บทที่3

เซี่ยจื้อไม่ได้ใช้ อะวาดา เคดาฟรา เพื่อฆ่าพ่อมดคลุมดำทันที ไม่ใช่เพราะเขาใจอ่อนหรือมีเมตตา แต่เป็นเพราะในใจของเขายังมีคำถามมากมาย

เจ้าของร่างเดิมคือใคร?

พ่อมดคลุมดำคนนี้คือใคร?

ทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงถูกจับขังและทรมานทุกวัน?

ที่นี่คือที่ไหน?

ตอนนี้ปีอะไร?

เซี่ยจื้ออยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่มี คาถาสะกดจิตใจ อย่างเต็มรูปแบบ แต่ด้วย คำสาปสะกดใจ ระดับสูงสุด พ่อมดคลุมดำยังคงสามารถบอกอะไรเขาได้มากมาย

"นายชื่ออะไร?" เซี่ยจื้อดึงถังไม้อันหนึ่งมา นั่งลงและเริ่มการซักถาม

"บลูเลอร์ เร็กซ์" พ่อมดคลุมดำตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ใบหน้าไร้ชีวิตชีวา

"ปีนี้ปีอะไร? ฉันคือใคร? มาจากไหน?" เซี่ยจื้อถามต่อ เพราะเขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิมเลย แม้ว่าระบบจะบอกว่าเจ้าของร่างเดิมเป็นคนโง่เง่า แต่ก็ควรมีเศษเสี้ยวความทรงจำอยู่บ้าง

"ตอนนี้ปี 1991 นายเป็นเด็กกำพร้า มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าวูดส์ในลอนดอน"

"สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า? ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเดิมจะเป็นเด็กกำพร้า...แต่ชื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าวูดส์นี่ ทำไมมันคุ้น ๆ นะ?"

เซี่ยจื้อไม่ได้ใส่ใจตรงนี้นานนัก และถามคำถามที่เขาสนใจมากที่สุด

"ที่นี่คือที่ไหน? ทำไมถึงจับฉันมาที่นี่?"

"ที่นี่คืออัลบาเนีย ตอนนี้เราอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่งในป่าลึก"

"เพราะหัวหน้าสั่งให้พวกเรารวมตัวกันที่อัลบาเนียก่อนวันที่ 1 กรกฎาคม และแต่ละคนต้องนำตัวพ่อมดแม่มดน้อยที่มีพลังเวทมาด้วยหนึ่งคน ครึ่งปีก่อน ฉันจับนายมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่น"

หลังจากซักถามอยู่นาน เซี่ยจื้อก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงกลายเป็นคนโง่

พ่อมดคลุมดำที่ชื่อเร็กซ์เป็นมนุษย์หมาป่า สังกัดกลุ่มมนุษย์หมาป่าที่มีหัวหน้าชื่อ เฟนเรียร์ เกรย์แบ็ก มนุษย์หมาป่าที่ทรงพลัง

เฟนเรียร์ เกรย์แบ็ก มีพฤติกรรมชอบกินเนื้อมนุษย์ โดยเฉพาะเนื้อและเลือดของพ่อมดแม่มดเด็ก ๆ

เขามักจะลักพาตัวเด็กพ่อมดแม่มด เด็กเหล่านี้บางคนถูกกินทั้งเป็น บางคนถูกเขากัดให้กลายเป็นมนุษย์หมาป่า ชะตากรรมของพวกเขาน่าสลดใจอย่างยิ่ง

เซี่ยจื้อจำได้ว่า ในต้นฉบับ ศาสตราจารย์ลูปิน กลายเป็นมนุษย์หมาป่าเพราะพ่อของเขาไปล่วงเกินเฟนเรียร์ เกรย์แบ็ก ทำให้ถูกแก้แค้นด้วยการกัดลูกชาย

แต่เฟนเรียร์ เกรย์แบ็ก ยังมีเวทมนตร์ศาสตร์มืดที่ชั่วร้ายอย่างมาก ถึงแม้ในต้นฉบับจะไม่ได้กล่าวถึง

เวทมนตร์นี้สามารถเปลี่ยนเด็กพ่อมดแม่มดให้กลายเป็นมนุษย์หมาป่า และทำให้พวกเขาจงรักภักดีกับเขาอย่างแน่นแฟ้น

ยิ่งเด็กพ่อมดแม่มดอายุน้อยเท่าไหร่ โอกาสสำเร็จของเวทมนตร์นี้ยิ่งสูงขึ้น

นี่เป็นวิธีสำคัญที่เฟนเรียร์ใช้ในการเพิ่มจำนวนผู้ติดตามของเขา เพราะแม้ว่าเขาจะสามารถแพร่เชื้อมนุษย์หมาป่าผ่านการกัดได้ แต่ผู้ที่ถูกกัดไม่ได้จงรักภักดีต่อเขาเหมือนกับผู้ที่ถูกเปลี่ยนด้วยเวทมนตร์นี้

ภายใต้เวทมนตร์ศาสตร์มืดนี้ การเปลี่ยนแปลงเป็นมนุษย์หมาป่าจะแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง หลังการเปลี่ยนแปลง มนุษย์หมาป่าทุกคนจะยอมจำนนต่อสายเลือดของเฟนเรียร์ และภักดีต่อเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข!

