(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1214 ศึกตงหลิง ตอนปลาย

นอกตงหลิง

กองทัพเสิ่นโหยวแห่งอาณาจักรโยว่อยังคงไล่ตามอย่างต่อเนื่อง สถานการณ์แบบฝ่ายเดียวเช่นนี้คือสิ่งที่พวกเขาชื่นชอบที่สุด

เกียรติยศ

ของรางวัล

และความสะใจในการสังหาร "หมาดำ"

ทุกอย่างมาถึงอย่างรวดเร็ว และง่ายดาย

อีกทั้งยังไม่ต้องกังวลว่ายอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตจะลงมาในสนามรบและเป็นอันตรายต่อชีวิตตนเอง

"หนีหรือ? เจ้าหมาดำตัวน้อย เจ้าจะหนีไปทางไหน!"

"หนีเร็วจริงๆ หนีอีกสิ หนีไปสิ!"

"ตาม! ตาม! ตาม! สหายทั้งหลาย คนที่อยู่ในฝูงชนไม่ต้องห่วง ปล่อยให้สหายที่ตามมาข้างหลังจัดการกับพวกนั้น!"

ท่ามกลางเสียงตะโกนร้องนับไม่ถ้วน กองทัพเสิ่นโหยวกว่าหลายสิบล้านคนของอาณาจักรโยว่ไล่ตามไปอย่างกระแสน้ำเชี่ยว หากพบภูเขาก็พังทลาย หากพบแม่น้ำก็ถมจนเต็ม ในเวลาเพียงครึ่งชั่วยาม ก็ไล่ตามออกจากตงหลิงได้กว่าร้อยลี้!

ในขณะเดียวกัน ในค่ายทัพที่อยู่ห่างจากส่วนฉีพันลี้ไปด้านหลัง ก็มีอสูรสื่อสารตนหนึ่งพุ่งเข้าไปในค่าย ข่าวการเสียชีวิตของยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตทั้งสามสิบคนของส่วนฉี ได้จุดประกายค่ายที่เงียบสงบให้ลุกเป็นไฟ

"อะไรนะ!"

"ทุกคนตายหมดแล้ว!"

"สงครามเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเองไม่ใช่หรือ?"

"แม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพเสิ่นโหยว ซือไห่เสียน ด้วยฐานะขอบเขตระดับกลาง กลับสามารถสังหารยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตของส่วนฉีได้ถึงสามสิบคน? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! ต่อให้เป็นฉีเทียนเจ๋อก็ยังไม่อาจทำได้เลย"

ผู้พิทักษ์ตะวันออกเมื่อเห็นเช่นนั้น ก็ได้ตัดสินใจทันทีที่จะไม่ไล่ตามยอดฝีมือระดับสูงของส่วนฉีอีกต่อไป และหันกลับไปเพื่อไปช่วยเหลือแทน

อย่างไรก็ตาม เมื่อยอดฝีมือระดับสูงของส่วนฉีเห็นสัญญาณพลุนี้แล้ว เขาก็หันกลับมาและรีบไล่กดดันเข้ามาทันที

ผู้พิทักษ์ตะวันออกจึงตกอยู่ในสถานการณ์การต่อสู้ที่ตึงเครียด ไม่สามารถถอนตัวได้โดยง่าย ทำให้หัวใจเต็มไปด้วยความวิตกและร้อนรน

ขณะเดียวกัน หลังจากได้รับการส่งข้อความผ่านเสียงจากเฉินเซี่ย ซือไห่เสียนก็ได้เร่งรุดจากฐานที่มั่นที่ตงหลิ่งไปยังสนามรบนอกตงหลิง

เมื่อซือไห่เสียนปรากฏตัว เย่อู่เจียวก็หยุดไล่ตามเทพผู้พิทักษ์ระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตในทันที แต่ยังใช้มือข้างหนึ่งจับหัวของเทพผู้พิทักษ์ยกขึ้นกลางอากาศ แสดงท่าทางยั่วยวนต่อซือไห่เสียน

"ไม่คิดเลยว่าเจ้ากล้ามาจริง ๆ" เย่อู่เจียวกล่าวพร้อมรอยยิ้มเย็นชา ทำให้ผู้คนที่เห็นรู้สึกสะท้านใจ

ในวินาทีถัดมา เขาบีบหัวในมือจนแตกละเอียด

ปัง!

