(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1204 ที่แท้เป็นเผ่ามังกร

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ เหวินผิงที่ตอนแรกไม่อยากให้มังกรไม้ลงมือเริ่มเกิดความลังเลขึ้นบ้าง

เจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อคนนี้ ดูท่าจะไม่เลวเลย แม้ว่าเหวินผิงจะไม่รู้ว่าพฤติกรรมในอดีตหรือบุคลิกภาพของเขาเป็นอย่างไร แต่เพียงแค่การกระทำในตอนนี้ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเจ้าผู้ครองเขตแดนที่ดี

ทำไมถึงพูดเช่นนี้?

เพราะจวนเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับจวนเจ้าผู้ครองเขตแดนหยวนหยาง จวนเจ้าผู้ครองเขตแดนหยวนหยางก็เป็นแค่อาคารธรรมดา เพียงแค่วัสดุที่ใช้มีค่าแพงกว่าเท่านั้น ซึ่งไม่สามารถทนต่อการโจมตีด้วยเคล็ดวิชาลมปราณระดับสวรรค์ได้

แต่จวนเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อนั้นไม่เหมือนกัน จวนเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อทั้งหลังนั้นเป็นเครื่องมือที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือแผนภาพวังวนศักดิ์สิทธิ์ โดยเฉพาะเมื่อเปิดค่ายกลป้องกัน ไม่มีทางที่ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตกลางเพียงสี่ห้าคนจะสามารถทำลายมันได้

หากไม่เป็นเช่นนั้น ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตกลางสี่คนที่ซ่อนตัวอยู่ก็ย่อมลงมือไปแล้ว ไม่รอจนถึงตอนนี้ถึงได้ออกมา

เจี่ยนปั้วที่หลบอยู่ภายในจวนสามารถอยู่รอดได้โดยไม่ต้องเสี่ยงออกมา แต่เพื่อชาวเมืองของตน เขากลับออกมาโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

การกระทำเช่นนี้ แตกต่างอย่างมากกับเหล่าราชวงศ์แห่งอาณาจักรโยว่ที่เป็นเจ้านาย โดยคนหนึ่งปกป้องชาวโยว่ ในขณะที่อีกฝ่ายกลับฆ่าชาวโยว่ผู้บริสุทธิ์เพียงเพื่อสังหารเจี่ยนปั้ว

คนเช่นเจี่ยนปั้วนี้ ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่รอดเช่นนี้ ถือว่าเป็นคนแปลกประหลาด แต่ก็เพราะเหตุนี้เอง เหวินผิงถึงได้เกิดความเมตตา

แน่นอน ว่าแค่ครั้งนี้เท่านั้นที่เขาจะช่วยเจี่ยนปั้ว

“คุ้มครองเจี่ยนปั้ว อย่าให้ใครทำร้ายเขาได้” เหวินผิงหยิบหินส่งเสียงออกมาทันทีและสั่งมังกรไม้

เมื่อมังกรไม้ได้รับคำสั่ง เขาก็พุ่งออกจากอาคารทันที แปลงร่างเป็นแสงพุ่งขึ้นฟ้าพุ่งเข้าใส่ยอดฝีมือสวมหน้ากากที่กำลังโจมตีเจี่ยนปั้วจนกระเด็นออกไปไกลพันจั้ง จากนั้นเตะอีกคนหนึ่งจนหายวับไป

เมื่อเจี่ยนปั้วเห็นเหตุการณ์นี้ ก็อดที่จะหันมามองไม่ได้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความดีใจ

“แข็งแกร่งจริง!”

หลังจากที่อุทานออกมา เจี่ยนปั้วก็เอ่ยต่อ

“ผูอาวุโสมังกร พวกเราต้องย้ายสนามรบขึ้นไปข้างบนอีก ไม่เช่นนั้นการต่อสู้ครั้งนี้ไม่รู้จะกระทบถึงคนอีกเท่าไร”

“อืม” มังกรไม้ตอบรับ และแปลงเป็นแสงพุ่งขึ้นฟ้าพาเจี่ยนปั้วขึ้นไปสู่ท้องฟ้าสูงจนกระทั่งหายเข้าไปในกลุ่มเมฆ

ยอดฝีมือในจวนเจ้าผู้ครองเขตแดนหยวนหยางเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ต่างก็เตรียมย้ายสนามรบขึ้นไปเช่นกัน แต่เมื่อพวกเขากำลังจะเคลื่อนไหว ก็พบว่ายอดฝีมือสวมหน้ากากทั้งหมดได้เปลี่ยนเป้าหมายไปแล้ว ทุกคนต่างพุ่งเข้าใส่เจ้าผู้ครองเขตแดน

ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตกลางถึงสิบสองคน!

