บทที่ 6 : งานอดิเรกท้าทายอาชีพ และกลไกตระกูลถัง

แม้เฉินต้าเป่าจะสนิทกับหลี่เชอ แต่คนงานที่ขนไม้และงานแกะสลักทุกวัน ในการสอบเป็นอาจารย์ มองไม่เห็นความหวังเลย

อย่างน้อย จากมุมมองของเฉินต้าเป่า เขามองไม่เห็นว่าหลี่เชอมีโอกาสเป็นช่างแกะสลักจริงๆ

แม้หลี่เชอจะเลิกงานกลับบ้านแล้วเก็บเศษไม้จากร้านไปฝึกแกะสลัก

แต่การเรียนแกะสลัก มันจะง่ายได้อย่างไร?

ตามสภาพของหลี่เชอตอนนี้ แค่บอกว่าสนใจงานแกะสลัก ไม่เคยเรียนอย่างถูกต้อง

และการเอางานอดิเรกไปท้าทายอาชีพและปากท้องของคนอื่น... ก็ดูหยิ่งผยองไปหน่อย

หลี่เชอไม่ได้อธิบายตัว ไม่ได้โต้แย้งอะไร

เขาจะเอาอะไรไปอ้าง?

ในดวงตา ประกายวาบ ผลเต๋า [เซียนช่าง] ในใจสั่นไหวเบาๆ ราวกับแผ่รังสีร้อนแรง ส่องนำทางอนาคตของเขา

เขามีตัวช่วยนี่...

"เสี่ยวหลี่ ถ้าเป็นข้า ปีนี้... จะพยายามเรียนท่าต่อสู้ชาวบ้านบ้าง แม้ไม่มีพลัง แต่อย่างน้อยตอนต้องปกป้องลูก ก็ยังสู้ได้ ชกต่อยได้"

เฉินต้าเป่าลุกขึ้น ตบไหล่หลี่เชอ แล้วเข้าโรงงานไปแกะสลักต่อ

หลี่เชอครุ่นคิดครู่หนึ่ง รู้สึกว่าคำพูดของเฉินต้าเป่ามีเหตุผล...

"ท่าต่อสู้ชาวบ้าน... จะเรียนก็ต้องมีช่องทาง ข้ามีผลเต๋า [เซียนช่าง] บางที... อาจออกแบบกลไกบางอย่าง ใช้ป้องกันได้"

"แม้จะบอกว่าเหล่าป้อปอจะลงมือกับเด็กที่ทำคลอดครบปีแล้ว แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะ?"

หลี่เชอสูดหายใจลึก ในใจมีแผน

ไม่คิดอะไรมาก ทำงานต่อ ขนไม้และงานแกะสลัก

อาจเพราะรู้ว่าหลี่เชอจะเข้าสอบแกะสลักด้วย หลายคนมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ และระแวง ถึงขั้นหลายคนปฏิเสธไม่ให้หลี่เชอขนงานแกะสลักที่เสร็จแล้ว

หลี่เชอกลับมีเวลาว่างในร้าน

นอกจากอาจารย์เก่าๆ ไม่กี่คนที่ยังใช้เขา คนอื่นแทบไม่หาเขา หลี่เชอดีใจที่ได้พัก เริ่มคิดเรื่องกลไก

แต่คิดไปคิดมาก็ไม่มีอะไร

รู้สึกว่าต้องไปหาเฉินเก่า เฉินเก่าน่าจะมีช่องทาง

"กลไก? เจ้าอยากทำกลไกป้องกันลูก มีความคิด... ก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้"

"แต่การวางกลไกก็เป็นความรู้อย่างหนึ่ง กลไกระดับสูงตาแก่อย่างข้าก็ไม่รู้ แต่ในห้องหนังสือที่บ้านข้ามีตำราโบราณเกี่ยวกับกลไกอยู่เล่มหนึ่ง"

เฉินเก่าได้ยินคำถามของหลี่เชอ หยุดแกะสลัก ยิ้มพูด

หลี่เชอถูมือ ตาเป็นประกาย

เรื่องที่บ้านอาจารย์เฉินมีห้องเก็บหนังสือ คนในร้านหลายคนรู้ ได้ยินว่ามีตำราโบราณล้ำค่ามากมาย

เฉินเก่าเหลือบมองหลี่เชอ ชูนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว "ยืมตำราให้ได้ แต่ข้าไม่เคยทำอะไรขาดทุน ตำรานี้หายาก ค่อนข้างมีค่า... หนึ่งต้าเงินต่อวัน ให้เจ้ายืมอ่าน"

หนึ่งต้าเงินต่อวัน?

