บทที่ 292 โลกแห่งความจริง (ต่อ)

บทที่ 292 โลกแห่งความจริง (ต่อ)

ด้วยความรู้สึกเหมือนถูกจับตามองก่อนหน้านี้ ข่งเซี่ยชิงรีบไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงินหลังจากลองเสื้อในห้องลองชุด เธอถอดป้ายราคาออกและใส่เสื้อตัวนั้นเดินออกมาโดยไม่กลับเข้าไปในห้องลองอีก

เมื่อออกมาจากร้าน ข่งเซี่ยชิงพูดกับเพื่อนร่วมห้องว่า

“ตอนที่ฉันเปลี่ยนเสื้อในห้องลองเมื่อกี้นี้ รู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ แต่พอมองรอบๆ ก็ไม่เจออะไรผิดปกติเลย”

เจิ้งซูอี๋ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“มองอยู่? ตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้อ เรากับหรานหรานอยู่ที่หน้าประตูนะ”

เสิ่นชงหรานเก็บโทรศัพท์และพูดว่า

“ก็เลยไม่เปลี่ยนกลับใช่ไหม? ใส่ออกมาเลยแบบนั้น”

ข่งเซี่ยชิงพยักหน้า

“ใช่เลย ฉันไวต่อสายตาคนอื่นที่มองฉันมากจริงๆ

”เสิ่นชงหรานก้มหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“ก็เธอหุ่นดีนี่นา ครั้งต่อไปเวลาเลือกเสื้อที่ขนาดพอดีตัวแล้ว ไม่ต้องเข้าไปลองในห้องลองชุดก็ได้”

ข่งเซี่ยชิงพยักหน้าเห็นด้วย ด้านตู๋ซือหยุ่นกลับรู้สึกแปลกใจ

“ตอนฉันเปลี่ยนเสื้อก็ไม่มีอะไรผิดปกตินะ เอาเป็นว่าต่อไปเราซื้อเสื้อที่ตรงกับขนาดไปเลย จะได้ไม่ต้องลองให้เสียเวลา”

หลังจากนั้นพวกเธอก็หมดอารมณ์เดินเล่นต่อ จึงไปดูความคึกคักที่ชั้นหนึ่งแทน

...

วันที่เสิ่นชงหรานและเพื่อนๆ มาถึงคือวันแรกของเทศกาลพอดี บรรยากาศภายนอกคึกคักมาก หลังจากเดินเล่นกลับถึงที่พักก็ยังเป็นแค่ช่วงบ่าย

พวกสาวๆ เติมพลังให้ตัวเองเพื่อเตรียมตัวออกไปสนุกในค่ำคืน

เนื่องจากเป็นช่วงเทศกาล สวนสนุกลิฝางจึงจัดขบวนพาเหรดธีมโลกอนิเมะในตอนกลางคืน และยังมีการแสดงดอกไม้ไฟในเวลา 4 ทุ่ม

ตอนบ่ายพวกเธอเดินทางไปสวนสนุก การเข้าสวนสนุกเป็นไปอย่างราบรื่น แต่ภายในเต็มไปด้วยผู้คนเกือบทุกจุด จนแทบทุกเครื่องเล่นต้องต่อคิวกันยาว

พวกเสิ่นชงหรานเลือกเครื่องเล่นง่ายๆ และต้องยืนรอเป็นชั่วโมง แต่เล่นสนุกได้แค่ห้านาที

เมื่อยามค่ำคืนมาถึง พวกเธอเล่นมาจนถึงเย็นแต่กลับไม่รู้สึกหิว อาหารในสวนสนุกก็ราคาแพงกว่าข้างนอก จึงกินอะไรง่ายๆ และซื้อเครื่องดื่มคนละแก้วก่อนเตรียมตัวชมขบวนพาเหรด

ขบวนพาเหรดครั้งนี้เป็นความร่วมมือกับงานนิทรรศการอนิเมะซึ่งจัดอยู่ใกล้ๆ ทำให้ในตอนกลางคืนมีกิจกรรมนี้เกิดขึ้น

เสิ่นชงหรานและเพื่อนๆ เห็นคนแต่งตัวเป็นตัวละครจากอนิเมะและเกมมากมาย ตัวละครที่คุ้นหูก็ปรากฏตัวอยู่ในขบวน

สวนสนุกยังมีรถม้าที่ตกแต่งสวยงามดึงดูดความสนใจของผู้คนไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

ข่งเซี่ยชิงชี้ไปที่คนหนึ่งด้วยความตื่นเต้น

“นั่นไง ใช่คนคนนั้นเลย คนที่ดังมากในวงการ ฉันเคยเล่าให้พวกเธอฟังไง”

