บทที่12
"ฉันนึกว่านายตายแล้ว!" คาสซานดราปิดปากเล็ก ๆ ของเธอ มองเซี่ยจื้อที่ยังมีชีวิตชีวาอยู่ตรงหน้า น้ำตายังไหลไม่หยุด
สีหน้าที่เคร่งเครียดของเซี่ยจื้อในที่สุดก็ผ่อนคลายลง เขายิ้มและหยิบหม้อเหล็กใบหนึ่งออกมาจากเสื้อคลุม
"คาถาซ่อมแซมของเธอใช้ได้ดีจริง ๆ ฉันไม่ได้โกหกนะ ดูสิ มันช่วยป้องกันคำสาปพิฆาตได้เลย!"
คาสซานดรามองหม้อเหล็กตรงหน้า เห็นว่ามันมีรอยบุ๋มเล็ก ๆ ตรงจุดที่คำสาปพิฆาตพุ่งเข้ามา แต่ไม่ทะลุ
ตอนที่เซี่ยจื้อพุ่งเข้าไป เขาใช้หมอกดำควบคุมหม้อเหล็กใบนี้ให้ซ่อนไว้ในเสื้อคลุม
ถึงแม้คำสาปพิฆาตจะไม่มีคาถาใดป้องกันได้ แต่หากมีวัตถุแข็งขวาง มันก็ไม่สามารถทำอันตรายได้
อย่างไรก็ตาม แผนนี้ก็เต็มไปด้วยความเสี่ยง หากเซี่ยจื้อคำนวณผิดพลาด หรือถ้าหม้อเหล็กไม่สามารถรับแรงโจมตีได้ ผลลัพธ์คงไม่ดีแน่
"ดูเหมือนฉันต้องเก็บหม้อใบนี้ไว้ให้ดี มันช่วยชีวิตฉันไว้เลยล่ะ" เซี่ยจื้อพูดพลางสำรวจหม้อเหล็กด้วยความพึงพอใจ
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง
คาสซานดราโผเข้ากอดเขาแน่น
เขารู้สึกถึงน้ำตาที่ซึมเปื้อนเสื้อของเขา
"แน่นอน นายต้องเก็บมันไว้ให้ดี ไม่ใช่แค่ช่วยชีวิตนาย แต่มันยังช่วยชีวิตฉันด้วย..."
เซี่ยจื้อยิ้มพลางลูบหลังคาสซานดราเบา ๆ "โอเค ๆ ฉันจะเก็บมันไว้ตลอดชีวิต อย่ากลัวเลยนะ ฉันกับนากินีอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก"
เซี่ยจื้อที่มีจิตใจเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุในร่าง ไม่ได้สังเกตถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของคาสซานดรา เขาปลอบเธอเหมือนที่ผู้ใหญ่ปลอบเด็ก
เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเด็กสาววัย 11 ขวบแบบนี้ เพราะเขาไม่ใช่พวกชอบเด็ก
แต่คาสซานดราไม่เหมือนกัน เด็กสาวมักจะโตเกินวัยในเรื่องของอารมณ์ และผู้ชายตรงหน้าเพิ่งเอาตัวเข้ามารับคำสาปพิฆาตแทนเธอ
ผู้หญิงคนไหนจะไม่หวั่นไหวในสถานการณ์แบบนี้?
หลังจากปลอบคาสซานดราเสร็จ เซี่ยจื้อก็โดนเธอส่งสายตาค้อนกลับไปหนึ่งที
"โอ๊ย! เกิดอะไรขึ้น! ปล่อยฉัน! โอ๊ย!"
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากข้างนอกเต็นท์
เซี่ยจื้อเปิดประตูเต็นท์ออกไป และพบชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือด ถูกนากินีโยนลงบนพื้น
"ซู่ซู่ซู่...(ฉันจับศัตรูได้แล้ว มีแค่คนเดียว)"
"ซู่ซู่ซู่...(ดีมาก ขอบใจมาก นากินี)"
เมื่อชายคนนั้นเห็นเซี่ยจื้อที่กำลังพูดกับงูยักษ์ เขาก็หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว
"นี่มันภาษาพาร์เซล! หมอนี่ต้องเป็นพ่อมดศาสตร์มืดแน่ ๆ!"
