บทที่ 427 เกิดอะไรขึ้น?

บทที่ 427 เกิดอะไรขึ้น?

“พี่เฉิง เธอไม่มีทางหลอกผมหรอกครับ แถมยังมีใบประวัติการรักษาอีกด้วย และที่สำคัญ เราก็รู้จักกันมานานแล้ว ถ้าเธออยากหลอกผม เธอคงทำไปตั้งนานแล้ว” โจวหยวนพูด

“จริงหรือไม่ เดี๋ยวไปดูก็รู้” เฉินเฉิงพูดพลางหยิบไม้เสียบเนื้อย่างที่เพิ่งยกมาเสิร์ฟแล้วกัดคำหนึ่ง

“โอเคครับ ผมจะไปหาเธอ อาจช่วยปลอบใจเธอได้บ้าง” โจวหยวนตอบ

หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จ เฉินเฉิงก็ไม่ได้ให้โจวหยวนกลับบ้าน แต่ให้มานอนพักที่บ้านเขา

บ้านที่เฉินเฉิงซื้อไว้มีขนาดค่อนข้างใหญ่ มีห้องเก็บของหนึ่งห้อง และอีกสามห้องเป็นห้องนอน รวมทั้งหมดคือบ้านขนาด 4 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น และ 1 ห้องน้ำ

ห้องเก็บของที่ว่า เดิมทีเฉินเฉิงตั้งใจจะทำเป็นห้องเล่นเกม แต่เพราะตอนนี้ยังเป็นปี 2012 อุปกรณ์คอมพิวเตอร์ต่างๆ ยังไม่ก้าวหน้าพอที่จะทำให้เขาสร้างห้องเล่นเกมได้ตามต้องการ ห้องนี้จึงถูกใช้เป็นที่เก็บของไปก่อน

ส่วนห้องนั่งเล่นของบ้าน เฉินเฉิงชอบที่มันมีขนาดใหญ่ เพราะเขาไม่ชอบทำงานหรืออ่านหนังสือในห้องที่อึดอัด

อีกทั้งเฉินเฉิงยังซื้อหนังสือจำนวนมาก และมีเพียงห้องนั่งเล่นเท่านั้นที่สามารถวางชั้นหนังสือขนาดใหญ่ติดผนังได้ ส่วนห้องนอนนั้นพื้นที่ไม่พอสำหรับชั้นหนังสือขนาดใหญ่

ในสามห้องนอนที่เหลือ เฉินเฉิงจัดให้หนึ่งห้องเป็นของโจวหยวน

ในช่วงเรียนหรือวันหยุดฤดูร้อน หากโจวหยวนไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน บางครั้งเขาก็จะมานอนที่นี่ในช่วงสุดสัปดาห์

แต่ถ้ามีเพื่อนมาพักด้วย เฉินเฉิงก็จะให้โจวหยวนแชร์ห้องกับเพื่อนคนนั้น เพราะอีกหนึ่งห้องที่เหลือ เฉินเฉิงจัดไว้สำหรับเจียงลู่ซีโดยเฉพาะ

ไม่ว่าเจียงลู่ซีจะอยู่หรือไม่ ห้องนี้ก็ไม่มีใครเข้าไปนอนได้ เพราะสำหรับเฉินเฉิงแล้ว ห้องที่เจียงลู่ซีเคยพัก เขาจะไม่ยอมให้ใครเข้าไปอยู่

หลังจากกลับถึงบ้าน เฉินเฉิงไปอาบน้ำก่อน และเมื่อออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นว่าโจวหยวนยังคุยแชตกับคนที่เขาเรียกว่าแฟนทางออนไลน์อยู่

ตั้งแต่ตอนกินอาหารค่ำ เขาก็ไม่ยอมวางโทรศัพท์ แม้แต่ตอนเดินทางกลับบ้าน เขายังคุยผ่านข้อความ

“นายจะอาบน้ำไหม?” เฉินเฉิงถาม

“ครับๆ เดี๋ยวไปอาบเลย” โจวหยวนลุกขึ้นพร้อมโทรศัพท์ในมือ

เฉินเฉิงมองเขาด้วยความเหนื่อยใจ ถึงขั้นพกโทรศัพท์เข้าไปอาบน้ำ

เฉินเฉิงทิ้งตัวลงบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งข้อความหาเจียงลู่ซี

“ทำอะไรอยู่?”

