บทที่ 239 : ตอนพิเศษ (1)
บทที่ 239 : ตอนพิเศษ (1)
“เฮ้อ”
อากาศแจ่มใสเลยทีเดียว
วันนี้ก็เช่นเคย ฉันปูผ้าห่มผึ่งแดด
เป็นกิจวัตรประจำวันที่ฉันทำเป็นประจำ
ค่ำคืนอันเร่าร้อนดำเนินไปทุก ๆ คืน และผ้าห่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ฉันรู้สึกดีที่ได้เห็นผ้าห่มถูกซักอย่างสะอาดและตากแดดให้แห้ง แต่ก็รู้สึกเขินอายในเวลาเดียวกัน
ฉันมีความสัมพันธ์มากมายขนาดนี้เลยเหรอ?
ภาพผ้าห่มผืนใหม่ที่เปลี่ยนทุกวันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดำเนินกิจการโรงแรม แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือมีเพียงเนอร์และอาร์วินเท่านั้นที่มีอะไรกันฉันได้ในตอนนี้
เนื่องจากชีอันต้องดูแลร่างกายหลังคลอด เธอจึงยังไม่ได้มีเพศสัมพันธ์ไม่ได้
เพราะร่างกายของเธออ่อนแอมาโดยตลอด เธอจึงต้องระมัดระวัง
ฉันถอนหายใจอีกครั้งและมองไปที่ผ้าห่ม
น่าแปลกที่รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของฉัน ทั้ง ๆ ที่ภาพตรงหน้าไม่มีอะไรพิเศษ
จะว่าน่าอายก็น่าอาย และจะว่ามีความสุขก็มีความสุข
ฉันที่เคยตามหาความมั่นคงจนสงสัยว่าฉันเคยมีช่วงเวลาที่สบายใจมากกว่านี้หรือไม่
“......”
ในเวลานั้นมีคนปรากฏตัวข้างฉันและฝังจมูกไว้ในผ้าห่ม
เธอสูดดมกลิ่นนั้นเข้าจมูกซ้ำหลาย ๆ ครั้ง
“…”
ฉันจ้องมองเนอร์
ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตรวจสอบว่าซักผ้าเสร็จเรียบร้อยหรือไม่
ฉันมองไปที่เธอแล้วถาม
“ฉันซักผ้าเสร็จแล้ว”
“กลิ่นหายไปแล้ว…”
แต่เนอร์พึมพำด้วยสีหน้าผิดหวัง
ฉันมองสีหน้าของเนอร์แล้วถาม
“...อะไรนะ?”
“กลิ่นของเรา”
เมื่อฉันมองดูผ้าห่มตรงหน้า ฉันเห็นว่าผ้าห่มเป็นผืนที่ฉันใช้กับเนอร์
ผ้าห่มที่เปียกโชกไปหมดเพราะเราหลังจากมีเราผ่านค่ำคืนที่ร้อนแรงมา
ฉันมองไปที่เนอร์ ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเศร้า
การแสดงอะไรแบบนี้... ฉันรู้สึกว่ามันกำลังแสดงถึงความรักของเธอที่มีต่อฉัน
ในขณะที่ฉันไม่สามารถพูดอะไรกับเธอได้ เธอเข้ามาใกล้ฉันด้วยดวงตาเศร้า ๆ ของเธอและทิ้งตัวมาในอ้อมแขนของฉัน
จากนั้นเธอก็สูดดมกลิ่นของฉันและพันหางไว้รอบต้นขาของฉัน
“ฉันขอดมกลิ่นแบบนี้ ดังนั้นนายอยู่นิ่ง ๆ สักพักนะ”
“…”
ถ้าตามปกติ การเห็นเนอร์แบบนี้คงจะดูน่ารัก แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันให้ความรู้สึกเหมือนเธอมีเจตนาแอบแฝง และมันก็เป็นความจริงที่ทำให้รู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง
ฉันไม่สามารถลบความสงสัยได้ว่าเธอเข้าหาฉันด้วยความตั้งใจบางอย่าง
แต่ทั้งหมดก็อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เพราะเนอร์เพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ ในอ้อมแขนของฉันโดยไม่ขยับเขยื้อน
หรือพูดอะไร
เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนั้น ฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกอดเธอเบา ๆ
และในขณะที่ฉันกอดเธอ เนอร์ที่กำลังดิ้นอยู่ในอ้อมแขนก็เอามือวางบนกางเกงของฉัน
เนอร์ใช้แรงกดลงไปเบา ๆ ทันที
เธอกระซิบ
“...เรามาทำแบบนั้นกันไหม?”
