(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1215 รายนามสวรรค์กลายเป็นที่ยอมรับ
อ๋องเทียนอวี่ที่เคยแสดงออกอย่างผ่อนคลาย มุมปากที่ยิ้มบาง ๆ ของเขากลับกลายเป็นแช่แข็งในทันที ผู้ที่สามารถเข้ามาในลานด้านในนี้ได้ ล้วนเป็นคนสนิทของเขาแทบทั้งนั้น และคนสนิททุกคนก็รู้ดีว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่ควรบุกเข้ามาในลานด้านในโดยพลการ
ตอนนี้คนสนิทของเขาได้บุกเข้ามาในลานด้านในพร้อมตะโกนว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว เขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
“เกิดอะไรขึ้น?”
อ๋องเทียนอวี่ก้าวสามก้าวเป็นสองและเปิดประตูเดินเข้ามาในลาน
คนที่เข้ามานั้นถือหนังสือพิมพ์อมตะหนึ่งฉบับ ยื่นให้กับอ๋องเทียนอวี่อย่างเร่งรีบ พร้อมกล่าวว่า “เมื่อครู่นี้ ข่าวชัยชนะจากเขตเป๋ยเจ๋อถูกส่งเข้าพระราชวัง พวกเราเพิ่งได้ทราบเนื้อหาของข่าวนั้น หนังสือพิมพ์อมตะก็มาถึงแล้ว พอข้าเห็น หัวข้อข่าวนี้...”
อ๋องเทียนอวี่ไม่รอให้พูดจบ ก็ยกมือแย่งหนังสือพิมพ์อมตะมาใช้พลังชีพจร จากนั้นสายตาก็ตกไปที่หัวข้อข่าวหลัก หนึ่งลมหายใจ สองลมหายใจ สามลมหายใจ...
เวลาผ่านไป สีหน้าของอ๋องเทียนอวี่ก็ยิ่งดูแย่ลงเรื่อย ๆ
อ๋องเหอเป่ย อ๋องอู๋จี๋ อ๋องปิงและคนอื่น ๆ รีบตามออกมา มายืนเคียงข้างอ๋องเทียนอวี่
เมื่อเห็นหัวข้อข่าวในหนังสือพิมพ์อมตะ อ๋องปิงก็อยากจะพูดบางอย่าง แต่ก็หยุดเอาไว้ สีหน้าดูซับซ้อนเป็นพิเศษ
“นี่มัน...”
“เป็นไปได้อย่างไร? เหออิ๋วหยวนทำไมถึงพูดแทนหอจิ้นจือได้? ซือไห่เสียนเพียงคนระดับกลาง ทำไมถึงสามารถสังหารยอดฝีมือระดับสูงของหอปกฟ้าได้?” อ๋องเป้าล่วนตาเบิกกว้าง โกรธจนผมชี้ฟู
เพราะคำพูดของเหออิ๋วหยวน และผลงานการต่อสู้ของซือไห่เสียน ไม่ว่าการแสดงก่อนหน้านี้ของพวกเขาจะเป็นอย่างไร หรือความช่วยเหลือจากซื่อหม่าเทียนเสวียน รายชื่อของรายนามสวรรค์ก็ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป
หากยังสงสัยอยู่ จะเชื่อได้อย่างไร?
เหออิ๋วหยวนผู้กดดันให้เหล่าผู้สถาปนาตนทั้งหลายไม่สามารถยกหัวขึ้นมาได้ เจ้าจะไม่เชื่อหรือ?
ตัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนที่ระดับกลางสังหารระดับสูงอยู่ตรงหน้า เช่นนี้เจ้าจะไม่เชื่อหรือ?
เพียงสองคนนี้ก็เพียงพอที่จะถอนรากถอนโคนข้อสงสัยทั้งหมดที่คนในอาณาจักรโย่วมีต่อรายนามสวรรค์!