หลังจากนั้นก็โยนทิ้งราวกับทิ้งขยะ

ซือไห่เสียนเห็นภาพนั้นแล้ว ในใจยังคงมีความสั่นคลอนไม่น้อย เพราะสุดท้ายแล้วเขาเป็นคนที่สั่งการให้ไล่ตามเอง

"ข้ามีนามว่าเย่อู่เจียว ติดอันดับที่ห้าสิบในรายนามสวรรค์ ขอท้าประลองความสามารถของเจ้าที่อยู่ในอันดับสี่สิบเก้า" เมื่อพูดจบ เย่อู่เจียวก็สั่นประตูชีพจรวิญญาณ พลันกลายเป็นเงามืดพุ่งเข้าใส่ซือไห่เสียนอย่างรวดเร็ว

ความเร็วของเขานั้นสูงยิ่งนัก ระยะหมื่นจั้งหายวับในพริบตา ไม่เปิดโอกาสให้ซือไห่เสียนได้ทันตั้งตัว

ตูม!

เพียงการประจันหน้าครั้งเดียว ซือไห่เสียนก็ถูกชนปลิว กระแทกเข้ากับเกราะป้องกันที่กองทัพเสิ่นโหยวสร้างขึ้นจากเคล็ดวิชาชีพจรลมปราณ

ภาพนั้นทำให้เทพระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตหลายคนและเหล่าทหารกองทัพเสิ่นโหยวต่างรู้สึกวิตกกังวล ความสะใจที่เคยมีเมื่อครู่ก็หายไปสิ้น

"สู้และถอยไปด้วย!"

"ถอย!"

"รีบถอย!"

หากซือไห่เสียนพ่ายแพ้ สิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญคงจะเป็นหายนะที่ไม่มีทางรอด แม้ว่าข่าวสารจะถูกส่งออกไปแล้ว แต่ยอดฝีมือที่จะมาช่วยเหลือนั้นอย่างน้อยต้องใช้เวลารอหลายชั่วยาม

ในวินาทีถัดมา เย่อู่เจียวก็กลายเป็นเงามืด พุ่งเข้าใส่ซือไห่เสียนอีกครั้ง

"อันดับที่สี่สิบเก้า ก็เพียงแค่นี้เท่านั้น!"

ปัง!

ซือไห่เสียนสั่นชีพจรวิญญาณทั้งห้า ใช้เคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ในการป้องกัน รวบรวมพลังสร้างเกราะไฟเพื่อปกป้องตนเอง การโจมตีของเย่อู่เจียวก่อนหน้านี้ทำให้กายาวิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่กล้าเร่งตอบโต้กลับทันที

ตูม!

ตูม!

เกราะไฟที่ซือไห่เสียนสร้างขึ้นถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องจากเย่อู่เจียว แม้ว่าจะยังไม่แตกหักทันที แต่ก็ทำให้ซือไห่เสียนต้องถอยไปเรื่อย ๆ ทุกการปะทะเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เขาถอยไปเป็นร้อยจั้ง!

"เหมือนเต่าจริง ๆ" เย่อู่เจียวเย้ยหยันออกมา แต่ในใจกลับรู้สึกประหลาดใจ

เขาไม่สามารถทำลายเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายในการป้องกันของผู้ที่อยู่ในระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นกลางได้!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เย่อู่เจียวก็สั่นชีพจรทั้งห้าอีกครั้ง ฟ้าดินก็พลันปกคลุมด้วยกลุ่มหมอกดำจำนวนมหาศาล กลุ่มหมอกนั้นก่อตัวเป็นลูกบอลคล้ายพายุที่ถาโถมใส่ซือไห่เสียนอย่างไม่หยุดยั้ง

"หลบอีกสิ! ข้าอยากเห็นเจ้าหลบอีก!"

เขาไม่เชื่อว่าพลังเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ชั้นกลางของตนเองจะไม่สามารถทำลายการป้องกันนี้ได้

ตูม!

ตูม!

ภายใต้การโจมตีจากลูกบอลสีดำไม่หยุดหย่อน ซือไห่เสียนถูกกดลงจากฟ้าสู่พื้นดินอย่างแน่นหนา เพียงร้อยลมหายใจต่อมา เกราะไฟก็แตกสลาย ด้วยความตื่นตระหนก ซือไห่เสียนรีบสั่นชีพจรวิญญาณทั้งห้า เรียกเพลิงฟีนิกซ์ออกมาตอบโต้

เพลิงฟีนิกซ์โหมไฟลุกท่วม ท่ามกลางเสียงร้องของหงส์พุ่งขึ้นจากพื้นดิน กลืนกินลูกบอลสีดำทั้งหมด และจากนั้นก็พุ่งเข้าหาเย่อู่เจียวบนท้องฟ้า เมื่อเห็นเช่นนั้น เย่อู่เจียวก็ถอยหลังไปเรื่อย ๆ ระหว่างถอยก็เรียกลูกบอลสีดำออกมาเพื่อโจมตีเพลิงฟีนิกซ์