เสิ่นชงหรานมองตาม เธอไม่รู้จักว่าคนนั้นแต่งเป็นตัวละครอะไร แต่ชุดที่ใส่ดูสวยมาก

ตู๋ซือหยุ่นและเจิ้งซูอี๋ยกมือถือขึ้นถ่ายรูป และยังดึงเสิ่นชงหรานมาถ่ายเซลฟี่ด้วย

พวกเธอเดินตามขบวนรถม้าพร้อมกับจิบชากลิ่นองุ่นเปรี้ยวหวาน เสิ่นชงหรานมองเห็นคนกลุ่มหนึ่งที่เดินสวนมา และในวินาทีที่เห็นพวกเขา เธอรู้สึกแปลกๆ

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปลักษณ์ดูดีเหลือบมองพวกเธอ ขณะเดินผ่านกันไป พวกเขาก็สังเกตเห็นว่า

เสิ่นชงหรานจ้องมองอยู่

ชายหนุ่มคนนั้นยังขยิบตาให้เธอ แต่เสิ่นชงหรานไม่แสดงสีหน้าอะไร ตรงกันข้าม เธอกลับจ้องเขาด้วยสายตานิ่งๆ จนเขาเริ่มถอยออกไปเอง

เจิ้งซูอี๋เขย่าแขนเสิ่นชงหราน

“มองอะไรอยู่เหรอ?”

เสิ่นชงหรานหันกลับมา

“ไม่มีอะไรหรอก แค่เห็นกลุ่มคนที่เดินสวนขบวนมา ดูแปลกดี”

ตู๋ซือหยุ่นพูดขึ้นว่า

“อาจจะอยากดูว่ามีตัวละครที่น่าสนใจอยู่ด้านหลังหรือเปล่า ไปกันเถอะ รีบตามขบวนต่อดีกว่า

”ในกลุ่มคนที่เดินผ่านไป คนอื่นๆ พูดกับชายหนุ่มว่า

“อย่าก่อปัญหาอะไรนะ เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อพักผ่อน”

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างจนใจ

“รู้แล้วๆ”

หลังจากขบวนพาเหรดสิ้นสุด ทุกคนก็แยกย้าย เสิ่นชงหรานและเพื่อนๆ ดื่มเครื่องดื่มจนเริ่มรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ พวกเธอตั้งใจจะกลับโรงแรม แต่เจิ้งซูอี๋ปวดท้องหนักจนต้องหาห้องน้ำสาธารณะในสวนสนุก

เสิ่นชงหรานยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ ระหว่างที่กำลังเบื่อ เธอสังเกตเห็นกลุ่มคนที่เจอก่อนหน้านี้เดินผ่านมา

ชายหนุ่มในกลุ่มดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยเมื่อเจอเธออีกครั้ง

ผู้หญิงสองคนจากกลุ่มนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ เสิ่นชงหรานยืนมองตามด้วยสายตาจับจ้อง ราวกับคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจเดินตามเข้าไป

เมื่อเข้ามาข้างใน ผู้หญิงสองคนรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวด้านหลัง จึงรีบหันกลับไปมอง พบว่าเป็นเสิ่นชงหราน พวกเธอดูระวังตัว แต่เสิ่นชงหรานไม่ได้สนใจกลับถามเพื่อนที่เข้าห้องน้ำก่อนหน้านี้ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“เสร็จหรือยัง?”

ทันใดนั้น เสียงน้ำจากชักโครกก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงตอบกลับ “เสร็จแล้วๆ เดี๋ยวออกไป”

ไม่นาน ข่งเซี่ยชิงก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ตามด้วยตู๋ซือหยุ่นและเจิ้งซูอี๋

“โอ๊ย โล่งสบายขึ้นเยอะเลย ไปเดินเล่นต่อกันเถอะ” พวกเธอพูดด้วยท่าทางอารมณ์ดี

เสิ่นชงหรานพยักหน้า "ตกลง ดูการแสดงดอกไม้ไฟเสร็จแล้วเราค่อยกลับกัน"

เมื่อได้ยินคำว่า "การแสดงดอกไม้ไฟ" ข่งเซี่ยชิงรีบสะบัดน้ำออกจากมืออย่างรวดเร็ว

"งั้นรีบไปกันเถอะ ดูเหมือนจะใกล้ถึงเวลาแล้ว"

เสิ่นชงหรานหยิบกระดาษทิชชูออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้พวกเธอ ทั้งหมดรีบเดินออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินออกมาข้างนอก ข่งเซี่ยชิงสังเกตเห็นว่ามีชายหนุ่มสามคนยืนอยู่ไม่ไกล และในนั้นมีคนหนึ่งหน้าตาดูดี

แต่เธอก็คิดว่าก่อนหน้านี้มีผู้หญิงสองคนเข้าไปในห้องน้ำ อาจจะเป็นแฟนสาวของพวกเขาก็ได้

