บทที่11

เซี่ยจื้อไม่ได้สังเกตถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของคาสซานดรา

เขาเปิดประตูเต็นท์ด้วยความตื่นเต้น

ตามคาด คาถาขยายพื้นที่แบบไร้ร่องรอยภายในเต็นท์ได้หายไปแล้ว

"ฉันบอกแล้วไง คาถาขยายพื้นที่หายไปแน่นอน" คาสซานดราพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

แต่ทันใดนั้นเธอก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงลังเลเล็กน้อย "จริง ๆ แล้วเต็นท์นี้ก็ไม่ได้เล็กเกินไปนะ ถ้าสองคนอยู่ อาจจะคับแคบไปบ้าง แต่ก็อยู่ได้ล่ะ..."

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เซี่ยจื้อก็ตอบอย่างตื่นเต้น "คาถาขยายพื้นที่แบบไร้ร่องรอยน่ะเหรอ? บังเอิญฉันถนัดคาถานี้มาก!"

"อะไรนะ? นาย..."

แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ เซี่ยจื้อก็เริ่มร่ายคาถาแล้ว

คาถาขยายพื้นที่แบบไร้ร่องรอยในระดับสูงสุดแสดงผลอย่างยอดเยี่ยม

พื้นที่ภายในเต็นท์ซึ่งเดิมมีเพียงไม่กี่ตารางเมตร ค่อย ๆ ขยายออกเรื่อย ๆ จนกลายเป็นประมาณ 80 ตารางเมตร

แม้ว่านั่นจะยังไม่ใช่ขีดสุดของเขา แต่เซี่ยจื้อก็พอใจกับพื้นที่ขนาดนี้ "ใหญ่ขนาดนี้คงพอแล้วล่ะ เธอว่ายังไง คาสซานดรา?"

คาสซานดราทำหน้าบึ้งเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดเสียง "ฮึ!" แล้วเดินเข้าเต็นท์โดยไม่สนใจเขา

"หืม?" เซี่ยจื้อเกาหัวด้วยความงุนงง "เด็กผู้หญิงนี่ทำไมเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจัง?"

เขาไม่ได้คิดมาก เพราะเข้าใจว่าเด็กสาวก็มักจะมีอารมณ์แปรปรวนไปตามเรื่อง

ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือหาอาหาร เพราะนากินีตัวใหญ่โตขนาดนั้น คงกินไม่ใช่น้อย

"ซู่ซู่ซู่...(นากินี ช่วยอยู่ที่นี่ปกป้องคาสซานดราให้ฉันหน่อย ฉันจะไปหาอะไรมากิน)"

นากินีพยักหน้า ก่อนจะขดตัวอยู่หน้าประตูเต็นท์

เซี่ยจื้อเปลี่ยนร่างเป็น ออบสคูรัส แล้วลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

ในป่าแห่งนี้มีสัตว์ใหญ่จำนวนมาก ไม่นานนักเขาก็ลากกวางสองตัวกลับมา

กวางทั้งสองตัวมีขนาดใหญ่มาก เซี่ยจื้อเก็บไว้เพียงขาหนึ่งข้าง ส่วนที่เหลือเขาโยนให้นากินีกิน

หลังจากกินกวางทั้งสองตัว นากินีก็บอกว่ามันไม่จำเป็นต้องกินอะไรอีกเลยในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า

เซี่ยจื้อใช้คาถาขยายพื้นที่กับกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขา จากนั้นนากินีที่กินอิ่มแล้วก็เลื้อยเข้าไปในกระเป๋าเพื่อพักผ่อน

นากินีรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เซี่ยจื้อ

หลังจากจัดการกับนากินีเรียบร้อย เซี่ยจื้อก็เริ่มก่อกองไฟและเตรียมย่างเนื้อกวาง

เขาไม่ได้กินอิ่มมานานมาก ตั้งแต่ถูกจับขังมาครึ่งปีแล้ว ตอนนี้แค่กลิ่นเนื้อกวางก็ทำให้เขาน้ำลายสอ

เขาพลิกเนื้อบนเตาย่างไปมา พร้อมโรยเครื่องปรุงที่หาได้ระหว่างการค้นของในค่าย

แม้เครื่องปรุงจะน้อย แต่ด้วยทักษะทำอาหารจากชีวิตที่แล้วของเขา เนื้อกวางก็ส่งกลิ่นหอมฉุยจนแทบทนไม่ไหว

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ด้านหลัง และรู้ทันทีว่าเป็นคาสซานดรา

เด็กสาวที่ทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรคงทนไม่ไหวเมื่อได้กลิ่นหอมของเนื้อกวาง

"เนื้อใกล้สุกแล้วนะ เธอจะมากินด้วยไหม?" เซี่ยจื้อถาม

"ฮึ! เนื้อที่ย่างแบบนี้มันไม่ประณีตเลยสักนิด ฉันไม่สนหรอก!" คาสซานดราตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"จริงเหรอ? งั้นฉันกินเองหมดก็แล้วกันนะ"

"นาย..."