เมื่ออ่านต่อไป สีหน้าของพวกเขาก็ยิ่งแย่ลง
โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่ารายนามสวรรค์ได้จัดให้ซือไห่เสียนอยู่เหนือเย่อู่เจียวมานานแล้ว เหมือนกับว่าพวกเขารู้ดีว่าซือไห่เสียนระดับกลางนั้นแข็งแกร่งกว่าเย่อู่เจียวในระดับสูงมาก่อนแล้ว คนทั้งห้าก็พูดไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว
ในขณะเดียวกัน หลังจากอ๋องหลงหยางกลับไปถึงวังของตน สิ่งแรกที่เขาทำคือการติดต่อกับเฉินเซี่ย
เมื่อหินส่งเสียงเชื่อมต่อ อ๋องหลงหยางก็รีบพูดขึ้นว่า “เจ้าหอเฉิน ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้แล้วเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในพระราชวัง พูดตรง ๆ ว่ามีซื่อหม่าเทียนเสวียนอยู่ ข้าเกรงว่าข้าก็ไร้ทางสู้แล้ว”
“ฝ่าบาทจะวิตกไปไย? ตอนนี้ท่านออกไปเดินตามถนนดูสิ ฟังดูว่าผู้คนพูดถึงอะไรในหนังสือพิมพ์อมตะของวันนี้ ข่าวอะไรคือหัวข้อข่าวหลัก” เฉินเซี่ยยิ้มบาง ๆ
แม้ไม่สนใจอ๋องเทียนอวี่ แต่หนังสือพิมพ์อมตะก็ยังคงแพร่กระจาย และรายนามสวรรค์ก็ยังคงอัปเดตต่อไป ทว่าตอนนี้การที่มีข้อเท็จจริงมาแสดงให้เห็น มันทำให้เฉินเซี่ยรู้สึกสะใจยิ่งกว่า
เมื่อพูดจบ อ๋องหลงหยางก็ออกจากตำหนักด้วยความสงสัย แปรเปลี่ยนเป็นประกายหายวับขึ้นสู่ฟากฟ้า ก่อนจะแผ่กระจายพลังสัมผัสไปรอบ ๆ
ในขณะนี้ ผู้คนบนถนนต่างถือหนังสือพิมพ์อมตะกันไว้ และส่งเสียงตกตะลึงกันต่อเนื่อง
“นี่คือพลังของซือไห่เสียน ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในระดับกลางหรือ? แข็งแกร่งจริง ๆ ระดับกลางสังหารระดับสูง คนแรกในประวัติศาสตร์!”
“ซื่อหม่าเทียนเสวียนในอดีตก็ไม่มีผลงานที่น่าทึ่งขนาดนี้ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ซือไห่เสียนจะเป็นศรัทธาของข้าในวันข้างหน้า การฝึกฝนก็ต้องเป็นแบบเขา ระดับกลางท้าทายระดับสูง!”
“ที่สำคัญคือรายนามสวรรค์ของหอจิ้นจือ เพิ่งเผยแพร่ได้ไม่นานก็จัดอันดับให้ซือไห่เสียนอยู่เหนือเย่อู่เจียว ตอนนั้นข้ายังสงสัยเลยว่าเย่อู่เจียวคงจะเป็นอันดับหนึ่งในระดับกลางของหอปกฟ้า ถ้าได้ประลองกับซือไห่เสียนผู้เป็นอันดับหนึ่งของอาณาจักรโยว่ในระดับกลาง ใครจะชนะใครจะแพ้?”
“ใช่ ข้าเองก็คิดเช่นนั้น แต่เมื่อได้ยินว่าแม้กระทั่งเสนาบดีความมั่นคงยังกล่าวว่ารายนามสวรรค์เป็นเพียงกลอุบายของหอจิ้นจือ ข้าก็ไม่ได้คิดมากอะไร แต่ไม่คาดคิดว่าเย่อู่เจียวกลับเป็นระดับสูง!”
“พอเถอะ อย่าพูดถึงพวกเราเลย ดูหัวข้อข่าวในหนังสือพิมพ์อมตะสิ ท่านเหออิ๋วหยวนยังแสดงความชื่นชมต่อความแม่นยำของรายนามสวรรค์เลย กล้าที่จะจัดระดับกลางให้อยู่เหนือระดับสูง ถ้าเป็นการจัดแบบสุ่มล่ะก็ มันก็คงจะเป็นเรื่องตลกเกินไป”
“พวกเจ้าว่า เป็นไปได้หรือไม่ว่า ความไม่พอใจของเสนาบดีความมั่นคงมาจากการที่ในรายนามสวรรค์ มีคนสองคนที่อยู่เหนือเขาไปอีกนอกจากท่านเหออิ๋วหยวน! ที่ผ่านมาหลายปี เสนาบดีความมั่นคงมักอ้างตัวว่าเป็นอันดับสองของช่องเขาเฉาเทียน แต่เมื่อรู้ว่ามีคนอยู่เหนือเขาอีกสองคน เขาจึงรับไม่ได้!”
“เจ้ากล้าพูดจริง ๆ ไปไกล ๆ ข้าเลย ข้ากลัวว่าเดี๋ยวหัวของเจ้าจะหลุดแล้วเลือดจะกระเด็นมาเปื้อนเสื้อใหม่ที่ภรรยาข้าตัดให้ แต่พูดก็พูดเถอะ ข้าก็เห็นด้วยจริง ๆ!”
