บทที่ 36 : ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ทำพังก็เก่ง

หลังจากแน่ใจว่ายืมเรือได้แล้ว เยี่ยวเย้าตงก็สบายใจ เดินกลับบ้านอย่างผ่อนคลาย แต่พอเดินมาครึ่งทางก็นึกได้ว่าพรุ่งนี้จะเริ่มสร้างบ้าน จึงเปลี่ยนทิศทางเดินไปที่ที่ดิน

วันนี้เป็นคิวพี่รองกับพ่อออกทะเล พี่ใหญ่อยู่บ้าน กินข้าวเช้าเสร็จก็บอกว่าจะขึ้นเขาไปขนดินเหลือง ไม่รู้ว่าขนไปกี่เที่ยวแล้ว พูดแล้วก็รู้สึกละอายใจ...

ชีวิตคนอื่นดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีเหตุผล ขยันทำงานย่อมรวย แต่วันนี้เป็นวันแรกของเดือน น้ำลงมาก ทั้งยืมเรือได้แล้ว ก็ต้องให้พี่ใหญ่เหนื่อยหน่อย

คิดได้แบบนี้ก็ไม่อยากเดินช้าๆ แล้ว จึงเร่งฝีเท้า

พอถึงที่ดิน เห็นดินเหลืองกองสูงครึ่งตัวคนแล้ว แต่ไม่เห็นพี่ใหญ่ มีแค่กาน้ำชาใบใหญ่วางอยู่ใต้ร่มไม้ข้างๆ คงไปขนดินอีกรอบ เขาพิงต้นไม้ คิดว่าเดี๋ยวจะไปช่วย

เกิดใหม่มา ทัศนคติเขาดีขึ้นมาก

รอแค่ไม่กี่นาที ก็เห็นพี่ใหญ่เข็นรถเข็นสองล้อมา

"พี่ใหญ่!"

เยี่ยวเย้าเผิงเงยหน้ามอง ยิ้มเล็กน้อย "เจ้ามาอยู่นี่ได้ยังไง?"

"มาดูหน่อย พรุ่งนี้ถึงจะเริ่มงาน ทำไมตอนนี้พี่มาขนดินแต่เช้าล่ะ?"

เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ดื่มน้ำชาอึกใหญ่แล้วจึงพูด "วันนี้ไม่ได้ออกทะเล ที่บ้านก็ไม่มีอะไรต้องทำ ก็เลยคิดจะขนดินมาไว้ก่อน ยังไงก็ต้องใช้ พรุ่งนี้เริ่มงานที่ดินตรงนี้ ก็ไม่ถือว่าเริ่มก่อน"

"ยังไงก็ต้องจ้างคนทำ พวกเราทำงานเบาๆ ก็พอ"

"นี่แหละงานเบาแล้ว พรุ่งนี้เริ่มงาน คนงานต้องขุดหลุม ต้องขึ้นเขาไปตัดหิน แบกหินลงมาให้ช่างตัด ขนดินนี่ถือว่าเบาแล้ว"

เยี่ยวเย้าตงขมวดคิ้วพยักหน้า "ได้ ฉันไปช่วยพี่ขนดินบนเขากัน"

เยี่ยวเย้าเผิงมองเขาอย่างแปลกใจ "เจ้าจะช่วย?"

"พี่ไม่อยากให้ฉันช่วยเหรอ?"

หงุดหงิดจัง อยากช่วยทำงานหน่อย ทุกคนทำเหมือนประหลาดใจมาก

"ฮ่ะๆ ได้ เดี๋ยวตามพี่ขึ้นเขาไปช่วยขุดดิน วันนี้เราเข็นได้หลายเที่ยว" น้องสามอยากช่วยงานเอง เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร

"ฉันทำแค่พักเดียว สิบโมงต้องกลับ บ่ายฉันยังมีธุระ"

เยี่ยวเย้าเผิงยิ้มแห้งๆ เขาคิดมากไปเอง น้องสามแค่มาดูๆ เฉยๆ ตอนนี้แปดโมงแล้ว ไม่ได้จะมาทำงานจริงจัง ก็ว่าแล้วเชียว ทำไมจู่ๆ เปลี่ยนนิสัย

แต่แค่มาดูและช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ก็ดี แสดงว่าเอาใจใส่เรื่องสร้างบ้าน ดีกว่าแต่ก่อนที่หายหน้าไปทั้งวัน กลางคืนได้ยินเมียเขาบอกว่าน้องสามไปช่วยหาของในทะเลด้วย ถือว่าพัฒนาขึ้นบ้าง

"ได้ งั้นเจ้าช่วยพี่หน่อย พรุ่งนี้บ้านเริ่มสร้างแล้วอย่าไปเที่ยวที่ไหน พรุ่งนี้พี่ต้องออกทะเลกับพ่อ มีแต่พี่รองผู้ชายคนเดียวอยู่บ้าน แม่กับคนอื่นต้องทำอาหารให้คนงาน คงยุ่งมาก"

"ผมรู้แล้ว"

เยี่ยวเย้าตงไม่รู้ว่าพี่ใหญ่คิดอะไร แม้รู้ก็ไม่สนใจ เพราะนี่คือผลที่เขาต้องการ การเปลี่ยนแปลงของคนไม่ควรเร็วหรือมากเกินไป

พอเยี่ยวเย้าเผิงเทดินในรถออกหมด เขาก็รีบจับที่จับรถ "ผมเข็นเอง พี่นำทาง"

"ดี"

