บทที่ 80 ผลึกสีชมพูอ่อน!

งูเหลือมยักษ์ร้องครวญครางไม่หยุด ถอยหลังไม่หยุด

มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูยี่เลย เพราะท่าสังหารสุนัขป่าโลภของซูยี่แข็งแกร่งเกินไป

รูเลือดสามสิบกว่าแห่งทำให้งูเหลือมยักษ์ค่อยๆ สิ้นลม

ซูยี่กำหอกไว้ ทั้งร่างรู้สึกหมดแรง

ท่าหอกเรียบง่ายไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ดึงพลังทั้งหมดของซูยี่ออกมา

ตอนนี้เขายังไม่สามารถใช้เจ็ดสังหารได้อย่างอิสระ

ท่าหอกนี้แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ

และเพราะไม่มีอันตรายอื่นรอบตัว ซูยี่ถึงกล้าใช้เจ็ดสังหาร

ยาเพิ่มพลังขั้นพื้นฐานในท้องถูกซูยี่ดูดซึมหมดแล้ว ไม่สามารถให้พลังงานได้อีก

"ซูยี่..."

หลิงซวงตะโกนจากระเบียง เธอได้ยินเสียงทางนี้จึงตามมาดู

ซูยี่ชูมือทำสัญลักษณ์ 'V' เพราะความจริงแล้วไม่มีแรงเงยหน้าแล้ว

"พรืด"

หลิงซวงขำที่ซูยี่ทำตลก แต่ในดวงตามีน้ำตาคลอ

งูเหลือมขนาดเท่ารถเล็ก ช่างน่าสยดสยองเหลือเกิน ซูยี่สามารถฆ่างูเหลือมที่น่ากลัวขนาดนี้ได้ เขาช่างแข็งแกร่งและอันตรายเหลือเกิน

หลิงซวงรีบลงบันไดมาอยู่ข้างๆ ซูยี่

"ช่วยพยุงผมหน่อย นั่งลง กล้ามเนื้อแข็งไปหมดแล้ว"

ซูยี่ไม่ได้พยายามทำเท่ แต่กล้ามเนื้อบนตัวแข็งไปจริงๆ

ผลข้างเคียงของเจ็ดสังหารรุนแรงเกินไป ถ้าพละกำลังไม่พอแล้วฝืนใช้ก็จะบาดเจ็บมาก

หลิงซวงรีบพยุงซูยี่ไปนั่งที่ข้างๆ แล้วรีบเช็ดน้ำตาของตัวเอง กลัวซูยี่จะเห็น

"ช่วยจุดบุหรี่ให้ผมหน่อย พักผ่อนหน่อย" ซูยี่พูดหลังจากนั่งลง

หลิงซวงไม่พูดอะไร เงียบๆ หยิบบุหรี่ของซูยี่ออกมา แล้วจุด สูบหนึ่งที แล้วนำไปใส่ปากซูยี่

"จัดการศพหน่อย คงกินเนื้อได้อยู่"

เนื้อสัตว์กลายพันธุ์ล้วนเป็นของดี ซูยี่คิดว่ายังเอาไปได้

แต่งูเหลือมยักษ์ตัวใหญ่เกินไป แม้จะล้างพื้นที่เก็บของจนว่างก็ใส่ไม่หมด

"ตอนมาฉันติดต่อชินลี่ไว้ เขาน่าจะถึงโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะให้เขามาขนไปบางส่วน" หลิงซวงรู้ว่าซูยี่มีพื้นที่เก็บของ แต่เธอคิดว่าพื้นที่เก็บของของซูยี่ต้องมีจำกัดแน่ๆ

"ได้" ซูยี่ตกลงทันที

พื้นที่เก็บของยังเล็กเกินไป!

