บทที่ 284 อาคารเคราะห์ร้าย  ตอนที่ 23 

บทที่ 284 อาคารเคราะห์ร้าย  ตอนที่ 23 

“เธอเองก็ระวังตัวด้วย”  เสิ่นชงหรานพยักหน้า “วางใจเถอะ”

กู่เถียนเถียนหยิบจานฝนหมึกขึ้นมา เดินไปยังจุดถัดไปที่ต้องซ่อมรูน

ที่หน้าประตู เวินซวีเปิดประตูออก หลังจากเฟิงอี้เฉินออกมาแล้ว เขาก็ปิดประตูทันที ตรงหน้าประตูตามที่

กู่เถียนเถียนบอกไว้ มีวิญญาณร้ายยืนอยู่หลายตน

วิญญาณร้ายเหล่านั้นมีลักษณะการตายที่แตกต่างกัน แต่ทุกตัวล้วนเกาะกลุ่มอยู่ที่ประตู ค่ายกลยันต์ที่พวกเขาติดไว้ไม่สามารถกั้นพวกมันได้ แต่เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ทำให้พวกมันหวาดกลัวคือค่ายกลของอาคารเอง

เวินซวีถอนหายใจ “กู่เถียนเถียนบอกว่าค่ายกลนี่สุดยอดมาก แต่ทำไมถึงปล่อยให้มีวิญญาณออกมามากขนาดนี้”

เฟิงอี้เฉินตอบอย่างเรียบๆ “อย่าพูดมาก มันกำลังมาแล้ว”

วิญญาณร้ายที่อยู่หน้าประตูเห็นคนเป็นเดินออกมา ก็พุ่งเข้าใส่ทันที

เวินซวีชักดาบยาวออกมาและสะบัดเบาๆ คลื่นพลังดาบสีทองฟาดเข้าใส่วิญญาณร้ายที่อยู่ด้านหน้า ทำให้พวกมันกรีดร้องและมอดไหม้จนสลายไปในทันที

เฟิงอี้เฉินยังไม่ได้ลงมือ เพียงแต่ยืนมองเงียบๆ วิญญาณร้ายจำนวนมากที่โผล่มาจากด้านหลังดูเหมือนตั้งใจจะจัดการพวกเขาทั้งสองให้สิ้นซาก

กลุ่มของหลี่เอ่อเคลื่อนตัวได้อย่างรวดเร็ว จากชั้นแปดมาถึงชั้นสามในเวลาไม่นาน พวกเขากำลังจะถึงชั้นหนึ่ง

หลังจากใช้ยันต์กั้นวิญญาณร้ายที่ตามพวกเขามาได้ กลุ่มก็เร่งฝีเท้าโดยไม่สนว่าใครจะอยู่หน้าอยู่หลัง ต่างคนต่างวิ่งให้เร็วที่สุด

ลี่เมิ่งชิวที่ลงบันไดหลายชั้นเริ่มหอบเหนื่อย เธอมองเห็นว่าคนข้างหน้าทั้งสามคนเริ่มเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องกัดฟันเร่งตามไป

ปกติร่างกายของเธอไม่ได้อ่อนแอ แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองแทบจะไปต่อไม่ไหว

“พวกเธอ… ช้าลงหน่อย…”

เสียงของลี่เมิ่งชิวเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธออดไม่ได้ที่จะร้องขอให้คนอื่นรอ

ซ่งฉี่เหมยที่มีความสัมพันธ์ดีกับเธอ หันกลับไปมอง

“เธอเป็นอะ…?” แต่ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็หยุดคำพูดกลางคัน สายตาจ้องไปที่ไหล่ของลี่เมิ่งชิว

ถูกต้องแล้ว สายตาของซ่งฉี่เหมยจ้องไปที่บริเวณไหล่ของลี่เมิ่งชิว

ลี่เมิ่งชิวตกใจ “จ้องฉันทำไมแบบนั้น” หลี่เอ่อและคนอื่นๆ หยุดเดิน เมื่อเห็นสิ่งที่ซ่งฉี่เหมยมองก็เข้าใจทันที

บนไหล่ทั้งสองข้างของลี่เมิ่งชิว มีวิญญาณร้ายเกาะอยู่ ซ่งฉี่เหมยมองเห็นหัวของวิญญาณที่เน่าเปื่อยพาดอยู่บนไหล่ของเธอ และดวงตาของวิญญาณยังจ้องมาที่ซ่งฉี่เหมย