จนกระทั่งผ่านไปร้อยลมหายใจ เย่อู่เจียวจึงสามารถทำลายเพลิงฟีนิกซ์ได้สำเร็จ แต่เขาเองก็เสียพลังไปไม่น้อย

"อย่างที่คิด แข็งแกร่งจริง ๆ แต่ก็แค่นั้น" เย่อู่เจียวมั่นใจว่าซือไห่เสียนไม่มีพลังสำรองอีกแล้ว จึงสั่นชีพจรทั้งห้าอีกครั้ง เรียกลูกบอลสีดำจำนวนมากมายถาโถมใส่ซือไห่เสียน

ในการต่อสู้ที่ดุเดือดซึ่งยาวนานครึ่งชั่วยาม เย่อู่เจียวยิ่งมั่นใจว่าซือไห่เสียนหมดหนทางแล้ว ดังนั้น เย่อู่เจียวจึงระเบิดพลังเต็มที่ โจมตีซือไห่เสียนอย่างไม่หยุดยั้ง ไม่เหลือความปรานีใด ๆ

ซือไห่เสียนทำได้เพียงต่อสู้และถอยไปพร้อมกัน โดยพาเย่อู่เจียวที่บ้าคลั่งเข้ามาในทะเลเพลิงของตน เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้ เย่อู่เจียวก็ไม่สนใจเพลิงเหล่านั้นที่ไม่สามารถทำอันตรายเขาได้

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซือไห่เสียนก็เริ่มปล่อยพลังอย่างเต็มที่ ประตูชีพจรวิญญาณสั่นสะเทือนตลอดเวลา เรียกเพลิงฟีนิกซ์ออกมาตอบโต้ แม้เพลิงฟีนิกซ์จะถูกทำลายทุกครั้งที่ถูกเรียกออกมา แต่ในใจของซือไห่เสียนก็ยังคงมีความเชื่อมั่นหนึ่ง

ในรายนามสวรรค์ เขาอยู่เหนือกว่าเย่อู่เจียว

ดังนั้น เขาจะไม่สามารถแพ้ได้!

ในขณะเดียวกัน ซือไห่เสียนยังจำคำพูดหนึ่งในหัวได้ เฉินเซี่ยบอกกับเขาว่า เจ้าสำนักได้พูดไว้ว่า "ซือไห่เสียนอาจทนทานการถูกโจมตีหลายครั้งได้ แต่ศัตรูของเขาทนได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น"

เย่อู่เจียวเห็นว่าซือไห่เสียนเริ่มปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ออกมาอย่างไม่สนใจการสิ้นเปลืองพลังวิญญาณ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งใจและเยาะเย้ยว่า "คิดจะมาสู้กับข้า เจ้าก็ยังไม่พอ"

การต่อสู้แบบนี้ มักจะใช้เมื่อถึงคราวจำเป็นเท่านั้น หมายความว่าการต่อสู้นี้ใกล้ถึงจุดจบแล้ว เย่อู่เจียวก็เริ่มปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์อย่างต่อเนื่องเพื่อสวนกลับและทำลายการโจมตีของซือไห่เสียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่เร่งรีบ เพราะรู้ดีว่าซือไห่เสียนจะต้องหมดพลังวิญญาณในที่สุด

เมื่อพลังวิญญาณหมดสิ้น แม้แต่เคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับปฐพีก็อาจจะไม่สามารถควบคุมได้อีก

เหล่าเทพผู้พิทักษ์ระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตที่กำลังช่วยกองทัพเสิ่นโหยวในการต่อสู้และถอยทัพเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ก็รู้สึกวิตกกังวลอย่างยิ่ง

"เราจะช่วยกันเข้าไปช่วยดีหรือไม่?"

"จะช่วยได้อย่างไร นี่เป็นการต่อสู้ระดับสถาปนาตน หากพวกเราถูกเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายของเย่อู่เจียวโจมตีเข้า เราจะไม่เหลือแม้แต่กระดูก!"

"แต่หากไม่ช่วย หากแม่ทัพใหญ่พ่ายแพ้ พวกเราก็คงไม่รอดอยู่ดี เช่นนั้นก็สู้เอาชีวิตเข้าแลกไปเลยดีกว่า!"

