บทที่ 43 ปลาย่าง

บทที่ 43 ปลาย่าง

"ปุโรหิต ท่านได้ยินแล้วใช่ไหมว่าเรา..."

หัวหน้าเผ่าขยับปากเหมือนอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ได้แค่ถอนหายใจด้วยความจนปัญญา

ทุกคนต่างรู้สึกละอายจนต้องก้มหน้าหลบสายตา

ซูหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ใจเขาพึมพำว่า "อาหารไม่พอหรือ..."

สมองของเขาเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็ว พยายามหาวิธีแก้ไขว่าจะมีอาหารชนิดไหนที่หาได้ง่ายและเพียงพอให้ทุกคนอิ่มท้อง

ไม่นานนัก เขาก็ฉุกคิดถึงแม่น้ำสายหนึ่งที่เคยเห็นมาก่อน

"สัตว์น้ำงั้นหรือ?"

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นมองทุกคนพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า

"ตามข้ามา"

ซูหยุนหมุนตัวเดินตรงไปยังทิศทางของแม่น้ำ

"ท่านปุโรหิต?"

ทุกคนแสดงความประหลาดใจอีกครั้ง ก่อนจะเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้และรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

"ท่านปุโรหิต ท่านมีทางออกแล้วใช่ไหม?"

พวกเขาไม่รอช้า รีบตามไปอย่างกระตือรือร้น

จนกระทั่งทั้งหมดมาถึงริมแม่น้ำ

ซูหยุนมองแม่น้ำที่กว้างราว 10 กว่าเมตร สูดกลิ่นอายธรรมชาติที่สดชื่นจนเต็มปอด

"ท่านปุโรหิต ตรงนี้มีอาหารหรือ?"

หัวหน้าเผ่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ซูหยุนหันมามองหัวหน้า ก่อนจะนิ่งคิดสักครู่และชี้ไปยังแม่น้ำพร้อมกล่าว

"มี ใต้น้ำแห่งนี้มีสัตว์ชนิดหนึ่งที่เรียกว่าปลา พวกมันสามารถนำมาเป็นอาหารได้"

"ปลา?"

"สิ่งนั้นคืออะไร?"

พวกเขาตื่นเต้นกันใหญ่ และเต็มไปด้วยความคาดหวังกับสัตว์ที่เรียกว่าปลา

แต่หัวหน้าเผ่ากลับมีท่าทีเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าแสดงความลังเล

"ท่านปุโรหิต ท่านกำลังพูดถึงสัตว์ที่มีเกล็ดที่กินยากนั่นใช่ไหม?"

เมื่อหัวหน้าพูดขึ้น คนอื่น ๆ ในกลุ่มก็เหมือนนึกขึ้นได้ ใบหน้าที่เคยเปี่ยมความหวังกลับเริ่มเผยความผิดหวัง

ซูหยุนรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำในใจว่า "หรือว่าพวกเขากำลังพูดถึงปลา?"

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาก็ตอบกลับด้วยสีหน้าสงสัยเล็กน้อย "ใช่ ทำไมหรือ?"

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวหน้ากลุ่มหันไปสบตากับคนอื่น ๆ ในกลุ่มก่อนจะถอนหายใจและหัวเราะอย่างขมขื่น "ท่านปุโรหิต สัตว์ที่มีเกล็ดพวกนั้นไม่ใช่แค่กินยาก แต่ยังมีพิษอีกด้วย!"

"กินยาก? หรือว่าพวกเขากินพร้อมเกล็ด?" ซูหยุนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "แล้วพิษ? ปลาจะมีพิษได้ยังไง?"

แต่ไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้ "เดี๋ยวก่อน! หรือว่าพวกเขากินถุงน้ำดีของปลาเข้าไปจนเกิดพิษ?"

หัวหน้าและกลุ่มคนแม้จะงุนงงกับปฏิกิริยาของปุโรหิตเฒ่า แต่ก็อธิบายเรื่องราวอย่างละเอียด

หัวหน้าพูดอย่างหมดหวังว่า "มันเป็นพิษ! ใครก็ตามที่กินสัตว์เกล็ดพวกนั้นเข้าไป ท้องจะปวดและอาเจียนออกมาหมด กินเท่าไรก็ไม่อิ่มเลย!"