“พี่ลี่… บนไหล่ของพี่…” อวี๋เหมี่ยวอดไม่ได้ที่จะเตือน

คำเตือนนี้ทำให้ลี่เมิ่งชิวตื่นตระหนก เธอเริ่มคิดถึงสิ่งที่อยู่บนไหล่ของตัวเอง และเหตุผลที่คนอื่นมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น

เธอรีบหยิบยันต์วิญญาณขึ้นมาจะติดที่ไหล่ แต่ยังไม่ทันติด วิญญาณร้ายกลับเอามือเน่าผุของมันมาจับมือเธอไว้

ลี่เมิ่งชิวรีบใช้มืออีกข้างหยิบอาวุธออกมา แต่หลี่เอ่อที่อยู่ด้านหน้ากลับไม่สามารถช่วยเธอได้ เพราะเขาเห็นวิญญาณร้ายจำนวนมากกำลังกรูเข้ามาจากบันได

หลี่เอ่อสัมผัสได้ว่าวิญญาณเหล่านั้นมีกำลังมาก บางตนมีพลังระดับสูงที่ใช้ในภารกิจขั้นสูงมาก่อน ปกติพวกเขาจะเจอวิญญาณระดับนี้เพียง 1-2 ตน แต่ครั้งนี้กลับมากันเป็นจำนวนมาก

“รีบไป มีวิญญาณระดับสูงเยอะมาก!”

อวี๋เหมี่ยวและซ่งฉี่เหมยรีบวิ่งตามหลี่เอ่อทันที

ลี่เมิ่งชิวที่กำลังต่อสู้เพื่อกำจัดวิญญาณร้ายบนไหล่ เห็นวิญญาณร้ายจำนวนมากกรูมาที่บันได เธอตะโกนตามหลังทีม “รอฉันด้วย!”

เธอได้ยินคำเตือนของหัวหน้าทีม และรู้ว่าตัวคนเดียวไม่สามารถรับมือกับวิญญาณระดับสูงจำนวนมากนี้ได้

แต่โชคร้าย วิญญาณเหล่านั้นเคลื่อนที่เร็วมาก เธอเพิ่งลงมาได้สองขั้นบันได ก็ถูกจับข้อเท้าไว้

เธอหยิบยันต์วิญญาณออกมาจากช่องเก็บของอย่างรวดเร็ว หวังใช้เพื่อซื้อเวลาให้ตัวเองหลบหนี

ยันต์ที่ลอยไปสัมผัสวิญญาณร้ายก็ทำให้เกิดเปลวไฟเผาไหม้ แต่สำหรับวิญญาณจำนวนมหาศาลแบบนี้ ยันต์เพียงไม่กี่ใบไม่สามารถหยุดพวกมันได้

เธอกำอาวุธไว้แน่นและพยายามหนีไปหาทีมของตัวเอง

เมื่อมาถึงชั้นสอง เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะปลอดภัย แต่แล้วกลับมีใบหน้าของวิญญาณโผล่ออกมาจากมุมมองด้านซ้ายของเธอ

“อ๊าก!” ลี่เมิ่งชิวร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอเปิดประตูห้องบันไดออกและพยายามวิ่ง แต่ลื่นล้มลงบนพื้นกระเบื้องอย่างแรง

ลี่เมิ่งชิวยังคงกำอาวุธไว้แน่น เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เก็บไฟฉายและหยิบดาบไม้พีชออกมา มือทั้งสองข้างของเธอเต็มไปด้วยอาวุธ พร้อมรับมือ

แต่เมื่อเธอลุกขึ้น เธออยากจะมีมือเพิ่มอีกสักสองสามข้าง เพราะทางเดินเบื้องหน้ามีเพียงแสงสลัวจากปลายทางสองด้าน ทำให้แสงสว่างไม่เพียงพอ และเต็มไปด้วยเงาดำจำนวนมาก อีกทั้งภาพในนี้ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

เมื่อเห็นเงาดำเหล่านั้นยังคงนิ่ง ลี่เมิ่งชิวจึงลองเคลื่อนตัวอย่างระมัดระวัง เธอหันกลับไปมอง และพบว่าด้านหลังไม่ได้เป็นประตูทางบันไดแล้ว แต่เป็นอีกทางเดินที่ว่างเปล่า

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น..."

