บทที่ 50 โอกาสลงทุนในอุตสาหกรรม

2 ธันวาคม

เที่ยงวันพฤหัสบดี

อีกวันของการคืนเงิน หลังเลิกเรียนถังชิงรีบนั่งแท็กซี่มาที่ร้านไป่เว่ย หลี่ข่ายก็วิ่งตามมาฟรีอาหารของพ่อ

ตอนนี้เป็นเวลาอาหาร ทั้งห้องโถงและห้องรับรองเต็มหมดแล้ว จางตงชิงก็มาถึงห้องรับรองรอถังชิงแต่เช้า

ในห้องรับรองหก

ตอนนี้ลู่เจี้ยนฮุยยังมีธุระไม่มา อาหารก็ยังไม่มา มีแค่จางตงชิงกับถังชิงนั่งดื่มชา

"ถังน้อย ช่วงนี้ธุรกรรมกับท่านประธานหลิวเป็นยังไงบ้าง?" จางตงชิงถามอย่างดูเรื่อยๆ พูดตามตรง หลังจากครั้งที่แล้วจากกันมา เขาอดกังวลไม่ได้ กลัวถังชิงทำมั่วจนจมลึกเกินไป

เขาก็ไม่รู้ว่าคนเบื้องหลังถังชิงเป็นยังไง ถ้าถอนหัวหอมแล้วดินติดมา ไม่เพียงทำร้ายหลิวเฉียนยังทำร้ายถังชิง วันนั้นกลับบ้านคิดแล้วคิดอีกรู้สึกไม่ถูก แอบเสียใจที่แนะนำถังชิงให้หลิวเฉียน แต่เรื่องเกิดแล้ว จะโทรเตือนก็สาย จางตงชิงได้แต่หวังว่าห่วงโซ่ผลประโยชน์ทั้งหมดของถังชิงจะไม่มีปัญหา

"ดีมากครับ ท่านประธานหลิวแลกเปลี่ยนเยอะ" ถังชิงยิ้มพูด แต่เขาไม่ได้บอกจำนวนที่แน่นอน หนึ่งธุรกรรมแบบนี้เก็บเป็นความลับดีกว่า สองป้องกันจางตงชิงตกใจ เมื่อก่อนเขาคิดว่าแค่ธุรกิจครั้งเดียว ไม่คิดว่าตัวเองจะทำธุรกิจนี้ใหญ่ขนาดนี้

"อืม ถังน้อย นายต้องระวังหน่อย เงินใหม่ของนายไหลเข้าตลาดเยอะขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องดี" จางตงชิงพูดอย่างกังวล ครั้งที่แล้วเห็นเงินใหม่มูลค่าเกือบสิบล้านหยวนเขากังวลแทนถังชิงมาก ถ้าเบื้องบนสืบลงมา นี่เป็นปัญหาใหญ่

แต่ถ้าเขารู้ว่าปริมาณธุรกรรมต่อมาเป็นสิบเท่าของที่เห็น คงไม่พูดแบบนี้แล้ว อาจถึงขั้นคิดจะแจ้งตำรวจ แต่ก็คงไม่ทำ

อยู่มาถึงวัยนี้แล้ว หลายเรื่องเห็นทะลุกว่าคนทั่วไป การนำเงินสดดอลลาร์เข้าไม่ใช่การย้ายเงินออกนอกประเทศ แม้จะเกี่ยวกับการฟอกเงินก็เน่าอยู่ในหม้อ หนีไม่ออก ประเทศแม้จะมีกฎหมาย แต่ไม่ได้จัดการเรื่องนี้จนตายก็เห็นปัญหามากมาย การดำรงอยู่ย่อมมีเหตุผล

ถ้าเขากล้าไปยุ่งกับฝาหม้อ สุดท้ายไม่ถูกต้มในหม้อหรือถูกเอาไปทำฟืน ก็ไม่มีทางรอดตัวไปได้ทั้งตัว เรื่องที่ทั้งทำร้ายคนอื่นและไม่เป็นประโยชน์กับตัวเองแบบนี้เขาไม่ทำแน่

"วางใจเถอะ ลุงหลิวบอกว่า ตอนเขาแลกออกไปทำให้ธนบัตรปนกันและเก่าแล้ว ไม่มีปัญหา" ครั้งที่แล้วตอนถังชิงกินข้าวกับหลิวเฉียนก็เตือนให้หลิวเฉียนระวัง เพราะธนบัตรดอลลาร์ใหม่เลขเรียงกันไหลเข้าตลาดเยอะขนาดนี้ไม่ดึงดูดความสนใจก็แปลก

