเรื่องด่วนจะหาพี่"

"ได้ ขอบใจที่วิ่งมาบอก คราวหน้าจะให้กิโนะเอาขนมมาฝาก"

หลี่ชวนก้มลงลูบหัวโซระ ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วกระโดดมุ่งหน้าไปทางวัดแห่งไฟ

ส่วนโซระยืนอยู่กับที่ มองร่างของหลี่ชวนที่จากไป ดวงตาฉายแววชื่นชม

พี่ชวนเป็นคนเดียวในวัดนอกจากอาจารย์จิริคุที่ไม่มองเขาด้วยสายตารังเกียจ

อีกทั้งยังแข็งแกร่ง เพิ่งเรียนวิชานินจาไม่ถึงปี ก็ไม่มีคนไหนเอาชนะพี่ชวนได้ในการฝึกประจำวัน

"กิโนะ มีเรื่องอะไรรีบมาหาฉันขนาดนี้?"

ที่ลานหลังวัดแห่งไฟ หลี่ชวนที่รีบกลับมา พบกิโนะที่ยืนรออยู่

กิโนะคำนับอย่างนอบน้อมก่อน แล้วจึงตอบ: "ท่าน แมวโคจิระของท่านหญิงชิชิมิหายไป ตอนนี้กำลังจะออกเดินทางไปโคโนฮะประกาศภารกิจตามหา

ที่โพยก์เปลี่ยนเงินก็มีการประกาศให้รางวัลภารกิจทาซึนะแห่งคลื่น มีคนรับไปแล้ว"

"งั้นก็เริ่มปฏิบัติการตามแผนได้!"

ดวงตาหลี่ชวนเป็นประกายทันทีที่ได้ยินข่าวนี้

ท่านหญิงชิชิมิเป็นภรรยาของไดเมียว ก็คือป้าของเขา แมวโคจิระของเธอหาย รวมกับภารกิจที่ปรากฏที่โพยก์เปลี่ยนเงิน พอจะคาดเดาได้ว่าทางโคโนฮะ ทีม 7 ที่คาคาชิเป็นหัวหน้า กำลังจะรับภารกิจคลื่น

คลื่นเป็นประเทศเกาะเล็กๆ มีนินจาในประเทศแทบไม่มีเลย เศรษฐกิจย่ำแย่ ประชาชนยากจน ตอนนี้ถูกกาโต้พ่อค้าขนส่งทางทะเลผู้ชั่วร้ายควบคุม

หลี่ชวนเพราะซื้อวิชานินจาด้วยเงินก้อนใหญ่ ทรัพย์สินที่มีมากมายก็เริ่มร่อยหรอ แม้จะตั้งขบวนพ่อค้า แต่ก็ยังไม่ถึงระดับที่เขาพอใจ

อีกทั้งในแผนอนาคตของเขา เงินเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

แม้คลื่นจะเป็นประเทศเล็ก แต่ก็เป็นประเทศ ถ้าดำเนินการเหมาะสม ให้ขบวนพ่อค้าของเขาเข้าไป แน่นอนจะได้ผลประโยชน์มหาศาล

ควบคุมเส้นเลือดเศรษฐกิจของประเทศ จริงๆ แล้วก็ไม่ต่างจากควบคุมประเทศเท่าไหร่

ถือโอกาสนี้ ยังเพิ่มประสบการณ์ต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งได้มาก ได้ประโยชน์สองต่อ

หลังกิโนะจากไปตามคำสั่ง หลี่ชวนก็มาหาจิริคุ (ต่อไปนี้จะไม่ใช่ข้าล่ะ เปลี่ยนเป็น ผมเหมือนเดิม ขอบคุณค่ะ )

"อาจารย์ ผมอยากออกไปท่องเที่ยวสักพัก เพิ่มประสบการณ์ตัวเอง"

"ท่องเที่ยว อืม ด้วยพลังของเธอ ก็ออกไปท่องเที่ยวได้แล้ว"

ได้ยินหลี่ชวนขอออกไปท่องเที่ยว จิริคุอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้าเห็นด้วย

เขารู้ว่าการจะเป็นนินจาที่แข็งแกร่งจริงๆ แค่อยู่ในวัดแห่งไฟฝึกหนักย่อมเป็นไปไม่ได้ วัดแห่งไฟก็ไม่มีระบบภารกิจ การท่องเที่ยวเป็นวิธีเพิ่มประสบการณ์ที่ดี

ในสายตาจิริคุ ตอนนี้จักระของหลี่ชวนพอจะถึงระดับจูนินทั่วไป แต่เพราะมีวิชานินจาจักระห้าธาตุผสานกับศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม ในหมู่จูนินถือว่าแข็งแกร่งระดับสุดยอด

ดังนั้นออกไปท่องเที่ยว ขอแค่ไม่เจอระดับโจนิน ก็ปลอดภัยแน่นอน

สำคัญคือหลี่ชวนมีฐานะเป็นเจ้าชายแคว้นไฟ ถ้ามีอันตรายใหญ่จริงๆ แค่เปิดเผยฐานะตรงๆ ก็ต้องได้รับการปกป้อง

ตอนนี้เป็นยุคสงบสุข ฐานะอันสูงส่งของหลี่ชวนเจ้าชายแคว้นไฟก็คือร่มคุ้มครอง เกิดเรื่องในเขตใครก็ยุ่งยากทั้งนั้น

แคว้นไฟตั้งอยู่กลางห้าประเทศใหญ่ อยู่ในเขตเนินเขาที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด มีป่าไม้มากมาย ด้วยข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ เศรษฐกิจก็เจริญที่สุดในห้าประเทศใหญ่