เธอเริ่มสับสนและมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเห็นป้ายที่คุ้นเคย และในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมสถานที่นี้ถึงดูคุ้นเคย

นี่มันชั้นสิบหก! ทั้ง ๆ ที่พวกเขาลงมาถึงชั้นสามแล้ว ทำไมเธอถึงกลับมาอยู่ที่นี่ได้

ความเย็นวาบแล่นเข้ามาทางด้านหลัง ลี่เมิ่งชิวถูกบังคับให้เดินต่อไปข้างหน้า เธอฮึดสู้และสะบัดดาบไม้พีชฟันวิญญาณร้ายตัวหนึ่งที่เข้ามาใกล้จนสลายไป

การกระทำนั้นเหมือนจะไปกระตุ้นบางอย่าง เงาดำตัวอื่นทั้งหมดหันมามองเธอพร้อมกัน และพุ่งเข้ามาพร้อมเสียงกรีดร้อง

ลี่เมิ่งชิวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่ยังคงเหวี่ยงอาวุธในมือ เธอถูกบีบให้ถอยร่นไปจนถึงหน้าประตูของบริษัท

เมื่อเธอเผชิญกับการโจมตีของกลุ่มวิญญาณอีกครั้ง เธอยังคงถอยร่น และมือทั้งสองไม่เคยหยุดเคลื่อนไหว เธอไม่อาจนับได้ว่าฟันวิญญาณร้ายไปกี่ตัวแล้ว แต่ยังคงมีตัวใหม่โผล่มาไม่หยุด

ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย มันคือเสียงน้ำไหล

ด้วยความรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในบริษัท เธอรู้ทันทีว่าเสียงนั่นมาจากที่ไหน

ในความสับสน เธอถูกบีบให้ถอยเข้าไปในสำนักงานที่เคยเกิดเหตุ โดยไม่ทันรู้ตัวว่าประตูของที่นั่นเปิดอยู่

ปัง!

ประตูกระจกปิดลงอย่างแรง กั้นวิญญาณร้ายทั้งหมดไว้ข้างนอก และขังลี่เมิ่งชิวไว้ด้านใน

เธอพยายามกดสวิตช์เปิดประตู แต่เปิดไม่ได้ เธอคิดว่าการออกไปเผชิญหน้ากับวิญญาณร้ายด้านนอกยังดีกว่าติดอยู่ในนี้

เสียงน้ำไหลดังขึ้นเรื่อย ๆ ลี่เมิ่งชิวเปิดประตูไม่สำเร็จ เธอจึงเตรียมหาวัตถุแข็ง ๆ มาทุบประตู

เมื่อเธอหันกลับไป สายตาก็สะดุดกับเงาดำที่บริเวณก๊อกน้ำ  มันดูเหมือนมีคนยืนอยู่ตรงนั้น

ลี่เมิ่งชิวกัดฟันพยายามข่มความกลัวในใจ เธอพยายามคลำหาอะไรบางอย่างในความมืด ด้านในสำนักงานนี้มืดมาก มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกที่ทำให้เห็นโครงร่างของสิ่งต่าง ๆ

ไม่นานนัก เธอเจอเก้าอี้ เธอตัดสินใจทันทีโดยไม่ลังเล เธอยกเก้าอี้ขึ้นและฟาดใส่ประตูกระจก

เงาดำที่ยืนอยู่ตรงบริเวณก๊อกน้ำหันมาจ้องเธอทันที

ลี่เมิ่งชิวทุ่มแรงทั้งหมด ฟาดเก้าอี้ใส่ประตู แต่ประตูกระจกกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

เธอหอบหายใจ และพึมพำกับตัวเอง

"เป็นไปได้ยังไง..."

เธอไม่ยอมเชื่อว่าตัวเองจะติดอยู่ที่นี่ เธอฟาดเก้าอี้ใส่ประตูต่อไป แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน

ประตูก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ

ในที่สุด เธอขว้างเก้าอี้ทิ้งด้วยความโกรธ ใช้เท้าเตะและมือทุบ แต่ก็ไม่สามารถเปิดประตูได้

"ปล่อยฉันออกไป!"

การแยกจากทีมและถูกขังอยู่คนเดียว ทำให้เธอรู้สึกหมดหนทาง ยันต์ทั้งหมดที่เธอมียังถูกใช้จนหมด

อาวุธในมือก็เริ่มเสียหาย

เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองอาจจะต้องตายในที่แห่งนี้...

..........