บทที่ 4 : เซียนช่างเพิ่มระดับ ข่าวร้ายมาเยือน

ไม้เป็นเศษที่เขาเอากลับมาจากร้านแกะสลัก ชิ้นเล็กนิดเดียว เอากลับมาก็ไม่มีใครสนใจ

มีดแกะสลักเป็นชุดที่เขาเตรียมไว้ตอนที่ตั้งใจจะเรียนแกะสลักด้วยตัวเอง ให้ช่างตีเหล็กทางตะวันตกของเมืองทำเป็นพิเศษ ชุดหนึ่งก็ไม่ถูก ตอนนี้ถึงได้ใช้เสียที

ผลเต๋า [เซียนช่าง] กระโดดโลดแล่น ความรู้สึกราวกับมีเทพช่วย พุ่งขึ้นมาในใจ

เพราะเป็นการลองฝีมือครั้งแรก หลี่เชอจึงไม่ได้ใช้เส้นหมึกร่างรูปทรง แต่ลงมีดเลย และภายใต้การช่วยเหลือของผลเต๋า หลี่เชอรู้สึกว่าตัวเขาเข้าใจรูปทรงการแกะสลัก "พระโพธิสัตว์หกเนตร" อย่างถ่องแท้

ราวกับเหมือนอาจารย์เฉิน แกะพระโพธิสัตว์มานับร้อยนับพัน จนชำนาญ

การลดทอนเนื้อไม้ในแต่ละตำแหน่ง การควบคุมมิติจากนอกเข้าใน การควบคุมน้ำหนักมือตอนลงมีด ล้วนมีความรู้สึกเป็นของตัวเอง

แต่ก็นั่นแหละ เพราะเพิ่งลงมือจริง ยังมีความไม่คล่องอยู่บ้าง แต่ความไม่คล่องระหว่างนิ้วมือกับมีดแกะสลักและเนื้อไม้นี้ ค่อยๆ หายไปตามการแกะที่คืบหน้าและการเรียนรู้ที่เพิ่มขึ้น

ลีลาการใช้มีดค่อยๆ สวยงามขึ้น กระทั่งเกิดความงามเฉพาะตัว นั่นคือการแสดงออกของฝีมือที่สุกงอม

เทคนิคการใช้มีดที่สุกงอมต้องสั่งสมประสบการณ์อย่างต่อเนื่อง

แต่หลี่เชอกลับเหมือนได้ดูดซับประสบการณ์การใช้มีดหลายปีของอาจารย์เฉินผ่านผลเต๋า [เซียนช่าง] จากการสัมผัส "พระโพธิสัตว์หกเนตร" ราวกับฟองน้ำ

เสียงมีดคมกริบเสียดสีกับเนื้อไม้ดังแซ่กๆ

ตะเกียงน้ำมันส่งเสียงแปะๆ เศษไม้ร่วงพรูลง ในมือของหลี่เชอ "พระโพธิสัตว์หกเนตร" ขนาดฝ่ามือที่มีเส้นสายคมชัดค่อยๆ ปรากฏรูปร่าง

แม้ยังไม่ได้ขัดแต่ง เส้นขอบยังหยาบ แต่รูปทรงนั้นผุดขึ้นมาราวกับฝีมือเทพเจ้า!

ข้างๆ นั้น จางหย่ากล่อมซีซีให้หลับแล้ว มองหลี่เชอที่ใช้เวลาไม่นานก็แกะงานหยาบออกมาได้ ในใจตกตะลึงยิ่งนัก

เห็นหลี่เชอจมอยู่กับการแกะสลัก จางหย่าไม่กล้ารบกวน ได้แต่กดความอยากรู้ไว้ในใจ

เธอไม่นอนแล้ว นั่งอยู่ข้างเตียง เงียบๆ มองหลี่เชอที่กำลังตั้งใจแกะสลักใต้แสงตะเกียง

มองไปมองมา ดวงตาเริ่มพร่าเลือน ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย รอยยิ้มเบ่งบาน

เธอคิดว่าสามีคงเลิกแกะสลักไปแล้ว แต่ไม่คิดว่า...

สามีไม่เคยเลิก ยังคงพยายามเรียนรู้ตลอด ตอนนี้... แอบเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เธอ!

"แค่ไม่รู้ว่าสามีจะได้เป็นช่างแกะสลักของร้านไหม แม้แต่เป็นศิษย์ฝึกหัดก็ยังดี... จะได้ไม่ต้องขนไม้และงานแกะสลักหนักๆ ทุกวัน"

ความปรารถนาของจางหย่าเรียบง่ายและธรรมดา แค่หวังให้สามีหาเงินเลี้ยงครอบครัวได้อย่างสบายๆ

หลี่เชอที่จมอยู่กับการแกะสลัก ก็รู้สึกตัวเร็ว เพราะพระโพธิสัตว์หกเนตรเสร็จแล้ว ไม่ต้องแกะอีก แม้ยังไม่ได้ขัดแต่ง ยังไม่นับว่าเสร็จสมบูรณ์

แต่หลี่เชอในใจก็ดีใจสุดๆ

ทันใดนั้น เขาเหมือนรู้สึกบางอย่าง จิตใจสั่นไหว

[ผลเต๋า: เซียนช่าง (ระดับ 1, 10%)]

เอ๊ะ?!