หลิวเฉียนก็ไม่ปิดบัง บอกตรงๆ ว่าที่แลกออกไปผ่านการจัดการหมด จะไม่ทำให้คนสงสัยมาก อันตรายแฝงแบบนี้หลิวเฉียนเจ้าเล่ห์แบบนี้จะมองไม่เห็นได้ยังไง กล้ากินก็ต้องมีกระเพาะที่ไม่แตก

นี่ก็ทำให้ความไม่สบายใจในใจถังชิงน้อยลงมาก มีหุ้นส่วนที่ฉลาดช่างสบายใจจริงๆ นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เขากล้าทำธุรกรรมดอลลาร์จำนวนมากกับหลิวเฉียนต่อไป

"งั้นก็ดี ยังไงก็ระวังทุกเรื่อง เรื่องนี้ฉันช่วยอะไรไม่ได้" จางตงชิงได้ยินก็สบายใจ ในความเห็นเขา ปริมาณธุรกรรมของถังชิงอย่างมากก็แค่หลายล้าน ทำให้เก่าปนกันไหลเข้าตลาดแบบนี้แทบไม่มีใครสังเกต

เพราะเงินสดดอลลาร์แบบนี้ในประเทศใช้ไม่ได้ แลกเปลี่ยนจำนวนมากส่วนใหญ่เพื่อรักษามูลค่าเก็บไว้ที่บ้าน แทบไม่ได้หมุนเวียนออกไป นี่ก็ลดความเสี่ยงที่จะดึงดูดความสนใจไปมาก

"ที่ไหนกัน แค่แนะนำลุงหลิวให้ผมรู้จักก็เป็นความช่วยเหลือที่ใหญ่ที่สุดแล้ว" ถังชิงพูดอย่างจริงใจ ถ้าไม่มีจางตงชิง เขาก็หาหุ้นส่วนยากจริงๆ ส่วนไปหาพวกแลกเงินข้างถนน?

อย่าล้อเล่นเลย สุดท้ายเจอคนไม่มีหลักการ ตัวเองก็อันตราย ตอนนั้นตัวเองแทบไม่มีเงินทั้งหมดก็ให้กู้หมด แม้แต่ตรวจสอบเครดิตยังทำไม่ได้ จะพูดถึงความร่วมมืออะไร ถ้าไม่มีจางตงชิง ตัวเองคงมีเงินในบัญชีแค่หมื่นกว่าหยวน

"ฮิๆ ฉันกลัวว่าฉันจะทำร้ายนายซะมากกว่า" จางตงชิงโบกมือยิ้มขื่น

"ไม่หรอก คุณต้องคิดในแง่ดี ผมถือว่าเพิ่มทุนสำรองเงินตราต่างประเทศให้ประเทศทางอ้อม ไม่ใช่ขายออกนอกประเทศ" ถังชิงพูดปลอบทันที

แต่พูดจบเขาก็เสียใจ ข้อมูลในประโยคนี้ดูเหมือนจะเยอะเกินไป

"ฮิๆ งั้นก็ดี" จางตงชิงได้ยินตอนแรกยังไม่ทันคิดความหมายในคำพูดถังชิง แต่คิดสักพักก็เข้าใจว่าเนื้อหาที่ถังชิงพูดมีปัญหา อะไรคือเพิ่มทุนสำรองเงินตรา ต้องได้ดอลลาร์จากต่างประเทศถึงจะเรียกว่าเพิ่มทุนสำรอง นี่...นี่คือ...จางตงชิงตาเบิกกว้างจ้องถังชิงไม่กล้าคิดต่อ

"ฮิๆ ธุรกิจลุงจางช่วงนี้เป็นไงบ้างครับ" ถังชิงก้มหน้าจิบชา แสดงท่าทางสบายๆ เหมือนไม่รู้ว่าตัวเองพูดผิด เขาต้องจบหัวข้อนี้ทันที ยิ่งแก้ยิ่งดำ ทำไมพูดเรื่องนี้ออกมา ช่างปากไม่มีหูรูด พูดแบบนี้ก็ไม่เป็นไร แค่คงทำให้จางตงชิงคิดมากอีก