ตามคาด
ฉันกลืนน้ำลายลงขอแรง ๆ
ลางสังหรณ์ไม่เคยผิดเลยจริง ๆ
พูดตามตรงไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจรูปลักษณ์ที่สวยงามของเนอร์และความเย้ายวนของเธอ
ฉันรู้สึกอยากจะเข้าไปในร่างกายเธอตอนนี้เลย
...แต่นั่นไม่เหมือนสัตว์เกินไปเหรอ?
นอกจากนี้ เมื่อคืนฉันเพิ่งมีค่ำคืนที่ร้อนแรงมากกับอาร์วิน
ฉันก็ต้องการเวลาพักผ่อนเช่นกัน
“...อืม...”
ขณะที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัวและพูดคุย เสียงก็ดังมาจากในบ้าน
‘แง! แง!’
อดัมช่วยฉันไว้
ฉันค่อย ๆ ดันเนอร์ออกจากอ้อมแขนแล้วพูดว่า
“โอ้ ฉันไปดูอดัมก่อนนะ”
“...ฮึ่ม”
“...เนอร์?”
“อื้อ ไปเถอะเบิร์ก”
ในไม่ช้าเธอก็หันไปทางผ้าของเธอและโบกมือให้ฉัน
ฉันผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่คอและเข้าไปในบ้าน
.
.
.
.
เมื่อฉันเข้าไปในห้องชีอันก็อยู่ในนั้นแล้ว
เธอปลอบอดัมด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนขณะอุ้มลูกชายของเราไว้ในอ้อมแขน
นี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วตั้งแต่เธอคลอดอดัม
ร่างกายของเธอกลับคืนสู่สภาพเดิมเรียบร้อย
ได้ยินมาว่าตอนนี้ประจำเดือนของเธอก็กลับมาเป็นปกติ
ชีอันหมกมุ่นอยู่กับอดัมมากจนเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเข้ามา
“ลูกชายของแม่ ร้องไห้ทำไม หื้อ?”
เธอปฏิบัติกับลูกชายของเราเหมือนสมบัติล้ำค่า
ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าชีอันรักลูกชายของเรามากแค่ไหน
เธอเป็นแบบนั้นมาตลอด
ชีอันรักของฉันและลูกชายที่สืบสายเลือดของฉันไปครึ่งหนึ่ง
ลูกชายของเราถูกตั้งชื่อตามพี่ชายที่รักของฉัน
ดังนั้นเขาจึงเหมือนกับสมบัติอันล้ำค่าของเรา
ฉันเดินไปหาชีนอัจับไหล่เธอไว้
ฉันยิ้มให้กับเธอและจูบแก้มของเธอเบา ๆ
“ไม่เหนื่อยเหรอ ชีอัน?”
"หื้ม? เหนื่อยอะไร?"
“เพราะอดัมร้องไห้ตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“ฉันไม่เหนื่อยเลย”
แค่มองรอยยิ้มบนใบหน้าของชีอัน ฉันก็บอกได้เลยว่าไม่ใช่เรื่องโกหก
ฉันยื่นมือออกไปรับอดัมจากเธอ
น่าแปลกใจที่เด็กคนหนึ่งจะตัวเล็กได้ขนาดนี้
ฉันรู้สึกเหมือนสามารถปิดร่างเขาได้ได้ด้วยมือข้างเดียว
ฉันรับอดัมไว้ในอ้อมแขนด้วยความระมัดระวัง
“แง! แง้!”