ในที่สุดคาสซานดราก็ทนกลิ่นหอมไม่ไหว เธอหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเนื้อกวางย่างไปกินคำใหญ่

เซี่ยจื้อกินมื้อนี้ด้วยความสุขสุด ๆ! เขาไม่รู้เลยว่าร่างกายนี้ห่างจากการได้กินเนื้อมานานแค่ไหนแล้ว

ในขณะที่เขาคิดอยู่ว่า ควรจะเก็บขากวางไว้อีกสักชิ้น จู่ ๆ ก็มีแสงสีเขียวพุ่งออกมาจากป่า

"อะวาดา เคดาฟรา!"

แสงสีเขียวพุ่งตรงมายังคาสซานดรา

ตั้งแต่เสียงคำร่ายดังขึ้น จนถึงตอนแสงพุ่งเข้ามา คาสซานดราไม่มีเวลาหลบเลย เธอทำได้เพียงมองแสงสีเขียวที่พุ่งเข้ามาด้วยความตะลึง

"นี่มันคำสาปพิฆาต...ฉันจะต้องตายแล้วเหรอ? แต่ฉันไม่อยากตายเลย..."

ในชั่วพริบตานั้น เวลาราวกับหยุดลง คาสซานดราหันไปมองเซี่ยจื้อ ราวกับเธออยากจดจำภาพของเขาไว้ในช่วงสุดท้ายของชีวิต

เมื่อเซี่ยจื้อเห็นแสงสีเขียว เขาก็รีบตอบสนองทันที ร่างของเขาปล่อยหมอกดำออกมา ทำให้ความเร็วของเขาพุ่งถึงขีดสุด เขาพุ่งไปหาคาสซานดราและผลักเธอลงกับพื้น

เซี่ยจื้อไม่ได้แปรสภาพเป็น ออบสคูรัส อย่างสมบูรณ์ เพราะถ้าทำเช่นนั้น ร่างกายที่บอบบางของคาสซานดราอาจจะแตกสลายจากแรงกระแทก

คาสซานดราอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเห็นเซี่ยจื้อผลักเธอลง ก่อนที่แสงสีเขียวมรณะนั้นจะพุ่งเข้ากลางหลังของเขา

"ไม่!" คาสซานดรากรีดร้องด้วยความตกใจ เธอจ้องไปยังเซี่ยจื้อด้วยความไม่เชื่อ

เขายอมเอาตัวเข้ารับคำสาปพิฆาตแทนเธอ!

นอกจากเด็กชายผู้รอดชีวิตอย่างแฮร์รี่ พอตเตอร์ ไม่เคยมีใครรอดจากคำสาปพิฆาตได้เลย ไม่มีใคร!

"เซี่ยจื้อ..." เธอพึมพำอย่างหมดหวัง เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า เด็กชายที่เพิ่งนั่งกินเนื้อกวางอย่างสนุกสนาน และคอยเอาใจเธออยู่เมื่อครู่ จะมาตายลงต่อหน้าเธอ

"นายทำไมถึงโง่แบบนี้..."

คาสซานดรากอดร่างของเขาไว้แน่น ความโศกเศร้าถาโถมเข้าใส่เธอ น้ำตาไหลลงอาบดวงตาสีเขียวสดใสของเธอ

นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอต้องเห็นคนตายต่อหน้า ครั้งแรกคือสองสาวใช้ที่เธอรักเหมือนพี่น้อง

และทุกครั้ง เธอก็ได้แต่ยืนมองอย่างไร้ความสามารถช่วยอะไรไม่ได้

"แค่กๆ คาสซานดรา ปล่อยฉันหน่อย!" เซี่ยจื้อดิ้นออกจากอ้อมกอดของเธอ

"นาย...นายยังไม่ตายเหรอ?" คาสซานดราตกใจ เธอมองเขาด้วยดวงตาที่เปื้อนน้ำตาแต่เต็มไปด้วยความดีใจ

เซี่ยจื้อไม่รอช้า เขาดึงคาสซานดราเข้ามาในอ้อมแขนแล้วผลักเธอเข้าไปในเต็นท์

เขาไม่รู้ว่ามีศัตรูกี่คนในป่า การอยู่ในเต็นท์อย่างน้อยก็ช่วยหลบคำสาปพิฆาตที่โจมตีมาได้

"ซู่ซู่ซู่...(นากินี ไปหาเจ้าคนร้ายนั่นแล้วลากมันกลับมาที่นี่!)"

ใบหน้าของเซี่ยจื้อในตอนนี้เต็มไปด้วยความเย็นชา ราวกับเป็นโวลเดอมอร์ในเวอร์ชันน่ากลัวน้อยลง

นากินีเลื้อยออกมาจากกระเป๋าของเขาด้วยความรวดเร็ว พุ่งเข้าไปในป่า

เซี่ยจื้อไม่ได้ตามไป เพราะถ้ามีศัตรูคนอื่นในป่า คาสซานดราในเต็นท์ก็จะตกอยู่ในอันตราย

ครั้งนี้ศัตรูจงใจเล็งเป้ามาที่คาสซานดราโดยเฉพาะ!