ส่วนดอลลาร์พวกนี้มาจากไหน ถังชิงเคยเดาหลายอย่าง สุดท้ายสรุปว่าเป็นไปไม่ได้ที่มาจากในประเทศ ของแบบนี้ในธนาคารกลางไม่มีทาง หรือผ่านช่องทางถูกกฎหมายที่เรียกว่าไหลออกมา เพราะดูท่าทางระบบชัดเจนว่าการแลกเปลี่ยนดอลลาร์ไม่มีขีดจำกัด คงแลกได้แม้แต่ร้อยล้านดอลลาร์เงินสด

ดังนั้นถังชิงสงสัยว่าระบบปลอมแปลง ไม่ใช่ปลอมธนบัตรจริงๆ เพราะระบบยังเกี่ยวกับเรื่องโอนเงิน ธนบัตรปลอมได้ จำนวนโอนจะปลอมยังไง นั่นเป็นเงินที่ธนาคารกลางสหรัฐยอมรับและติดป้าย เป็นสกุลเงินที่ทั้งโลกยอมรับ ดังนั้นเขาเดาได้แค่ว่าระบบแก้ไขการลงทะเบียนเงินที่ธนาคารกลางสหรัฐ ถึงได้จ่ายเงินสดและโอนดอลลาร์ได้ไม่จำกัดโดยไม่กลัวอะไร

"ก็ดี มีพื้นฐานจากออร์เดอร์ใหญ่ครั้งที่แล้ว ช่วงนี้ธุรกิจดีตลอด โรงงานก็กำลังขยาย เพิ่มเครื่องจักรอุปกรณ์และคนงานเยอะ" จางตงชิงตอบ

แต่ความคิดในใจก็ลบไม่ออก เพียงแต่ไม่ว่าถังชิงจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเขาแล้ว พร้อมกันนั้นก็ตัดสินใจว่าต่อไปจะไม่ถามเรื่องธุรกรรมระหว่างถังชิงกับหลิวเฉียนอีก เขาไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น

"งั้นก็ดี มีปัญหาอะไรไหม ถ้าต้องการผมมีเงินทุน" ถังชิงยิ้มพูด เขาไม่สนใจแล้วว่าจางตงชิงจะพบอะไร เขาเชื่อว่าจางตงชิงเป็นคนฉลาด จะไม่หาเรื่องยุ่งยากให้ตัวเองแน่นอน

"ไม่ต้องหรอก ฉันขยายตามออร์เดอร์ ระยะสั้นถ้าไม่มีออร์เดอร์เยอะ ก็ไม่ต้องการมากขนาดนั้น" จางตงชิงโบกมือ เขาก็เป็นคนระมัดระวัง เรื่องขยายแบบมืดบอดจนตัวเองติดกับเขาไม่ทำหรอก เขาเห็นตัวอย่างแบบนี้มามากเกินไป ไม่งั้นโรงงานเขาคงอยู่ไม่ถึงตอนนี้

"งั้นก็ได้ ถ้ามีความต้องการเงินทุนอย่าเกรงใจผม" ถังชิงยิ้มรับรอง

"ฮ่าๆ ดี ไม่มีปัญหา" จางตงชิงหัวเราะ

พูดจบ ตอนนี้ประตูห้องถูกเปิด สองคนเงยหน้ามอง ลู่เจี้ยนฮุยถือกระเป๋ามา

"พี่จาง เสี่ยวถัง มาสายขอโทษด้วย" ลู่เจี้ยนฮุยทิ้งตัวนั่งข้างจางตงชิงพูดยิ้มๆ แล้ววางกระเป๋าบนเก้าอี้ข้างๆ

ต่อมาก็ถึงเวลาคืนเงิน ระบบรับปุ๊บรู้จริงปลอมและจำนวนทันที ถังชิงก็เลยขี้เกียจนับ แค่เปิดกระเป๋าพลิกดูคร่าวๆ จำนวนมัดถูกก็พอ ไม่งั้นไม่ดูเลยก็ดูแย่ไป

