ตอนที่ 364: ซัดมันให้ยับ!
ไอร่าได้ยินว่าธยาน์กลับมาแล้ว จึงรีบวิ่งไปหาเขา
เธอเคาะประตู
ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออก
ธยาน์ก้มลงมองตัวเมียตัวเล็กตรงหน้า “เจ้าตื่นแต่เช้าทำไม?”
“การนอนคนเดียวในผ้าห่มมันน่าเบื่อ” ไอร่ามองเห็นหิมะที่ยังเหลืออยู่บนเสื้อผ้าของเขา จึงถามอย่างอดไม่ได้ “เจ้าเพิ่งลงไปจากเขามาใช่ไหม?”
!!
ธยาน์ตอบ “ใช่”
“ข้างนอกยังมีหิมะตก อากาศหนาวมากนะ จำไว้ว่าเวลาไปลงเขาให้ใส่เสื้อผ้าหนา ๆ อย่าให้เป็นหวัดล่ะ”
เมื่อเจอกับความห่วงใยของเธอ ธยาน์อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ “ข้ารู้แล้ว”
นิ้วของเขาเย็นมาก ไอร่าจึงสะดุ้งเพราะความเย็น
ธยาน์รีบชักมือกลับทันที “ขอโทษ”
ไอร่ารีบจับมือเขาและพบว่ามือของเขาเย็นมากจนเกือบเหมือนน้ำแข็ง เธอถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าหนาวจนไม่สบายหรือเปล่า?”
“ไม่ ข้าอุณหภูมิต่ำกว่าสัตว์ทั่วไปอยู่แล้ว โดยเฉพาะในฤดูหนาว”
ไอร่ากล่าว “แต่มือของเจ้าไม่เคยเย็นขนาดนี้มาก่อน!”
“บางทีอาจเป็นเพราะข้าเพิ่งออกไปข้างนอกมา”
ไอร่าถูมือของเขาแล้วเป่าลมที่ปลายนิ้ว เพื่อช่วยทำให้เขาอุ่นขึ้น
ธยาน์พูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าไม่รู้สึกหนาว”
“เจ้าตัวจะแข็งเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว จะบอกว่าไม่หนาวได้ยังไง?!” ไอร่าถูมือเขาอยู่นานแต่ก็ยังไม่รู้สึกว่าอุ่นขึ้น เธอจึงดันเขาเข้าไปในห้อง “ข้าจะจุดเตาไฟให้เจ้าเอง”
ธยาน์ถอยหลังไปสองก้าว ไอร่าเดินเข้ามาในห้อง เธอมองไปรอบ ๆ และพบว่าเตาไฟไม่มีถ่านอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
เธอร้อนใจทันที “ทำไมเจ้าไม่ก่อไฟ? ไม่กลัวว่าจะแข็งตายหรือไง?”
ธยาน์พูด “ยังไงข้าก็ไม่รู้สึกหนาวหรือร้อน ก่อไฟหรือไม่ก่อก็ไม่ต่างกัน ถ้าข้าไม่ก่อไฟก็ประหยัดถ่านได้”
ไอร่าหัวเราะด้วยความโมโห “เจ้าคิดว่าครอบครัวเราขาดถ่านใช้หรือไง?”
เธอหาถ่านมาเติมใส่เตาไฟ แล้วนำเชื้อไฟมาก่ออย่างระมัดระวัง
ธยาน์พูด “เจ้าไปพักเถอะ เดี๋ยวข้าก่อเอง”
ไอร่าไม่สนใจคำพูดของเขา เธอใช้ไม้กวนถ่านในเตาให้หลวมเพื่อให้อากาศเข้าไป
ธยาน์ยืนอยู่ข้าง ๆ เฝ้ามองการกระทำของเธอด้วยความกลัวว่าเธอจะเผลอทำตัวเองไหม้
โชคดีที่ไอร่าคล่องแคล่ว เธอจุดไฟติดอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้เผลอทำตัวเองลวกเลย
เธอยืนขึ้นและปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของตัวเอง
ธยาน์พูดทันที “ถอดเสื้อออกมาเถอะ ข้าจะซักให้เจ้า”
เขายังคงทำหน้าตาเรียบนิ่งขณะพูด แต่ไอร่าก็สัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ในแววตาของเขา
เขากลัวว่าไอร่าจะยังโกรธอยู่
ไอร่าพูดเสียงกระแทก “ข้าไม่ให้เจ้าซัก ข้าซักเองได้”
ธยาน์จ้องมองเธอ “น้ำมันเย็น มือเจ้าจะหนาว เดี๋ยวข้าซักเอง”
“มือเจ้าก็แทบจะแข็งเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว เจ้าไม่มีสิทธิ์มาตัดสินข้า”
ธยาน์พูดไม่ออก
ไอร่าหันไปนั่งบนเตียง เธอจงใจเมินธยาน์และมองไปรอบ ๆ ห้อง ไม่นานเธอก็สังเกตเห็นกล่องไม้สีดำที่วางอยู่บนเตียง
กล่องไม้นั้นดูแปลกหน้า เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
เธออดถามไม่ได้ “นี่อะไรหรือ?”
ธยาน์พูด “นี่คืออัฐิของแม่ข้า”
ไอร่าตกใจจนลุกขึ้นทันที
นี่มันแม่สามีของเธอ!