ทุกคนถกเถียงกันด้วยความกระวนกระวาย แต่ไม่มีใครกล้าตัดสินใจได้แน่ชัด เพราะไม่ว่าทางเลือกใดก็มีแต่ความตาย

ความเหนื่อยล้าและสิ้นหวังค่อยๆ เกิดขึ้นในใจของพวกเขา

ในขณะนั้นเอง ซือไห่เสียนที่ถูกโจมตีด้วยเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ขั้นกลางจากเย่อู่เจียวจนปลิวกระเด็น ไม่ได้ร่วงลงสู่พื้น แต่กลับปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเย่อู่เจียวอย่างกะทันหัน

เสียงร้องของฟีนิกซ์ตามมาพร้อมกับเพลิงฟีนิกซ์ที่กระพืออยู่ในทะเลเพลิง โจมตีเย่อู่เจียวจากทางด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

"เล่ห์กลตื้นๆ เช่นนี้ เจ้าช่างยังอ่อนหัดเกินไป มีช่องโหว่เต็มไปหมด!"

เย่อู่เจียวยิ้มเย็นชา จากนั้นประตูชีพจรวิญญาณก็สั่นสะเทือนพร้อมกัน น้ำสีดำก่อตัวเป็นกระจกใหญ่ปกป้องด้านหน้าของเย่อู่เจียว

กระจกน้ำสีดำตัดทะเลเพลิงออกเป็นสองส่วน ป้องกันเย่อู่เจียวจากการโจมตีได้ทุกมุม

"นี่คือเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ขั้นกลางที่บรรลุถึงฐานขอบเขตเต็มที่ กระจกธาราทมิฬ!"

เย่อู่เจียวบอกชื่อเคล็ดวิชาให้ซือไห่เสียนฟังด้วยความเมตตา เพราะต้องการให้ซือไห่เสียนเข้าใจว่า ต่อหน้ากระจกธาราทมิฬนี้ ไม่มีอะไรจะได้ผล

ในวินาทีถัดมา ซือไห่เสียนยิ้ม พร้อมกับเสียงของกระจกธาราทมิฬที่แตกละเอียด รอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของเย่อู่เจียวก็แข็งค้างไปทันที

"เป็นไปได้อย่างไร!"

เมื่อกระจกธาราทมิฬแตก เพลิงฟีนิกซ์ก็กลืนกินเย่อู่เจียวทันที ไม่ให้โอกาสเขาได้ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

ตูม!

เพลิงฟีนิกซ์ระเบิดออกอย่างรุนแรง ทำให้ทะเลเพลิงปั่นป่วนและลุกโชนไปทั่ว ทั้งฟ้าทั้งดินถูกย้อมเป็นสีแดงเพลิง จนกระทั่งลมหายใจสุดท้าย เย่อู่เจียวยังไม่เข้าใจว่าทำไมธาราทมิฬของตนเองถึงเปราะบางเหมือนกระจกจริงๆ และไม่เข้าใจว่าทำไมกายาวิญญาณของตนเองถึงอ่อนแอจนไม่สามารถต้านการโจมตีของเพลิงฟีนิกซ์ได้

"เรียบร้อย"

ซือไห่เสียนถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ใช้มือปาดเลือดที่ไหลบดบังการมองเห็นออกจากเปลือกตา

การต่อสู้ครั้งนี้ กายาวิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บถึงหกในสิบส่วน!

หากเย่อู่เจียวไม่เปิดช่องโหว่ให้เขา มอบโอกาสนี้ให้ ผลสุดท้ายของการต่อสู้ครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ยากที่จะกล่าวได้

เมื่อทะเลเพลิงค่อยๆ สลาย ร่างของเย่อู่เจียวและกลิ่นอายก็หายไปหมดสิ้น บนท้องฟ้าเหลือเพียงซือไห่เสียนเพียงคนเดียว เหล่าสมาชิกกองทัพเสิ่นโหยวและส่วนฉีต่างตกตะลึง

"เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?"

"เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?"

"พ่ายแพ้ไปเช่นนี้จริงหรือ?"

จู่ ๆ ร่างที่หลงเหลือของเย่อู่เจียวไม่รู้ว่าตกลงมาจากที่ไหน กระแทกลงสู่สนามรบอย่างหนักหน่วง

"ถอยทัพ!"

ยอดฝีมือระดับปฐพีไร้ขอบเขตของส่วนฉีตะโกนออกมา จากนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นประกายสายฟ้าพุ่งหนีไปทางหลังของสนามรบ เมื่อเขาหนี คนอื่น ๆ ก็เริ่มตื่นตัวและทำเช่นเดียวกัน

ซือไห่เสียนชนะอีกครั้ง!

ระดับกลางเอาชนะระดับสูง!

สถานการณ์การต่อสู้ได้พลิกกลับอีกครั้ง!

