บทที่ 139 : น้ำตาล มันคือน้ำตาล! - บทที่ 140 ท่านเฮยซิลลี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป
เหมือนกับคนแก่ที่อยู่คนเดียวในบ้าน เดิมทีตั้งใจจะหาจังหวะคุยกับลูกๆ ให้รู้สึกอบอุ่น แต่สุดท้ายก็เผลอพูดมากเกินไป อลิซยกมือประคองหน้าผาก ก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง "ข้ารู้หรอกนะ ว่าพวกเจ้าถูกข้าที่เหงาและเปล่าเปลี่ยวบังคับให้มาที่นี่ แล้วต้องนั่งฟังข้าพูดไม่หยุดแบบนี้ คงรู้สึกเบื่อหน่ายกันไปแล้วใช่ไหม" "...