......
เสียงพูดคุยดังไปทั่วทุกมุมถนน อารมณ์หม่นหมองของอ๋องหลงหยางก็พลันถูกขจัดไปจนหมดสิ้น
เสียงสนทนาก้องไปทั่วทุกมุมถนน ความเครียดขมุกขมัวในใจของอ๋องหลงหยางก็พลันสลายหายไป เมื่อกลับมาถึงวัง คำพูดแรกที่เขากล่าวคือ “เตรียมของขวัญ จัดของให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!”
ฮะ? ยังคิดจะยกเลิกคำสั่งม้วนทองอยู่หรือ?
คืนนี้จงฝันให้ดี ๆ ว่าในฝันนั้น สำนักอมตะอาจถูกทำลายลงด้วยมือของพวกเจ้า
“ไม่คาดคิดเลยว่า เหออิ๋วหยวนจะยืนยันความถูกต้องให้กับรายนามสวรรค์ได้จริง ๆ” อ๋องหลงหยางพูดด้วยความรู้สึกปนเป
ด้วยคำพูดของเหออิ๋วหยวน น้ำหนักคำพูดของซื่อหม่าเทียนเสวียนยังคงเบาไปเล็กน้อย
...
...
...
สำนักอมตะ
หลังจากค่ำคืนมาถึง เหวินผิงที่เพิ่งออกจากเขตต้องห้ามสุดท้ายจากการบำเพ็ญเพียร ก็ได้รับเสียงติดต่อจากเฉินเซี่ย เมื่อได้ยินข่าวว่าซือไห่เสียนชนะเย่อู่เจียว เหวินผิงก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากนัก
รายนามสวรรค์ที่จัดโดยระบบ จะเกิดความผิดพลาดได้อย่างไรกัน?
แต่ข่าวต่อไปที่เขาได้รับนั้นกลับทำให้เหวินผิงรู้สึกแปลกใจ ซือไห่เสียนถึงแม้จะยังไม่ได้เข้าขั้นสูง แต่ก็ได้รับการแต่งตั้งจากจักรพรรดิให้เป็นอ๋อง และมอบตำแหน่ง “เทพเพลิง” และเข้าร่วมในราชวงศ์ นั่นก็หมายความว่าในอนาคตซือไห่เสียนจะสามารถก้าวขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของอาณาจักรโยว่ได้
เมื่อได้ยินข่าวนี้ เหวินผิงก็เข้าใจว่าจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ต้องการจะใช้ซือไห่เสียนอย่างหนัก ท้ายที่สุดแล้ว การที่ผู้สถาปนาตนระดับกลางสามารถฆ่ายอดฝีมือระดับสูงได้ ก็เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของช่องเขาเฉาเทียน
“ดูเหมือนเขาจะเริ่มสงสัยในตัวเสนาบดีความมั่นคงแล้ว และอาจจะคิดว่าเสนาบดีความมั่นคงที่เขาไว้ใจนั้นไม่ได้จงรักภักดีต่อเขาอย่างเต็มที่” เหวินผิงกล่าวด้วยความรู้สึกปนเป แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
ไม่ว่าจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่จะสงสัยในตัวซื่อหม่าเทียนเสวียนหรือไม่ ซือไห่เสียนก็ได้ก้าวขึ้นบนเส้นทางที่จะก้าวสู่จุดสูงสุดของอาณาจักรโยว่แล้ว
เมื่อถึงเวลาที่สำนักอมตะก้าวข้ามอาณาจักรโยว่ และยืนอยู่บนจุดสูงสุดของช่องเขาเฉาเทียน อาณาจักรโยว่ก็ยังคงเป็นปัญหาหนึ่งอยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการเป็นจักรพรรดิ แต่ยังไงอาณาจักรโยว่ก็เป็นดินแดนที่ใหญ่โต และมีประชากรมากมาย ยังไงก็ต้องมีใครสักคนที่ปกครอง และคน ๆ นั้นควรจะเป็นคนของสำนักอมตะ
คน ๆ นั้นอาจจะเป็นซือไห่เสียนก็ได้
“ส่งเสียงติดต่อซือไห่เสียน บอกให้เขาทำทุกสิ่งอย่างเต็มที่ หากพบยอดฝีมือระดับสูงที่อยู่ในอันดับที่สี่สิบแปดหรือสูงกว่านั้น ก็ให้พาพวกเขาไปยังที่ที่ไม่มีคน สำนักจะจัดการเอง”
เฉินเซี่ยตอบรับ “รับทราบ ท่านเจ้าสำนัก! อ้อ ท่านเจ้าสำนัก ซือคงจุยซิงเพิ่งติดต่อมาหาข้า บอกว่าจักรพรรดิเรียกตัวเขาไปเมื่อครู่ ให้เขาสืบสวนซื่อหม่าเทียนเสวียนอย่างละเอียด ไม่ให้พลาดแม้แต่นิดเดียว และยังห้ามมีคนที่สามรู้ พร้อมทั้งเตือนซือคงจุยซิงไม่ให้ใช้คนจากหอตรวจการด้วย!”