ฝ่ายของพวกเขามีเพียงแค่ห้าคนเท่านั้น ทำให้ทุกคนไม่สามารถห้ามความรู้สึกหวาดหวั่นได้ รู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก

เหล่าราชวงศ์ผู้สถาปนาตนนั้นช่างไร้ความเมตตาเหลือเกิน

ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตกลางถึงสิบสองคน นี่ต้องการจะเอาชีวิตเจ้าผู้ครองเขตแดนอย่างแน่นอน!

“อย่าทำร้ายพี่ใหญ่ของข้า!”

รองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ก็ร้องคำรามออกมา ก่อนจะปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณระดับสวรรค์พุ่งตามรอยเท้าของเหล่าผู้สวมหน้ากากขึ้นไปบนฟ้า

แต่เคล็ดวิชาลมปราณระดับสวรรค์นั้นถูกทำลายลงในทันที และสี่ผู้สวมหน้ากากก็โต้กลับด้วยการปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณระดับสวรรค์ที่ทรงพลังทั้งสี่ออกมา ทำให้รองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อที่ไล่ตามมาต้องพ่ายแพ้ กลายเป็นดาวตกกระแทกลงบนค่ายกลป้องกันของจวนเจ้าผู้ครองเขตแดน ทำให้ทั้งเมืองสั่นสะเทือนไปทั้งรอบ

ตูม!

จากการโจมตีนี้ ทำให้กายาวิญญาณของรองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อได้รับบาดเจ็บถึงสามส่วน หากต้องรับการโจมตีแบบนี้อีกครั้ง เกรงว่าแม้จะไม่ตายก็คงต้องบาดเจ็บสาหัส

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตหลายคนของเขตแดนหลงเจ๋อที่ไล่ตามมาแต่เดิมก็หยุดลงและมองกลับไปด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดถึงขีดสุด

จะไล่ตามต่อไปหรือไม่?

พวกเขาก็เป็นเพียงยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นต้นเท่านั้น แม้จะร่วมมือกันก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตกลางได้หนึ่งคน ไล่ตามไปก็เหมือนกับไปหาความตาย

เมื่อมีความคิดเช่นนี้ จิตใจของพวกเขาก็เริ่มสั่นคลอน

“เจ้าผู้ครองเขตแดนทำเกินไปแล้ว”

“ใช่เลย ทั้งที่สามารถหาทางต่อรองได้ กลับตัดสินใจในทันที ทำให้เราตอนนี้ไม่มีทางเลือกเลย”

“ห้าต่อสิบสอง พูดตรง ๆ ข้าไม่อยากตาย”

“ข้าก็เช่นกัน”

“ข้าบำเพ็ญเพียรมาจนถึงระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตอย่างยากลำบาก ข้าไม่อยากตายเพราะตกหลุมพรางนี้... ข้าจะไปคุ้มกันเมืองแทนดีกว่า”

ในหมู่คนสิบกว่าคนทันใดนั้นก็มีสามสี่คนลงมายังพื้นดิน พูดว่าจะไปคุ้มกันเมือง ซึ่งที่จริงก็คือไม่อยากไปเสี่ยงตายนั่นเอง

คนที่เหลือแม้จะไม่ได้จากไปทันที แต่ก็ไม่กล้าที่จะไล่ตามต่อ เพราะไล่ตามไปก็เหมือนกับไปหาความตาย

รองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อที่ลุกขึ้นมายืนใหม่บนค่ายกลป้องกันของจวนเจ้าผู้ครองเขตแดนเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ แววตาก็ปรากฏความเย็นชาออกมา จากนั้นก็แปลงเป็นแสงพุ่งตรงขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง พร้อมกับส่งคำสั่งออกมา!

“ตามข้าขึ้นไปสู้ พวกเจ้าจัดการหนึ่งคน ที่เหลืออีกสิบเอ็ดคนข้าและคนอื่นจะรับมือเอง เชื่อในเจ้าผู้ครองเขตแดน เขาจะไม่ใช้ชีวิตพวกเจ้าเล่นเป็นเดิมพันแน่!”