ตู๋ซือหยุ่นพูดขึ้นว่า "จุดที่จัดการแสดงดอกไม้ไฟอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เดินไม่กี่นาทีก็น่าจะถึง เราไปทันแน่นอน"

เจิ้งซูอี๋เสริมว่า "วันนี้เดินเที่ยวโซนแรกไปแล้ว พรุ่งนี้ไปโซนที่สองกันดีไหม? ได้ยินว่ามีกิจกรรมอื่นๆ ในโซนนั้นช่วงบ่ายด้วย"

กลุ่มพวกเธอเดินออกไปจนไกล ส่วนผู้หญิงสองคนที่อยู่ในห้องน้ำจึงเดินออกมาในภายหลัง ทั้งคู่มีใบหน้าซีดเซียว

เสิ่นชงหรานและเพื่อนๆ ไปถึงจุดจัดการแสดงดอกไม้ไฟได้ทันเวลา พวกเธอเพลิดเพลินกับการแสดงอย่างเต็มที่ ก่อนจะออกจากสวนสนุกด้วยความพึงพอใจ

ระหว่างทางกลับ เสิ่นชงหรานครุ่นคิดบางสิ่ง เธอพยายามทบทวนความรู้สึกตอนที่เจอกลุ่มคนประหลาดในสวนสนุก มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างมาก

เสิ่นชงหรานถูกเพื่อนๆ ดึงให้เดินต่อ ในขณะที่พวกเธอเดินผ่านถนนอาหารซึ่งยิ่งคึกคักในตอนกลางคืน แม้ตอนแรกจะไม่ได้รู้สึกหิว แต่เมื่อเห็นของกินมากมายก็อดไม่ได้ที่จะซื้อ

เมื่อกลับถึงโรงแรม พวกเธอเปิดโทรทัศน์ที่กำลังฉายรายการวาไรตี้ตอนล่าสุด รายการโปรดของเพื่อนๆ ในหอพัก

เสิ่นชงหรานหยิบโทรศัพท์ออกมาและติดต่อทีมในกลุ่มสนทนา

[เสิ่นชงหราน]: วันนี้ออกไปเที่ยว เห็นกลุ่มคนแปลกๆ ในสวนสนุก ตอนที่เห็นพวกเขา ฉันรู้สึกแปลกๆ

[กู่เถียนเถียน]: อะไรเหรอ?

ดูเหมือนว่าตอนนั้นมีเพียงกู่เถียนเถียนที่ดูโทรศัพท์ คนอื่นๆ ไม่ได้ตอบ

[เสิ่นชงหราน]: ฉันพยายามคิดว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร จนตอนที่กำลังจะส่งข้อความหาพวกเธอในกลุ่ม ฉันถึงนึกออก มันเหมือนความรู้สึกตอนที่เจอผู้ทำภารกิจคนอื่น แต่ครั้งนี้ไม่มีการแจ้งเตือนอะไร เลยไม่ได้คิดออกในทันที

[กู่เถียนเถียน]: อาจจะบังเอิญเจอผู้ทำภารกิจคนอื่นก็ได้

[เสิ่นชงหราน]: อาจจะใช่ ตอนที่เจอเวินเหรินเซี่ย ฉันรู้ทันทีว่าเขาเป็นผู้ทำภารกิจ แต่ญาติสาวของเขากลับดูเหมือนคนธรรมดา

[กู่เถียนเถียน]: ฉันเคยเห็นโพสต์ในฟอรั่ม บอกว่าผู้ทำภารกิจระดับต่ำจะไม่ค่อยสัมผัสได้ แต่ตั้งแต่ระดับกลางขึ้นไป ยิ่งระดับสูง ความรู้สึกถึงตัวตนก็ยิ่งชัดเจนขึ้น โชคดีที่ในโลกจริงไม่มีปัญหาอะไรมากนัก แค่ระวังตัวก็พอ เพราะสิ่งที่พวกเราเรียนมาส่วนใหญ่ไว้รับมือกับวิญญาณและผีร้าย

ในโลกแห่งความจริง ผู้ทำภารกิจไม่สามารถฝ่าฝืนกฎหมายได้ โชคดีที่สิ่งที่พวกเขาฝึกฝนไว้ส่วนใหญ่ใช้จัดการกับวิญญาณและผีร้าย

[เสิ่นชงหราน]: แต่ฉันจำได้ว่าใน ตำรายันต์ มียันต์ที่ใช้จัดการมนุษย์ด้วย ถ้าเจอคนใช้ยันต์พวกนั้น เราจะโดนเล่นงานไหม?

พรุ่งนี้เริ่มภารกิจใหม่ พวกเธออาจจะได้เจอคนที่คุ้นเคย ภารกิจนี้จะช่วยปิดช่องว่างบางอย่างที่ค้างคาใจได้..

..........