หลี่เชอสูดหายใจลึก ต้องบอกว่าแพงจริงๆ

แต่หลี่เชอก็ตัดสินใจเด็ดขาด พยักหน้าตกลง

"โอ้ ตัดสินใจเร็วจัง เป็นพ่อที่ดีนะ เพื่อความปลอดภัยของลูกสาว กล้าทุ่มสุดตัว... ถ้าเจ้าต่อรองกับข้า คงไม่ใช่แค่หนึ่งต้าเงินต่อวันแล้ว"

"แค่ความรักที่มีต่อลูกของเจ้า ไม่ต้องหนึ่งต้าเงิน ให้ตาแก่ห้าสิบเหรียญทองแดงต้าจิ่งต่อวันก็พอ"

เฉินต้าเป่าลูบเคราพลางยิ้ม

หลี่เชอได้ยินก็ดีใจมาก รีบขอบคุณเฉินต้าเป่า ใครจะไม่อยากประหยัด ประหยัดได้ก็ประหยัด

"พรุ่งนี้เอามาให้ อย่าลืมเอาเงินมาให้พอนะ"

เฉินต้าเป่าพูดแล้วก็ก้มหน้าแกะสลักต่อ

เวลาผ่านไป ฟ้าค่อยๆ มืด

หลี่เชอรับค่าแรงวันนี้ แค่สิบห้าเหรียญ เทียบกับปกติลดลงเกือบหนึ่งในสาม

แต่เขาไม่สนใจ รับเงินแล้วก็ห่อเศษไม้ที่เลือกไว้วันนี้อย่างระมัดระวัง แบกออกจากร้าน

ตอนนี้ ทุกวันเอาเศษไม้กลับบ้าน แกะสลักเก็บประสบการณ์เซียนช่าง กลายเป็นนิสัยของหลี่เชอไปแล้ว

วันนี้ได้สัมผัสงานแกะสลักใหม่อีกชิ้น น่าจะเพิ่มประสบการณ์ได้อีก

เพราะเรื่องเหล่าป้อปอฆ่าเด็กที่ทำคลอด กดทับเขาตลอดเวลา เหมือนเมฆดำที่ไม่ยอมจางหาย ทำให้หลี่เชอรู้สึกเร่งด่วน อยากพัฒนาตัวเองเร็วๆ

รีบร้อนกลับถึงบ้าน เห็นภรรยาจางหย่ากำลังนั่งเล่นกับซีซีบนเตียง เล่นของเล่นไม้ที่หลี่เชอแกะให้ ใจที่ตึงเครียดจึงผ่อนคลายลง

"ซีซี คิดถึงพ่อไหม?" หลี่เชอวางใจแล้ว ยิ้มสดใส กางแขนให้ซีซีบนเตียง

ซีซีที่เพิ่งครบเดือน ขาวอวบน่ารัก ตัวหอมกลิ่นนม นอนบนเตียง ส่งเสียง "อ่าอ่า" โบกมือโบกเท้า

หลี่เชออุ้มลูกสาวขึ้นมา เดินไปมาในบ้านแคบๆ ทำให้เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก เล่นกับซีซีสักพัก จางหย่าก็เตรียมอาหารเย็นเสร็จ

กินข้าวเย็นแล้ว หลี่เชอก็อาศัยแสงตะเกียง หยิบเศษไม้ออกมา เริ่มแกะสลักประจำวัน

จริงๆ แล้ว ประเภทงานในร้านแกะสลักก็มีแค่นั้น ตามที่หลี่เชอสัมผัสทีละชิ้น ตอนนี้หลายวันอาจจะหาฝีมือใหม่ของช่างแกะสลักได้แค่ชิ้นเดียว

เพราะผลเต๋าเซียนช่างยกระดับเป็นระดับ 2 แล้ว ตอนนี้เขาแกะสลักแต่ละชิ้นเร็วขึ้นมาก

[ผลเต๋า: เซียนช่าง (ระดับ 2, 9%)]

ประสบการณ์เพิ่มขึ้นอีกนิด

หลี่เชอยกมุมปาก แล้วดวงตาจดจ่อ ตั้งใจจะลองสร้างกลไก

แต่เรื่องกลไกเขาไม่มีความรู้ กลับนึกถึงธนูที่มีอำนาจทำลายล้างสูง เริ่มวาดภาพบนกระดาษ ทำแบบร่าง

รุ่งสาง ทิศตะวันออกเริ่มสว่าง

นอกภูเขามืดครึ้ม เมฆลอยพลิ้ว หิมะโปรยปรายลงมาเป็นผืนใหญ่ ห่มคลุมนครเฟยเลยด้วยเสื้อคลุมขาว

หลี่เชอตื่นแต่เช้า ล้างหน้าแล้วเตรียมอาหารเช้า จางหย่าตื่นมาจะช่วย แต่หลี่เชอกดไว้

"เด็กร้องไห้ตลอดคืน เจ้าต้องกล่อม ภรรยา เจ้านอนต่อเถอะ ตื่นมาค่อยกินก็ได้"

หลี่เชอลูบผมดำสยายของจางหย่าที่ยังง่วงๆ อย่างอ่อนโยน จางหย่าเม้มปากพยักหน้า แล้วนอนต่อ

หลี่เชอทำทุกอย่างเสร็จ เอาอาหารเช้าใส่หม้อที่ยังอุ่นๆ

แล้วออกจากบ้านดิน เดินบนหิมะหนา มุ่งหน้าไปร้านแกะสลัก

เดินบนถนนปูหินเขียว ลมหิมะพัดกรรโชก แต่ก็กลบเสียงกรุ๊งกริ๊งไม่มิด เสียงแตรเสียงปี่...