เวลาเกือบจะ 4 ทุ่มแล้ว เธอน่าจะกลับถึงหอพักแล้ว

“เพิ่งซักผ้าเสร็จค่ะ” ไม่นานนักเจียงลู่ซีก็ตอบกลับมา

“ซักยังไงเหรอ?”

“ซักมือค่ะ”

“ที่โรงเรียนเธอไม่มีเครื่องซักผ้าเหรอ? ทำไมต้องลำบากซักมือด้วย?” เฉินเฉิงถาม

“ไม่ลำบากหรอกค่ะ เสื้อผ้าฤดูร้อนไม่หนา ซักง่าย” เจียงลู่ซีตอบ

“แต่มันไม่ง่ายเหมือนใช้เครื่องซักผ้า แถมเครื่องยังอบแห้งได้ ผ้าที่ซักมือแห้งช้ากว่าเยอะ”

“ไม่ช้าหรอกค่ะ ช่วงนี้ปักกิ่งอากาศร้อน ผ้าแห้งเร็ว”

“ใช้เครื่องซักผ้าเถอะ” เฉินเฉิงพยายามโน้มน้าว

“ไม่ได้ค่ะ ฤดูหนาวค่อยใช้”

“แน่นอนว่าฤดูหนาวต้องใช้เครื่องซักผ้า เพราะเสื้อหนา ซักลำบาก อากาศหนาวขนาดนั้น มือไม่แข็งหมดเหรอ?” เฉินเฉิงพิมพ์อย่างไม่สบอารมณ์

เขาเห็นว่าพิมพ์ไปพูดไปน่าจะเร็วกว่าการส่งข้อความ จึงโทรหาเจียงลู่ซีทันที

ในหอพักของมหาวิทยาลัยหัวชิง เจียงลู่ซีนั่งอยู่บนเตียงหลังจากซักผ้าเสร็จ พอเห็นสายเรียกเข้าจากเฉินเฉิง เธอก็อึ้งไปเล็กน้อย

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโทรมา ทั้งที่พิมพ์ข้อความอยู่ดีๆ แต่เธอก็กดรับสาย

“ฮัลโหล ได้ยินไหม?” เธอพูดขึ้นก่อน

“อืม ได้ยิน” เฉินเฉิงตอบ

“น้ำหนาวแค่ไหนฉันก็ซักได้” เจียงลู่ซีว่า

“หนึ่ง เพราะน้ำบ่อที่บ้านมันอุ่นกว่า แต่น้ำประปาในมหาวิทยาลัยมันเย็น เจียงลู่ซี เธอเคยลองจริงเหรอ?” เฉินเฉิงถาม

เขาเคยเห็นคนในหมู่บ้านใช้น้ำเย็นซักผ้าในฤดูหนาว จนบางคนป่วยเป็นโรคข้อเสื่อม

เจียงลู่ซีเงียบไป ก่อนจะตอบเบาๆ ว่า “ก็ถือว่าคุณพูดถูกละกัน”

เฉินเฉิงถอนหายใจ “พูดไม่รู้เรื่องจริงๆ เธออยากลำบากเองฉันคงห้ามไม่ได้”

“คุณพูดเกินไปแล้ว” เธอตอบอย่างขุ่นเคือง

ทันใดนั้น เฉินเฉิงถามเสียงจริงจัง “แล้วตอนนี้เปิดแอร์อยู่หรือเปล่า?”