เธอรีบพนมมือและก้มศีรษะให้กล่องไม้ “ขอโทษค่ะคุณแม่ ข้าไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ เลยไม่ได้กล่าวทักทาย โปรดอย่าถือสาข้าเลยนะคะ”
ธยาน์พูด “นางตายไปหลายปีแล้ว นางไม่ได้ยินสิ่งที่เจ้าพูดหรอก”
“เจ้าไม่เข้าใจ คนตายสำคัญมาก ต่อให้นางไม่ได้ยิน เราก็ต้องแสดงความเคารพ”
ธยาน์ได้แต่เงียบไม่พูดอะไรต่อ
ไอร่าก้มตัวทำความเคารพ 90 องศา แล้วจึงยืนตัวตรงและหันไปถามธยาน์ “ทำไมอัฐิของแม่เจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย”
ธยาน์รู้สึกดีที่เธอไม่โกรธอีกแล้ว เขาตอบตามตรง “ลุงของข้าส่งมาให้”
ไอร่าตกใจ “ลุงของเจ้า? พญางูเห่าที่กรอกน้ำลืมเลือนให้เจ้าดื่มใช่ไหม?!”
ธยาน์พยักหน้า “ใช่”
“เขาไม่ใช่ปีศาจหรอกหรือ? เจ้าพบเขาได้อย่างไร?!”
“เขามาหาข้า เราเพิ่งเจอกันในป่า”
ไอร่าประหลาดใจมาก “เขามาคนเดียวหรือ?”
“ข้าเห็นเขาแค่คนเดียว ข้าไม่รู้ว่ามีใครซ่อนอยู่ในเงาหรือเปล่า”
ไม่ว่าไอร่าจะคิดอย่างไร เรื่องนี้ก็ดูแปลกประหลาดมาก “เขามาหาเจ้าทำไม? เขาคิดจะจับเจ้ามัดแล้วบังคับให้เจ้าให้สัตย์สาบานกับเผ่าปีศาจอีกหรือ?”
“เขามาบอกเรื่องแม่ของข้า แล้วก็เอาอัฐิของแม่มาให้”
ไอร่าเหลือบมองกล่องไม้สีดำอีกครั้ง “นี่คืออัฐิของแม่เจ้า เจ้าคิดจะจัดการกับมันยังไง? คงเก็บไว้ที่นี่ตลอดไม่ได้หรอกใช่ไหม?”
ธยาน์พูด “ลุงของข้าบอกให้ข้านำอัฐิของแม่ไปยังนครรัตติกาลเพื่อฝังรวมกับพ่อของข้า”
“หมายความว่าเจ้าต้องไปนครรัตติกาลหรือ?”
“ใช่”
ไอร่าขมวดคิ้วทันที สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “เจ้าเป็นคนที่ถูกหมายหัวในนครรัตติกาล ถ้าเจ้าไป จะไม่เท่ากับเดินเข้ากับดักหรือ? มันอันตรายเกินไป!”
“แต่นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของแม่ข้า”
แม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับแม่ แต่เธอก็ยังเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด ในฐานะลูกชายคนเดียว เขาย่อมต้องตอบแทนบุญคุณ
เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อความปรารถนาสุดท้ายของแม่ได้
ไอร่าขบฟันแน่น “ลุงของเจ้านี่มันร้ายกาจจริง ๆ เขาถึงได้โยนปัญหายาก ๆ แบบนี้มาให้เจ้า ทำไมเขาไม่ไปนครรัตติกาลเอง?!”
“เขาบอกว่าเขาเป็นปีศาจ การเดินทางในทวีปเมืองอสูรไม่สะดวกสำหรับเขา”
“เจ้าทำเหมือนว่าเจ้าไม่ใช่ปีศาจ! เขาแค่คิดว่าเจ้าถูกรังแกง่ายเลยแกล้งเจ้าชัด ๆ ครั้งหน้าเจอเขา อย่าไปเกรงใจ จัดการซัดเขาให้ยับเลย!”
ธยาน์พยักหน้า “ตกลง”
เห็นว่าเขาตอบรับอย่างว่าง่าย ไอร่าอดถามไม่ได้ “เขาเป็นลุงแท้ ๆ ของเจ้า เจ้าจะทำได้จริงหรือ?”
“เจ้าบอกให้ข้าตีใคร ข้าก็จะตีคนนั้น”
ไอร่าหัวเราะกับคำพูดของเขา เธอยื่นมือออกไปจิ้มหน้าอกเขา “อย่าคิดว่าพูดหวานแล้วข้าจะหายโกรธง่าย ๆ นะ”
ธยาน์ไม่ขยับ ปล่อยให้เธอจิ้มตามใจ เขาก้มมองเธอ “แล้วเจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรถึงจะยกโทษให้ข้า?”
“เจ้าต้องสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองหนาวตาย ต้องดูแลตัวเองให้ดี ทำให้ข้าสบายใจ เข้าใจไหม?”
ธยาน์พยักหน้า “ข้าจะจำไว้”
“ข้าเชื่อเจ้า อย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะ”
“ตกลง”
ไอร่ายิ้มเมื่อได้ยินคำสัญญา เธอกระโดดเข้ากอดเขา
ธยาน์โอบกอดเธอและยกตัวเธอขึ้น
ทันใดนั้นไอร่าก็นึกขึ้นได้ว่าอัฐิแม่สามีอยู่ข้าง ๆ เธอจึงรีบพูด “ปล่อยข้าลง!”
ธยาน์วางเธอลงบนพื้น “มีอะไรหรือ?”
ไอร่าชี้ไปที่กล่องไม้สีดำและกระซิบ “แม่ของเจ้ากำลังมองอยู่ เราต้องสำรวมหน่อย เดี๋ยวนางโกรธ”
ธยาน์ไม่เข้าใจว่าสัตว์ที่ตายไปแล้วจะโกรธได้อย่างไร แต่เมื่อเมียตัวเล็กของเขาพูดมา เขาก็ทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
ไม่ว่าจะอย่างไร สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทำให้ไอร่ามีความสุข!