แต่อดัมก็กลัวและร้องไห้เสียงดัง
ขณะที่ฉันประหม่าเล็กน้อย ชีอันก็หัวเราะและเอาอดัมกลับไป
เธอมองฉันด้วยสายตาขี้เล่นแล้วพูดว่า
“ฉันเดาว่าอดัมชอบแม่มากกว่า ใช่ไหมลูก?”
ราวกับว่าอดัมจะตอบคำถามชีอัน ทันทีที่กลับมาสู่อ้อมแขนของแม่ เขาก็หยุดร้องไห้และลืมตามองไปรอบ ๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อดัม”
ในขณะนั้น มีคนเรียกหาอดัมจากด้านหลัง
พอหันกลับไปก็พบว่าอาร์วินยืนอยู่ตรงนั้น
ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดนั้น เธอแอบซ่อนบางสิ่งไว้ด้านหลัง
เมื่อฉันมองใกล้ ๆ มันดูเหมือนเป็นของเล่นเด็กที่เธอทำขึ้นมา
อาร์วินกระแอมในลำคอเบา ๆ แล้วเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
ฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอแสดงความรักต่ออดัมด้วย และฉันก็รู้สึกขอบคุณเธอมาก
“นายมาถึงก่อนแล้วเหรอ?”
ดวงตาของอาร์วินไม่ละสายจากอดัมเมื่อเธอพูดอย่างนั้น
เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าอาร์วินรักอดัมมาก
หลังจากมองอดัมแบบนั้นอยู่พักหนึ่ง เธอก็ยิ้มและแนะนำพวกเรา
“อยากไปเดินเล่นไหม อดัมคงอยากเห็นโลกภายนอกบ้าง”
ทั้งชีอันและฉันพยักหน้า
มันเป็นความคิดที่ดีเลยทีเดียว
แล้วอาร์วินก็พูดว่า
“อา ชีอัน อาหารที่ข้างล่าง…”
“อ๊ะ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของอาร์วิน ชีอันก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้
แล้วเธอก็พูดว่า
“เบลล์ช่วยดูอดัมแทนด้วย ฉันทำอาหารค้างไว้...”
“ได้สิ”
แต่ในขณะที่ฉันอุ้มอดัมไว้อีกครั้ง อดัมก็ร้องไห้เสียงดัง
อาร์วินหัวเราะลั่นและรับอดัมไปอุ้มไว้แทน
อดัมดูเหมือนจะสงบลง เขาหยุดร้องไห้แล้วมองมาที่ฉันอย่างสดใส
“…ฉันเสียใจจริง ๆ นะ”
เมื่อฉันแสดงความรู้สึกที่จริงใจออกไป ชีอันและอาร์วินก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
ถึงกระนั้น ชีอันก็ขยับเท้าอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปยังห้องครัว
อาร์วินยิ้มร่าเริงให้กับอดัม เธอถูจมูกกับอดัมเบา ๆ แล้วมองมาที่ฉัน
“น่ารักจริง ๆ เลยอดัม”
“…”
“ฉันคิดว่าเขาจะเป็นมนุษย์คนโปรดคนถัดไปของฉัน”
ฉันหัวเราะกับคำพูดของอาร์วิน
อาร์วินกระซิบกับอดัม
“อดัมต้องรีบโตนะ เข้าใจไหม?”
ในขณะที่ฉันกำลังมองดูภาพนั้นอย่างมีความสุข อาร์วินก็พูดขึ้นมาว่า
“...ถ้าแบบนั้น นายก็จะสามารถปกป้องน้องของนายได้...”
“…”
เป็นช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าอาจมีเหตุผลอื่นว่าทำไมอาร์วินถึงชอบอดัม
ในขณะนั้น ดูเหมือนอดัมกำลังมองมาที่ฉันเช่นกัน
ตอนนี้อาร์วินดูเหมือนจะแปลก ๆ ไปสักหน่อย
“เบิร์ก”
“หา?”