เมื่อคนของส่วนฉีตื่นตัว ก็ระเบิดความเร็วหนีอย่างสุดชีวิตอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะมียอดฝีมือระดับปฐพีไร้ขอบเขตขั้นสูงหรือระดับครึ่งก้าวสู่สวรรค์ไร้ขอบเขตคอยบัญชาการ พวกเขาก็ไม่สนใจแล้ว เพราะรององคมนตรีเสียชีวิตไปแล้ว

นอกจากนี้ ในสงครามแก้แค้นของหอปกฟ้าครั้งนี้ ยอดฝีมือระดับส่วนคนแรกได้ล้มตายลง

เมื่อเหล่ากองทัพเสิ่นโหยวตระหนักถึงสถานการณ์ สีหน้าอันเคร่งขรึมของพวกเขาก็หายไปทันที แทนที่ด้วยความยินดีอย่างล้นพ้น

เคล็ดวิชาชีพจรลมปราณที่ใช้กันอยู่ก็ถูกหยุดลง เหล่าทหารเสิ่นโหยวนับหลายสิบล้านคนต่างร้องตะโกนไล่ล่าผู้คนของส่วนฉีเหมือนครั้งก่อน

"ไอ้พวกสุนัขตัวน้อย!"

"แน่จริงก็อย่าวิ่งหนี!"

"ปู่จะส่งพวกเจ้าไปเริ่มต้นชีวิตใหม่!"

ในขณะเดียวกัน ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตหลายคนไม่ได้พุ่งตามไปโจมตีกองทัพทันที แต่พากันเข้ามาหาซือไห่เสียนแทน

"ท่านแม่ทัพใหญ่!"

"ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?"

"ข้ามีสมบัติวิเศษฟ้าดินที่ใช้รักษาบาดแผล!"

ทุกคนต่างพากันหยิบแหวนเก็บของออกมา ซือไห่เสียนย่อมไม่ปฏิเสธ เพราะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อเก็บสมบัติวิเศษฟ้าดินทั้งหมดเข้าในกระเป๋าแล้ว ซือไห่เสียนก็กล่าวบางอย่างสั้น ๆ แล้วจากไปด้วยสภาพอันสะบักสะบอม

แต่ในสายตาของเหล่าเทพผู้พิทักษ์แห่งกองทัพเสิ่นโหยวแล้ว เบื้องหลังการจากไปของซือไห่เสียนกลับดูสง่างามอย่างยิ่ง

ระดับกลางสังหารระดับสูง

เป็นคนแรกในประวัติศาสตร์!

เมื่อเงาของซือไห่เสียนหายลับไป เหล่าเทพผู้พิทักษ์ของกองทัพเสิ่นโหยวก็ตะโกนอย่างเต็มที่

"ฆ่า!"

"บุก บุก บุก!"

เหล่าเทพผู้พิทักษ์ต่างพุ่งเข้าไปในกองทัพส่วนฉีอย่างเครื่องจักรสังหาร และไล่ตามไปอีกกว่าร้อยลี้

ในขณะเดียวกัน ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูงสองคนที่กำลังต่อสู้อยู่บนท้องฟ้าก็สังเกตเห็นสถานการณ์เบื้องล่าง

"เจอกันใหม่ครั้งหน้า!"

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนั้น ยอดฝีมือระดับส่วนของส่วนฉีจึงหมดใจที่จะสู้ต่อ กล่าวเพียงประโยคเดียวแล้วพุ่งเข้าหมู่เมฆหายไป ผู้พิทักษ์ตะวันออกไม่ได้ไล่ตาม เพราะเขารู้สึกสงสัยเกี่ยวกับสถานการณ์ด้านล่าง

"กองหนุนมาถึงแล้วหรือ?"

ผู้พิทักษ์ตะวันออกพุ่งลงมาด้านล่างทันที แต่เมื่อสัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายของยอดฝีมือระดับสถาปนาตนเลย เขาก็เกิดความสับสนขึ้น

เกิดอะไรขึ้น?

ไม่มีการสนับสนุน?

ยอดฝีมือระดับส่วนของส่วนฉียอมถอยเองหรือ?

...

...

...

หอจิ้นจือ

เฉินเซี่ยรีบส่งข่าวชัยชนะของซือไห่เสียนไปยังเจ้าสำนักของตน จากนั้นก็เริ่มเตรียมการเพื่อนำข่าวการต่อสู้ครั้งนี้ของซือไห่เสียนลงในหนังสือพิมพ์อมตะของวันพรุ่งนี้ แต่ในไม่ช้าเขาก็เกิดความลำบากใจ

"การที่ซือไห่เสียนระดับกลางสังหารระดับสูงไม่ได้ขึ้นหัวข้อข่าวหน้าแรก แล้วหัวข้อข่าวหน้าแรกของพรุ่งนี้จะเป็นเรื่องอะไรได้อีก?"

ยังมีข่าวใดที่จะน่าสนใจกว่าข่าวซือไห่เสียนที่เอาชนะเย่อู่เจียวได้อีกหรือ?