“ฉัน…แบตโทรศัพท์จะหมดแล้ว ไม่คุยต่อนะ” เจียงลู่ซีรีบตอบ พยายามจะวางสาย

“เจียงลู่ซี!” เฉินเฉิงเรียกชื่อเต็มของเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“พี่เฉิน เกิดอะไรขึ้นเหรอ? หัวหน้าห้องกลับปักกิ่งไปแล้วนะ” โจวหยวนที่กำลังอาบน้ำในห้องน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงดังของเฉินเฉิงที่พูดถึงเจียงลู่ซี

เขาคิดว่าพี่เฉินคงคิดถึงหัวหน้าห้องมากจนเกิดอาการหลงคิดไปว่าเธอยังอยู่ที่นี่

ในสายตาของเฉินเฉิง การที่โจวหยวนเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์คุยกับแฟนออนไลน์ที่ไม่รู้ว่ามีตัวตนจริงหรือเปล่าดูแปลกประหลาดมาก แต่ในมุมของโจวหยวน เขาก็คิดว่าการที่เฉินเฉิงชอบถือโทรศัพท์นั่งยิ้มคนเดียวในบริษัทก็ดูไม่ต่างกัน

“ในห้องนายมีคนอยู่” เจียงลู่ซีพูดขึ้น

“เป็นโจวหยวน” เฉินเฉิงตอบ แล้วเสริมว่า “เป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง”

“ฉันไม่ได้ถามสักหน่อยว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง และฉันก็รู้ว่าโจวหยวนเป็นผู้ชาย” เจียงลู่ซีกล่าว

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง ฉันเคยไปดูหอพักเธอแล้ว และเธอก็บอกเองว่าช่วงนี้ปักกิ่งร้อนมาก ถ้าไม่เปิดแอร์คงร้อนตายแน่” เฉินเฉิงพูดพลางเดินกลับไปยังห้องของเขา

“ยังกล้าพูดถึงเรื่องที่นายมาบุกรุกหอพักฉันอีกเหรอ? คนลามก!” เจียงลู่ซีพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เมื่อคิดถึงครั้งก่อนที่เฉินเฉิงบุกเข้าหอพักหญิงที่มหาวิทยาลัยหัวชิงและตรงไปยังห้องของเธอ เจียงลู่ซีก็รู้สึกเขินอาย

เธอยังจำได้ว่าตอนนั้นเฉินเฉิงจ้องเท้าของเธออยู่นานมาก คนลามกแบบนี้ยังกล้าพูดถึงเรื่องนั้นอีก

“ฉันมันก็แค่คนลามก เธอรู้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วไม่ใช่เหรอ” เฉินเฉิงพูดพลางเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง แล้วพูดต่อ “เดี๋ยวฉันจะโทรวิดีโอคอลหานะ รับสายด้วยล่ะ”

“วิดีโอคอลคืออะไร?” เจียงลู่ซีถามอย่างสงสัย

“มันคือโทรศัพท์ที่เราสามารถเห็นหน้ากันได้ เป็นฟีเจอร์ใหม่ของ WeChat เพิ่งเปิดตัวเมื่อไม่นานมานี้” เฉินเฉิงอธิบาย

“เห็นหน้ากันได้เหรอ?” เจียงลู่ซีฟังแล้วอึ้งไปเล็กน้อย

“ฉันวางสายก่อน เดี๋ยวโทรไปใหม่ รับด้วยล่ะ” เฉินเฉิงพูด

“ไม่รับ!” เจียงลู่ซีรีบปฏิเสธ

เธอยังไม่ได้เปิดแอร์ ถ้าฟีเจอร์นี้ทำให้เห็นหน้ากันได้จริงๆ เฉินเฉิงต้องต่อว่าเธออีกแน่

เฉินเฉิงไม่สนใจคำปฏิเสธของเธอ และวางสายไป ก่อนจะโทรวิดีโอคอลไปหาเธอทันที

ฟีเจอร์วิดีโอคอลของ WeChat เพิ่งเปิดตัวในเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา เป็นสิ่งที่สะดวกสบายมาก

