ตอนที่25 สังหารซ่งเหวินในพริบตา
เมื่อเผชิญหน้ากับซ่งเหวินที่กำลังเดือดดาล
เย่ซิวหยูกางมือออกและตอบอย่างใสซื่อ
“สัตว์ร้ายในแดนลับชิงหยุนเป็นสมบัติของผู้เข้าสอบทุกคน มันกลายเป็นของนายได้ยังไง?”
“มันมีชื่อนายเขียนอยู่บนตัวมันหรือไง? ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็จะยอมรับว่ามันเป็นสัตว์ร้ายของนาย!”
“แก! หึ้ย...หึ้ย…”
หลังจากที่เย่ซิวหยูพูดจบ ซ่งเหวินก็โมโหจนพูดไม่ออก
“ดี! ดีมาก! ดีจริงๆ!”
“หลายปีมานี้ แกเป็นคนแรกที่กล้าเล่นตลกกับฉันแบบนี้!”
“บอกมาสิ ว่าฉันจะขอบคุณแกยังไงดี?”
ทันทีที่ซ่งเหวินพูดจบ ร่างของเขาก็วาบหายไปจากกิ่งไม้ในทันที
ในพริบตา เขาก็มาอยู่ต่อหน้าเย่ซิวหยู
ซ่งเหวินกำหมัดแน่นเป็นกรงเล็บ และตะครุบไหล่เข้าที่ไหล่ของเย่ซิวหยูอย่างแรง
“ไอ้หนู ในเมื่อแกกล้าฆ่าสัตว์ร้ายของฉัน งั้นแกก็มาเป็นเหยื่อล่อแทนมันซะ!”
น้ำเสียงของซ่งเหวินเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
ขณะที่เขากำลังจะคว้าไหล่ของเย่ซิวหยู
เขาก็เห็นมือข้างหนึ่งปรากฏขึ้นและจับข้อมือของเขา!
มือขวาของเขาหยุดนิ่งกลางอากาศ
ไม่ว่าซ่งเหวินจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ขยับไม่ได้แม้แต่น้อย!
ดวงตาของซ่งเหวินเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“เป็นไปได้ยังไง?”
ระดับการบ่มเพาะของฉันอยู่ในขั้นสูง แถมยังใช้ออกด้วยกรงเล็บโลหิต!
ทำไมกรงเล็บที่ใช้ออกด้วยพลังทั้งหมดของเขาถึงถูกทำลายได้ง่ายๆ?
ซ่งเหวินรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยในใจ เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเย่ซิวหยูมองเขาด้วยรอยยิ้ม
“แกเพิ่งบอกว่าอยากจะขอบคุณฉัน? และแกยังอยากให้ฉันเป็นเหยื่อล่อ?”
“ฉันลืมบอกแกไป สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือการที่ใครบางคนมาทำให้ฉันเป็นเหยื่อล่อ!”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของเย่ซิวหยูก็เต็มไปด้วยความเย็นชา
เขาออกแรงบีบเล็กน้อยที่มือซ้ายของเขา ได้ยินเพียงเสียงกระดูกหัก “แคร็ก”
ซ่งเหวินที่อยู่ตรงหน้าเขากรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว
“โอ๊ยยยยยย!”
“แขน…แขนของฉัน?”
เย่ซิวหยูพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “หักไปซะ!”
ซ่งเหวินต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
แต่เย่ซิวหยูเตะเขาด้วยแรงมหาศาล
“อั่ก!” แรงมหาศาลทำให้ซ่งเหวินกระอักเลือดออกมาทันที
ร่างของเขาครูดกับพื้นและลอยไปไกล
จากนั้นก็ค่อยๆ หยุดลง
“แฮ่ก…แฮ่ก…”
ซ่งเหวินรู้สึกเหมือนกระดูกในร่างกายของเขาทั้งหมดหัก
ความเจ็บปวดที่ลึกเข้าไปในไขกระดูก
มันทำให้เขานอนราบกับพื้นโดยไม่กล้าขยับตัว
เสิ่นหลิงหยุนที่อยู่ด้านข้างอ้าปากค้างและมองไปที่เย่ซิวหยูด้วยสีหน้าโง่งม
ถึงแม้ว่านางจะไม่ชอบซ่งเหวิน
แต่ก็ต้องยอมรับว่าซ่งเหวินมีความแข็งแกร่งอยู่บ้าง
ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถติด 20 อันดับแรกในการสอบประลองยุทธ
แต่เพียงแค่การปะทะกับเด็กหนุ่มตรงหน้า ก็ทำให้ซ่งเหวินสูญเสียความสามารถในการต่อสู้
คนคนนี้ต้องแข็งแกร่งขนาดไหน?