ในความคิดของเขา คนที่มีความสามารถภาษาพาร์เซลล้วนเป็นพ่อมดสายดำที่โหดเหี้ยม
และเขาเพิ่งใช้คำสาปพิฆาตใส่พ่อมดคนนี้ นั่นถือว่าเป็นการยั่วยุที่ร้ายแรงมาก!
เขาพยายามจะใช้ การหายตัว เพื่อหนี แต่ไม้กายสิทธิ์ของเขาหายไปแล้ว เขาจึงไม่สามารถทำได้
เขาไม่รู้ว่าคำสาปพิฆาตของเขาโดนเป้าหมายหรือไม่ แต่ถ้าเขาเห็นเซี่ยจื้อที่รอดคำสาปและยังยืนอยู่ตรงหน้า เขาคงช็อกจนตายแน่ ๆ
"มาร์คัส! นี่มันนายเหรอ?!" คาสซานดราเดินออกมาพร้อมตะโกนด้วยความตกใจ เมื่อเธอสังเกตเห็นชายที่นอนอยู่บนพื้น
เซี่ยจื้อยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ นากินี ดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสนใจ
ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะเป็นมาร์คัส ผู้ดูแลที่คาสซานดราเคยพูดถึง
เซี่ยจื้อคิดในใจว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำตามคำท้าด้วยการยืนล้างหัวกลับหัวอีกต่อไปแล้ว เพราะไม่ต้องถามก็รู้ว่ามาร์คัสนี่แหละคือคนที่หลอกลวงให้คาสซานดรามาที่นี่
"มาร์คัส นายหลอกให้ฉันมาที่อัลบาเนียเพื่อฆ่าฉันใช่ไหม? ทำไม?!" คาสซานดราถามด้วยความโกรธ
มาร์คัสก้มหน้าก้มตาอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว แต่ไม่ตอบคำถาม
"ดูเหมือนนายจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์นะ นากินีของฉันยังหิวอยู่เลย ถ้านายไม่พูดความจริง ฉันคงต้องให้นายเป็นอาหารมัน"
มาร์คัสเงยหน้าขึ้นมองนากินีด้วยสายตาหวาดผวา งูยักษ์ที่กำลังแลบลิ้นดูน่ากลัวสุดขีด
"ฉะ...ฉันพูดก็ได้...คือ...มีคนจ่ายเงินให้ฉัน เพื่อให้ฉันหาทางกำจัดเธอ คาสซานดรา"
"ใคร? ใครจ่ายเงินให้นายฆ่าฉัน?!" คาสซานดราถามเสียงเย็นชา
"ฉะ...ฉันจำไม่ได้..." มาร์คัสพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขณะมองไปยังปากของนากินีที่แลบลิ้นใกล้เข้ามา "หลังจากที่ตกลงกัน พวกเขาก็ร่ายคาถาลบความทรงจำใส่ฉัน ลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับพวกเขาออกไป เหลือไว้เพียงคำสั่งให้ฆ่าเธอ...พร้อมกับเงินจำนวนมาก...ฉันหลอกเธอมาที่อัลบาเนีย เพื่อให้กลุ่มพ่อมดหมาป่าจัดการเธอแทน..."
"มาร์คัส ครอบครัวของฉันดีกับนายมากตลอดมา ฉันพอเข้าใจว่านายอยากฆ่าฉัน แต่วาเนสซาและดีเลีย พวกเธอเคยเห็นนายเป็นเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ทำไมนาย...ทำไมนายถึงไม่ไว้ชีวิตพวกเธอด้วย?!"
"มันเป็นอุบัติเหตุ คาสซานดรา ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจให้พวกเธอต้องตายไปด้วย...กลุ่มพ่อมดหมาป่าพวกนั้นไม่รักษาสัญญา..." มาร์คัสตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว "โปรดยกโทษให้ฉันด้วย...ฉัน...มันไม่ใช่ความผิดของฉันจริง ๆ ฉันแค่ต้องการเงิน..."
"ครูซิโอ!"
"อ๊ากกก!"
มาร์คัสกลิ้งไปมากับพื้นด้วยความเจ็บปวด
เซี่ยจื้อตกตะลึงมองไปที่คาสซานดรา เพราะคนที่ใช้คาถากรีดแทงไม่ใช่เขา แต่เป็นเด็กสาวอายุ 11 ปีอย่างคาสซานดรา!