เมื่อคำสั่งสิ้นสุด ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเคลื่อนไหวทันที

ในขณะนั้นเอง เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังขึ้นจากทะเลเมฆ

“ช่วยข้าด้วย!”

จากนั้นเสียงกรีดร้องก็ค่อย ๆ อ่อนลงเรื่อย ๆ

“ช่วย...”

“ข้า...”

เมื่อทุกคนมองไป ก็เห็นยอดฝีมือสำนักอมตะที่ไม่ได้ออกมาพบใครเลยตลอดเวลานี้ แขนขวาของเขาทะลุผ่านหน้าอกของผู้สวมหน้ากากคนหนึ่ง แต่ดาบของผู้สวมหน้ากากนั้นกลับแทงไปที่หน้าอกของเขาและไม่สามารถเข้าไปได้แม้แต่นิ้วเดียว

ไม่กี่ลมหายใจต่อมา ดาบและร่างของผู้สวมหน้ากากก็ตกลงมาดั่งว่าวที่ขาดสาย

เหตุการณ์นี้ทำให้สีหน้าของเหล่ายอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตต่างเปลี่ยนไปอีกครั้ง

“นี่...”

“นี่...”

“พลังของกายาวิญญาณนี้ ช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน?”

“ไม่... ไม่ใช่กายาวิญญาณ นี่คือบรรพจารย์อสูรระดับกลาง!”

เมื่อรองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อเห็นเช่นนั้น ก็ยินดีอย่างมาก

เขารู้อยู่แล้วว่าเจ้าผู้ครองเขตแดนจะไม่ใช้ชีวิตของพวกเขามาเดิมพัน!

“ยังมัวยืนดูอะไรอยู่ ขึ้นไปฆ่าเลย!”

เมื่อคำสั่งสิ้นสุด รองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อก็พุ่งเข้าสู่การต่อสู้อีกครั้ง ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตคนอื่น ๆ เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ จิตใจที่เคยลังเลก็กลับมาเข้มแข็งขึ้นบ้าง

ในขณะนั้นเอง มังกรไม้สะบัดแขนเบา ๆ เพื่อสะบัดเลือดที่ติดอยู่ ก่อนจะกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “สำนักอมตะของเราจะคุ้มครองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อ หากใครอยากตายก็เชิญเข้ามา”

“ให้สามคนไปคุมเชิงตัวเขา แล้วส่งอีกสองคนไปขัดขวางยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตของเขตแดนหลงเจ๋อ ส่วนที่เหลืออีกหกคนให้จัดการเจี่ยนปั้ว”

ผู้สวมหน้ากากคนหนึ่งที่เห็นมังกรไม้สามารถต้านทานเคล็ดวิชาลมปราณระดับสวรรค์ได้ และสามารถสังหารยอดฝีมือระดับกลางด้วยพลังของร่างอสูรในชั่วพริบตา จึงวางแผนกลยุทธ์ใหม่ ทั้งสิบเอ็ดคนแบ่งออกเป็นสามกลุ่มทันที สามคนแรกพุ่งเข้าไปยังมังกรไม้ ส่วนอีกหกคนเคลื่อนไหวอ้อมไปเพื่อจัดการเจี่ยนปั้วที่อยู่ด้านหลัง

“เข้าโจมตี!”

พร้อมกับคำสั่งของหนึ่งในผู้สวมหน้ากาก สามกลุ่มก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

“ผู้อาวุโสมังกร ข้ารับมือไหว” เจี่ยนปั้วรีบเอ่ยขึ้น พลังชีพจรวิญญาณสะท้านพร้อมตั้งท่าเตรียมพร้อม

มังกรไม้จำคำสั่งของเหวินผิงได้อย่างแม่นยำ ดังนั้นเป้าหมายหลักไม่ใช่การฆ่าศัตรู แต่เป็นการปกป้องเจี่ยนปั้ว มังกรไม้จึงใช้พลังอสูรอันบริสุทธิ์ปกคลุมเจี่ยนปั้วไว้ คุ้มครองเขาให้อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็กล่าวขึ้น

“อย่าขยับ เจ้ามีแค่พลังแค่นี้ การสู้กับสองคนพร้อมกันก็คงลำบาก!”