หมู่บ้านโคโนฮะตั้งอยู่ใต้เมืองหลวงแคว้นไฟ ระยะทางไม่ไกลนัก เพื่อให้แคว้นไฟมีเรื่อง นินจาในหมู่บ้านจะได้สนับสนุนได้ทันที

ส่วนคลื่นตั้งอยู่ทางตะวันออกของหมู่บ้านนินจาโคโนฮะ

หลี่ชวนไม่ได้ไปโคโนฮะ แต่หลังได้รับอนุญาตให้ออกท่องเที่ยวจากจิริคุ ก็เปลี่ยนเป็นชุดพระมาตรฐานของวัดแห่งไฟ สวมหมวกฟาง ถือไม้เท้าที่ให้กิโนะจ้างช่างในเมืองหลวงทำด้วยเงินก้อนใหญ่ มุ่งหน้าไปทางคลื่น

ออกเดินทางพร้อมกันกับขบวนพ่อค้าที่เขาจัดตั้ง

เพราะรู้ว่าท่านหญิงชิชิมิไปประกาศภารกิจที่โคโนฮะ กว่าทีมคาคาชิจะถึงคลื่น ต้องใช้เวลาหลายวันแน่ ดังนั้นระหว่างทางหลี่ชวนจึงไม่รีบร้อน

เดินๆ หยุดๆ สัมผัสทิวทัศน์เมืองต่างๆ ในแคว้นไฟ

แคว้นไฟมีพื้นที่กว้างใหญ่ นอกจากเมืองหลวงและหมู่บ้านลับโคโนฮะ ยังมีเมืองและหมู่บ้านมากมาย

"เทคโนโลยีโลกนี้แปลกจริงๆ"

ออกจากเมืองหลวงแคว้นไฟวันที่สาม ในเมืองไม่ไกลชายแดน หลี่ชวนนั่งกินของว่างที่แผงข้างทาง มองป้ายนีออนฝั่งตรงข้ามพลางถอนใจ

จะบอกว่าเป็นโลกที่เทคโนโลยีล้าหลังก็ได้ เห็นไฟนีออนหลากสีตามถนน มีตู้เกมหยอดเหรียญ แม้แต่คอมพิวเตอร์ก็มี

จะบอกว่าเจริญก็ได้ สิ่งก่อสร้างและชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนกลับเหมือนยุคโบราณ

งงจริงๆ

"หยุดนะ! อย่าวิ่ง! ใช้เงินคืนด้วย!"

ขณะที่เขากำลังกินของว่างดูการแสดงหุ่นเงานินจาต่อสู้อยู่ข้างถนน ความวุ่นวายที่มุมถนนก็ดึงความสนใจเขา

กระโดดขึ้นหลังคา หยิบกล้องส่องทางไกลจากพื้นที่ภารกิจ ไม่นานก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่แท้มีผู้หญิงสองคนเป็นหนี้ไม่ยอมใช้ กำลังถูกคนจำนวนมากถือไม้วิ่งไล่

"เป็นหนี้ไม่ใช้ หรือว่า?"

หลี่ชวนที่ตั้งใจจะไม่สนใจ จู่ๆ นึกอะไรขึ้นได้ก็ยกกล้องส่องทางไกลขึ้นดูอีกครั้ง

ผู้หญิงสองคนนั้นดูยังสาว คนหนึ่งผมยาวสีทอง มีเครื่องหมายรูปข้าวหลามตัวสีม่วงที่หน้าผาก รูปร่างดีอย่างน่าตกใจ

อีกคนผมสั้นสีดำ อุ้มหมูน้อยสีชมพูน่ารักตัวหนึ่ง

"ดูจากลักษณะแล้ว เป็นสึนาเดะจริงๆ!"

สึนาเดะ หนึ่งในซันนินตำนาน นินจาแพทย์ที่แข็งแกร่งที่สุด หลานสาวของฮาชิรามะ เซ็นจุ โฮคาเงะที่ 1 เจ้าหญิงแห่งตระกูลเซ็นจุ โฮคาเงะที่ 5 ในอนาคต

ชอบการพนัน โชคร้ายสุดๆ แทบจะแพ้ทุกครั้งที่เล่น มีฉายาในบ่อนว่า "แกะอ้วนใหญ่"

เพราะการตายของคนรักและน้องชายในสงคราม จิตใจได้รับความกระทบกระเทือน ละทิ้งความเป็นนินจาจากไปจากโคโนฮะ

นึกถึงข้อมูลเกี่ยวกับสึนาเดะในความทรงจำ หลี่ชวนคิดครู่หนึ่ง แล้วเก็บกล้องส่องทางไกล กระโดดลงพื้นวิ่งไปทางที่เกิดความวุ่นวาย

โฮคาเงะที่ 5 ในอนาคต เมื่อเจอแล้วต้องติดต่อแน่นอน

ถ้าสร้างความสัมพันธ์ที่ดีไว้ก่อน เมื่อไม่นานหลังจากนี้สึนาเดะถูกเชิญกลับไปเป็นโฮคาเงะ บางทีเขาอาจได้ผลประโยชน์บางอย่าง

ตามจดหมายที่กิโนะส่งมาด้วยนกอินทรีเช้านี้ ท่านหญิงชิชิมิเพิ่งพาโคจิระกลับเมืองหลวง ทีมคาคาชิก็คงเพิ่งออกจากโคโนฮะ ใช้เวลาสักหน่อยก็ทัน

(จบบท)