บทที่ 44 ฉันก็ทำได้

15 พฤศจิกายน

วันจันทร์

หลังจากคุณครูทั้งโรงเรียนตรวจกันอย่างเร่งรีบหนึ่งวัน

ผลสอบเดือนที่สามก็ออกมาแล้ว

แน่นอน

ไม่ใช่แค่วันอาทิตย์วันเดียวจะตรวจเสร็จ แต่เริ่มตรวจตั้งแต่วันสอบสองวันนั้นแล้ว ทุกวันหลังนักเรียนสอบเสร็จ คุณครูต้องตรวจถึงหนึ่งทุ่มสองทุ่ม ไม่งั้นจะวุ่นวายเกินไป

แต่เช้า

ถังชิงมาโรงเรียนด้วยความตื่นเต้นนิดหน่อย

แม้จะเป็นจิตวิญญาณของลุงวัยกลางคน เมื่อเผชิญกับผลสอบก็อดประหม่าไม่ได้

เหมือนกับการประเมินผลหรือเลื่อนตำแหน่งหลังทำงาน

เมื่อเผชิญกับการตรวจสอบและประเมินผลงานตัวเอง ใครๆ ก็ต้องสนใจ แม้จะรู้ว่าครั้งนี้จะสอบตก ก็ยังรู้สึกเหมือนรอการตัดสิน

คนที่บอกว่าไม่สนใจล้วนแกล้งทำ

หลังส่งการบ้านแล้ว

เร็วๆ นี้

ใกล้เวลาทบทวนตอนเช้าแล้ว

การทบทวนตอนเช้าแบบนี้มีแค่ 30 นาที ไม่ใช่การเรียนปกติ และไม่เหมือนกับการทบทวนตอนเช้าของนักเรียนประจำ โดยทั่วไปจะมีแค่ภาษาจีน คณิตศาสตร์ และภาษาอังกฤษสลับกันมา แน่นอนบางครั้งก็มีข้อยกเว้น

ทบทวนตอนเช้าวันจันทร์แน่นอนว่าเป็นของครูประจำชั้นเซิ่นเหม่ย

นี่เป็นกฎของโรงเรียน ส่วนใหญ่เพื่อให้ครูประจำชั้นมอบหมายงานหรือเรื่องอื่นๆ ในสัปดาห์ใหม่ได้สะดวก แต่ตอนนี้เซิ่นเหม่ยยังไม่มา นักเรียนคุยกันเสียงเบาๆ เรื่องคะแนน

คนที่รู้ข่าวลือก็แพร่สะพัดไปทั่ว

ข่าวลือมากมายทำให้ทุกคนงงงวย การทบทวนครั้งนี้จะประกาศคะแนนรวมและอันดับ ตามธรรมเนียมจะแจกข้อสอบคณิตศาสตร์ด้วย ส่วนข้อสอบอื่นๆ อยู่กับครูประจำวิชา

แจกตอนเรียน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้นกะทันหัน

นักเรียนหยุดคุยทันที

นั่งตัวตรง มองไปที่ประตู ประตูห้องเรียนไม่ได้ปิด ไม่กี่วินาทีต่อมา เห็นครูประจำชั้นเซิ่นเหม่ยถือแผนการสอนกับข้อสอบคณิตศาสตร์ที่ม้วนเป็นกระบอกขึ้นไปบนแท่นบรรยาย

หลังวางของบนแท่นบรรยายแล้ว

เงยหน้าสำรวจปฏิกิริยาของนักเรียนทั้งชั้น

เห็นนักเรียนในชั้นจ้องเธอรอฟังคะแนนด้วยสายตากระตือรือร้น เซิ่นเหม่ยยิ้มเบาๆ นักเรียนที่มีความอยากรู้ถึงจะเป็นนักเรียนที่ดี ถ้าไม่สนใจอะไรเลยเธอถึงจะปวดหัว

เซิ่นเหม่ยเป็นครูที่เคร่งครัด

แต่วันนี้อารมณ์เธอดีมาก ตั้งแต่เข้าห้องเรียนจนถึงขึ้นแท่นบรรยาย บนใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ ตลอด มองรอบห้องดูใบหน้าทั้งชั้น สายตาจู่ๆ ก็หยุดที่ทิศทางที่ถังชิงนั่ง

ถังชิงกลืนน้ำลาย หัวใจเต้นรัวไม่หยุด เขาพบว่าครูประจำชั้นที่ไม่เคยสนใจเขา มีความตื่นเต้นและดีใจที่ปิดไม่มิดในสายตา

