บทที่ 451 มาเป็นแฟนฉันเถอะ [ตอนที่ 2]
บทที่ 451 มาเป็นแฟนฉันเถอะ [ตอนที่ 2]
เมื่อมาถึงโรงแรม ขึ้นไปยังห้องพัก และปิดประตูห้องเรียบร้อย เฉินเฉิงก็พบกับภาพของเจียงลู่ซีที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม เหลือเพียงศีรษะเล็ก ๆ โผล่ออกมาจ้องมองเขา
อุณหภูมิในห้องไม่เย็นนักเพราะเปิดเครื่องทำความร้อนไว้ แต่เจียงลู่ซีกลับห่อตัวแน่นราวกับอยู่กลางฤดูหนาว
เฉินเฉิงวางถุงอาหารที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะใช้มือแตะที่หน้าผากเธอ
"ตัวไม่ร้อนเท่าเช้านี้แล้ว แต่เหมือนจะเริ่มมีไข้ต่ำอีกแล้วนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
เจียงลู่ซีไม่ได้ปฏิเสธ เธอรู้สึกว่าตัวเองยังไม่หายดี และอาการไข้สูงเมื่อเช้านั้นทำให้เธอหมดแรง
เฉินเฉิงนั่งลงถอดเสื้อโค้ทออก แล้วถามขึ้น "ตื่นนานหรือยัง?"
เจียงลู่ซีพยักหน้าอย่างว่าง่าย "ค่ะ ตื่นนานแล้ว"
“แล้วทำไมไม่หลับต่อ?” เฉินเฉิงถาม
เธอยิ้มจาง ๆ แล้วตอบกลับ “นอนต่อไม่ไหวค่ะ ตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้ ฉันก็นอนเยอะแล้ว”
เขาพยักหน้า และเปลี่ยนเรื่อง "หิวหรือยัง? ฉันซื้อเกี๊ยวน้ำกับเกี๊ยวมาให้ เลือกเอาว่าอยากกินอะไร"
เธอมองถุงอาหารครู่หนึ่งก่อนจะถามกลับ "แล้วเธอล่ะ อยากกินอะไร?"
"ฉันถามเธอ ไม่ต้องย้อน" เฉินเฉิงตอบด้วยน้ำเสียงเข้ม
เจียงลู่ซีย่นจมูก ก่อนจะพูดประชด "ก็ฉันถามกลับไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องเป็นฝ่ายตอบเธอตลอด!"
เขาส่ายหน้าและยิ้ม ก่อนจะหยิบเกี๊ยวมาให้เธอ "กินเกี๊ยวน้ำนี่แล้วกัน ฉันก็จะกินเกี๊ยว"
เจียงลู่ซีรับชามมาอย่างว่าง่าย แต่เมื่อเขาจะป้อนเธอ เธอรีบพูดขึ้น "ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวฉันลงไปกินที่โต๊ะเอง"
"ไม่ต้องลงมา เท้าเธอไม่ได้ใส่รองเท้า ถ้าลงมาฉันก็จะเห็นอีก" เขาพูดพร้อมกับมองไปที่เท้าเปล่าของเธอ
ใบหน้าของเจียงลู่ซีแดงระเรื่อทันที เธอขยับเท้ากลับเข้าไปในผ้าห่มและส่งสายตาไม่พอใจ "เธอมัน...โรคจิต!"
เฉินเฉิงหัวเราะเบา ๆ และตอบกลับ "งั้นเลือกเอา จะให้ฉันป้อน หรือจะลงมาแล้วปล่อยให้ฉันดูต่อ?"
