บทที่ 365 จิตวิญญาณแห่งสายลมที่จากไป (แถมฟรี)

บทที่ 365 จิตวิญญาณแห่งสายลมที่จากไป (แถมฟรี)

.

“ใช่ พวกมันคืออมนุษย์พันธุ์สังหาร ดูเหมือนพวกมันกำลังหลับอยู่ แต่พวกมันมีเยอะมาก”

จูเหวินหวู่ที่สังเกตจากที่สูงกล่าวยืนยัน

อมนุษย์พันธุ์สังหารที่เห็นมีอย่างน้อยก็มากกว่าหนึ่งโหล ราวกับฝูงสิงโตมารวมตัวกัน

“หรือเราจะอ้อมไป?”

จูเหวินหวู่แนะนำ

ซูฉางซิงส่ายศีรษะ และพูดว่า “เราต้องแก้ปัญหานี้ก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาอื่นๆ และเราต้องใช้ถนนสายนี้ตอนขากลับด้วย”

อมนุษย์พันธุ์สังหารที่พวกเขาเคยพบก่อนหน้านี้ก็อยู่ระดับแปดแล้ว แต่พวกมันเป็นพวกขั้นต่ำที่สุดในระดับแปด อีกทั้งแม้ว่าพวกมันจะมีร่างกายที่ทรงพลังมาก แต่วิธีโจมตีของพวกมันก็เป็นแบบเดี่ยว

จูเหวินหวู่สังเกตและกล่าวว่า:

“หากมีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย สัตว์ประหลาดเหล่านี้คงแตกตื่น”

แน่นอนว่าอมนุษย์พันธุ์สังหารตัวเดียวย่อมไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา แต่ถ้ามีมากกว่าหนึ่งโหลก็จะเป็นปัญหา โดยเฉพาะภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

ซูฉางซิงคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วหยิบธนูเงาออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลัง

พลังของธนูเงานั้นไม่เพียงพอสำหรับอมนุษย์พันธุ์สังหาร แต่ด้วยพลังที่มาจากหนิงซิน มันก็เกือบจะเพียงพอแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเคยชำแหละศพอมนุษย์พันธุ์สังหารมาก่อน ทำให้รู้จักตำแหน่งจุดอ่อนของอมนุษย์พันธุ์สังหารเป็นอย่างดี

ลูกศรสีดำเข้มปรากฏขึ้นในมือของเขา ซูฉางซิงน้าวธนูเล็งไปที่ศูนย์กลางของหลังอมนุษย์พันธุ์สังหารที่อยู่ใกล้ที่สุด

[หนิงซิน: 300%]

เขามีความชำนาญในระดับสูงมาก สำหรับความสามารถที่ได้รับมาจากร้านค้า

และ ‘หนิงซิน’ ก็เป็นสิ่งที่อันตรายมากจริงๆ

ความผันผวนของจิตใจเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้พลังสูญเสียการควบคุม และจะส่งผลกระทบต่อพลังทวีคูณที่เกินกว่าซูฉางซิงจะควบคุมได้

ยี่สิบเท่าเป็นขีดจำกัดของเขา และยังสามารถโจมตีได้เพียงครั้งเดียว หากเป็นสามสิบเท่า ความตายจะรอเขาอยู่

แต่ถ้าเป็นสองหรือสามเท่า ก็ไม่ถือว่าบริโภคพลังงานมากนัก สามารถนำมาใช้เป็นการโจมตีตามปกติได้

(ผู้แปล – ยี่สิบเท่าคือประมาณ 2000% สามสิบเท่าคือ 3000% สองเท่าคือ 200% และสามเท่าคือ 300% การขยายความเสียหายของหนิงซินอยู่ระหว่าง 100%-5000% ซึ่งเท่ากับ หนึ่งเท่าถึงห้าสิบเท่า)

มีแสงจางๆ ปรากฏขึ้นบนลูกศร เมื่อยิงออกไปมันก็หายไปในอากาศ

“ชู่ว~”

ร่างของอมนุษย์พันธุ์สังหารตัวนั้นสั่นเล็กน้อยแล้วหยุดเคลื่อนไหว เลือดสีม่วงออกมาจากรูกลางหลังและไหลลงมาตามร่างกายที่ถูกเถ้าสีขาวปกคลุม

“ตายไหม?”

