บทที่ 41 เงินเข้าบัญชี 20 ล้าน

ในอีก 2 วันข้างหน้า

จะมีการสอบประจำเดือนที่น่าตื่นเต้น

ถังชิงได้เตรียมตัวอย่างเต็มที่แล้ว

เขาเชื่อว่าครั้งนี้จะต้องสอบได้คะแนนดีแน่นอน เพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งมองกระดานอย่างโง่ๆ

วิชาภาษาอังกฤษไม่ต้องพูดถึง เขาคิดว่าตัวเองน่าจะได้คะแนนเต็ม การฟังที่ชาติก่อนดูยากมาก กลับกลายเป็นง่ายมาก เขารู้สึกงงว่าทำไมตัวเองถึงได้โง่ขนาดนั้น

ส่วนวิชาภาษาจีนค่อนข้างยาก

แม้จะมีคำตอบตายตัวเยอะ แต่ก็ยังมีข้อสอบอัตนัยและบทความภาษาจีนโบราณที่ไม่เคยอ่าน ส่วนเรียงความ เขาก็ไม่ใช่ปราชญ์ทางวรรณกรรม ทักษะการเขียนไม่สามารถพัฒนาได้ในระยะเวลาสั้นๆ

เขียนงานมาเยอะ แต่อย่างมากก็แค่ใช้ภาษาที่เป็นทางการและแม่นยำขึ้น ตัวอย่างที่ยกมาก็ไม่ใช่หลี่ไป๋ ตู้ฝู่ เถาหยวนหมิง ที่ทำให้อาจารย์เบื่อหน่าย

เขาเข้าใจความทุกข์ของอาจารย์อย่างลึกซึ้ง

ทุกคนยกตัวอย่างหลี่ไป๋ ตู้ฝู่ เอดิสัน นิวตัน ดาวินชี...

แม้จะดัดแปลงวิธีการใช้

ก็ยังทำให้คนอ่านรู้สึกเบื่อได้

...

วันแรก

เช้าสอบภาษาจีนและอังกฤษ บ่ายสอบคณิตศาสตร์

"ถัง สอบเป็นไงบ้าง? คราวนี้ข้อสอบคณิตยากมาก ฉันมีข้อที่ทำไม่ได้ด้วย" หลังสอบคณิตเสร็จ พอออกจากห้องสอบ หลี่ข่ายก็ตามมาทันที เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่สอบ

ราวกับได้ยินถังชิงบอกว่ายาก

เขาก็จะมีโอกาสชนะมากขึ้น

"ต้องดีกว่าแกแน่ๆ รอดูแกเลือดตกยางออกเถอะ" ถังชิงพูดอย่างหงุดหงิด เขารู้จิตใจของหลี่ข่ายดี ซึ่งเป็นจิตใจของนักเรียนส่วนใหญ่ หลังสอบเสร็จก็หวังจะได้ยินว่าคนอื่นสอบไม่ดี

เด็กเรียนเก่งก็พูดแบบนี้

แล้วถ้าเชื่อไปล่ะก็

เด็กเรียนเก่งได้ 140 คะแนน เขาบอกว่าสอบไม่ดี ส่วนคุณได้ 70 คะแนน ตอนนั้นจะได้งงเลย

ดังนั้น

อย่าเคยเชื่อเด็กเรียนเก่งที่บอกว่าสอบไม่ดี นั่นแค่อยากแกล้งคนอื่นเท่านั้น

"เชอะ จะเก่งอะไรนักหนา ถึงแกชนะ พ่อฉันรู้ว่าฉันเลี้ยงแก เขาก็จะจ่ายเงินให้" หลี่ข่ายหัวเราะอย่างภูมิใจ

"ไอ้ตัวดูดเงินพ่อ"

"ลาลาลา ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านดูดเงินพ่อ แกจะทำอะไรฉันได้..." หลี่ข่ายร้องเพลงเด็กที่แต่งขึ้นมาใหม่อย่างภูมิใจ อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่ว่าแพ้หรือชนะก็มีแต่ได้

ส่วนเรื่องสอบแย่มากจนโดนพ่อลงโทษ?

ใครจะไปสนใจอะไรมากมาย

สนุกก่อนค่อยว่ากัน

เห็นไอ้บ้านี่ ถังชิงก็เดินหลบไปสองก้าว ทำท่าเหมือนไม่รู้จักมันซะงั้น เพื่อนร่วมชั้นต่างมองมา แต่หลี่ข่ายไม่สนใจเลย ยังคงเข้ามาใกล้ถังชิงต่อไป

ทั้งสองเดินหัวเราะไปทางนอกโรงเรียน

"ถัง พรุ่งนี้มีแผนอะไรไหม?"