"จริงด้วย!" ซูหยุนคิดในใจ "มันต้องเป็นเพราะถุงน้ำดีของปลาที่มีพิษ!"

เขารู้ดีว่าถุงน้ำดีของปลามีพิษร้ายแรง เมื่อเปรียบเทียบตามปริมาณแล้วอาจร้ายแรงยิ่งกว่าสารหนู การกินเข้าไปจะส่งผลเสียต่อการทำงานของตับและไต ทำให้เกิดอาการอาเจียนและปวดท้อง

ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาเลิกกินปลาไป เพราะคงเคยกินแบบไม่ระวังจนทำให้ได้รับพิษเข้าไปแน่ ๆ ด้วยวิธีการจัดการที่ไม่ถูกต้อง พวกเขาน่าจะทำถุงน้ำดีแตก หรืออาจกินเครื่องในปลาทั้งหมดเข้าไป จึงทำให้เกิดพิษได้อย่างไม่ต้องสงสัย!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ซูหยุนก็ครุ่นคิดว่าจะอธิบายกับพวกเขาอย่างไรดี

"ท่านปุโรหิต เราไปหาอาหารอื่นกันเถอะ เฮ้อ..." หัวหน้ากลุ่มถอนหายใจพร้อมเอ่ยปาก

พูดจบ เขาก็เตรียมตัวจะนำทุกคนออกจากที่นั่น

"เดี๋ยวก่อน!" ซูหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมเรียกให้พวกเขาหยุด พลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ปลาสามารถกินได้ นี่เป็นสิ่งที่ท่านเทพได้บอกกับข้ามา"

เมื่อไม่มีข้ออ้างที่ดีกว่านี้ เขาจึงต้องยกชื่อเทพขึ้นมาใช้อีกครั้ง

"ท่านเทพ?" ทุกคนต่างอึ้งไป ก่อนจะประหลาดใจ

เมื่อคิดถึงเทพแห่งแสงผู้ยิ่งใหญ่และทรงพลัง ผู้ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ พอได้ยินว่าเป็นคำสั่งจากเทพที่พวกเขาบูชา พวกเขาก็เริ่มรู้สึกสับสน

ในเมื่อเทพเจ้าบอกเช่นนั้น สัตว์เกล็ดเหล่านั้น...ที่เรียกว่าปลา ก็น่าจะกินได้สินะ?

พวกเขามองปุโรหิตเฒ่าด้วยความลังเล

ซูหยุนรู้ดีว่าถ้าไม่ลงมือแสดงให้เห็นด้วยตาตัวเอง ความเชื่อฝังลึกที่ว่าปลากินไม่ได้ คงไม่สามารถลบล้างได้ง่าย ๆ

เมื่อคิดเช่นนั้น เขาจึงหันไปทางแม่น้ำก่อนจะเริ่มสังเกตอย่างละเอียด

"ท่านปุโรหิตท่านจะทำอะไร?" หัวหน้ากลุ่มและคนอื่น ๆ มองอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าซูหยุนกำลังจะทำอะไร

น้ำในแม่น้ำใสสะอาด ยกเว้นบางจุดที่ลึกจนมองไม่เห็นพื้น แต่ในจุดที่ตื้นก็มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ใต้น้ำได้เลือนราง

เพียงสังเกตอยู่ครู่เดียว ซูหยุนก็พบปลาสีดำตัวใหญ่ว่ายอยู่ใต้น้ำอย่างช้า ๆ

"ตัวใหญ่มาก!" เขาคิดอย่างตกใจ ปลาพวกนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่มีใครจับ หรือด้วยเหตุผลอะไร แต่ตัวโตอ้วนทุกตัว

ขนาดของพวกมันคล้ายกับปลาที่วางขายในร้านอาหารน้ำซุปปลาสมัยใหม่ ไม่เพียงแต่มีจำนวนมาก แต่ยังดูเหมือนเติบโตสมบูรณ์ ว่ายน้ำอย่างสบายใจ เหมือนกำลังเพลิดเพลินกับชีวิต

แต่วันนี้ชะตาของพวกมันคงมาถึงจุดจบ เมื่อเขาได้มาเจอ!

ซูหยุนยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ ท่ามกลางสายตาจับจ้องของทุกคน เขาค่อย ๆ ยกมือขวาขึ้นมา แบมือออก แล้วกำเบา ๆ

ทันใดนั้น เสียงพลังงานที่คลื่นไหวก็ดังขึ้น

ดาบสีขาวยาวเรียว เปล่งประกายแสงเรืองรอง ปรากฏขึ้นในมือของเขา

หัวหน้ากลุ่มและคนอื่น ๆ ตาเบิกกว้าง พวกเขาแทบไม่เคยเห็นปุโรหิตเฒ่าแสดงพลังอันศักดิ์สิทธิ์นี้มาก่อน นอกจากครั้งที่เทพแห่งแสงปรากฏตัว

"ไปซะ" ซูหยุนพูดเบา ๆ ก่อนจะโยนดาบแสงในมือลงไป

เขาเพ่งสายตาไปยังปลาตัวหนึ่งในแม่น้ำ ก่อนจะใช้พลังจิตนำทาง

"ฟิ้ว~"

เสียงดาบแหวกอากาศดังขึ้น น้ำกระจายตัวเป็นฝอย!

เพียงพริบตาเดียว เสียงน้ำแตกกระเซ็นก็ดังขึ้นราวกับมีบางสิ่งกำลังดิ้นรนสุดชีวิตใต้น้ำ

ปลาตัวอื่นตกใจ ว่ายหนีไปคนละทิศละทาง

เมื่อเห็นดาบแสงที่พุ่งทะลุหัวปลาตัวหนึ่ง ซูหยุนก็ถอนหายใจโล่งอก

ด้วยพลังจิตของเขา ดาบแสงจึงลอยกลับขึ้นมาจากน้ำ เสียง "แปะๆ" ของหยดน้ำที่ตกกระทบพื้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"หัวหน้า พวกท่านจะไปทำอะไรกัน?"

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มคนที่กำลังยุ่งอยู่กับการสร้างกระท่อมไม้ใหม่

หัวหน้าหันไปมอง พร้อมตอบด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น "ท่านปุโรหิตจะทำให้พวกเราดูว่าปลานั้นกินได้!"

คำพูดของเขาทำให้ทุกคนหยุดมือจากงานตรงหน้า และหันมามองด้วยความสนใจ

"กินปลาได้จริงเหรอ?"

"แต่มันมีพิษไม่ใช่เหรอ?"

"ท่านปุโรหิตบอกว่าพิษมาจากบางส่วนของปลา ถ้าเอาออกก็จะกินได้!"

คำตอบนั้นทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาพุ่งสูงขึ้น หลายคนทิ้งงานตรงหน้าและเดินตามกลุ่มหัวหน้ามา

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงหน้าปากถ้ำที่ใช้เป็นครัวของเผ่า ซูหยุนวางปลาที่ลอยอยู่กลางอากาศลงบนพื้นที่สะอาด

เขาหันมามองทุกคนก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "วันนี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าดูว่าปลาสามารถกลายเป็นอาหารที่อร่อยและปลอดภัยได้ ถ้ารู้วิธีจัดการ"

หัวหน้าพร้อมลูกทีมพยักหน้าอย่างตั้งใจ ทุกคนจับจ้องซูหยุนราวกับกำลังรอคอยปาฏิหาริย์

ซูหยุนจัดการจุดไฟ ใช้ใบไม้แห้งและกิ่งไม้เล็ก ๆ เป็นเชื้อเพลิง ก่อนนำหินขนาดใหญ่ที่มีร่องรอยของการเผาไฟครั้งก่อน ๆ มาตั้งเป็นฐานสำหรับวางปลา

"เตรียมให้พร้อมดูนี่ไว้" เขาบอกพลางนำปลาที่ล้างทำความสะอาดแล้วมาวาง

ไม่นานนัก กลิ่นหอมหวานของเนื้อปลาย่างก็เริ่มฟุ้งไปทั่ว ทำให้ทุกคนที่ยืนดูอยู่เริ่มกลืนน้ำลาย

"กลิ่นดีมาก!"

"นี่หรือคือปลาที่เราคิดว่ากินไม่ได้?"

เมื่อปลาย่างจนสุกได้ที่ ซูหยุนก็ตัดเนื้อปลาชิ้นหนึ่งขึ้นมาให้หัวหน้าลองชิม

หัวหน้ารับไปด้วยความลังเล แต่พอได้กัดคำแรกเข้าไป ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

"อร่อยมาก! นุ่มและหวาน ไม่มีกลิ่นเหม็นเลย!"

