บทที่ 19 : โศกาปราบผี วิชาเทพเจ้า

"พระกวนอิมเก้าพักตร์โศกาปราบผี!"

ซวี่เป่ยหูพูดเสียงหนัก พูดจบ เสียงพายุหิมะราวกับเงียบหายไป

โศกาปราบผี?!

สีหน้าหลี่เช่อเปลี่ยนเล็กน้อย

ตอนนี้เขาไม่ใช่คนขนของที่สนใจแค่ขนไม้อีกแล้ว เข้าใจวิชาแกะสลักลึกซึ้งพอสมควร

เมืองเฟยเหลย์อันกว้างใหญ่ แบ่งเป็นเมืองในและเมืองนอก เมืองในรุ่งเรืองราวความฝัน เป็นที่อยู่ของตระกูลใหญ่ที่สืบทอดมายาวนาน ภายในมั่งคั่งรุ่งเรืองที่สุด

ตระกูลใหญ่เหล่านี้ล้วนมีวิชาฝึกของตน โดยเฉพาะวิชาเทพเจ้าที่เล่าลือกัน

จริงๆ แล้วทุกตระกูลล้วนมีร้านแกะสลักไม้ รับและฝึกช่างแกะสลัก เพราะงานแกะสลักที่มีจิตวิญญาณเข้มข้นพอ มีประโยชน์มากต่อผู้ฝึกวิชาเทพเจ้าของตระกูลใหญ่

สามารถดึงพลังเทพเจ้าจากงานแกะสลักมาฝึก

นี่คือเหตุผลที่งานแกะสลักมีราคาสูงลิ่ว

ในร้านแกะสลักเมืองในล้วนมีอาจารย์แกะสลักคุมอยู่ งานแกะสลักของพวกเขามีจิตวิญญาณเต็มเปี่ยม ล้ำค่ายิ่ง แต่ละชิ้นมีค่าเป็นร้อยตำลึง พันตำลึง!

ปีที่ผ่านมา หลี่เช่อได้ยินเรื่องราวมากมายจากเฒ่าเฉิน

การเป็นอาจารย์แกะสลักไม่ง่าย เพราะจิตวิญญาณในงานแกะสลักต้องถึงขั้นล้นออกมาเป็นรูปเป็นร่าง

ผลของเต๋า "เซียนช่าง" ของหลี่เช่อถึงระดับ 2 ทำให้งานแกะสลักมีความลึกซึ้ง แต่จะถึงระดับอาจารย์ยังขาดอีกหน่อย บางทีต้องถึงระดับ 3 จึงจะถึงมาตรฐานอาจารย์

"แบบรูปปั้นสกุลซือจะให้มา เจ้าแกะได้เลย..."

ร่างกำยำของซวี่เป่ยหู เสียงทุ้ม มองหลี่เช่อลึกซึ้ง

"นี่เป็นโอกาสหายาก เป็นชื่อเสียงที่สั่งสมจากงานแกะสลักก่อนหน้า เพราะงานแกะสลักของเจ้ามีความลึกซึ้ง จึงได้โอกาสนี้"

"เจ้าไม่ต้องกดดันมาก แม้แกะไม่สำเร็จ งานไม่ลึกซึ้งพอก็ไม่เป็นไร เจ้าเพิ่งเป็นช่างแกะสลักได้ปีเดียว ยังมีที่ให้เติบโต ถือเป็นฝึกมือ"

ซวี่เป่ยหูปลอบ

งานห้าใบทองคำ หลี่เช่อกัดฟัน แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยผ่าน

"งั้นข้าลอง" หลี่เช่อประสานมือ

ซวี่เป่ยหูเห็นหลี่เช่อรับงาน อารมณ์ดีมาก ตบไหล่หลี่เช่อ "คุณชายสกุลซือต้องการงานแกะสลักของเจ้า คงเอาไปฝึกวิชาเทพเจ้า วิชาเทพเจ้าของสกุลซือคือ 'โศกาปราบผี' หากเจ้าทำสำเร็จ ต่อไปไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้อง อาจมีโอกาสไปถึงขั้นอาจารย์"

"วิชาเทพเจ้า... โศกาปราบผี" หลี่เช่อเคยได้ยินจากเฒ่าเฉิน

วิชาฝึก มีฝึกร่างกาย พลังภายใน และวิชาเทพเจ้า วิชาเทพเจ้าลึกลับที่สุด พลังภายในล้ำค่า ฝึกร่างกายก็เป็นที่นิยม

วิชาเทพเจ้าถูกตระกูลใหญ่ในเมืองในควบคุม คนนอกไม่มีทางฝึกได้

ซวี่เป่ยหูมองหลี่เช่อ พูดเบาๆ "วิชาเทพเจ้า ที่พบบ่อยแบ่งเป็นเจ็ดสาย ยินดี โกรธ กังวล คิด เศร้า กลัว ตกใจ... โศกาปราบผีเป็นวิชาเทพเจ้าสายเศร้า วิชาเทพเจ้าลึกซึ้งไร้ขอบเขต แต่ต้องสะสมพลังเทพเจ้าวันแล้ววันเล่า ไม่ง่ายเลย"