ร้องเพลงจบ

หลี่ข่ายก็เลิกทำร้ายหูคนแล้ว หันไปถามถังชิงที่อยู่ข้างๆ

"มีธุระ ทำไมเหรอ" ถังชิงถามอย่างแปลกใจ

"ก็แค่ถามเฉยๆ รู้สึกว่าช่วงนี้แกยุ่งมาก ตอนเรียนก็ไม่ได้พัก" หลี่ข่ายพูด ช่วงนี้เขาก็รู้บ้างว่าถังชิงกำลังทำอะไร ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่นักเรียนมัธยมปลายควรทำเลย

การมีเพื่อนที่เก่งแบบนี้ก็มีความกดดันเหมือนกัน

ลองคิดดู มีลูกขุนนางรุ่นที่สองบวกลูกเศรษฐีรุ่นที่สองที่เก่งกว่าเราทุกด้านแถมยังขยันกว่า แล้วเราจะมีข้ออ้างอะไรที่จะขี้เกียจ ส่วนเรื่องที่ถังชิงไม่ใช่ลูกขุนนางโดยตรง หลี่ข่ายก็ไม่สนใจ

ถังชิงหยุดเดิน

เงยหน้ามองท้องฟ้าไกลๆ พูดเบาๆ ว่า "เพื่อความฝัน"

ไอ้ท่าทางนี้ ให้คะแนนเต็ม

"ความฝันบ้าบออะไร ไม่คุยกับแกแล้ว ฉันกลับร้านก่อนละ ไปหาพ่อกินของดีๆ บำรุงสมอง" หลี่ข่ายด่าทันที พูดแบบนั้น แต่ในใจกลับเชื่อโดยสัญชาตญาณ

"อืม ลาก่อน" ถังชิงพูด

หลี่ข่ายก็ตอบรับแล้วไปที่ป้ายรถเมล์

"เอ๊ะ!"

ตอนที่ถังชิงกำลังจะหมุนตัวเดินกลับบ้าน

เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ รีบหยุดฝีเท้า จนถึงตอนนี้ถังชิงก็ยังไม่รู้ว่าทำไมระบบถึงต้องหลับตาถึงจะดูได้ ใครจะไปรู้ว่าทำไมถึงตั้งค่าแบบนี้

ข้อความระบบแจ้งว่าเงินเข้าบัญชี 25,050,000

เห็นเงินในบัญชีกว่า 20 ล้าน ถังชิงโอนทั้งหมดเข้าระบบ หักส่วนที่ต้องแลกแล้ว ครั้งนี้กำไรสุทธิ 1,050,000 ในพริบตาเดียวเขาก็กลายเป็นเศรษฐีเงินล้านไปแล้ว

สองวันนี้สอบเขาไม่ได้พกมือถือ

แม้ว่าการสอบแบบนี้จะไม่ตรวจเข้มงวดนัก แต่ถ้าถูกจับได้การลงโทษก็จะไม่เบา โชคดีที่เขาไม่ได้เปิดการแจ้งเตือนทาง SMS ถ้าทิ้งไว้ที่บ้านหรือมีคนใช้มือถือเขา

เห็นแล้วก็จะยุ่งยาก

บัญชีของนักเรียนมัธยมปลายมีรายการโอนระดับสิบล้านกะทันหัน

...

14 พฤศจิกายน

วันอาทิตย์

แต่เช้าถังชิงก็มาที่ร้านอาหาร

ตอนนี้หลี่เจี้ยนกั๋วได้ซื้อรถตู้คันใหม่แล้ว หลังซื้อของเสร็จก็จอดทิ้งไว้ไม่ได้ใช้ ถังชิงขับออกมา ครั้งนี้เขาไม่ได้เรียกจางตงชิง เรื่องแบบนี้บทบาทของจางตงชิงจบลงแล้ว

ไม่เหมาะที่จะเข้ามายุ่งอีก

ถังชิงขับรถโดยไม่มีใบขับขี่

ตอนแรกหลี่เจี้ยนกั๋วยังกังวลเรื่องฝีมือการขับรถของถังชิง แต่พาหลี่เจี้ยนกั๋วขับวนไปหลายรอบก็เชื่อใจถังชิงแล้ว ส่วนเรื่องขับรถโดยไม่มีใบขับขี่ เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครกล้าทำอะไรถังชิงถ้าชิ่นอวี่กังอยู่

ตอนนี้ชิ่นอวี่กังก็ได้รับตำแหน่งแล้ว

หลายมื้อก็มากินที่นี่

เห็นได้ชัดว่าชิ่นอวี่กังก็รู้เรื่องที่ถังชิงถือหุ้นอยู่ในร้าน หลี่เจี้ยนกั๋วดีใจมากเรื่องนี้ ความรู้สึกปลอดภัยที่เกิดจากการมีคนคุ้มครอง คนนอกวงการไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกมั่นใจแบบนี้ได้

ขับรถตู้

มาถึงหมู่บ้านหรู

ถังชิงถอนเงินออกมาตอนอยู่นอกหมู่บ้าน

พกเงินหลายล้านดอลลาร์ไปทั่วอันตรายเกินไป ไม่ใช่กลัวโจรปล้น

สมัยนี้ดื่มน้ำก็อาจติดคอได้ ออกไปข้างนอกเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงก็ไม่แปลก