“เช่นนั้นเจ้าก็ทำการตกลงกับจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ แล้วขายข้อมูลของซื่อหม่าเทียนเสวียนให้เขา จำไว้ว่าห้ามขายในราคาถูก ยิ่งละเอียดเท่าไหร่ยิ่งดี ไม่ต้องสนใจว่าจักรพรรดิจะมองหอจิ้นจืออย่างไร”
เหวินผิงรู้ดีว่า การปรากฏของรายนามสวรรค์และการขยายตัวของหนังสือพิมพ์อมตะ คงจะทำให้จักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่รู้สึกถึงภัยคุกคาม ท้ายที่สุดในฐานะจักรพรรดิ เขาย่อมไม่อยากเห็นสิ่งที่แข็งแกร่งกว่าหอตรวจการปรากฏขึ้น
ถ้าหอจิ้นจือสามารถให้ข้อมูลของซื่อหม่าเทียนเสวียนได้ จักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่คงจะยิ่งระแวงหอจิ้นจือ หรือแม้กระทั่งคิดอยากจะควบคุมหอจิ้นจือให้เป็นของตน หรือทำลายมันไป
แต่ก็อย่างที่พูดไป
เหวินผิงไม่ใส่ใจเรื่องนี้นัก
เพราะจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ อย่างน้อยในอีกห้าปีข้างหน้าก็ยังต้องการหอจิ้นจือ ยกเว้นแต่ว่าเขาจะยอมสละตำแหน่ง
เหวินผิงคิดว่า คนที่เคยชินกับการถือครองอำนาจสูงสุด คงไม่ง่ายที่จะปล่อยมือและไปบำเพ็ญเพียรเสียเอง
“ตกลง ท่านเจ้าสำนัก! ข้าจะติดต่อซือคงจุยซิงและหาประโยชน์จากจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ โดยการเรียกหินวิญญาณให้มากเข้าไว้ทีเดียว”
“สมบัติวิเศษฟ้าดินก็ได้”
เหวินผิงกล่าวเตือน
“รับทราบ!”
“ว่าแต่ เว่ยเฉิงซิงอวี่ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง? เขาติดต่อเจ้ามาบ้างหรือไม่?”
“ตอนนี้ยังไม่ทราบแน่ชัด และยังไม่ได้ติดต่อข้ามา แต่ท่านไม่ต้องห่วง เขามีผู้เฒ่าหวงคอยคุ้มครอง ปลอดภัยดีมาก”
“ผู้เฒ่าหวง?”
“ก็คืออสูรพาหนะระดับกลางที่ท่านมอบให้ ผู้สถาปนาตนไม่ออกมา ไม่มีใครสามารถทำอะไรท่านเว่ยเฉิงได้ แต่ผู้อาวุโสหวายคงที่ท่านกล่าวถึง สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดี ถูกเผ่าอสูรแยกฟ้าตามล่า และเพิ่งเสียบรรพจารย์อสูรที่เพิ่งทะลวงขั้นไปได้ตนหนึ่ง”
“หืม?”
เสียสายเลือดระดับ A ไปตนหนึ่ง?
เหวินผิงรีบเปิดข้อมูลของเผ่าอสูร แต่พบว่าจำนวนบรรพจารย์อสูรไม่ได้ลดลง แสดงว่าคงเพิ่งทะลวงขั้นในสองวันที่ผ่านมา
เช่นนั้นก็ยังดี ไม่เสียหายเกินไป ยังอยู่ในขอบเขตที่ยอมรับได้
ท้ายที่สุดแล้ว การเติบโตก็ต้องแลกกับการเสียเลือดเป็นต้นทุน หากพวกเขาไม่พยายามสู้เช่นนี้ ก็คงไม่อาจเกิดบรรพจารย์อสูรมากมายขนาดนี้ได้ หากไม่พยายามสู้ให้ถึงที่สุด แล้วไปบำเพ็ญเพียรที่ทะเลสาบจักรพรรดิอสูร ก็ยังไม่รู้ว่าจะบำเพ็ญเพียรไปถึงเมื่อไร
“ท่านเจ้าสำนัก ต้องการให้ผู้อาวุโสมังกรไม้ไปช่วยหรือไม่?”