เจี่ยนปั้วชะงัก ถูกดูถูกเข้าให้เสียแล้ว

เอาเถอะ ความสามารถของตนเองตอนนี้ก็พอจะสู้กับสองคนพร้อมกันได้อย่างยากลำบาก

ขณะที่เจี่ยนปั้วรู้สึกเหนื่อยใจ มังกรไม้ก็แสดงร่างมังกรเขียวออกมา ปล่อยเสียงคำรามของมังกรดังสะท้านไปทั่วร้อยลี้ ไม่เพียงแค่ทำให้ศัตรูทั้งเก้าคนถอยไป ยังทำให้สีหน้าของทั้งเก้าคนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“มังกร!”

“ที่แท้เป็นเผ่ามังกร!”

ในเสียงตกตะลึงของทั้งเก้าคน เจี่ยนปั้วก็มองไปยังร่างมังกรขนาดใหญ่เบื้องหน้าอย่างแปลกใจ

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้แข็งแกร่งเช่นนี้ ที่แท้เป็นเผ่ามังกร!

เพียงแต่...

เผ่ามังกรของช่องเขาเฉาเทียนไม่ใช่ว่าเคยถูกกำจัดไปหมดแล้วเพราะไม่ยอมสยบต่อมนุษย์หรอกหรือ?

เผ่ามังกรกลับยอมสยบต่อมนุษย์... ช่างเป็นปาฏิหาริย์พันปีจริง ๆ!

สำนักอมตะ ช่างเต็มไปด้วยปาฏิหาริย์จริง ๆ!

ในขณะต่อมา มังกรไม้ที่แสดงร่างมังกรเขียวก็นำเจี่ยนปั้วท่องไปในทะเลเมฆอย่างอิสระ เมื่อผู้สวมหน้ากากทั้งเก้าเห็นเช่นนั้น ต่างก็เริ่มเคลื่อนไหวพร้อมกัน ปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณระดับสวรรค์ทั้งเก้าออกมาอย่างน่าตื่นตระหนก ทำให้ท้องฟ้าและแผ่นดินเปลี่ยนสี เหมือนกับวันสิ้นโลก

การโจมตีพร้อมกันของทั้งเก้าคน ทำให้ทะเลเมฆในรัศมีร้อยลี้ถูกทำลายทันที แต่เมื่อกระทบกับร่างของมังกรไม้กลับไม่มีผลใด ๆ เลย

มังกรไม้เพียงแค่สะบัดหางก็ทำให้คนกลุ่มหนึ่งลอยกระเด็นไปไกลถึงพันจั้ง แม้ว่าพวกเขาจะรีบปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณป้องกันระดับสวรรค์ออกมา แต่ก็ยังถูกหางของมังกรไม้ฟาดจนหัวหมุนไม่เป็นตัวเอง เป็นเวลานานกว่าจะฟื้นคืนสติได้ และยืนยังไม่มั่นคงดี

ทันทีที่ยืนได้ ก็รู้สึกถึงปราณโลหิตภายในร่างที่พลุ่งพล่าน เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พ่นเลือดสดออกมา และร่างกายทั้งหมดก็สั่นสะท้าน

เมื่อสังเกตกายาวิญญาณ ก็พบว่าระดับความเสียหายถึงขั้นสามส่วนในทันที

ทั้งเก้าคนต่างตกใจอย่างหนัก

เผ่ามังกร ช่างเป็นอย่างที่เล่าลือไม่มีผิด!

เผ่าอสูรที่แข็งแกร่งที่สุด สมกับชื่อจริง ๆ!

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะตอบสนอง หางของมังกรไม้ก็กวาดมาครั้งที่สอง คนที่เหลือต่างรีบเปิดประตูชีพจรวิญญาณขึ้นป้องกันพร้อมทั้งพยายามหลบหนี คนที่หลบไม่ทันก็ถูกหางของมังกรไม้ฟาดจนตกลงมากระแทกกับพื้นดินอย่างรุนแรง และไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เป็นเวลานาน

ส่วนคนที่หลบทัน ก็ยังคงหวาดกลัวอยู่

ยังไม่ทันได้หายใจ มังกรไม้ก็ตามมาทันแล้ว

สองคนสวมหน้ากากที่ตอนแรกกำลังขัดขวางยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตของเขตแดนหลงเจ๋อ เมื่อเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกตกใจจนไม่สนใจอะไรอีก รีบเข้าร่วมการต่อสู้กับมังกรไม้ทันที และพยายามจะสร้างเคล็ดวิชาชีพจรลมปราณเพื่อรวมพลังของทั้งสิบเอ็ดคนเพื่อรับมือกับมังกรไม้

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ เจี่ยนปั้วก็เกิดความตื่นเต้นและกล่าวด้วยความชื่นชมอีกครั้ง

“แข็งแกร่งมาก! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมในสมัยก่อนเผ่าอสูรอื่น ๆ ของช่องเขาเฉาเทียนถึงยอมสยบต่อมนุษย์ มีแต่เผ่ามังกรเท่านั้นที่ไม่ยอมสยบ ความแข็งแกร่งเช่นนี้ มันก็มีเหตุผลให้พวกเขาภาคภูมิใจ!”