จูเหวินหวู่มองไปที่ซูฉางซิง

ซูฉางซิงพยักหน้า: “ตายแล้ว หัวใจของอมนุษย์พันธุ์สังหารคือแกนกลางพลังของพวกมัน พวกมันเป็นเหมือนหุ่นยนต์ชีวภาพมากกว่า”

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็ยิงธนูออกไปอีก 6-7 ดอก อมนุษย์พันธุ์สังหารตายลงทีละตัว โดยอมนุษย์พันธุ์สังหารโดยรอบไม่ได้รับรู้ถึงการตายของเพื่อนพวกมันเลย

จนกระทั่งซูฉางซิงสังหารอมนุษย์พันธุ์สังหารตัวที่สิบ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแหลมคมดังมาจากระยะไกลหลายครั้ง

ในที่สุดพวกมันก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ อมนุษย์พันธุ์สังหารที่เหลือ 4-5 ตัว รวมตัวกันวิ่งมาหาพวกเขาจนเถ้าสีขาวบนพื้นจำนวนมากฟุ้งกระจาย

เสียงปืนดังขึ้นถี่ยิบ ควันขาวลอยออกมาจากปากกระบอกปืน อมนุษย์พันธุ์สังหารที่เหลือ 4-5 ตัวนั้นล้วนถูกยิงจนล้มลง

ซูฉางซิงมองศพหลายศพที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดว่า “เราจะเดินหน้าต่อไป ใส่ใจกับการรักษาความแข็งแกร่งทางกายภาพของคุณด้วย”

หัวใจของอมนุษย์พันธุ์สังหารสามารถใช้เป็นวัตถุดิบในการเลื่อนตำแหน่งได้ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีเวลาให้เสีย จึงทำได้เพียงยอมแพ้อย่างเด็ดขาดเท่านั้น

เดินทางมาได้ไม่นาน แต่ให้ความรู้สึกยาวนาน เศษเล็บในมือส่องประกายแวววาวยิ่งกว่าเดิม ราวกับกำลังเตือนอะไรบางอย่าง

พวกเขามองเห็นประตูเหล็กของสถานีพลังงานได้จากระยะไกลแล้ว ตรงกลางของประตูที่สูงกว่าสิบเมตรพังลง และครึ่งบนก็หายไป

มีเสียงลึกลับดังออกมาจากข้างใน เหมือนเสียงลมที่พัดไปมาในหุบเขาแคบๆ แล้วปะทะและเสียดสีกับหินที่มีรู

แม้ว่าหลายๆอย่างจะเป็นเรื่องไม่คาดคิด แต่การเดินทางมาที่นี่ก็ค่อนข้างราบรื่น อย่างน้อยพวกเขาก็มาถึงที่นี่ ชัยชนะอยู่ใกล้แค่เอื้อม!

การแสดงออกของจูเหวินหวู่เปลี่ยนไปอย่างมาก รูม่านตาของเขาขยายใหญ่ขึ้น และหยุดเดิน เขาลดเสียงลงแล้วพูดว่า:

“พี่ใหญ่ซู… มีสัตว์ประหลาดอยู่ในนั้นเยอะมาก เยอะมากๆ”

นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย

บนพื้น บนชายคา บนผนัง เป็นสีดำไปหมด สัตว์ประหลาดสีดำที่แปลกประหลาด เคลื่อนไหวช้าๆ ไร้ซุ่มเสียงเหมือนแมว

“เยอะมาก?”

ซูฉางซิงขมวดคิ้ว และรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างข้างใน เพียงแต่สภาพแวดล้อมที่นี่ ทำให้การรับรู้ของเขาวุ่นวาย

จูเหวินหวู่พูดอย่างทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย:

“เอ่อ… เกรงว่าหลังประตูน่าจะมีเป็นร้อยตัว นี่เป็นแหล่งเพาะพันธุ์ของสัตว์ประหลาดเหล่านี้… เราจะทำยังไงดี?”

เป็นร้อย?

และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้แข็งแกร่งขนาดไหน ต่อให้พวกมันจะไม่แข็งแกร่งเท่าอมนุษย์พันธุ์สังหารก็ตาม แต่ก็จัดการลำบากมากเช่นกัน

ทำได้เพียงลองดูก่อนเท่านั้น

ซูฉางซิงตัดสินใจใช้วิธีจัดการเดียวกับอมนุษย์พันธุ์สังหาร ลูกธนูที่มีน่าจะเพียงพอ แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะสามารถฆ่าได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

พวกเขาชะลอความเร็วลง และเข้าใกล้ประตูทีละก้าว เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างใน ในขณะนี้เสียงหายใจของพวกเขาชัดเจนที่สุด

“นั่นมัน?”

ซูฉางซิงพบว่าใต้เถ้าสีขาวหน้าประตูมีสิ่งสีขาวซ่อนอยู่ เส้นขนสีขาวปุกปุย ทำให้แยกแยะได้ง่าย

เหมือนสุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่

[จิตวิญญาณแห่งสายลมเสื่อมทราม: จิตวิญญาณแห่งสายลม สายพันธุ์สุนัขจิ้งจอก สิ่งมีชีวิตที่ละเอียดอ่อนและบริสุทธิ์ มีความสามารถโดยกำเนิดในการควบคุมสายลม… เมื่อสิ่งมีชีวิตดังกล่าวเสื่อมทรามลง นั่นหมายถึงโลกมาถึงจุดจบแล้ว]

ทันใดนั้นสายลมก็แรงขึ้น พัดพาเถ้าสีขาวปลิวขึ้นจากพื้น

สิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกหันกลับมามองพวกเขา ภายใต้ใบหน้าที่เสื่อมทรามนั้น มีดวงตาสีฟ้าสดใส ซึ่งมีความชัดเจนและสติปัญญา

นิ้วชี้ที่กำลังจะเหนี่ยวไกของซูฉางซิงหยุดนิ่งทันที เขารู้สึกได้ถึงความเมตตาของสิ่งมีชีวิตตัวนี้ได้อย่างชัดเจน

ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันนานกว่าสิบวินาที แล้วจู่ๆ มันก็วิ่งไปที่ประตูเหล็ก ร่างของมันกลายเป็นเงาดำ พัดพาสายลมแรง

“มันจะทำอะไร?”

จูเหวินหวู่แสดงความสงสัย เดิมทีเขาคิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้จะโจมตีพวกเขา แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะวิ่งหนีไป

“มันกลัวเหรอ?”

ซูฉางซิงคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า “คงจะไม่ มันมีสติปัญญาเหมือนมนุษย์ และไม่ได้มีความเกลียดชังต่อเรา”

จากนั้น ด้านหน้าก็มีเสียงหอนดังขึ้น และดังก้องไปตามสายลมแรง

เสียงหอนนั้นราวกับประกาศสงคราม ทำให้สถานีพลังงานทั้งหมดตกอยู่ในความวุ่นวาย ครู่ต่อมา สัตว์ประหลาดเลือดเนื้อรูปร่างประหลาด ก็พุ่งออกจากประตูเหล็ก และกระโจนเข้าหาจิตวิญญาณแห่งสายลม

สัตว์ประหลาดหลายร้อยตัว

จิตวิญญาณแห่งสายลมหันมามองพวกเขา แล้วหันหลังวิ่งไปอีกทาง มันทำเพื่อหันเหความสนใจของสัตว์ประหลาดดุร้ายทั้งใหญ่และเล็กให้ไล่ตามออกไป

มันช่วยพวกเขาล่อสัตว์ประหลาดที่ประตูออกไป ดูเหมือนว่ามันจะรออยู่ที่นี่มาโดยตลอด รอให้พวกเขาหรือใครสักคนมา

“เอาล่ะ เข้าไปกันเถอะ”

ซูฉางซิงกล่าว

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของพวกเขา

เพิ่งเดินมาถึงประตู ก็มีสัตว์ประหลาดสีดำตัวเล็กกระโจนลงมาจากด้านบนพร้อมกับเสียงติ๊กติ๊ก

จูเหวินหวู่ใช้กระบี่แทงใส่หน้าผากของสัตว์ประหลาดอย่างแม่นยำ กระบี่ทะลวงผ่านร่างของมัน และดึงเอาเลือดสีดำออกมา

“ปัง~”

ร่างของสัตว์ประหลาดเกิดการระเบิด

จูเหวินหวู่ไม่มีเวลาหลบ ได้แต่เอามืออีกข้างบังหน้าไว้ และล้มไปทางข้างหลัง อดทนต่อแรงกระแทกจากการระเบิด