ซวี่เป่ยหูไม่พูดมาก มองหลี่เช่อลึกซึ้ง "พรสวรรค์แกะสลักของเจ้าดีมาก หากอนาคตเป็นอาจารย์แกะสลัก มีโอกาสได้วิชาเทพเจ้าของสกุลเรา ดังนั้น... อย่าประมาท"

หลี่เช่อได้ยินแล้ว รีบแสดงความขอบคุณบนใบหน้า ประสานมือคำนับ

ซวี่เป่ยหูพยักหน้าพอใจ หยิบกระดาษพับจากแขนเสื้อ "นี่คือแบบ 'พระกวนอิมเก้าพักตร์โศกาปราบผี' ให้เวลาหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนหลังข้าจะมาหา"

"ตอนนั้นจะพาเจ้าเข้าเมืองในไปค้าขายกับคุณชายสกุลซือ"

หลี่เช่อพยักหน้า รับแบบ

ฝึกเสร็จ หลี่เช่อกลับโรงงานจัดการเรียบร้อย แล้วออกจากร้านแกะสลักไม้สกุลซวี่

เขาอ้างว่าจะไปซื้อสุราเหลืองและเนื้อต้ม จริงๆ ตั้งใจไปดูที่ตลาดเมืองนอก ขอวิธีฝึกเปิดเส้นและวิชาพลังภายในจากซวี่เป่ยหูไม่ได้ ก็ต้องหาเอง

ดีที่วิธีฝึกเปิดเส้นก็เป็นเพียงวิธีฝึกร่างกาย แม้จะหายาก แต่ไม่ถึงกับยากเท่าวิชาเทพเจ้า

ออกจากร้านแกะสลัก เดินมาตรอกเล็ก ตรวจดูไม่มีใครแล้ว ก็กระตุ้น "มังกรและช้างทองคำ" ร่างสูงขึ้น กำยำขึ้น หยิบหน้ากากไม้มาสวม ห่อตัวด้วยเสื้อคลุม แล้วหายไปในถนนยาว

ตลาดเมืองเฟยเหลย์อยู่ทางตะวันตกเมืองนอก ที่ไม่ถึงกับทรุดโทรม มีเพิงไม้มากมาย ตึกเก่า

ดูค่อนข้างเสื่อมโทรม

แต่ที่นี่คือตลาดค้าขายของนักพรตเมืองเฟยเหลย์ นักพรตส่วนใหญ่เป็นนักผจญภัยนอกเมือง ฆ่าปีศาจสัตว์ประหลาด บุกวัดประหลาด หาทรัพยากรฝึก

นักพรตเอาผ้าขาดมาปู ก็เป็นร้านค้า วางของแปลกๆ มากมาย ทำการค้า

หลี่เช่อมองไปตามทาง สายตากวาดมอง นี่เป็นครั้งแรกที่มา ส่วนใหญ่เพราะก่อนหน้าไม่ได้ฝึก ไม่กล้ามา กลัวเสียชีวิตเปล่า

เดินดูร้านเล็กๆ นาน สุดท้ายหยุดหน้าพ่อค้าที่ห่อหุ้มมิดชิดเหมือนกัน

ลักษณะคล้ายกัน ทำให้หลี่เช่อรู้สึกปลอดภัย

"ของใหม่จากวัดประหลาด ท่านสนใจไหม?" เจ้าของร้านชายตามองหลี่เช่อที่ห่อหุ้มมิดชิด เสียงแหบพูด

"วัดประหลาด..." หลี่เช่อเงียบ นั่นเป็นที่อันตรายนอกเมือง เล่าลือว่าการสืบทอดของนิกายหลิงอิ่งมาจากวัดประหลาด

แผ่นดินใหญ่ที่โคลงเคลงเช่นนี้ เกี่ยวข้องมากกับวัดประหลาดที่ผุดขึ้นราวเห็ดหลังฝน และสิ่งชั่วร้ายที่หนีออกมาจากวัดประหลาดที่ควบคุมไม่อยู่

สำหรับนักรบฝึกวรยุทธ์ วัดประหลาดที่ปราบแล้วคือแหล่งหาทรัพยากร

แต่ตอนนี้หลี่เช่อไม่สนใจวัดประหลาดมากนัก มาตลาดครั้งนี้เพื่อหาวิธีฝึกร่างกาย

"ท่านพ่อค้ามีวิธีฝึกร่างกายขายไหม?" หลี่เช่อเปลี่ยนเสียง พูดแหบๆ

"วิธีฝึกร่างกาย?" พ่อค้านั่งขัดสมาธิ ได้ยินแล้วเงยหน้าแปลกๆ

"ท่านต้องการระดับไหน?"

"เปิดเส้น" หลี่เช่อตอบ

เปิดเส้น?