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนตื่นเต้น และรอคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะได้ลิ้มลองบ้าง

ในที่สุด ซูหยุนก็ได้เปลี่ยนความคิดของพวกเขา ทุกคนเริ่มเชื่อว่าปลานั้นไม่ใช่อาหารมีพิษอีกต่อไป แต่เป็นของขวัญจากธรรมชาติที่จะช่วยให้เผ่าของพวกเขารอดพ้นจากความอดอยากได้

มีคนเริ่มเข้ามามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงผู้ที่กำลังสร้างกระท่อมก็หยุดมือชั่วคราวเพื่อมองดู "ปลา" ที่ถูกเตรียมการเรียบร้อยแล้ว

ซูหยุนเดินไปยังกองไฟที่หน้าปากถ้ำ แล้วใช้กิ่งไม้ยาวเสียบปลาไว้ จากนั้นวางปลาไว้เหนือกองไฟ

“นี่ไม่ใช่พวกสัตว์เกล็ดหรอกเหรอ?” มีคนถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่หลังจากหัวหน้าและคนอื่นๆ ชี้แจง ทุกคนก็เริ่มเข้าใจ และแววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ท่ามกลางสายตาของคนจำนวนมาก ปลาที่กำลังถูกไฟย่างเริ่มส่งกลิ่นหอมเฉพาะตัวออกมา กลิ่นนั้นชวนให้น้ำลายไหล และยิ่งหอมกว่ากลิ่นเนื้อย่างที่พวกเขาคุ้นเคย

“ปลานี่หอมมากกว่ากลิ่นเนื้ออีก!”

“อยากลองกินดูจัง...”

เสียงกระซิบพูดคุยด้วยความอยากรู้อยากลองดังกระจายไปทั่ว

ซูหยุนพลิกปลาย่างไปมา แม้จะขาดประสบการณ์จนปลามีส่วนที่ไหม้ไปบ้าง แต่เมื่อเห็นสีปลาย่างที่เป็นสีน้ำตาลทอง เขาคิดว่าน่าจะสุกได้ที่แล้ว เขาจึงยกปลาออกจากกองไฟ

กลิ่นปลาหอมกรุ่นลอยไปทั่ว เมื่อซูหยุนฉีกเนื้อปลาชิ้นใหญ่ขึ้นมาลองชิม เขาพยักหน้าเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “อร่อยย”

ปลานั้นมีเนื้ออ่อนนุ่มและก้างน้อย ทำให้กินง่าย แม้จะไม่มีเครื่องปรุงหรือรสชาติอื่นเพิ่มเติม แต่สำหรับคนที่ไม่เคยกินปลามาก่อน รสชาติธรรมชาติแบบนี้ก็ถือว่าอร่อยมาก

เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นเป็นระยะ คนรอบข้างมองดูปลาด้วยแววตาหิวโหย โดยเฉพาะเด็กและผู้หญิงที่ผอมซูบ แสดงความอยากกินออกมาอย่างชัดเจน

เมื่อเห็นเด็กน้อย เสี่ยวหู ที่เคยแกล้งครั้งก่อน ซูหยุนก็ยิ้มออกมาและตัดสินใจเรียกเขา

“เสี่ยวหู มานี่สิ”

เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างแม่ด้วยสายตาเปี่ยมความหวังถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยิน ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปหาด้วยความดีใจ

ซูหยุนส่งปลาย่างให้เด็กน้อย เสี่ยวหูรับปลาย่างด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เขาค่อยๆ ฉีกเนื้อปลาออกมาชิมตามที่ซูหยุนทำ

เพียงแค่คำแรก เด็กชายก็เบิกตากว้าง พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “อร่อยมาก!”