ดูเหมือนต้องหาพื้นที่เก็บของเพิ่มอีกหน่อย

ไม่กล้าพูดว่าต้องการเยอะแค่ไหน แต่ถ้าได้สัก 100 ลูกบาศก์เมตรก็ยังดี

แม้ว่า 100 ลูกบาศก์เมตรจริงๆ แล้วก็ไม่ได้มากเท่าไหร่

หลิงซวงได้ทำเครื่องหมายไว้ตามทางที่มา หลังจากติดต่อชินลี่ทางวิทยุสื่อสาร ชินลี่ก็ตามเครื่องหมายที่ซูยี่กับหลิงซวงทิ้งไว้มาถึงข้างๆ ทั้งสอง

อาการของซูยี่เพิ่งจะดีขึ้นนิดหน่อย ยังขาดอีกนิดถึงจะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

เมื่อชินลี่เห็นศพงูเหลือม เขาก็ตกใจ

"หัวหน้า พี่แรงเกินไปแล้ว งูเหลือมใหญ่ขนาดนี้ยังฆ่าได้" ดวงตาของชินลี่เต็มไปด้วยความชื่นชม

งูเหลือมแบบนี้ ถ้าเขาเจอก็ได้แต่วิ่งหนี ไม่มีพละกำลังจะสู้เลย

แม้ว่าซูยี่จะดูอ่อนแอ แต่ไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ

"โชคดีเท่านั้นแหละ ตัวมันใหญ่เกินไป เลยเคลื่อนไหวไม่คล่องแคล่ว ถ้ามันคล่องแคล่วกว่านี้ ผมก็ไม่กล้ายุ่งด้วยหรอก" ซูยี่พูดตามตรง

หลิงซวงยังตัดด้วยดาบได้ลำบากอยู่ ต้องใช้ดาบของซูยี่ถึงจะตัดแยกศพงูเหลือมได้อย่างง่ายดาย

"มีผลึกสมอง แต่ผลึกสมองนี้ใหญ่กว่าผลึกสมองอื่นๆ ไม่รู้ว่าเป็นพลังแบบไหน" หลิงซวงผ่าหัวงูเหลือมยักษ์กลายพันธุ์เป็นอันดับแรก เอาผลึกสมองออกมา

ซูยี่พบว่าผลึกสมองนี้เป็นสีชมพูอ่อน

เขาจึงเก็บมันไว้ในพื้นที่เก็บของ

ตอนนี้เขามีผลึกสมองของสุนัขกลายพันธุ์และงูเหลือมยักษ์กลายพันธุ์แล้ว

นอกประตูเหล็กเต็มไปด้วยผู้ติดเชื้อที่ตื่นเต้น พวกมันยื่นมือไม่หยุด ดูเหมือนอยากกินเนื้องูเหลือมกลายพันธุ์

หลังจากตัดแบ่งเสร็จ ชินลี่ก็แบกเนื้องูเหลือมหลายร้อยชั่งกลับไปก่อน

เนื้องูเหลือมพวกนี้ต้องขนไปที่โรงพยาบาลก่อน เก็บไว้ในห้องเย็นของโรงพยาบาล

เพราะจากโรงพยาบาลชุมชนไปโรงงานเหล็กกล้าไม่สามารถเดินผ่านระเบียงได้ ต้องเดินผ่านพื้นดินเท่านั้น

ถ้าเดินบนพื้นดิน พวกเขาแบกได้แค่สิบกว่าชั่ง ถ้าเป็นร้อยชั่งก็เดินไม่ไหวแล้ว

หลิงซวงอยู่ข้างๆ ซูยี่ เพราะกังวลว่าซูยี่จะเจออันตราย

ชินลี่วิ่งไปกลับเจ็ดแปดรอบ ซูยี่ถึงฟื้นฟูความสามารถในการเคลื่อนไหวได้

แต่เขาพบว่าไม่มีอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ นับว่าเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง

หลังจากฟื้นฟูความสามารถในการเคลื่อนไหวแล้ว ซูยี่ก็เก็บเนื้องูเหลือมกลายพันธุ์ที่เหลือไว้ในพื้นที่เก็บของ แล้วกลับไปโรงพยาบาลชุมชนพร้อมกับหลิงซวง