สมัยก่อนถึงจะมีฟีเจอร์วิดีโอคอลผ่านอินเทอร์เน็ตได้ เช่น QQ แต่ก็ต้องใช้คอมพิวเตอร์ และภาพยังไม่คมชัด

ทันทีที่สายวิดีโอดังขึ้นแค่ครั้งเดียว เจียงลู่ซีก็กดรับ

“บอกว่าจะไม่รับไง?” เฉินเฉิงถาม

“ฉันไม่ได้อยากรับ แค่อยากดูว่ามันเป็นยังไง จะเห็นหน้ากันได้จริงหรือเปล่า” เจียงลู่ซีตอบ

“แล้วตอนนี้เห็นหรือยัง?” เฉินเฉิงถามพลางมองหน้าผ่านจอ

“เห็นแล้ว” เจียงลู่ซีตอบ ขณะมองใบหน้าของเฉินเฉิงที่ดูเหมือนใกล้แค่เอื้อม

“งั้นช่วยหมุนกล้องให้ฉันดูแอร์ในห้องเธอหน่อย เปิดหรือยัง?” เฉินเฉิงถาม

“ไม่ ไม่ร้อน ไม่จำเป็นต้องเปิดแอร์” เจียงลู่ซีตอบ

“แต่เมื่อกี้เธอบอกว่ามันร้อน” เฉินเฉิงพูดขึ้น

เจียงลู่ซีเงียบไปทันที

จบแล้ว...พูดอะไรก็ผิดหมด

“เจียงลู่ซี เปิดแอร์เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะโกรธจริงๆ” เฉินเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ดูจริงจัง

ยิ่งเขาดูนิ่ง เจียงลู่ซียิ่งรู้ว่าเขาเอาจริง

เธอรู้จักเฉินเฉิงดีพอจะรู้ว่าเมื่อเขาเรียกชื่อเต็มของเธอ นั่นแปลว่าเขากำลังโกรธ

“แล้วถ้าฉันไม่เปิดล่ะ?” เจียงลู่ซีพยายามต่อรอง

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะบินไปหาที่ปักกิ่ง แล้วพาเธอกลับหางโจว เธอก็รู้ว่าฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอลำบากอยู่แบบนี้” เฉินเฉิงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“โอเค ฉันเปิดก็ได้” เจียงลู่ซีตอบในที่สุด

เธอคำนวณคร่าวๆ แล้วว่า ค่าตั๋วเครื่องบินของเฉินเฉิงแค่ครั้งเดียวก็มากกว่าค่าไฟเปิดแอร์ทั้งเดือน

“เด็กดี เอ้า จุ๊บที” เฉินเฉิงพูดพร้อมทำท่าจุ๊บผ่านหน้าจอ

เจียงลู่ซีเบิกตากว้างอย่างตกใจ

“เฉินเฉิง! นี่เธอลามกอีกแล้วนะ!” เธอพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

“ก็ฉันแค่จุ๊บหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ได้จุ๊บเธอสักหน่อย จุ๊บหน้าจอโทรศัพท์ก็ถือว่าลามกด้วยเหรอ?” เฉินเฉิงตอบพร้อมรอยยิ้ม

“อีกอย่างนะ เจียงลู่ซี วันนี้วันที่ 17 สิงหาคมแล้ว” เขาพูดต่อ

“17 สิงหาคมแล้วทำไมเหรอ?” เจียงลู่ซีถามอย่างงุนงง

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ เดี๋ยวก็ถึงวันที่ 20 สิงหาคมแล้ว ไม่สิ เหลืออีกไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำ” เฉินเฉิงพูด

“20 สิงหาคมแล้วทำไมเหรอ?” เจียงลู่ซียังคงถามด้วยความสงสัย