แม้ถนนหินจะเข็นยาก แต่รถว่างๆ ก็เข็นง่าย ไม่กี่ปีก่อนทุกคนสร้างบ้านต้องแบกดินแบกหินลงจากเขาทีละกระบุง

วัสดุพวกนี้ไม่ต้องซื้อ แค่ใช้แรงงานขึ้นเขาไปขน

ตอนนี้สร้างบ้านไม่ได้ใช้ปูนซีเมนต์ ใช้ดินเหลืองกับทรายจากภูเขาผสมกัน แล้วฉาบบนหินก่อขึ้นไปตากแห้ง ใช้อิฐไม่มาก ทุกคนคิดว่าหินไม่ต้องซื้อ บ้านก็แข็งแรง

ถ้าเป็นบ้านสองชั้น ชั้นสองถึงจะใช้อิฐ เพราะหินหนักเกินไป ยิ่งสูงยิ่งก่อยาก ไม่สะดวกเท่าอิฐ

จริงๆ เปรียบเทียบกันแล้ว ราคาไม่ต่างกันเท่าไหร่ แม้อิฐต้องซื้อ แต่หินก็ต้องจ้างคนขน ค่าแรงช่างตัดหินแพงกว่า

แม้เป็นช่วงเช้า แต่แดดก็ร้อนจัด แค่เดินไปนิดเดียว เยี่ยวเย้าตงก็เหงื่อท่วมตัวแล้ว

เยี่ยวเย้าเผิงถึงที่หมายก็หยิบจอบขึ้นมา "พอดีพี่เอากระบุงมาสองใบ พี่ขุด พอเต็มเจ้าก็เทใส่รถ"

"ได้!"

สองกระบุง หนึ่งใบเต็มเยี่ยวเย้าตงก็ยกไปเท อีกใบเยี่ยวเย้าเผิงก็ขุดต่อ สองคนทำงานประสานกัน เร็วกว่าคนเดียวทำมาก

ไม่นาน รถก็เต็ม

"ผมเข็นกลับ พี่ขุดดินไว้เลย จะได้ไม่เสียเวลาเดินไปมา คนเดียวเข็นก็พอ"

เยี่ยวเย้าเผิงพยักหน้า "ได้ ผลัดกัน เที่ยวหน้าพี่เข็น"

"อืม"

ให้เขาเข็นทั้งหมดเขาก็ไม่ว่า ยังไงทำแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงก็กลับ เข็นไม่กี่เที่ยว แต่ไม่คิดว่าเขาจะทำรถคว่ำ...

เข็นไปแค่นิดเดียว ที่เลี้ยวมีหินก้อนหนึ่งขวางล้อ เขาทรงตัวไม่อยู่ รถเอียงคว่ำ...

เยี่ยวเย้าเผิงเห็นก็เดินมา มองเขาที่กำลังขมวดคิ้วอย่างพูดไม่ออก ตบไหล่เขา "ไม่เป็นไร เก็บใส่รถใหม่ ถนนไม่ดีอยู่แล้ว เข็นหลายครั้งก็จะไม่คว่ำ"

เยี่ยวเย้าตงหงุดหงิดจริงๆ เขาก็ไม่เคยเข็นรถแบบนี้ ได้แต่ปลอบใจตัวเองแบบนี้

"ยังดีที่พี่เห็น ถ้าพ่อเห็นคงด่าว่าเหล็กไม่พอดีจะเป็นเหล็กอีก"

"เจ้าขยันช่วยงาน พ่อก็จะไม่ด่า เก็บดินใส่รถก่อนเถอะ"

เขาแบะปาก เลิกพูดเถอะ พี่ใหญ่พี่รองขยันขนาดไหน? ทำงานไม่ดีก็โดนด่าเหมือนกัน!

เก็บเสร็จ เยี่ยวเย้าเผิงก็ไม่ให้เขาเข็นอีก กลัวจะทำหก "พี่เข็นเอง เจ้าไปขุดดินเพิ่ม"

"ได้"

ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ทำพังก็เก่ง เขายังถนัดหาของในทะเลมากกว่า!

ช่วยงานบนเขาพักใหญ่ เห็นเวลาพอสมควรแล้ว เขาก็กลับก่อน

ขุดดินนานขนาดนี้ ท้องหิวแบนแล้ว รีบกลับไปกินอะไรรองท้องหน่อย ยังต้องเตรียมอุปกรณ์หาของทะเลด้วย

หลินซิ่วชิงเห็นเขากลับมาตัวชุ่มเหงื่อ หน้าแดง จึงถามด้วยความสงสัย "เธอไม่ได้ไปยืมเรือหรอ ทำไมเหมือนไปทำงานมา ตัวเปียกเหมือนเพิ่งขึ้นจากน้ำ"

"ฉันไปทำงานมาจริงๆ ออกจากบ้านอากวงเห็นยังเช้าอยู่ ก็เลยไปช่วยพี่ใหญ่"

ทุกคนมองเขาอย่างประหลาดใจ อยู่ๆ ไปช่วยขนดิน?

จริงหรือเปล่า?

เห็นทุกคนมองอย่างไม่เชื่อ เยี่ยวเย้าตงกลอกตา "บ้านฉันก็มีส่วนไม่ใช่หรือ? ถ้าฉันไม่ช่วยทำงานบ้าง พ่อไม่หักขาฉันหรอก?"

นั่นสิ!

แค่ไม่กี่วันนี้ที่พ่อออกทะเล ไม่งั้นที่บ้านจะได้ยินเสียงพ่อด่าเยี่ยวเย้าตงทุกวัน

(จบบทที่ 36)