หากมังกรตัวนี้บำเพ็ญเพียรจนถึงระดับขั้นสูงได้ กินเวลาไม่นานก็คงกลายเป็นผู้ไร้เทียมทานในระดับขั้นสูงกลางได้

เหมือนกับเหออิ๋วหยวนแห่งหอตรวจการ เหออิ๋วหยวนเพียงคนเดียวก็สามารถทำให้สถาปนาตนทั่วแผ่นดินยอมจำนน

ในอนาคต เขาเองก็อาจจะสามารถทำเช่นนั้นได้!

สิ่งมีชีวิตเช่นนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมสยบต่อสำนักอมตะ

ช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ!

“ไม่แปลกใจเลยว่าอ๋องหลงหยางยอมลงทุนทุกอย่างเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับสำนักอมตะ บางทีเขาคงเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถเห็นได้” เจี่ยนปั้วนึกในใจ

ในขณะนั้นเอง รองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อและคนอื่น ๆ รีบถอนตัวออกจากสนามรบ เพราะเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาก็รู้แล้วว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ต้องการพวกเขาอีกต่อไป

เมื่อรู้สึกทึ่ง รองเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อจึงกวาดตามองคนที่เกือบจะล่าถอยก่อนหน้านี้ด้วยสายตาเย็นชา

“เจ้าผู้ครองเขตแดนเคยสละชีวิตของพวกเจ้าเพื่อประโยชน์ของตนเองหรือ?”

เมื่อพูดจบ เขาก็มองดูเบื้องล่างอย่างแน่วแน่ จับจ้องไปยังคนที่คิดล่าถอยเหล่านั้น

...

...

...

หอจิ้นจือ

เหวินผิงที่มองดูภาพบนกำแพงสีดำไม่ได้รู้สึกยินดีมากนัก เพราะทั้งหมดนี้เป็นแค่การทดสอบเท่านั้น เมื่อได้ตัดสินใจที่จะสังหารเจ้าผู้ครองเขตแดนหลงเจ๋อแล้ว เหล่าราชวงศ์ผู้สถาปนาตนย่อมต้องมีวิธีการที่มากกว่านี้

ในขณะนั้นเอง หินส่งเสียงบนโต๊ะข้าง ๆ เหวินผิงก็เกิดการเคลื่อนไหวขึ้น

เมื่อเชื่อมต่อ เสียงของเฉินเซี่ยก็ถูกส่งมา

“เจ้าสำนัก พบแล้ว เขาอยู่ในเมือง ปิดบังกลิ่นอายของตนเอง และปลอมตัวเป็นผู้ฝึกตนระดับเจิ้นเยว่”

“อยู่ที่ไหน?”

เหวินผิงยิ้มเบา ๆ เช่นที่คิดไว้ไม่มีผิด

เมื่อคำสั่งสิ้นสุด ภาพบนกำแพงสีดำอีกด้านก็เปลี่ยนไปทันที

ในหอสุราแห่งหนึ่ง ขณะที่ทุกคนกำลังสร้างเคล็ดวิชาชีพจรลมปราณเพื่อปกป้องเมืองจากการโจมตีของยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขต หนุ่มน้อยในชุดเสื้อคลุมสีฟ้ากำลังดื่มสุราอย่างเพลิดเพลิน ดูเหมือนจะไม่เห็นการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นบนท้องฟ้าเลย

แม้จะมีลักษณะเป็นหนุ่มน้อย แต่ใบหน้าปราศจากเสน่ห์ของความเยาว์วัย กลับเต็มไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่ที่มีมาแล้วหลายร้อยปี

“เผ่ามังกร สำนักอมตะนี้ไม่เลวเลย เดิมข้าคิดว่าเป็นแค่ขุมกำลังหกดาวที่มีศักยภาพเล็กน้อย แต่ไม่นึกเลยว่าจะสามารถรับเผ่ามังกรไว้ได้”