"น้องถัง ครั้งนี้ขอบคุณมากๆ เลย ฉันขอดื่มอวยพรนายหน่อย" ลู่เจี้ยนฮุยยกแก้วดื่มอวยพร แน่นอนว่าถังชิงบ่ายต้องไปเรียนไม่มีทางดื่มเหล้า แต่เป็นชา จางตงชิงก็ดื่มชา เดี๋ยวยังต้องขับรถ กลัวเบรกไม่อยู่ เขาได้ยินว่าช่วงนี้จับเมาแล้วขับเข้มงวด แม้เขาจะมีเส้นสาย แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำเป็นใหญ่ มีเส้นสายใช้ก็เป็นบุญคุณ และบุญคุณต้องตอบแทน ประหยัดได้ก็ประหยัดหน่อย

"ลุงลู่เกรงใจ มีความสัมพันธ์กับลุงจาง ผมก็เชื่อใจนิสัยเถ้าแก่แน่นอน ต่อไปมีโอกาสร่วมมือกันอีก" ถังชิงลุกขึ้นชนแก้วพูด

"ใช่ ช่วงนี้อุตสาหกรรมดี เฮ้อ ถ้าไม่ใช่เพราะทุนไม่พอจริงๆ ฉันอยากซื้อโรงงานข้างๆ นั่นเลย" ลู่เจี้ยนฮุยดื่มเหล้าขาวหมดแก้วพูดอย่างเสียดาย

"โรงงานอะไรเหรอ?" ถังชิงถามตาม ทักษะการต่อบทสนทนาเป็นพื้นฐาน ไม่ต่อบทแล้วจะมีเรื่องคุยจากไหน คนที่คุยตายคือคนที่ไม่รู้จักต่อบท

"โรงงานเสื้อผ้าเหมือนผม สามเดือนก่อนเถ้าแก่คนนั้นป่วยหนักกะทันหันเข้าโรงพยาบาล ภรรยาเขาก็เสียไปหลายปีก่อน ลูกสาวคนเดียวก็รีบลาออกจากงานกลับมารับช่วงต่อ

แต่ลูกสาวเขาไม่มีประสบการณ์ ทำมาไม่กี่เดือนโรงงานยิ่งทำยิ่งแย่ บวกกับพ่อที่ป่วยหนักต้องดูแลและใช้เงิน ก็เลยคิดจะขายโรงงาน รวมที่ดินอุปกรณ์ขอราคาห้าล้าน เทียบกับขนาดโรงงานนั่นก็ถือว่าราคาใจดี

ถ้าไม่ใช่เพราะเงินทุนผมขาดไกลเกินไป ผมอยากกู้เงินกินเข้าไปเลย" ลู่เจี้ยนฮุยคีบอาหารคำหนึ่งพูดอย่างผิดหวัง

"อ้อ? ในเมื่อลุงลู่บอกว่าดี ต้องดีแน่ๆ ผมสนใจโรงงานนี้นะ" ถังชิงได้ยินก็มีกำลังใจขึ้นมาทันทีพูด เห็นเงินที่ได้จากธุรกิจแลกเปลี่ยนทำภารกิจทรัพย์สินส่วนตัวไม่สำเร็จ เขาก็คิดจะเข้าสู่อุตสาหกรรมให้มากขึ้น ตัวเองก็ต้องการกิจการสักอย่าง แค่ไม่รู้จะทำอะไร เพราะไม่คุ้นเคยอะไรเลย

จะไปทำตลาดสดเหรอ เขาไม่ได้เก่งมีความคิดดีโชคดีเหมือนตัวเอกในนิยาย ทำอะไรก็สำเร็จหมด ชาติก่อนเขาก็แค่คนธรรมดา กลับชาติมาก็เหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนเยอะ แต่ความทะเยอทะยานอยากเป็นเจ้าของกิจการกลับมีเยอะ มีมาก มีมหาศาล ยิ่งใหญ่...

ตอนนี้ได้ยินว่ามีโอกาส ถังชิงก็สนใจทันที ทำเสื้อผ้า เป็นธุรกิจที่ไม่เลว ยังไงเงินตัวเองก็ทิ้งไว้ไม่มีประโยชน์อะไร สู้หาอะไรทำดีกว่า

"อะไรนะ น้องถัง นายมีเงินเยอะขนาดนั้นเลย?" ลู่เจี้ยนฮุยได้ยินก็เงยหน้าจ้องถังชิงพูดทันที จางตงชิงก็วางตะเกียบมองถังชิงรอคำตอบ