ดวงตาหลี่เชอเป็นประกาย พบว่าตัวเลขท้ายผลเต๋า [เซียนช่าง] ที่เหมือนค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

"ข้าแกะงานชิ้นหนึ่งก็เพิ่มประสบการณ์? เหมือนความชำนาญหรือ?"

"หรือว่า เพราะข้าสัมผัส 'พระโพธิสัตว์หกเนตร' เรียนรู้เทคนิคการแกะ และแกะสำเร็จ จึงได้เพิ่ม 10%?"

ดูแบบนี้ ผลเต๋านี้... อาจเข้าใจว่าเพิ่งงอก แต่ยังไม่สุก

ต้องค่อยๆ บ่มให้สุก จึงจะปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของผลเต๋าออกมา

หลี่เชอคาดเดาในใจ

น่าเสียดายที่ไม่ได้เอาไม้กลับมา ไม่สามารถลองทันที

ได้แต่กดความอยากรู้ในใจไว้ ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย แล้วเห็นภรรยาจางหย่าเอนพิงหัวเตียง หลับตาพักผ่อน

หลี่เชอรู้ว่าภรรยารอนอนพร้อมเขา ในใจอบอุ่น

อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ รีบเป่าตะเกียง ดึงภรรยาที่ตื่นขึ้นมุดเข้าผ้าห่ม

นอกบ้านหิมะโปรยปราย

ตกลงบนหลังคาที่สะสมหนาเตอะ ส่งเสียงแผ่วเบา

ชวนให้หลับสบาย

วันรุ่งขึ้น หลี่เชอไปทำงานที่ร้านแกะสลักสกุลซวี่ตามปกติ

"อาจารย์เฉิน เศษไม้นี่ข้าขอเอากลับไปฝึกมือได้ไหมครับ?"

ช่วงพัก หลี่เชอเข้าไปหาอาจารย์เฉิน มองเศษ "หัวชวี่หลิว" ที่เหลือจากการแกะ อดไม่ได้ที่จะถาม

อาจารย์เฉินมีขี้ไม้ติดเครา เหลือบมองหลี่เชอ "ตั้งใจจะเรียนแกะสลักหรือ? เจ้าช่างละเอียดดี มีแววอยู่ น่าเสียดายอายุมากไปหน่อย แต่เจ้ามีใจก็ดีแล้ว เศษไม้ที่ข้าแกะเหลือ เจ้าเอาไปเลย"

หลี่เชอเป็นคนงานให้อาจารย์เฉินมาหลายปี อาจารย์เฉินจึงใจดีกับหลี่เชอมาก

หลี่เชอดีใจ รีบขอบคุณ แล้วเริ่มเลือกเศษไม้ที่พอจะเอาไปฝึกมือได้ อาจารย์เฉินมองแล้วยิ้มข่ำ ส่ายหน้า แล้วก้มหน้าก้มตาแกะ "เก้าบุตรโอบดอกบัว" ต่อ

หลี่เชอเก็บเศษไม้ที่เลือกไว้ ห่อผ้าวางที่ที่ประจำ แล้วรีบไปที่ลาน อ้างว่าจัดงานแกะสลักที่ขนมาให้ดี แอบสัมผัสงาน

ผลเต๋า [เซียนช่าง] สั่นเบาๆ คราวนี้เขาสัมผัสงานแกะสลักชื่อ "วสันต์เต็มจักรวาล" ต้องใช้ฝีมือละเอียดอ่อนและความอดทนอย่างมาก แกะใบไม้ให้เหมือนจริง สื่อถึงบรรยากาศฤดูใบไม้ผลิ

พอหลี่เชอสัมผัส ความรู้สึกคุ้นเคยก็ผุดขึ้น

ราวกับเห็นช่างแกะสลักหญิงคนหนึ่ง ถือมีดแกะสลัก สร้างสรรค์โลกกว้าง นิ้วมือควบคุมจักรวาล ความงามแห่งวสันต์ผลิบานจากเนื้อไม้

ข้อมูลเทคนิคและวิธีการแกะ "วสันต์เต็มจักรวาล" พรั่งพรูเข้าสู่สมอง

หลี่เชอดีใจ เหมือนตอนสัมผัส "พระโพธิสัตว์หกเนตร" เขาได้เรียนรู้การแกะสลักอีกแบบ

แต่พอสัมผัสงานแกะสลักอื่น ผลเต๋าก็ไม่ตอบสนอง ชัดเจนว่าแต่ละวันมีจำนวนครั้งจำกัดในการเรียนรู้

หลายวันต่อมา หลี่เชอศึกษาผลเต๋า [เซียนช่าง]

ช่างฝีมือแห่งหมื่นภพ มือทิพย์แห่งเทพเจ้า ฝีมือไร้เทียมทาน!