เพื่อป้องกันไว้ก่อนเท่านั้น

"น้องถัง ไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้จักต่ำตัวขนาดนี้" หลิวเฉียนมองรถตู้ของถังชิงด้วยความประหลาดใจ แต่พอคิดอีกทีก็เข้าใจว่าเพื่อความปลอดภัยในการทำธุรกรรม

ใครจะคิดว่ารถตู้เก่าๆ แม้จะใหม่เก้าส่วน แต่ข้างในกลับบรรทุกเงิน 3 ล้านดอลลาร์ ซื้อรถตู้ได้เป็นร้อยคัน

บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมคนฉลาดถึงถูกหลอกง่าย พวกเขามีความสามารถในการคิดต่อยอดสูงมาก หาช่องว่างอะไรก็ได้เพื่อแทรกเข้าไป และหาวิธีอุดช่องโหว่ได้ทุกอย่าง หลอกตัวเองก่อน แล้วค่อยหลอกคนอื่น

"ทำให้ลุงหลิวขำเล่นแล้ว อีกสักพักจะซื้อรถดีๆ สักคัน พร้อมทำใบขับขี่ด้วย" ถังชิงพูดอย่างเขินๆ เขาไม่รู้ว่าหลิวเฉียนคิดว่าเขาทำแบบนี้เพื่อความปลอดภัยในการทำธุรกรรม

แต่ถึงรู้ เขาก็ยังจะซื้อรถดีๆ อยู่ดี หนึ่งเพราะชาติก่อนไม่เคยมีรถ สองเพราะความชอบรถเป็นสัญชาตญาณของผู้ชาย เขาวางแผนว่าพอมีเงินคล่องจะซื้อรถสักคัน

ทำอะไรก็สะดวก

"เธอนี่ขับรถโดยไม่มีใบขับขี่เหรอ? ต้องระวังหน่อยนะ ไม่ใช่กลัวชนคนหรอก สำคัญคือความปลอดภัยของเธอ ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าจะชนคนหรือชนรถ ลุงจัดการให้เอง"

เพราะถังชิง ชิ่นอวี่กังก็เป็นเป้าหมายที่หลิวเฉียนให้ความสนใจเป็นพิเศษ ด้วยความสัมพันธ์ของเขา ก็รู้ว่าตอนนี้ชิ่นอวี่กังกำลังรุ่งโรจน์ เส้นทางราชการราบรื่น อยากไม่เลื่อนตำแหน่งยังยาก

แม้ไม่มีการทำธุรกรรมดอลลาร์

เขาก็ไม่กล้าดูถูกถังชิง

เพราะที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดของเขาก็แค่ระดับเดียวกับคนนั้นเท่านั้น

"ขอบคุณลุงหลิว เรื่องเล็กน้อย แต่รถแพงๆ ผมยังซื้อไม่ไหว" ถังชิงขอบคุณ

"ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก อีกอย่างอนาคตของน้องถังไม่ธรรมดา ของแพงแค่ไหนเดี๋ยวก็ซื้อได้ บางทีต่อไปลุงอาจต้องพึ่งเธอกินเลยก็ได้" หลิวเฉียนพูดติดตลก

ในใจเขากลับคิดแบบนั้นจริงๆ อายุน้อยประสบความสำเร็จ ไม่หยิ่งไม่เหิม จัดการเรื่องต่างๆ อย่างมั่นคง แม้จะมีข้อบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ ยังไม่ถึงขั้นเจ้าเล่ห์

แต่นี่แหละคือลักษณะที่คนหนุ่มมีพรสวรรค์ควรมี

เด็ก 6 ขวบที่ขมวดคิ้วพูดเรื่องปรัชญาชีวิตทั้งวันไม่ใช่อัจฉริยะ

แต่เป็นเรื่องที่น่ากลัว

"ลุงชมเกินไปแล้ว เรามาดูเงินกันก่อนดีกว่า" ถังชิงจบบทสนทนานี้ ครั้งนี้เพื่อความสะดวกเขาซื้อถุงใหญ่มาสองใบ ใบละ 1.5 ล้าน รวมก็แค่ 20 กว่ากิโล ไม่หนักเท่าไร

"ได้"

หลิวเฉียนพาถังชิงเข้าบ้าน

สั่งคนชงชา

3 ล้านดอลลาร์ดูไม่เยอะเท่าไร

แต่ในปี 2004 เป็นเงินหลายสิบล้าน ถังชิงเห็นกังจือกับโฮ่วจื่อทำหน้าตาเฉยๆ คงเคยเห็นเรื่องใหญ่กว่านี้มาก ทำให้ความสงสัยในใจเขายิ่งแน่นอนขึ้น

เครื่องนับธนบัตรดอลลาร์เร็วมาก

ใช้เครื่องนับธนบัตรดอลลาร์ถึงสามเครื่อง แต่ละเครื่องนับได้พันใบต่อนาที

3 ล้านดอลลาร์คือ 3 หมื่นใบ รวมเวลาพักก็ใช้เวลากว่า 20 นาทีถึงนับเสร็จ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะธนบัตรใหม่หรือเปล่า ไม่มีการแจ้งเตือนผิดพลาดเลยสักครั้ง

(จบบท)