"ฮิๆ ผมไม่มี แต่หุ้นส่วนผมมี แค่ทั้งหมดอยู่ในชื่อผมเท่านั้น" ถังชิงยิ้มจางๆ พูด

"ไม่ทราบว่าน้องถังจะเอาไปทำอะไร? รับจ้างผลิต?" ลู่เจี้ยนฮุยถามอีก ได้ยินถังชิงพูดถึงหุ้นส่วนก็หมดความสงสัย คนที่เอาเงินหลักแสนมาเล่นได้ คงไม่ขาดเงินหลักล้านพวกนี้

"ไม่ๆๆ ผมไม่ทำรับจ้างผลิตหรอก ผมจะทำแบรนด์" ถังชิงพูดอย่างมั่นใจ นี่เป็นความคิดจริงๆ ของเขา ทำรับจ้างผลิตสู้ทำแบรนด์ไม่ได้ คนกลับชาติมาแบบเขาไปทำรับจ้างผลิตดูต่ำศักดิ์ศรีเกินไป ยังไงก็วางเรื่องกำไรเท่าไหร่ไว้ก่อน เขาไม่เชื่อว่าใช้เงินยัดไม่ได้สร้างแบรนด์สักอัน

"นายจะทำแบรนด์? น้องถัง นี่ไม่ใช่เรื่องที่เงินนิดหน่อยจะจัดการได้นะ" ลู่เจี้ยนฮุยพูดอย่างตกใจ โรงงานเสื้อผ้าของพวกเขาหรือพูดว่าโรงงานเสื้อผ้าทั่วประเทศที่ทำแบรนด์ตัวเองไม่เยอะ ส่วนใหญ่ทำธุรกิจติดแบรนด์ ผลิตแบรนด์รองขายส่งเองบ้าง

แม้กำแพงแบรนด์จะต่ำ แต่ปีนขึ้นไปยากมาก ขึ้นไปได้ล้วนใช้เงินยัดขึ้นมา เข้าสู่ระดับการเล่นทุนแล้ว

"แน่นอนว่ารู้ แต่แล้วแต่คนทำนี่นา" ถังชิงพูดอย่างมั่นใจ

"งั้นก็ได้ ฉันช่วยแนะนำให้ ต่อไปเราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน ถ้าออร์เดอร์พวกนายทำไม่ทัน ต้องดูแลพวกเราด้วยนะ" ลู่เจี้ยนฮุยฟังแล้วก็ไม่ถามต่อ

คู่แข่งในวงการเดียวกันเป็นศัตรูกัน แต่คู่แข่งที่แข็งแกร่งอาจเป็นหุ้นส่วนได้ หลักการชีวิตของเขาคือเป็นเพื่อนกับคนแข็งแกร่ง ไม่ใช่เป็นศัตรู แบบนั้นเหนื่อยเกินไป

"ได้ ไม่มีปัญหา" ถังชิงรับปาก

ส่วนเรื่องที่เอาเงินหมดครั้งนี้แล้วเดือนหน้าจะกวาดเงินจากตลาดหุ้น เขาคิดไว้แล้ว เงินก้อนนั้นเขาเตรียมจะยืมจากหลิวเฉียน ด้วยเครดิตของเขาตอนนี้ ยืมแปดเก้าล้านง่ายมาก

ไม่แย่ที่สุด ตัวเองมีโรงงานแล้วก็หาเงินกู้จากธนาคารหรือเอกชนโดยจำนองได้ ตอนนี้มีวิธีหาเงินเยอะ ไม่เหมือนก่อนเล่นเล็กเล่นน้อยหลักหมื่นหลักแสน มีเงินและทรัพย์สินแล้วจะเล่นยังไงก็ได้

"ฉันโทรหาเขาตอนนี้เลย ฉันรู้ว่าน้องถังเวลาจำกัด ไม่ต้องรอวันอื่นแล้ว ที่เขาอยู่ก็ใกล้ที่นี่ น่าจะมาเร็ว ฉันถามดูก่อน" ลู่เจี้ยนฮุยก็เป็นคนใจร้อน สมองว่องไว รู้ว่าถังชิงเรียนไม่มีเวลา สู้ใช้เวลานี้ทำความเข้าใจเบื้องต้น ดูสถานที่จริงคงต้องรอครั้งหน้า

ตอนนี้เขามองถังชิงดีมาก เพื่อผูกมัดลูกค้าใหญ่ในอนาคต เขาใส่ใจมาก

ปล: ผู้อ่านที่รักทุกท่าน ตอนฟรีจบแล้ว ซื้ออ่านต่อเลยยย!!!!

(จบบท)