ไม่ได้

ต้องคิดให้ดี

เมื่อคิดได้ เฉินเซี่ยก็รีบสั่งให้คนเผยแพร่ข่าวชัยชนะของซือไห่เสียนไปอย่างรวดเร็ว หวังว่าคืนนี้ข่าวที่ซือไห่เสียนสังหารเย่อู่เจียวจะไปถึงหูของเจ้าหอปกฟ้า อู๋จิ้นเทียนเสวียน

หรือไม่ก็ส่งเงามืดไปดูปฏิกิริยาของเจ้าหอเมื่อได้รับข่าวนี้ แล้วนำมาเป็นหัวข้อข่าวหน้าแรก ซึ่งคงจะทำให้ทุกคนตกตะลึงได้แน่นอน

ขณะที่เฉินเซี่ยกำลังคิดเรื่องนี้ สถานการณ์รบที่ตงหลิงและผลแห่งชัยชนะของซือไห่เสียนก็ได้เริ่มแพร่กระจายไปยังเขตสงครามอื่น ๆ อีกสี่เขตโดยคนของหอจิ้นจือ และยิ่งแพร่กระจายมากขึ้นเท่าไรก็ยิ่งมีคนไม่เชื่อมากขึ้นเท่านั้น

แม้จะไม่มีใครเชื่อ แต่กองทัพเสิ่นโหยวในทั้งสี่เขตสงครามและผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรโยว่ก็รู้กันทั่วว่า ตงหลิงได้รับชัยชนะในการรบ อีกทั้งแม่ทัพใหญ่ซือไห่เสียนยังสามารถสังหารยอดฝีมือระดับสูงของส่วนฉีได้สำเร็จ

ชั่วขณะหนึ่ง ขวัญกำลังใจของทั้งสี่เขตสงครามก็พุ่งสูงขึ้น!

ในขณะที่สมาชิกของหอปกฟ้า ซึ่งเป็นศัตรูของพวกเขา กำลังเผชิญกับขวัญกำลังใจที่พุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหันของกองทัพเสิ่นโหยว หลายคนยังคงงงงวยและไม่เข้าใจ

แพ้ราบคาบมาตลอด ทำไมจู่ ๆ ขวัญกำลังใจถึงพุ่งขึ้น?

ช่างแปลกประหลาดจริง!

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ข่าวนี้ก็ไปถึงมือของเหออิ๋วหยวนที่กำลังตรวจตราสนามรบ

หลังจากพิจารณาข่าวอยู่ไม่กี่ลมหายใจ เหออิ๋วหยวนถามคำถามแรกว่า "แหล่งข่าวเชื่อถือได้หรือไม่?"

"เชื่อถือได้ เป็นสหายจากตงหลิงที่ส่งข่าวมาให้ เราได้ไล่ตามจากตงหลิงไปไกลถึงห้าร้อยลี้แล้ว!" เทพผู้พิทักษ์ระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตคนหนึ่งตอบอย่างเร่งรีบ

เหออิ๋วหยวนถามต่อ "ข้าหมายถึงเรื่องที่ซือไห่เสียนในระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นกลางสังหารยอดฝีมือระดับสูงเย่อู่เจียวต่างหาก"

"เชื่อถือได้เช่นกัน เป็นข่าวที่มาจากสหายในตงหลิง และก่อนหน้านั้นแม่ทัพใหญ่ซือไห่เสียนยังสามารถสังหารยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตของส่วนฉีได้ถึงสามสิบคน และบุกตงหลิงทำให้ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นต้นและขั้นกลางเกือบสูญสิ้น!"

"ดี! ดี! ดี!" เหออิ๋วหยวนกล่าวคำว่า "ดี" ถึงสามครั้ง เพื่อระบายความคับข้องใจจากการพ่ายแพ้ของกองทัพในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

"รีบรายงานเรื่องนี้ให้จักรพรรดิทราบทันที!"

หลังจากพูดจบ เทพผู้พิทักษ์ระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตคนนั้นก็ยังไม่ได้เคลื่อนไหวในทันที แต่กล่าวขึ้นอย่างช้า ๆ ว่า "ท่านเหอ ยังมีสิ่งที่น่าทึ่งมากกว่านี้อีก หอจิ้นจือที่เพิ่งปรากฏตัวเมื่อไม่กี่วันก่อนนั้น ได้จัดอันดับรายนามสวรรค์ไว้นานแล้ว และได้จัดอันดับให้ซือไห่เสียนอยู่เหนือเย่อู่เจียว! เย่อู่เจียวอยู่ในอันดับที่ห้าสิบ ส่วนซือไห่เสียนอยู่ในอันดับที่สี่สิบเก้า"