สัมผัสรูปปั้น เรียนรู้เทคนิคและวิธีแกะสลัก แกะงานแต่ละชิ้นจะได้ประสบการณ์ 10% แต่ให้ประสบการณ์แค่ครั้งเดียว นั่นหมายความว่า หลี่เชอต้องเรียนรู้และแกะงานสิบแบบ จึงจะยกระดับผลเต๋าเซียนช่างเป็นระดับ 2...

เข้าใจประโยชน์ของผลเต๋าแล้ว หลี่เชอรู้สึกว่าอนาคตสดใส!

วันเวลาผ่านไปทีละวัน

ไม่นานก็ผ่านไปหนึ่งเดือน

ซีซีครบเดือนแล้ว ดวงตาฉลาดกะพริบไปมา นอนในผ้าอ้อม โบกมือน้อยๆ อวบๆ มองโลกอย่างอยากรู้อยากเห็น

หลี่เชอถือกลองเขย่าที่ทำเอง เล่นกับซีซี ทำให้เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก

ซีซีชอบยิ้ม ยิ้มทีมีลักยิ้มด้วย เหมือนแม่

ข้างๆ จางหย่ากำลังปะชุนเสื้อผ้าเก่า มองปฏิสัมพันธ์ของพ่อลูก ดวงตาเปล่งประกายอ่อนโยนและพึงพอใจ

"สามี เรื่องที่ท่านบอกรองเจ้าของร้านคนที่สามว่าอยากเป็นช่างแกะสลักเป็นอย่างไรบ้างคะ?"

จางหย่าถามอย่างอยากรู้

เดือนที่ผ่านมา หลี่เชอแกะสลักทุกคืน แกะหลายแบบ จางหย่าดูจนตาลายใจหวิว รู้ว่าสามีมีฝีมือเก่งกาจ

ในความชื่นชมแบบมืดบอดของเธอ ถึงกับคิดว่าสามีเก่งกว่าพวกศิษย์ฝึกหัดในร้านมาก แม้แต่ช่างแกะสลักก็สู้ได้

"รองเจ้าของร้านบอกว่า... ต้องทำตามกฎ ให้ข้าสอบวัดระดับฝีมือพร้อมกับพวกนักเรียนที่จ่ายเงินเรียนแกะสลัก ผ่านแล้วถึงจะเข้าร้านเป็นช่างแกะสลักได้"

หลี่เชอเล่นกับซีซีไป ทำให้ซีซียื่นมือน้อยๆ พยายามคว้ากลองเขย่าไป พลางตอบคำถามจางหย่า

จางหย่าพยักหน้า เม้มปากพูดอย่างมั่นใจ "สามีของข้าต้องทำได้แน่!"

หลี่เชอยิ้ม เปี่ยมด้วยความมั่นใจ ดวงตาเป็นประกายเชื่อมั่น

จิตใจสั่นไหว

[ผลเต๋า: เซียนช่าง (ระดับ 2, 8%)]

หลังจากหนึ่งเดือนที่ไม่หยุดสัมผัสงานแกะสลักต่างๆ และทำงานดึกแกะสลักตอนกลางคืน ในที่สุดก็ยกระดับผลเต๋าเป็นระดับ 2

ผลเต๋าเซียนช่างระดับ 2 ยกระดับหลี่เชอในด้านความลึกซึ้ง งานแกะสลักของเขาสามารถแฝงความหมายลึกซึ้งลงไปได้

และฝีมือของหลี่เชอก็แข็งแกร่งขึ้นมาก นิ้วทั้งห้าคล่องแคล่วยิ่งนัก ไม่เพียงงานไม้ แม้แต่กลไกซับซ้อน หลี่เชอก็มั่นใจว่าจะทำได้อย่างง่ายดาย

เล่นกับซีซีสักพัก หลี่เชอก็ออกไปทำงาน

หิมะน้อยลงแล้ว ฤดูหนาวใกล้จะสิ้นสุด

แต่อากาศยังคงเย็นเยือก หนาวจับกระดูก

พอออกจากบ้านดิน ก็เห็นร่างคุ้นตาจากไกล คาบกล้องยาสูบ ขมวดคิ้ว สวมเสื้อนวมทับด้วยเสื้อขุนนางเก่าขาด รีบร้อนเดินมา

"อา"

หลี่เชอเรียก

หลังจากรู้ว่าซีซีไม่ใช่ลูกชาย ด้วยความคิดที่ถือผู้ชายเป็นใหญ่ อาไม่ได้มาเยี่ยมซีซีเลยตลอดเดือนที่ผ่านมา มีแต่อาสะใภ้มาครั้งหนึ่ง เอาไข่มาให้จางหย่าบำรุงร่างกาย

"เชอเอ๋อร์ จะไปทำงานหรือ? พอดีเลย" ขุนนางชราอายิ้วยังขมวดไม่คลาย

หลี่เชอพยักหน้า แล้วเห็นขุนนางชราคาบยาเส้น ลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปาก "เชอเอ๋อร์ เจ้าได้ยินหรือยัง?"

"เหล่าป้อปอที่ทำคลอดให้เสี่ยวหย่า..."

"ฆ่าเด็กไปหลายคน..."

"ได้ยินว่า... ล้วนเป็นเด็กที่นางทำคลอดให้!"

(จบบท)