“ให้มังกรไม้ไปช่วยตอนนี้ ก็เท่ากับเป็นการทำร้ายพวกเขา ข้าไม่อยากให้เผ่าอสูรแห่งทะเลสาบจักรพรรดิอสูรในอนาคต แม้จะแข็งแกร่งแต่พอเผชิญกับแรงกดดันก็ถอยหนี หรือฝากความหวังไว้กับคนอื่น”
“ข้าเข้าใจแล้ว” เฉินเซี่ยเองก็เข้าใจหลักการนี้ดีอยู่แล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ยังมีอะไรอีกหรือไม่? ถ้าไม่มีแล้วก็ไปทำงานของเจ้าได้”
“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ท่านเจ้าสำนัก อ๋องหลงหยางอยากให้ข้าถามท่านว่า เมื่อไรที่ท่านสะดวกให้ไปเยี่ยมที่สำนักอมตะ?”
“มะรืนนี้”
วันนี้ต้องบำเพ็ญเพียร
พรุ่งนี้ต้องไปที่หอปรุงโอสถเพื่อตรวจสอบความคืบหน้าในการหลอมโอสถของพ่อแม่
ดังนั้นก็เหลือแค่วันมะรืนที่จะพอหาเวลาว่างได้
“ท่านเจ้าสำนัก เช่นนั้นข้าจะส่งข่าวบอกเขา ข้าคิดว่าอ๋องหลงหยางครั้งนี้น่าจะเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ ๆ มาด้วย!”
“บอกเขาว่าไม่ต้องเตรียมมาแล้ว คนมาได้ แต่ถ้าจะเอาของขวัญมาก็ไม่ต้อง”
เหวินผิงไม่คิดจะรับของจากอ๋องหลงหยางต่อไป ไม่ใช่เพราะสำนักอมตะในตอนนี้ไม่ขาดแคลนเพียงอย่างเดียว แต่เพราะเขาเชื่อว่าอ๋องหลงหยางคงไม่สามารถนำของขวัญที่มีค่ามากเหมือนก่อนหน้านี้มาได้อีก
หากไม่เหมือนเดิม ก็ไม่สามารถดึงดูดเขาได้ ถ้าไม่มีความดึงดูด ก็ไม่มีอะไรที่ควรค่าจะรับ เพราะที่นี่ไม่ใช่ร้านค้าที่จะรับทุกอย่างไม่ว่าจะมีค่าเท่าไรก็ตาม
จากนั้น เหวินผิงก็ไม่ได้สนทนาต่อ เก็บหินส่งเสียงแล้วขึ้นหอจิ้นจือเพื่อดูดซับพลังไม้ต่อไป ตอนนี้เขามีความต้องการเพียงแค่ก้าวเข้าสู่ขั้นสูงให้ได้ พร้อมกับรอให้การอัปเกรดเขตหอพักเสร็จสิ้น เขาก็จะสามารถปรับปรุงและอัปเกรดห้องนิพพานที่ใช้ในการพัฒนาเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายและเคล็ดวิชาได้ จนสามารถยกระดับเคล็ดวิชาและเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายให้ถึงระดับหยวนหยาง
ก่อนถึงเวลานั้น เขาต้องสะสมชื่อเสียงต่อไป
คาดได้เลยว่าการอัปเกรดห้องนิพพานในครั้งนี้จะต้องใช้ชื่อเสียงมากมายอย่างแน่นอน เพราะตามประสบการณ์ที่ผ่านมา ระบบย่อมไม่ปล่อยให้เขาใช้แค่หินวิญญาณหรือเพียงหนึ่งหรือสองหมื่นชื่อเสียงในการอัปเกรดขึ้นไปได้
ด้วยเหตุนี้ เหวินผิงจึงบำเพ็ญเพียรตลอดทั้งคืน
ด้วยต้นไม้อมตะและต้นเจี้ยนมู่ที่สร้างพลังไม้ขึ้นมาอย่างมากมาย เหวินผิงก็รู้สึกได้ว่าระยะทางสู่ขั้นสูงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเหวินผิงกำลังจะไปที่ครัวเพื่อหาอะไรกิน แล้วจะไปที่หอปรุงโอสถเพื่อตรวจสอบความคืบหน้าในการหลอมโอสถของพ่อแม่ ก็ได้รับเสียงติดต่อจากเฉินเซี่ยก่อน
“ท่านเจ้าสำนัก จักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ต้องการพบท่าน!”
.
(จบตอน)