เนื้อปลาที่นุ่มและหอมเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน เป็นอาหารที่ดีที่สุดในชีวิต

คนอื่นที่เห็นเด็กน้อยกินปลาอย่างเอร็ดอร่อย ก็ยิ่งรู้สึกหิวมากขึ้นจนต้องกลืนน้ำลายกันเป็นแถว

ซูหยุนมองดูปฏิกิริยาของพวกเขาแล้ว ยิ้มอ่อนๆ พร้อมคิดในใจว่า เขาได้เปลี่ยนมุมมองของชาวเผ่าที่มีต่อปลาไปเรียบร้อยแล้ว นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของการหาอาหารที่ยั่งยืนสำหรับหมู่บ้านนี้

"เสี่ยวหู เอาให้ข้าชิมหน่อย" หัวหน้าเผ่าแสร้งทำหน้าเคร่งขรึม เรียกเสี่ยวหูพร้อมส่งสัญญาณมือ

"ไม่ให้!" เสี่ยวหูกอดปลาย่างแน่นราวกับปกป้องสมบัติล้ำค่า ทำเอาหัวหน้าหมู่บ้านถึงกับหน้าเจื่อน

ทันใดนั้น เสี่ยวหูเหมือนคิดอะไรได้ จึงหันหลังแล้ววิ่งไปยังกลุ่มเด็ก

ผู้คนรอบข้างพากันมองด้วยความสงสัย

ไม่นานนัก พวกเขาก็เห็นเสี่ยวหูฉีกเนื้อปลาออกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วแบ่งให้เด็กคนอื่นๆ ในกลุ่ม

หัวหน้าหมู่บ้านประหลาดใจถามขึ้นว่า "เสี่ยวหู นี่เจ้าไม่หวงปลาของเจ้าหรือ แล้วทำไมถึงแบ่งให้คนอื่น?"

เสี่ยวหูได้ยินดังนั้น ก็หันไปมองซูหยุนด้วยสายตาภูมิใจ แล้วตอบกลับอย่างมั่นใจว่า

"ท่านปุโรหิตเคยบอกข้าว่า ถ้าอยากให้คนอื่นเล่นกับข้าต่อ ข้าต้องแบ่งของดีๆ ให้พวกเขา!"

จากนั้นเขาก็หันมามองหัวหน้าเผ่าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พร้อมพูดต่อว่า

"แต่ข้าไม่อยากเล่นกับท่านหรอก ข้าถึงไม่แบ่งให้!"

หัวหน้าเผ่าหน้าเสียจนสีหน้าดำคล้ำ

เสียงหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ของคนรอบข้างดังขึ้น ซูหยุนเองก็ตกใจเล็กน้อยที่คำพูดที่เขาเคยหยอกล้อกับเด็กชายกลับถูกจำได้อย่างแม่นยำ

เสี่ยวหูแบ่งปลาที่เหลือไปให้เด็กคนอื่นๆ เสร็จ ก็กลับไปหาแม่ของเขา หลี่

เขาฉีกเนื้อปลาอีกชิ้นให้แม่ พร้อมยื่นปลาที่เหลือทั้งหมดให้

หลี่อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มอ่อนโยน ลูบหัวลูกชายเบาๆ พร้อมพูดว่า

"เจ้ากินก่อนเถอะ"

"แม่ ข้ากินพอแล้ว" เสี่ยวหูส่ายหัวไปมา พลางเคี้ยวปลาชิ้นเล็กๆ ในปาก ก่อนยืนยันต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

"แม่ไม่ได้กินอิ่มมานานแล้ว เอานี่ไปเถอะ"

หลี่หยุดนิ่ง น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะยิ้มและลูบหัวลูกชายอีกครั้ง

"ก็ได้ งั้นแม่กินนะ"

ภาพที่เต็มไปด้วยความรักของแม่ลูก ทำให้ผู้คนที่มองอยู่ต่างพากันเงียบลง ใบหน้าหลายคนหม่นหมอง เพราะตระหนักว่าพวกเขาเองก็อยู่ในสภาพหิวโหยเหมือนกัน

ซูหยุนเฝ้ามองภาพนั้นอย่างสงบก่อนส่ายหัวเบาๆ

เมื่อเห็นบรรยากาศรอบตัวเริ่มซึมเศร้า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

"พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่? อยากกินปลากันไม่ใช่หรือ? แม่น้ำเต็มไปด้วยปลา รีบไปจับสิ!"

คำพูดนั้นเหมือนจุดประกายให้ทุกคนตื่นตัว

"จริงด้วย!"

"ปลาในแม่น้ำมีเยอะแยะ!"

เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจดังขึ้น ผู้คนพากันรีบวิ่งกรูกลับไปยังแม่น้ำ ราวกับหมาป่าหิวโหยที่ได้กลิ่นเหยื่อ

ซูหยุนมองดูพวกเขาที่กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

(จบตอนที่ 43 )