"นักเรียนทุกคน ผลสอบเดือนนี้ออกแล้ว นักเรียนในห้องหลายคนทำได้ดีมาก บางคนพัฒนาขึ้นมาก ทำให้ครูประหลาดใจและดีใจมาก"

"ครั้งนี้ค่าเฉลี่ยห้องเราแซงห้อง 9 ได้ที่หนึ่งของโรงเรียน ครูดีใจมาก แต่อย่าเย่อหยิ่ง คนที่เรียนไม่ดีต้องพยายามต่อ คนที่ดีต้องรักษาไว้"

หยุดครู่หนึ่ง

เซิ่นเหม่ยมองรอบห้องเรียน พูดเสียงดัง:

"ครั้งนี้มีนักเรียนห้าคนที่ทำคะแนนดีเป็นพิเศษ ได้ติดท็อปเท็นของโรงเรียน ให้เราปรบมือแสดงความยินดีกับพวกเขา หวังว่าพวกเขาจะพยายามต่อไปสร้างชื่อเสียงให้ห้องเรา"

เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ

แต่ไม่กี่วินาทีก็หยุด ห้าคนติดท็อปเท็น นอกจากครูประจำชั้นเซิ่นเหม่ย คนอื่นไม่ค่อยตื่นเต้น เรื่องอะไรของฉัน ฉันสนใจแค่คะแนนตัวเอง

ปรบมือเสร็จ

นักเรียนทั้งชั้นจ้องเซิ่นเหม่ย รอฟังคำพูดต่อไป

คำเกริ่นนำก่อนหน้าเบื่อแล้ว

การประกาศคะแนนต่อไปถึงจะสำคัญ

"ต่อไปฉันจะประกาศคะแนนรวมและอันดับของนักเรียนในห้องจากการสอบเดือนนี้" เซิ่นเหม่ยดึงใบคะแนนออกมาจากแผนการสอน เริ่มอ่านทีละคนจากบนลงล่าง

"อันดับหนึ่ง: หลิวซู่เซิง คะแนนรวม 697 อันดับสองของโรงเรียน!"

"อันดับสอง: หวังเยี่ยน คะแนนรวม 690 อันดับสามของโรงเรียน!"

"อันดับสาม: ซงจวิน คะแนนรวม 673 อันดับเจ็ดของโรงเรียน!"

"อันดับสี่: ซุนฮุย คะแนนรวม 665 อันดับเก้าของโรงเรียน!"

อันดับแรกๆ ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ

เด็กเรียนเก่งพวกนี้ครองท็อปทเวนตี้ของรุ่นมาหลายปี อันดับต้นๆ ไม่มีอะไรให้ลุ้น จากนั้นเซิ่นเหม่ยหยุดอีกครู่ ตั้งใจมองถังชิงที่มองเธอด้วยท่าทางสงบนิ่ง ประกาศ:

"อันดับห้า... ถังชิง คะแนนรวม 661 อันดับสิบของโรงเรียน!"

เมื่อกี้เพื่อนร่วมชั้นคิดว่าใครสักคนในอันดับสิบถึงยี่สิบแทรกเข้าไป นั่นก็คาดการณ์ได้ แต่ถังชิง? เงียบๆ แทรกเข้าท็อปเท็นได้ยังไง?

ห้องเรียนเงียบไปหนึ่งวินาที

แล้วก็ระเบิดขึ้นมา

"อะไรนะ? ถังชิง? ทำไมเป็นเขา?"

"เป็นไปได้ยังไง?"

"สอบเดือนแรกยังอยู่นอกร้อยอันดับแรกเลยนะ"

"อ่านผิดแน่ๆ"

...

ประกาศจบ

ห้องเรียนเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์

เพื่อนร่วมชั้นต่างตกใจไม่หาย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย

แต่ละครั้งที่สอบขยับขึ้นสิบยี่สิบอันดับยังพอเข้าใจ แต่ขยับขึ้นเป็นร้อยอันดับนั้นยากมาก เพราะไม่ใช่แค่คุณที่เรียนที่พัฒนา ทุกคนก็วิ่งกัน วิ่งร้อยเมตร

ช้าแค่วินาทีเดียว

จะไล่ให้ทันก็ยาก

แต่ถังชิงกลับไล่ทัน จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้อย่างไร

แน่นอนว่านอกจากตกใจแล้วมีสองคนที่ดีใจมาก คนหนึ่งคือหวังเยี่ยน คนที่ตนชอบมีผลการเรียนดีก็ดีใจ อีกคนคือหลี่ข่าย เขาถือว่าถังชิงเป็นเพื่อนสนิทจริงๆ

ส่วนเรื่องพนันนั้นไม่สำคัญ เพื่อนสนิทสอบได้ดีเป็นเรื่องที่ควรฉลอง ไม่จำเป็นต้องแบ่งว่าใครสูงใครต่ำ ถึงจะแบ่งก็แค่แซวกันเล่นๆ เท่านั้น

...