เมื่อหลัวติงกับจางหยวนเห็นซูยี่ พวกเขาก็ตื่นเต้นมาก รีบขอบคุณซูยี่ไม่หยุด

ถ้าไม่ใช่เพราะซูยี่มาทันเวลา พวกเขาคงถูกพวกสัตว์เดรัจฉานพวกนั้นทรมานจนตายแน่

ซูยี่สอบถามพวกเขาเล็กน้อย พบว่าในบรรดาผู้รอดชีวิตมีหมอ 5 คน พยาบาล 9 คน ผู้ป่วย 3 คน และญาติผู้ป่วย 9 คน

คนพวกนี้อยู่ในเขตผู้ป่วยใน พวกเขาประทังชีวิตด้วยน้ำเกลือ ขนมขบเคี้ยว และผลไม้

เพราะคนที่มาเยี่ยมผู้ป่วยมักจะนำผลไม้มาฝาก จึงมีอาหารให้พวกเขา

เมื่อเทียบกับหลัวติงและคนอื่นๆ ผู้รอดชีวิตในเขตผู้ป่วยในโชคดีกว่ามาก

แต่เคราะห์ร้ายของพวกเขาคือวันนี้เจอกับพวกสัตว์เดรัจฉานที่สูญเสียความเป็นมนุษย์ แต่ก็ยังรักษาชีวิตไว้ได้ นับว่าเป็นโชคร้ายกลายเป็นดี

ซูยี่ทิ้งอาหารไว้ให้เพียงพอ แล้วใช้พื้นที่เก็บของขนเนื้องูเหลือมกลายพันธุ์

เนื้อนี้แน่นอนว่าเก็บไว้ที่นี่ไม่ได้ ซูยี่จึงไปกลับหลายรอบ ขนเนื้องูเหลือมกลายพันธุ์ทั้งหมดไปที่โรงงานเหล็กกล้า

นอกจากนี้ ซูยี่ยังเอาถุงเลือด 40 ถุงจากโรงพยาบาล

ตอนที่จะจากไป ซูยี่ให้หลัวติงและคนอื่นๆ รวบรวมอุปกรณ์ให้น้ำเกลือในโรงพยาบาล

เมื่อย้ายผู้คนมาที่โรงงานเหล็กกล้าแล้ว ซูยี่จะให้ทุกคนบริจาคเลือด

ถุงเลือดมีประโยชน์มาก ซูยี่คิดว่าควรเก็บสำรองไว้กับตัวบ้าง

หลัวติงและคนอื่นๆ อยากจะไปด้วย แต่พวกเขาไม่มีพละกำลังมากพอ จึงต้องอยู่ในโรงพยาบาลอย่างว่าง่าย

ด้านนอกโรงพยาบาล ซูยี่กับชินลี่ผลักรถหลายคันมาเสริมความแข็งแรงให้ประตูใหญ่ของโรงพยาบาล

เมื่อเสร็จแล้ว พวกเขาก็กลับไปที่โรงงานเหล็กกล้า

พอถึงโรงงานเหล็กกล้า พวกเขาก็ได้รับข่าวดี

อุโมงค์เจาะทะลุแล้ว ทะลุไปถึงริมแม่น้ำโดยตรง

เพราะฟ้าใกล้มืดแล้ว ซูยี่จึงไม่รีบให้คนของกองทัพลู่ย้ายข้ามคืน

เขาแค่แจ้งข่าวนี้ผ่านวิทยุสื่อสารไปให้หลูเทา ให้เขาเตรียมพร้อมย้ายในเช้าวันพรุ่งนี้

"ซูยี่ พรุ่งนี้หลังจากกองทัพลู่ย้ายมาที่โรงงานเหล็กกล้าแล้ว เราจะกลับที่หลบภัยได้หรือยัง?"

ออกมาสองวันแล้ว หลิงซวงยังเป็นห่วงหลิงเยว่และคนอื่นๆ

แม้ในค่ายจะมีคนไม่น้อย แต่ไม่มีคนแข็งแกร่งอย่างซูยี่คอยดูแล ถ้าเจอสัตว์กลายพันธุ์โจมตีก็จะอันตรายมาก

แม้ว่าทางที่หลบภัยจะสามารถแจ้งข่าวให้ซูยี่และคนอื่นๆ ทราบผ่านข้อความสั้นๆ ได้ แต่ก็อาจจะไม่มีโอกาสส่งข้อความออกมาเลยก็ได้

(จบบท)