"ก่อนหน้านี้ เมื่อเราเห็นรายนามสวรรค์ เราคิดว่าเย่อู่เจียวเป็นระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นกลาง และคิดว่าเขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของหอปกฟ้าในขั้นกลาง แต่ใครจะคิดว่าเขาเป็นระดับขั้นสูงเสียอีก"

"ตามข้อมูลของเรา เย่อู่เจียวเข้าขั้นสูงมานานถึงสามปีแล้ว หอจิ้นจือสามารถจัดอันดับรายนามสวรรค์ได้เช่นนี้ ต้องหมายความว่าพวกเขารู้ล่วงหน้า แต่ยังคงจัดอันดับให้ซือไห่เสียนอยู่ข้างหน้า และซือไห่เสียนผู้นี้ที่มักไม่แสดงตน ก็สามารถสังหารเย่อู่เจียวได้!"

"รายนามสวรรค์ของหอจิ้นจือนั้น เชื่อถือได้จนน่ากลัว!"

เมื่อได้ฟังเช่นนี้ เหล่าเทพผู้พิทักษ์ที่อยู่รอบตัวเหออิ๋วหยวนต่างก็พยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง ใจต่างเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

เหออิ๋วหยวนฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความชื่นชมว่า "กล้าที่จะจัดอันดับให้ซือไห่เสียนในระดับขั้นกลางอยู่เหนือยอดฝีมือขั้นสูง หอจิ้นจือนับว่าเป็นกล้าหาญ และแม้กระทั่งอาจจะเย่อหยิ่ง แต่เมื่อดูจากผลงานการต่อสู้ของซือไห่เสียนแล้ว อันดับรายนามสวรรค์นี้ช่างน่าเชื่อถือจนทำให้คนรู้สึกหวาดหวั่น ดูท่าว่าหอจิ้นจือไม่ธรรมดาจริง ๆ"

การจัดอันดับให้ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตของช่องเขาเฉาเทียน หอตรวจการทำไม่ได้ และเขาเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน แม้แต่จักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่และเจ้าหอปกฟ้า ก็ยังไม่เคยทำได้มาก่อน

เมื่อเหล่าเทพผู้พิทักษ์ได้ยินเหออิ๋วหยวนกล่าวถึงหอจิ้นจือและรายนามสวรรค์นี้ น้ำหนักของรายนามสวรรค์ในใจของพวกเขาก็เพิ่มมากขึ้น

เหออิ๋วหยวนเป็นใคร?

แม้ว่าเขาอาจจะไม่มีชื่อเสียงเท่าซื่อหม่าเทียนเสวียน แต่ในใจของคนที่รู้จักเหออิ๋วหยวน เขาคือยอดผู้สถาปนาตนที่แข็งแกร่งที่สุด เพียงคนเดียวก็สามารถควบคุมและข่มยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูงทุกคนได้!

ในขณะนั้น เหออิ๋วหยวนไม่มีความคิดที่จะตรวจตราต่อไป เมื่อกลับมาถึงส่วนหลังของช่องเขาเทียนวั่งแล้ว เขาก็จัดตั้งปราการเสียงเพื่อป้องกัน จากนั้นจึงยกพู่กันเขียนจดหมายลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง

เนื้อหาบนกระดาษเรียบง่าย

เป็นเพียงการระบุถึงคุณงามความดีของซือไห่เสียน แต่มีประโยคสุดท้ายที่กล่าวว่า...

"ฝ่าบาท บุคคลผู้นี้เหมาะสมที่จะเป็นข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของท่าน!"

"ซือไห่เสียนผู้นี้แม้จะเกิดในขุมกำลังของตระกูล แต่เขาไม่เคยใช้สายสัมพันธ์เหล่านั้น ไม่เคยถูกดึงดูดไปโดยราชวงศ์ผู้สถาปนาตนใด ๆ และยังคงซื่อสัตย์ต่ออาณาจักรโยว่ตั้งแต่ต้นจนจบ ขณะที่ผู้อื่นกำลังแย่งชิงอำนาจและผลประโยชน์จนเลือดตกยางออก ในขณะที่ฉีเทียนเจ๋อได้รับชื่อเสียงจากการท้าทายยอดฝีมือขั้นกลาง ซือไห่เสียนยังคงมุ่งมั่นในการบำเพ็ญเพียร…จิตใจของเด็กหนุ่มคนนี้ พร้อมกับผลงานการสังหารขั้นสูงของเขา ในวันข้างหน้าความสำเร็จของเขาคงจะเกินกว่าข้าเสียอีก!"