"เงียบ"

ห้องเรียนเงียบลงทันที

ทุกคนจ้องเซิ่นเหม่ยรอฟังคำอธิบาย

แต่หลังจากวิพากษ์วิจารณ์กันแล้ว ในใจพวกเขาก็เริ่มยอมรับความจริงนี้ เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนถังชิงทำโจทย์ข้อนั้นถูก ถึงจะตกใจก็ไม่ได้ฮือฮาเท่าไหร่แล้ว

เซิ่นเหม่ยค่อยๆ เอ่ยปาก

"ต่อไปให้เราปรบมืออย่างร้อนแรงและจริงใจ แสดงความยินดีกับถังชิง การสอบครั้งนี้เขาพัฒนาขึ้นอย่างมาก ฉันคิดว่าทุกคนคงเห็นกันแล้ว ขยับขึ้นมาเป็นร้อยอันดับ"

"นี่หมายความว่าอะไร หมายความว่าพวกคุณยังห่างไกลจากขีดจำกัด อันดับของคุณ คะแนนของคุณ ยังมีพื้นที่ให้พัฒนาอีกมาก นี่เป็นเรื่องที่ควรดีใจ"

"พยายามให้ดี บางทีคนต่อไปที่จะทำให้เราตกใจอาจเป็นคนอื่นที่นั่งอยู่ตรงนี้ ไม่มีที่สุดของดี มีแต่ดียิ่งขึ้น ถังชิงคือตัวอย่างที่ดีที่สุด ฉันเชื่อว่าพวกคุณจะทำให้ฉันประหลาดใจมากขึ้น ฉันรอคอยด้วยความคาดหวัง"

สมแล้วที่เป็นครูประจำชั้น

หลังจากคำชมและคำสอนมากมาย

นักเรียนก็เกิดความรู้สึกว่า "ฉันก็ทำได้" - เป็นความเข้าใจผิด เอาเถอะ เป็นกำลังใจ

พูดจบ

เซิ่นเหม่ยมองนักเรียนที่กำลังครุ่นคิด ในใจชื่นชมพรสวรรค์การพูดของตัวเอง แต่นี่ก็เป็นทักษะพื้นฐานของครูประจำชั้น ถ้าแม้แต่การให้กำลังใจนักเรียนยังทำไม่ได้ จะมาเป็นครูประจำชั้นทำไม

แต่เพราะเธอพูดยาวมาก นักเรียนลืมเรื่องปรบมือที่เธอพูดตอนแรกไปแล้ว ในใจเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น แม้แต่เซิ่นเหม่ยเองก็ลืม

แต่ถังชิงในฐานะเจ้าตัวและเด็กเรียนเก่งหวังเยี่ยนที่นั่งข้างๆ จะถูกคำหวานเหล่านี้ครอบงำได้อย่างไร อดรู้สึกเขินไม่ได้ หวังเยี่ยนก็อดปิดปากหัวเราะไม่ได้

ส่วนหลี่ข่าย

ก็จมอยู่ในความรู้สึก "ฉันก็ทำได้" - ความเข้าใจผิด

ใบหน้าเซิ่นเหม่ยเต็มไปด้วยรอยยิ้มราวกับได้รับลมวสันต์

การสอบครั้งนี้ท็อปเท็นของโรงเรียน ห้องเธอกวาดไปห้าคน

มากกว่าครั้งที่แล้วสองคนเต็มๆ แค่ผลงานนี้ ขอแค่รักษาไว้ได้ เธอนึกออกว่าโบนัสสิ้นปีคงไม่น้อย ถ้ารักษาไว้ได้จนถึงสอบเข้ามหาวิทยาลัย จุ๊ๆ...