เจียงลู่ซีทำหน้ามุ่ย ก่อนจะพึมพำ "ป้อนก็ได้"
เขายิ้มอย่างพึงพอใจ หยิบช้อนตักเกี๊ยวน้ำมาเป่าก่อนจะส่งให้เธอ เธอกินคำแรกไปช้า ๆ ก่อนจะพูดขึ้น "ไม่อร่อยเท่าทำเองเลยค่ะ"
"เธอทำเกี๊ยวเองเป็นด้วยเหรอ?" เฉินเฉิงถามด้วยความแปลกใจ
"ค่ะ เคยทำให้เธอยายตอนป่วย แต่...มันไม่ได้อร่อยหรอกนะคะ"
"งั้นวันหลังทำให้ฉันกินบ้างสิ"
เจียงลู่ซีส่ายหน้า "ไม่ค่ะ เกี๊ยวสำหรับฉัน มันเป็นอาหารที่ทำให้คนป่วยกิน แค่คิดว่าจะทำให้เธอกิน...ฉันก็ไม่อยากทำแล้ว"
เขาชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำตอบนั้น สายตาที่เธอมองมาทำให้เขารู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
เมื่อเกี๊ยวน้ำหมดชาม เฉินเฉิงก็หยิบยามาให้เธอกิน หลังจากนั้นเขานั่งลงข้างเธอ ดูแลจนกระทั่งเธอหลับไปอีกครั้ง
เมื่อออกจากโรงแรม เฉินเฉิงตั้งใจจะไปซื้อกาต้มน้ำใหม่ แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่พัดกระหน่ำจากลมหนาว เขาไม่มีเสื้อกันหนาวติดตัวเพราะทิ้งไว้ในห้องตอนกลับมาจากโรงพยาบาล เมื่อกระแสลมหนาวพัดปะทะ เฉินเฉิงก็ต้องรีบตัดสินใจกลับไปเอาเสื้อก่อน
ระหว่างทางกลับ เฉินเฉิงก็เห็นร่างคุ้นตาวิ่งฝ่าลมหนาวออกมาจากโรงแรม มือเล็ก ๆ นั้นถือเสื้อโค้ทสีดำมาหนึ่งตัว
"นี่เธอกำลังทำอะไร!" เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่เจียงลู่ซีที่รีบวิ่งเข้ามาหา ไม่สนใจคำตำหนิ เธอยื่นเสื้อโค้ทให้เขา
"เธอลืมเสื้อโค้ทไว้ค่ะ ฉันเลยรีบเอามาให้" เจียงลู่ซีพูดด้วยเสียงสั่นจากความหนาว
“เธอยังป่วยอยู่เลย ออกมาทำไมโดยไม่ใส่เสื้อหนาว? ลมหนาวแบบนี้จะทำให้ไข้หนักกว่าเดิม!” เฉินเฉิงพูดเสียงเข้ม พลางมองเธอที่ยืนตัวสั่นในชุดไหมพรมบาง ๆ ไม่มีทั้งหมวก ผ้าพันคอ หรือถุงมือ
“ฉันแค่...กลัวว่าเธอจะหนาวจนป่วยค่ะ” น้ำเสียงเจียงลู่ซีแผ่วเบา เธอก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด
"แล้วเสื้อของเธอเองล่ะ? ทำไมไม่ใส่มา?" เฉินเฉิงถามพลางขมวดคิ้ว
"ฉันรีบจนลืมค่ะ" เจียงลู่ซีตอบอย่างละอาย
เฉินเฉิงถอนหายใจยาว เขาคลุมเสื้อโค้ทตัวใหญ่ของเขาลงบนตัวเธอ แล้วก้มลงมองตาเธอ "พอแล้ว กลับเข้าไปในโรงแรมเดี๋ยวนี้"
“แต่เธอยังไม่ได้ซื้อกาต้มน้ำเลย” เจียงลู่ซียืนกราน
"เดี๋ยวฉันพาเธอกลับไปก่อน แล้วค่อยออกมาใหม่"
"ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันเดินกลับเองได้"
“ไม่ต้องพูดมาก” เฉินเฉิงตัดบท พลางดึงมือเล็ก ๆ ของเธอ แต่เขากลับรู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่ถ่ายเทมาจากมือของตัวเอง
เจียงลู่ซีรีบดึงมือกลับ แต่ไม่นานเธอก็จับมือเขาไว้แน่น เธอพูดด้วยน้ำเสียงดื้อรั้น "ถ้าเธอปล่อยมือ ฉันจะไม่ยอมกลับเด็ดขาด"
เฉินเฉิงมองเธออย่างหมดหนทาง “ได้ ฉันจะไม่ปล่อย”
หลังจากส่งเจียงลู่ซีกลับเข้าห้อง เฉินเฉิงจึงออกไปซื้อของ เขาซื้อกาต้มน้ำขนาดเล็ก น้ำดื่มสองขวด และแก้วกระดาษ รวมถึงเครื่องวัดอุณหภูมิ
เมื่อกลับถึงโรงแรม เฉินเฉิงต้มน้ำร้อนแล้วรินใส่แก้วสองใบให้เย็นลงก่อนจะยื่นเครื่องวัดอุณหภูมิให้เจียงลู่ซี
“ลองวัดไข้หน่อย” เขาสั่ง
เจียงลู่ซีพยักหน้าแล้วทำตามอย่างว่าง่าย
หลังจากไม่กี่นาที เฉินเฉิงหยิบเครื่องวัดจากมือเธอขึ้นมาดู เขาขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นตัวเลข “38.5 องศา ยังไม่ลดเลย นี่ก็เพราะเมื่อกี้เธอวิ่งออกไปในลมหนาวแบบนั้น...”
เจียงลู่ซีก้มหน้า เธอรู้ตัวว่าตัวเองผิด แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
เฉินเฉิงถอนหายใจอีกครั้ง เขาเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่อตัวเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “อย่าดื้ออีกนะ เข้าใจไหม?”
“ค่ะ...” เจียงลู่ซีตอบเบา ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นกับความห่วงใยของเขา