สิ่งที่ทำให้เสิ่นหลิงหยุนตกใจยิ่งกว่านั้น
นางรู้จักผู้เข้าสอบที่มีความสามารถของแต่ละเมือง
แต่นางไม่เคยเห็นข้อมูลเกี่ยวกับเย่ซิวหยู!
คนคนนี้มาจากไหน?
เสิ่นอี้ก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าวโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ เขาปกป้องเสิ่นหลิงหยุนไว้ข้างหลังเขา
ความตกใจในใจของเขาในขณะนี้
ไม่น้อยไปกว่าเสิ่นหลิงหยุน!
เมื่อครู่ เย่ซิวหยูปรากฏตัวขึ้นและฆ่าสัตว์ร้ายระดับหนึ่งขั้นสูงอย่างง่ายดาย
เขาระแวงในตัวเย่ซิวหยู!
เขาเคยต่อสู้กับสัตว์ร้ายตัวนั้นและมีความเข้าใจในความแข็งแกร่งของมัน
ถึงแม้ว่าเขาจะเสียเปรียบเล็กน้อยเพราะความประมาทก่อนหน้านี้
แต่ถึงแม้เขาจะพยายามอย่างเต็มที่ เขาก็ไม่มีทางฆ่าสัตว์ร้ายได้อย่างง่ายดายเหมือนเย่ซิวหยู
ยิ่งไปกว่านั้น เย่ซิวหยูยังเอาชนะซ่งเหวินได้ในพริบตา!
หากเย่ซิวหยูลงมือกับเขาและหลิงหยุน
พวกเขาก็จะไม่มีโอกาสหลบหนี
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เสิ่นอี้จึงเผยยิ้มออกมา
“สหายท่านนี้ ฉันคือเสิ่นอี้จากตระกูลเสิ่นในซ่งโจว และคนข้างๆ ฉันคือลูกพี่ลูกน้องของฉัน เสิ่นหลิงหยุน!”
เย่ซิวหยูรู้สึกดีใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเสิ่นอี้
“แนะนำตัวพร้อมชื่อตระกูล…”
การกระทำของเขาเมื่อครู่น่าจะทำให้พวกเขากลัวเล็กน้อย
เย่ซิวหยูยิ้มและตอบว่า
“โรงเรียนมัธยมเฉิงเทิง เย่ซิวหยู!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นอี้และเสิ่นหลิงหยุนก็ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง มีความสับสนปรากฏในดวงตาของพวกเขา
เสิ่นหลิงหยุนขมวดคิ้วและพึมพำ
“โรงเรียนมัธยมเฉิงเทิง? มันคือที่ไหน? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน?”
เย่ซิวหยูมองไปที่ท่าทางน่ารักของเสิ่นหลิงหยุนและอดไม่ได้ที่จะยิ้มและอธิบาย
“มันเป็นแค่โรงเรียนทั่วไป ไม่แปลกที่เธอจะไม่เคยได้ยิน!”
เสิ่นอี้ยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าว “ความแข็งแกร่งของสหายเย่ไม่เหมือนคนที่เรียนในโรงเรียนทั่วไป!”
เย่ซิวหยูหัวเราะเบาๆ และพูดขึ้น
“แค่โชคดีเท่านั้น!”
