บทที่ 80 มีดบินไวเบรเนียม!

หลังจากบ่นเสร็จ เฉินโม่ก็ลองพิจารณาดูดีๆ แล้วพบว่าไอเทมชิ้นนี้อาจมีประโยชน์ก็ได้

ในยุคหลังหายนะ มันสามารถใช้ล่อความสนใจของสัตว์ประหลาด เพื่อสร้างโอกาสในการหลบหนีได้

หรือจะใช้เป็นตัวล่อศัตรู ทำให้พวกเขาออกมา แล้วเราก็ซุ่มโจมตี

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากฆ่าหัวหน้าคนใดคนหนึ่งแล้ว เขาก็สามารถปลอมตัวเป็นหัวหน้าคนนั้น และควบคุมลูกน้องของเขาก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว

ในยามสงบสุข มันก็ใช้ในลักษณะเดียวกันได้

เช่น ปลอมตัวเป็นบุคคลสำคัญของตระกูลหง แล้วพูดจาดูถูกสาขาย่อย ซึ่งจะเร่งให้ตระกูลหงแตกแยกกันเอง

เมื่อคิดได้แบบนี้ เฉินโม่ก็รู้สึกว่าเขาตัดสินของสิ่งนี้เร็วเกินไป มันไม่ได้แย่เลย แถมถ้าคิดดีๆ มันยังมีประโยชน์หลายอย่างอีกด้วย

เฉินโม่ตัดสินใจเก็บตุ๊กตาจำลองไว้ก่อน แล้วค่อยใช้เมื่อจำเป็น

จากนั้นเขาก็เปิดกล่องของขวัญระดับ A ที่เพิ่งได้มา

【ระบบแจ้งเตือน: เปิดกล่องสำเร็จ ยินดีด้วย คุณได้รับไอเท็มระดับ A ——『มีดบินไวเบรเนียม - ชุด』!】

【มีดบินไวเบรเนียม - ชุด】: มีดบินสิบเล่ม มีดเหล่านี้ทำมาจากโลหะไวเบรเนียม มีน้ำหนักเบา ทนทาน และมีความคมสูง เมื่อเทียบกับโลหะทั่วไป มันสามารถดูดซับพลังพิเศษได้ดีกว่า เพื่อเพิ่มพลังทำลายล้าง

“มีดบินไวเบรเนียม?”

เฉินโม่หยิบชุดมีดบินออกมาจากคลังของระบบด้วยความอยากรู้อยากเห็น

มีดบินมีความยาวสามนิ้วเจ็ดส่วน บางเฉียบราวกับปีกจักจั่น น้ำหนักเบามาก มีดเล่มนึงหนักแค่หนึ่งตำลึง

เฉิน โม่ ลองใช้พลังจิตควบคุมมีดบิน แล้วปาออกไป

มีดบินพุ่งออกไปอย่างเงียบเชียบ แล้วปักเข้าไปในโต๊ะไม้หนาๆ

เฉิน โม่ ลองใช้มีดธรรมดาปาออกไป เพื่อเปรียบเทียบ

ผลลัพธ์ก็คือ ไม่ว่าจะเป็นพลังทะลุทะลวง หรือความเร็วในการบิน มีดธรรมดาก็เทียบกับมีดบินไวเบรเนียมไม่ได้เลย

“นี่มันอาวุธระดับ A เลยเหรอ? สุดยอดมาก! ใช้พลังจิตควบคุม ดีกว่าปืนอีก”

ปืนยังมีเสียง แต่มีดบินพวกนี้แทบจะไม่มีเสียงเลย แถมยังบางและเบา มองด้วยตาเปล่าแทบไม่เห็น

อย่าว่าแต่ลอบโจมตีเลย ต่อให้เผชิญหน้ากันตรงๆ ศัตรูก็ยังหลบได้ยาก

เฉินโม่นึกถึงตัวละครในนิยายคนหนึ่ง ที่ชอบสู้กับศัตรูแบบประจันหน้า แต่มีดบินของเขาไม่เคยพลาดเป้าเลย

ถ้ามีดบินของตัวละครคนนั้นมีคุณภาพแบบนี้ ต่อให้สู้แบบประจันหน้า ศัตรูก็คงรู้สึกจนปัญญา

เฉินโม่ชอบชุดมีดบินนี้มาก เขาค้นหาวิดีโอจากผู้เชี่ยวชาญด้านมีดบินในอินเทอร์เน็ต แล้วเรียนรู้เทคนิคการขว้างมีดบินอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ทดลองใช้มีดบินโดยใช้แค่กำลังกาย

จริงๆ แล้วผลลัพธ์ก็ไม่ได้ต่างจากการใช้พลังพิเศษมากนัก

แต่ข้อดีของการใช้พลังพิเศษคือ มีมือกับเท้าไว้ทำงานหลายอย่าง แถมยังดึงมีดบินที่ขว้างออกไปกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ทำให้ใช้งานได้ต่อเนื่อง เหมือนกับปืนกล

เฉินโม่พอใจมาก จึงเก็บมีดบิน

จากนั้นเขาก็ดูวิดีโอต่างๆ เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ การต่อสู้ด้วยมือเปล่า เทคนิคการปล้ำ และอื่นๆ เพื่อพัฒนาทักษะการต่อสู้โดยรวมอย่างรวดเร็ว