"ศาสนาศักดิ์สิทธิ์ ชำระล้างโลกีย์ วิธีไร้กังวลในการเวียนว่าย จะสำเร็จได้ด้วยปัญญาเลิศโดยไม่ต้องสอน..."

เสียงสวดมนต์ลอยมาตามถนน เสียงฝีเท้าย่ำหิมะบนหินเขียวดังต่อเนื่อง

หลี่เชอหรี่ตา ยืนริมถนน กดหมวกต่ำ กวาดตามองแท่นบูชาสีแดงที่ศาสนิกชนหามมาในแถวยาว

ในแท่นบูชามีรูปปั้นเด็กน้อยสามหน้าหกแขนประหลาด เหมือนมีชีวิต ดวงตาเปล่งประกาย เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือระดับอาจารย์

มองตามแถวนั้น มีศาสนิกชนชุดขาวตามหลัง ทั้งชายหญิง ทั้งแก่หนุ่ม แต่ละคนหน้าตาซูบซีดแต่คลั่งไคล้

"ลัทธิวิญญาณทารก..." หลี่เชอสูดหายใจลึก ดวงตาวาบขึ้นด้วยความเกลียดชัง

ไม่ว่าจะเป็นหลิงอิงฟ๋าจู่อะไรนั่น ซีซีคือลูกที่รัก คือทุกสิ่งของเขา ภรรยาลูกบ้านอบอุ่น คือสิ่งที่เขาอยากปกป้อง

พวกนั้นอยากทำร้ายซีซี ก็เท่ากับจะทำลายครอบครัวเขา แม้หลี่เชอจะตาย ก็ต้องกัดเนื้อพวกนั้นไปด้วย

กำมือแน่น หลี่เชอฝ่าพายุหิมะ เดินตรงไปทางร้านแกะสลักสกุลซวี่

ณ ขณะนี้ ความตั้งใจที่จะเป็นช่างแกะสลักจริงๆ ของร้านของหลี่เชอแรงกล้าขึ้นมาก

ไม่ใช่แค่เพราะจะได้บ้าน ได้การคุ้มครองจากร้าน แต่ยังมีสิทธิ์ได้รับการถ่ายทอดวิชากำลังภายในและวิทยายุทธ์จากร้าน...

ผลเต๋า [เซียนช่าง] แม้จะช่วยหลี่เชอได้มาก แต่สุดท้ายก็แค่เพิ่มพรสวรรค์ด้านฝีมือ

ด้านพละกำลังส่วนตัว ช่วยได้ไม่มาก

มาถึงร้าน บรรยากาศหนักอึ้ง ศิษย์ฝึกหัดหลายคนยังไม่เริ่มงาน แต่ละคนพักผ่อนเก็บแรง

หลี่เชอเข้าใจทันทีว่าวันนี้คงมีการสอบแกะสลัก

เฉินต้าเป่าดื่มเหล้าเหลืองเก่าในน้ำเต้า นั่งอยู่บนม้านั่งไกลๆ ไขว่ห้าง ฮัมเพลงอย่างมีความสุข

"เสี่ยวหลี่ มานี่" อาจารย์เก่าเห็นหลี่เชอก็โบกมือเรียก

หลี่เชอตาเป็นประกาย ความหม่นหมองที่เห็นขบวนลัทธิวิญญาณทารกหายไป รีบเดินไปหา อาจารย์เก่าล้วงหนังสือปกเหลืองซีดเล่มหนึ่งออกจากอก

"ตำรา 'บันทึกกลไกตระกูลถัง' นี้ นับเป็นหนึ่งในตำราโบราณที่ตาแก่เก็บสะสม ไม่เคยศึกษามากนัก ในนั้นมีวิชากลไกลับมากมาย แต่ต้องใช้ฝีมือด้วย บางอย่างต้องอาศัยกำลังภายในและวิทยายุทธ์ช่วย แน่นอน กลไกง่ายๆ เจ้าก็ลองได้ ถ้าไม่ใช่นักรบที่มีกำลังภายใน ก็รับมือได้"

"ขอบคุณมากครับ อาจารย์เก่า" หลี่เชอตื่นเต้น หยิบเหรียญทองแดงห้าสิบเหรียญให้เฉินต้าเป่า แล้วรับตำรา

และในวินาทีที่ปลายนิ้วแตะต้องตำราโบราณ

ผลเต๋า [เซียนช่าง] ในอกนั้น...

เต้นรัวขึ้นมา!

(จบบท)