เซิ่นเหม่ยไม่คิดเลยว่าการสอบครั้งนี้ ถังชิงจะแทรกเข้าท็อปเท็นของโรงเรียนได้

ทั้งที่ตอนสอบเดือนแรก

อันดับเขายังอยู่นอกร้อยห้าสิบ

ในนักเรียนม.6 แปดร้อยสามสิบกว่าคนไม่โดดเด่น

พูดได้ว่าแค่ระดับกลางค่อนบน เพราะในความเห็นเธอ ไม่เข้าร้อยอันดับแรกก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ นอกร้อยอันดับกับในร้อยอันดับเป็นเส้นแบ่ง เป็นผลการเรียนคนละระดับกันเลย

แม้เซิ่นเหม่ยจะไม่รู้ว่าทำไมถังชิงถึงพัฒนาได้ในเวลาสั้นๆ จากนอกร้อยห้าสิบอันดับเข้าท็อปเท็น แต่มีจุดหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ นั่นคือห้องเธอได้เด็กเรียนเก่งเพิ่มอีกคน

สายตาของเธอตอนนั้นก็ไม่เลวเหมือนกัน

ต่อมา

คะแนนถูกอ่านออกมาทีละคนจากปากเซิ่นเหม่ย

ตอนอ่านถึงหลี่ข่าย เธอยังหยุดพิเศษชมเชยใหญ่ ครั้งนี้หลี่ข่ายก็ทำได้ดี พัฒนาขึ้นมาก อันดับสิบห้าของห้อง แปดสิบแปดของรุ่น

พัฒนาขึ้นมากเหมือนกัน

แค่ถูกพัฒนาการของถังชิงบดบัง

แต่ก็เป็นตัวอย่างโฆษณาที่ดีเยี่ยม ยิ่งเปลี่ยนแปลงมากครูยิ่งดีใจ ถ้าคะแนนทั้งห้องนิ่งเหมือนน้ำนิ่ง ไม่ขึ้นไม่ลง แม้แต่เหตุผลที่จะกระตุ้นพวกเขาก็ไม่มี นั่นสิถึงจะยุ่ง

อ่านคะแนนจบก็แจกข้อสอบคณิตศาสตร์ อ่านชื่อใครก็ขึ้นไปรับทีละคน อ่านจากสูงไปต่ำ ครั้งนี้ถังชิงได้ 132 คะแนน ใกล้เคียงกับที่เขาประเมินหลังสอบ

ตอนถังชิงขึ้นไปรับข้อสอบ

เพื่อนร่วมชั้นต่างมองเขา สายตาหลากหลาย มีทั้งชื่นชม ดูถูก ไม่พอใจ ชอบ และ... หลงรัก ถูกมองมากขนาดนี้ถังชิงก็เขินนิดหน่อย

ก้มหน้าเดินลงจากแท่นบรรยาย

ห้องเขามีคนไม่น้อย มาๆ ไปๆ ขนาด 56 คน พอดีก่อนทบทวนตอนเช้าจะจบ เซิ่นเหม่ยก็แจกข้อสอบให้นักเรียนทุกคนในห้องเสร็จ

พักสิบนาที

คาบแรกก็เป็นวิชาของเซิ่นเหม่ย ดังนั้นเธอไม่ได้กลับห้องพักครู แต่นั่งดูข้อสอบบนแท่นบรรยาย เพราะหลังสอบแน่นอนว่าไม่สอน มีแต่หัวข้อเดียว - เฉลยข้อสอบ

คราวนี้คนที่สอบดีก็ยิ้มแย้มแจ่มใส คิดจะเรียนให้ดีรักษาไว้

คนที่สอบไม่ดีก็กระสับกระส่าย

หนึ่งกลับบ้านไปอธิบายยาก สองครูต้องสั่งการบ้านมากมาย

ครูพวกเขามี 'นิสัยดี' อย่างหนึ่ง ข้อยากไม่เป็นไร ผิดก็ผิดไป แต่ข้อง่ายผิดนี่ขอโทษที คัดเนื้อหาหรือโจทย์สิบรอบยี่สิบรอบให้ฉัน

ท็อปเท็นของโรงเรียนไม่อยู่ในกฎนี้

พวกนี้ทัศนคติของครูคือ จะทำอะไรก็ทำไป สมมติคะแนนตกออกไป ก็ขอโทษ ต้องคัดเหมือนกัน

ครูเชื่อว่าการปฏิบัติที่แตกต่างนี้ จะทำให้เด็กเรียนเก่งยิ่งขยันเรียนรักษาตำแหน่งของตัวเอง เพราะครั้งที่แล้วยังดูคนอื่นคัด ครั้งนี้ต้องเหมือนพวกเขา

จิตใจคงทนไม่ไหวแน่

(จบบท)