แต่การดูวิดีโอแบบมืออาชีพนั้นค่อนข้างใช้เวลานาน พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

จนกระทั่งหลินซินหรูโทรมา เฉินโม่จึงจำใจปิดวิดีโอที่กำลังศึกษาอยู่

หลังจากดูวิดีโอมากมาย เฉินโม่ก็รู้สึกว่า ทักษะติดตัวระดับ SSS "การจำลองที่สมบูรณ์แบบ" นี่มันสุดยอดจริงๆ แค่ดูวิดีโอ เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองมีทักษะเทพๆ แล้ว

เขารู้วิธีเคลื่อนไหวร่างกายอย่างมีประสิทธิภาพและรวดเร็วที่สุด

เขาเข้าใจพื้นฐานพวกนี้หมดแล้ว

แน่นอนว่า ด้วยพลังของเฉินโม่ในตอนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องใช้เทคนิคอะไรในการจัดการกับคนธรรมดาเลย แค่ต่อยหมัดเดียวก็ชนะแล้ว

แต่สิ่งที่เขาทำตอนนี้คือการเตรียมพร้อมสำหรับอนาคต เขาจะมองแค่คนธรรมดาเป็นเป้าหมายไม่ได้

ยิ่งเรียนรู้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมั่นใจในความสามารถของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

เฉินโม่รับสายหลิน ซินหรู ก็ได้ยินเสียงตื่นเต้นของเธอ “พี่เฉิน เจ้านายคนนั้นบอกว่า วันนี้ได้ของดีมา อยากให้หนูไปวาดรูปให้ ให้ราคาตั้งห้าหมื่น หนูจะไปวาดรูปก่อนนะ ได้เงินแล้วจะพาพี่ไปกินข้าวอร่อยๆ”

เฉินโม่รีบถาม “พี่ไปด้วยได้ไหม?”

“ต้องถามเจ้านายก่อน รอแป๊บนะ”

หลิน ซินหรูวางสายไปแป๊บหนึ่ง แล้วก็กลับมาบอกด้วยน้ำเสียงเสียดาย “ไม่ได้ค่ะ เจ้านายบอกว่า ของอยู่ในห้องเก็บของส่วนตัวที่บ้าน เป็นที่เก็บของมีค่ากับดอกไม้หายาก ไม่สะดวกให้คนนอกเข้าไป”

“เหรอ? งั้นก็ไม่เป็นไร บ้านเจ้านายอยู่ไหน พี่ไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอก อยู่ที่หมู่บ้านชิงจู๋ ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยนี่เอง เขาบอกว่าอยู่แถวนี้ เดี๋ยวจะมารับ พี่เฉินรอข่าวดีนะ เย็นนี้หนูจะเลี้ยงให้อิ่มเลย”

หลิน ซินหรูพูดอย่างมีความสุข แต่เฉินโม่กลับรู้สึกว่า เจ้านายคนนี้มันแปลกๆ

จ่ายเงินห้าหมื่นหยวนให้นักศึกษาศิลปะโนเนม เฉินโม่ว่ามันแปลกๆ

ด้วยความสงสัย เฉินโม่จึงออกจากหมู่บ้านหมิงหยวน มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านชิงจู่ทันที

เขาใช้ทักษะ "ก้าวเงา" เข้าสู่โหมดล่องหน แล้ววิ่งด้วยความเร็วสูง ไม่มีใครมองเห็นเขา

หลังจากที่เฉินโม่มาถึงที่หมายและรออยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็เห็นหลินซินหรูนั่งรถมากับเจ้านายที่อ้วนท้วน ใส่สูท

“คุณหวัง วิวที่หมู่บ้านอาจารย์สวยจังเลยค่ะ สวนก็ดูได้รับการดูแลอย่างดี” หลินซินหรูเป็นคนที่มีอารมณ์ศิลปิน เธอจึงสังเกตเห็นสิ่งต่างๆ รอบตัว

"ฮ่าๆ ผมจัดการเองกับมือเลย ขออภัยที่ต้องรบกวนคุณหลินนะครับ" หวังไป๋ว่านตอบ

"ไม่เป็นไรค่ะ จัดได้สวยมาก หนูเคยไปดูงานนิทรรศการศิลปะสวนมาบ้าง สวนแบบนี้สร้างไม่ง่ายเลยนะคะ" หลินซินหรูพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

“เชิญข้างในครับ” หวังไป่ว่านเปิดประตู เชิญหลิน ซินหรูเข้าบ้าน

ตอนกลางวัน มีคนสวนหลายคนกำลังตัดหญ้า หลิน ซินหรูก็เลยไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เดินเข้าไปในบ้าน

แต่เฉินโม่กลับได้ยินคนสวนคุยกัน

“เจ้านายหลอกผู้หญิงมาอีกแล้ว”

“คนนี้สวยจัง หุ่นก็ดี คนรวยนี่มันสบายจริงๆ แค่จ่ายเงินก็หลอกคนมาได้”

“แค่รวยก็ไม่พอนะ ต้องมีเส้นสายด้วย ได้ยินว่าครั้งที่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นโหดมาก เกือบจะแจ้งตำรวจ แต่เจ้านายก็ใช้เส้นสาย บวกกับจ่ายเงิน ถึงได้เรื่องเงียบ”

(จบตอน)