“รู้ไหมว่าอะไรผุดขึ้นมาในหัวฉันทุกครั้งที่เห็นอดัม?”
“...”
ในขณะนั้น ดวงตาของอาร์วินที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นเย็นชา
แม้จะยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนริมฝีปากของเธอ แต่เธอไม่สามารถปิดบังความจริงในน้ำเสียงของเธอได้
“...ฉันคิดว่าลูกของเรามาช้าเกินไป”
“....”
“...ไม่ใช่เหรอ?”
พลังบางอย่างที่สัมผัสได้จากเนอร์และอาร์วิน
ฉันแอบกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง
แล้วฉันก็พูดบางอย่างออกไปเหมือนเป็นข้อแก้ตัว
“เอ่อ…เมื่อวานฉันก็ทำมันหนักเหมือนกันนะ”
"อา…"
อาร์วินพยักหน้าราวกับว่าเธอรับรู้ทุกอย่าง
“นายกำลังพูดถึงเรื่องที่นายเอาแต่หลั่งข้างนอกนะเหรอ?”
ฉันไม่สามารถโต้แย้งกับความจริงนั้นได้
อาร์วินยักไหล่แล้วพูดต่อ
“ฉันรู้ว่านายต้องการมีความสัมพันธ์แบบนั้นไปเรื่อย ๆ”
ฉันกลอกตาและพึมพำ อยากเปลี่ยนเรื่อง
“...บทสนทนาแบบนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ควรพูดต่อหน้าอดัม-”
“อื้อ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะระวังคำพูดแบบนี้ก็แล้วกัน…”
แต่มันเป็นข้อแก้ตัวที่ฟังแล้วดูไม่ได้จริงจังอะไร
อาร์วินยังคงยิ้มสดใสให้อดัม
ขณะที่เธอเล่นกับอดัมด้วยสีหน้าสดใส เหงื่อฉันก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“…”
ฉันยืนนิ่ง ไม่สามารถทำอะไรกับมือที่เงอะงะของฉันได้
ฉันไม่สามารถแม้แต่จะอุ้มอดัมได้ ขณะที่เป็นเช่นนั้นทุกอย่างรู้สึกอึดอัด
“ไม่เป็นไร”
ตอนนั้น อาร์วินพูดขึ้น ทำให้บรรยากาศสดใสขึ้น
เธฮหันมายิ้มจนดวงตาของเธอเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
“…หากเด็กคนต่อไปเป็นลูกของเรา นั้นคงไม่ใช่ปัญหา”
"…ฮะ?"
“ไม่ใช่ลูกของเนอร์… ลูกของชีอัน…แต่เป็นลูกของฉันกับนายควรจะเป็นรายต่อไป”
“...”
“นายคิดว่าไงเบิร์ก?”
ฉันรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดไม่ใช่แค่คำพูดลอย ๆ เท่านั้น
ไม่ใช่แค่การการโน้มน้าว…แต่เป็นคำเตือน
นั่นหมายความว่าลูกคนต่อไปต้องเป็นของเราเท่านั้น
แน่นอนว่าฉันอยากมีลูกกับอาร์วิน
ความทุ่มเทที่เธอเลี้ยงดูอดัมยิ่งเพิ่มความรู้สึกของเธอ
แต่อย่างไรก็ตาม อะไรคือสาเหตุที่ทำให้ฉันรู้สึกเช่นนี้?
ฉันกระแอมในลำคอแล้วพูดขึ้น
“ดังนั้น…เพียงเพราะเธอต้องการมัน”
แต่อีกครั้งที่คำพูดเหล่านี้ใช้ไม่ได้กับอาร์วิน
“คำตอบของนายคืออะไร?”
“....”
แม้ว่าเธอจะรักอดัมมากแค่ไหน ความปรารถนาของเธอที่อยากจะลูกก็แสดงออกมาขึ้นเช่นกัน
ในที่สุดฉันก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
"…ได้สิ"
ฉันแค่พยักหน้าเบา ๆ ให้เธอ