เมื่อเห็นว่าเย่ซิวหยูไม่อยากพูดอะไร เสิ่นอี้ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ขณะที่ทั้งสามคนกำลังคุยกัน
เสียงสบถของซ่งเหวินก็ดังมาจากที่ไม่ไกล
“เย่ซิวหยู ใช่มั้ย? ฉันจะจดจำชื่อแกไว้ พี่ชายของฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!”
ทันทีที่ซ่งเหวินพูดจบ เขาก็ทำลายหยกในมือของเขา
หยกกลายเป็นลำแสงและปกคลุมซ่งเหวิน
เมื่อแสงสลายไป ซ่งเหวินก็หายตัวไปจากจุดที่เขายืนอยู่
“หนีไปแล้ว?”
เย่ซิวหยูมองไปที่พื้นที่โล่ง เขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เขาไม่คิดว่าซ่งเหวินจะเลือกยอมแพ้จากการทดสอบ
เดิมทีเขาวางแผนที่จะรีดไถข้อมูลจากชายคนนั้น!
เสิ่นอี้ที่อยู่ข้างๆ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและอธิบาย
“ซ่งเหวินคงรู้สึกว่าเขาบาดเจ็บสาหัสเกินไป ดังนั้นแม้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่ต่อ เขาก็คงไม่สามารถทำได้ดีขึ้น!”
เย่ซิวหยูพยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนี้ สิ่งที่เสิ่นอี้พูดนั้นสมเหตุสมผล
การโจมตีของเขาเมื่อครู่นั้นไม่ได้ออมมือเลย
ซี่โครงหักของซ่งเหวินไม่สามารถรักษาได้
ด้วยสภาพร่างกายของเขา การอยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์!
ในเมื่อซ่งเหวินออกจากการทดสอบไปแล้ว
เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ
เย่ซิวหยูหันไปหาเสิ่นอี้และเสิ่นหลิงหยุนและพูดว่า “ฉันยังต้องล่าสัตว์ร้าย พวกนายสองคน ไว้เจอกันใหม่คราวหน้า!”
เขากำลังจะจากไป เสิ่นอี้ก็ยื่นมือออกมาและหยุดเขาไว้
“เดี๋ยวก่อน สหายเย่!”
“หืม?” เย่ซิวหยูขมวดคิ้ว “สหายเสิ่น มีอะไรอีก?”
หลังจากที่เสิ่นอี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เตือนเย่ซิวหยูอย่างจริงจัง
“สหายเย่ ซ่งเหวินยังมีพี่ชายชื่อซ่งอู่!”
“ซ่งอู่ไม่เพียงแต่ปลุกพรสวรรค์ควบคุมสัตว์ร้ายระดับ S แต่ระดับการบ่มเพาะของเขายังไปถึงระดับหนึ่งขั้นสูงสุด เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดของหยุนเฉิงในปีนี้!”
“สัตว์ร้ายระดับหนึ่งขั้นสูงที่นายเพิ่งฆ่าไปน่าจะถูกซ่งอู่ควบคุมเอาไว้”
“จากข้อมูลที่ฉันได้รับ เขามีสัตว์ร้ายระดับนี้อย่างน้อยหกหรือเจ็ดตัวภายใต้คำสั่งของเขา”
“ถ้านายได้เจอกับซ่งอู่ ทางที่ดีอย่าไปปะทะกับเขา!”
ดวงตาของเย่ซิวหยูเบิกกว้างเมื่อได้ยินเช่นนี้
เขากำลังสงสัยว่าสัตว์ร้ายทั้งหมดหายไปไหน
ที่แท้มันก็ถูกซ่งอู่จับไป!
ยังไงเขาก็เป็นศัตรูกับซ่งเหวินแล้ว
ไม่จำเป็นต้องไปตามหาสัตว์ร้ายทีละตัว ไปหาซ่งอู่โดยตรงและเอาชนะเขา นั่นไม่ใช่การได้ในสิ่งที่ต้องการหรอกเหรอ!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เย่ซิวหยูจึงรีบกล่าวลาเสิ่นอี้
“สหายเสิ่น ลาก่อน!”
หลังจากนั้นเขาก็รีบจากไป!