เมื่อเสร็จสิ้น เหออิ๋วหยวนพับจดหมาย แล้วใช้พลังชีพจรปิดผนึก จากนั้นใส่ลงในซองจดหมาย ก่อนจะมอบให้อสูรพาหนะของเขา เพื่อส่งผ่านช่องทางบิดเบือนมิติไปยังเมืองหลวงทันที

เฉินเซี่ยที่เห็นฉากนี้ก็ไม่อาจห้ามรอยยิ้มที่ปรากฏบนริมฝีปากของตนได้

ข่าวหัวข้อใหญ่

ก็มีให้แล้วไม่ใช่หรือ?

ทันใดนั้น เฉินเซี่ยใช้หินส่งเสียงบอกเรื่องนี้กับเจ้าสำนักของตนเอง

เหวินผิงไม่รู้สึกแปลกใจใด ๆ เพราะตั้งแต่ที่เขาส่งซือไห่เสียนไปยังสนามรบ เขาก็รู้แล้วว่าจะต้องมีวันนี้เกิดขึ้น เพียงแต่ไม่ได้คาดคิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเย่อู่เจียวผู้ไม่รู้จักความตาย

...

...

...

เช้าวันถัดมา

ด้านนอกพระราชวัง อ๋องหลงหยางออกมาด้วยสีหน้าครุ่นคิด ทันทีที่ออกจากพระราชวัง เขาก็แปรเปลี่ยนเป็นประกายหายวับไปในพริบตา

เนื่องจากวันนี้ ภายในพระราชวัง คนในฝ่ายของอ๋องเป้าล่วนรวมถึงตัวอ๋องเป้าล่วนเองได้ใช้โอกาสนี้ในการร้องขอให้จักรพรรดิยกเลิกคำสั่งม้วนทองที่ให้ไว้กับหอจิ้นจือ

แม้ว่าฝ่ายของอ๋องเทียนอวี่และตัวอ๋องเทียนอวี่เองจะไม่ได้กล่าวใด ๆ แต่ที่ทำให้แปลกใจยิ่งกว่านั้นคือ ซื่อหม่าเทียนเสวียนกลับช่วยสนับสนุนอ๋องเป้าล่วน หากไม่รู้มาก่อนว่าซื่อหม่าเทียนเสวียนไม่ชอบหน้าอ๋องเป้าล่วน เขาคงจะคิดว่าซื่อหม่าเทียนเสวียนเป็นพวกเดียวกับอ๋องเป้าล่วน

เมื่อซื่อหม่าเทียนเสวียนพูดออกมา ไม่ว่าอ๋องหลงหยางจะพยายามแก้ต่างให้หอจิ้นจืออย่างไร ก็ไม่เกิดผลใด ๆ

แม้วันนี้จักรพรรดิจะยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะยกเลิกคำสั่งม้วนทองหรือไม่ แต่เกรงว่าไม่พรุ่งนี้ก็วันถัดไป คำสั่งนั้นอาจจะถูกยกเลิก

ทำให้ในตอนนี้ อ๋องหลงหยางรู้สึกวิตกกังวลอย่างยิ่ง

หลังจากออกจากพระราชวัง เขาก็รีบมุ่งหน้ากลับไปยังตำหนักของตน เพื่อจะติดต่อกับเฉินเซี่ย เจ้าหอจิ้นจือ เพื่อคิดหาทางแก้ไขร่วมกัน เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่มีทางออกที่ดีพอ คำพูดของซื่อหม่าเทียนเสวียนมีน้ำหนักในสายตาของจักรพรรดิเป็นอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน อ๋องเทียนอวี่และคนอื่น ๆ ก็ทยอยออกจากพระราชวัง และได้มารวมตัวกันที่ตำหนักของอ๋องเทียนอวี่

เมื่ออ๋องเป้าล่วนมาถึง อ๋องปิงก็รีบกล่าวชมด้วยเสียงดังว่า "สหาย ทำได้ดีมาก! เจ้าดูสิ เห็นไหมว่าอ๋องหลงหยางถึงกับหน้าสั่นเพราะความโกรธที่เจ้าเล่นงานเขา"

อ๋องเป้าล่วนก็หัวเราะร่าและตอบว่า "ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ต้องทำให้เขาโกรธขนาดนั้นนั่นแหละ พรุ่งนี้ข้าจะไปพระราชวังอีกครั้ง ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจักรพรรดิจะยังคงให้หอจิ้นจือถือคำสั่งม้วนทองต่อไป"

"ไม่คิดเลยว่าซื่อหม่าเทียนเสวียนจะช่วยเจ้า ดูท่าว่าเขาเองก็คงไม่พอใจหอจิ้นจือเหมือนกัน" อ๋องอู๋จี๋พูดขึ้นด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจกันอยู่นั้น ก็มีเสียงเร่งร้อนและหวาดกลัวดังขึ้นมาจากนอกลาน

"ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"

.

(จบตอน)