“เผ่ามังกร... ในปีนั้นเหล่าบรรพบุรุษอาวุโสของราชวงศ์อาณาจักรโยว่ที่ชิงช่องเขาเฉาเทียนคืนมาจากเผ่าอสูรยังไม่สามารถรับเผ่ามังกรไว้ได้ แต่สำนักอมตะกลับทำได้”

“ไม่ผิดหวังเลยจริง ๆ เผ่ามังกร การควบคุมพลังอสูรนั้นเหนือกว่าเผ่าอสูรใด ๆ แม้กระทั่งเผ่าอสูรในสิบเขตหวงห้ามก็ยังเทียบไม่ติด ร่างมังกรก็ไม่เลว พลังที่มีอยู่เพียงแค่ระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตกลาง แต่ร่างมังกรกลับแข็งแกร่งเกินกว่าระดับกลางไปแล้ว”

“ฆ่าเจ้า ข้าก็ยังเสียดาย”

“น่าเสียดายที่เจ้าเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ เจ้าย่อมต้องตาย และเมื่อสำนักอมตะเลือกที่จะอยู่ข้างอ๋องหลงหยาง เช่นนั้นเจ้ายิ่งไม่มีสิทธิ์จะอยู่ต่อไป”

หนุ่มน้อยคนนี้ยิ้มบาง ๆ ขณะพึมพำ แต่ผู้สวมหน้ากากบนท้องฟ้ากลับถูกฆ่าตายทีละคน ๆ โดยที่เขาไม่ได้ลงมือเลย

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ เหวินผิงก็ได้แต่ยิ้มอย่างปลง ๆ

สิ่งที่ยืนยันได้ก็คือ ไม่ได้เป็นพวกเดียวกันแน่นอน

เหวินผิงจึงตรวจสอบข้อมูลส่วนตัวของเขาทันที

【เลี่ยเหยา】

【เพศ: ชาย】

【อายุ: 732 ปี】

【ฐานขอบเขต: ระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูง】

【อันดับรายนามสวรรค์: อันดับที่ 20】

เมื่อเห็นข้อมูลนี้ เหวินผิงก็อุทานเบา ๆ “ไม่นึกเลยว่าอันดับจะสูงขนาดนี้”

“หา? ท่านเจ้าสำนัก อันดับอะไรหรือ?” เฉินเซี่ยเอ่ยถามผ่านหินส่งเสียงด้วยความสงสัย

เหวินผิงตอบกลับอย่างเรียบ ๆ “ไม่มีอะไร อีกไม่นานเจ้าจะได้รู้เอง เอาล่ะ ไปทำงานต่อเถอะ ว่าแต่ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”

“มีอุปสรรคอยู่บ้าง แต่ไม่มากนัก ด้วยคำสั่งม้วนทองของจักรพรรดิ พวกเขาจึงไม่ได้ทำให้ยุ่งยากมากนัก และเนื่องจากเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ พวกเขาจึงไม่ได้ปฏิเสธ ขุมกำลังหกดาวส่วนใหญ่ไม่ได้ให้โอกาสพวกเราได้พบกันเลย ถ้าไม่สามารถจัดการพวกเขาได้ ในระยะเวลาอันสั้นเราคงไม่สามารถระดมคนมาได้มากขนาดนี้ แต่ท่านเจ้าสำนักไม่ต้องกังวล นี่เป็นเรื่องเล็ก ข้าจะจัดการให้เอง!”

“ข้าเชื่อในตัวเจ้า หากขุมกำลังหกดาวพวกนั้นเปิดปากเรียกผลประโยชน์มากกว่านี้ก็ให้พวกเขาไปบ้างก็ได้ เพราะสุดท้ายแล้วพวกเขาจะต้องคืนให้เราเป็นสิบเท่าร้อยเท่า หอจิ้นจือไม่เคยต้องการพวกเขา แต่เป็นพวกเขาที่ต้องการหอจิ้นจือ”

เมื่อสิ้นคำ เฉินเซี่ยก็เงียบไป

เขากำลังคิดทบทวนคำพูดสุดท้ายของเจ้าสำนักเป็นเวลานาน

หอจิ้นจือไม่เคยต้องการพวกเขา แต่เป็นพวกเขาที่ต้องการหอจิ้นจือ

เฉินเซี่ยจึงพยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว”

.

(จบตอน)