เจ้าของร่างเดิมของเซี่ยจื้อก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายที่เตรียมจะถูกเปลี่ยนเป็นมนุษย์หมาป่า โชคดีที่ยังไม่ถึงเวลาของพิธีกรรม

ส่วนเหตุผลที่เจ้าของร่างเดิมกลายเป็นคนโง่เขลานั้น เป็นเพราะพ่อมดหมาป่าที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นคนวิปริตทางจิต มันทรมานร่างนี้ทุกวันเพื่อความสนุกสนาน

ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา พ่อมดหมาป่าคนนี้ใช้ คำสาปกรีดแทง กับเจ้าของร่างเดิมอย่างไม่ยั้งมือ

เด็กคนหนึ่งที่ต้องเผชิญกับคำสาปกรีดแทง ซึ่งเป็นหนึ่งในคำสาปโทษผิดสถานเดียว จะทนได้อย่างไร? เจ้าของร่างเดิมซึ่งเคยเป็นเด็กธรรมดาก็ถูกทรมานจนกลายเป็นคนโง่เขลา

แต่เร็กซ์กลับไม่ทันสังเกตเห็นสิ่งนี้ เพียงเพราะเขายังไม่ตาย เร็กซ์จึงยังคงทรมานเขาต่อไปทุกวัน

และในที่สุด วันนี้ เจ้าของร่างเดิมก็สิ้นลมหายใจสุดท้าย

เซี่ยจื้อทะลุมิติมาในช่วงเวลานั้นพอดี และทันทีที่เขามาถึง เขาก็ถูกโจมตีด้วย คำสาปกรีดแทง

"พวกนาย...สมควรตายกันหมด"

ในใจของเซี่ยจื้อเต็มไปด้วยความโกรธที่ล้นทะลัก กลุ่มคนพวกนี้ ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์อีกต่อไป หากระบบของเขาไม่ตื่นขึ้น ต่อให้เขามีปาฏิหาริย์รอดพ้นจากการทรมาน ก็ต้องถูกเปลี่ยนเป็นมนุษย์หมาป่า ชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

ตั้งแต่วินาทีที่เซี่ยจื้อมาถึง โลกนี้ก็ไม่ใช่เพียงโลกในนิยายอีกต่อไป แต่เป็นโลกที่เต็มไปด้วยความจริงอันโหดร้าย ความมืดมนที่นิยายไม่ได้บรรยายไว้ กลับปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนในโลกแห่งความเป็นจริง

ความชั่วร้ายของมนุษย์นั้นน่ารังเกียจ และเมื่อเซี่ยจื้อต้องเผชิญกับความเป็นจริงนี้ ความโกรธที่ไม่ได้สัมผัสมานานก็พลุ่งพล่านในใจ

เขาสะบัดไม้กายสิทธิ์อย่างแผ่วเบา คาถาสะกดใจ ถูกคลายออก สิ่งที่เขาต้องรู้ เขารู้หมดแล้ว และตอนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องถามอีก

เร็กซ์ที่อยู่ภายใต้ คำสาปสะกดใจ สลัดหลุดจากอำนาจนั้น สีหน้าที่ว่างเปล่ากลับกลายเป็นความหวาดกลัวและโกรธแค้น

เมื่อเขารู้ตัว เขาก็พุ่งเข้าใส่เซี่ยจื้ออย่างรุนแรง

"ครูซิโอ!"

"อ๊ากกกก!"

เร็กซ์ล้มลงกลางอากาศ ทรมานดิ้นทุรนทุรายใต้ไม้กายสิทธิ์ของเซี่ยจื้อ

ในฐานะลูกน้องของเฟนเรียร์ เกรย์แบ็ก เร็กซ์เคยถูกเจ้านายของเขาใช้ คำสาปกรีดแทง ทรมานมาก่อน แต่เขาสาบานได้ว่า ความเจ็บปวดในตอนนี้รุนแรงยิ่งกว่าที่เคยเจอมาทั้งหมดรวมกัน!

คำสาปกรีดแทง ของเซี่ยจื้ออยู่ในระดับสูงสุด และที่สำคัญที่สุด ตอนนี้ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง!

ใช่แล้ว มันไม่ใช่เพียงความโกรธ แต่เป็นความเกลียดชังอันรุนแรง!

เซี่ยจื้อรู้ว่า ความเกลียดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากตัวเขาเพียงอย่างเดียว แต่มันเป็นผลมาจากเศษเสี้ยวของจิตวิญญาณของเจ้าของร่างเดิมที่ยังไม่สลายไป

แต่เขาไม่ได้พยายามหยุดยั้งความรู้สึกนี้

ถือเสียว่าเจ้าของร่างเดิมได้ล้างแค้นด้วยตัวเอง

ด้วยความเกลียดที่แฝงอยู่ในคำสาป ความรุนแรงของ คำสาปกรีดแทง เพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า! และเพื่อให้เร็กซ์รับรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างเต็มที่ เซี่ยจื้อจงใจคลาย คาถาสะกดใจ ออก