สายตาพ่อค้าวาววับ

"พอดีข้ามีวิธีฝึกร่างกายระดับกลางจากวัดประหลาดทางใต้เมือง ฝึกถึงขั้นฝึกกระดูกได้ ท่านสนใจไหม?"

ร่างกำยำของหลี่เช่อกดดันมาก แต่พ่อค้าก็ไม่กลัว คนที่ต้องซื้อวิธีฝึกเปิดเส้น จะมีพลังอะไร?

"ข้าต้องการเพียงวิธีฝึกเปิดเส้น" หลี่เช่อตอบเรียบๆ

พ่อค้าได้ยินแล้วไม่พูดมาก ว่องไว หยิบหนังสือปกน้ำเงินเก่าจากอกเสื้อ ส่งให้หลี่เช่อ

พลิกดูรอบหนึ่ง ยืนยันว่าเป็นวิธีฝึกเปิดเส้นระดับกลางแน่แล้ว หลี่เช่อพอใจปิดหนังสือ

"หากท่านมีวิชาพลังภายใน ก็เอาออกมาให้ดูได้"

จริงๆ แล้วหลี่เช่อไม่หวังเรื่องวิชาพลังภายใน แต่หากไม่ได้ กลับไปซื้อจากเฒ่าเฉิน ตอนแรกเฒ่าเฉินก็บอกว่าจะขายวิชาพลังภายในให้เขา

"ท่านพูดเล่น วิชาพลังภายในถูกตระกูลใหญ่ผูกขาด พวกเราร้านเล็กๆ แบกรับความผิดขายวิชาพลังภายในไม่ไหว หากถูกจับได้ ก็อยู่ในเมืองเฟยเหลย์ไม่ได้แล้ว"

พ่อค้าส่ายหน้า

หลี่เช่อเสียดายในใจ แต่ก็ไม่ใส่ใจ "งั้นขอวิธีฝึกเปิดเส้นนี้"

พ่อค้าชูนิ้วห้า "ห้าร้อยตำลึง!"

หลี่เช่อหัวเราะ ค่อยๆ ลุกขึ้น สูงใหญ่ราวภูเขา พลังเลือดในร่างพลุ่งพล่านออกมา อากาศรอบข้างแข็งตัว ความกดดันน่าสะพรึง ราวฟ้าถล่มแผ่นดินทลายกดใส่อีกฝ่าย

คนผู้นี้คิดว่าเขาติดอยู่ขั้นขัดผิวสมบูรณ์ จึงต้องการวิธีฝึกเปิดเส้นอย่างเร่งด่วน เลยฉวยโอกาสขูดรีด?

พูดไป... เดาถูกจริงๆ

"หนึ่งร้อยตำลึงพอแล้ว" หลี่เช่อพูดเรียบๆ "ซื้อให้ลูกหลาน พอแล้ว"

พ่อค้ารู้สึกถึงท่วงท่านี้ สีหน้าเปลี่ยน ในฐานะคนที่เร่ร่อนนอกเมือง กล้าเข้าวัดประหลาดเสี่ยงเก็บของ ย่อมมีสายตา

ชายร่างกำยำผู้นี้พลังเลือดแข็งแกร่ง กดดันไม่แพ้นักรบฝึกกระดูก แถมมือเปื้อนเลือดมาแล้ว!

เป็นอาชญากรที่มองชีวิตคนเท่าหญ้า!

วิธีฝึกเปิดเส้นระดับกลางที่คัดลอกไม่ใช่ของหายาก ขายหนึ่งร้อยตำลึงก็ได้กำไรแล้ว

อีกอย่าง ที่บ้านยังมีอีกหลายฉบับ

"ตกลง!"

พ่อค้ารีบพูดตามใจ

หลี่เช่อได้ยินแล้วโยนหนึ่งร้อยตำลึง หยิบวิธีฝึกเปิดเส้นหันหลังจากไป หายไปในตลาด

พ่อค้าก็รีบเก็บผ้า ออกจากที่ตั้งร้าน

ได้วิธีฝึกเปิดเส้น หลี่เช่อสบายใจมาก พรุ่งนี้ก็เริ่มเปิดเส้นได้แล้ว

ออกจากตลาด หาที่เปลี่ยว ถอดเสื้อคลุม หาที่ซ่อนแล้ว ก็สบายๆ ไปซื้อเนื้อต้มและสุรา แล้วไปร้านขนมซื้อขนมดอกหอมที่จางหย่าชอบกินหนึ่งกล่อง แล้วกลับร้านแกะสลัก

หิมะโปรยปรายทั่วฟ้า

เหยียบหิมะหนาบนพื้นหินเขียว

หลี่เช่อเดินกลับบ้าน

แต่ฝีเท้าค่อยๆ หยุด ถือเนื้อต้ม ไหสุรา และขนมดอกหอม หลี่เช่อค่อยๆ ขมวดคิ้ว จ้องคนที่ยืนหน้าประตูลานบ้าน...

เจ้าจ้วนซิงนายหมวดที่ว่าการที่ยิ้มไม่ยิ้ม คาดดาบยืนอยู่

(จบบท)