บทที่ 29 เรื่องราวที่จบลงแล้ว

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ เป็นที่คาดเดาได้

จูหุย และคนอีก 2 คนกลับถึงที่พักได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ก็ถูกชิ่นอวี่กัง นำคนมาจับกลับไป

จูหุย ยังคงตะโกนว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกับกั๋วเฉิง แต่ไม่มีใครสนใจเขาเลย พวกเขาเจออาชญากรประเภทนี้มามากแล้ว ที่ชอบตะโกนว่ารู้จักใครต่อใคร จนหูด้านไปหมดแล้ว

พวกเขาเบื่อคำพูดที่ไม่มีอะไรใหม่แบบนี้มากที่สุด

เมื่อมาถึงสถานี

ทั้งสามคนถูกแยกสอบสวน

เมื่อเจอหลักฐานการก่อเหตุและหยกประดับที่แน่นหนา

ด้วยความคิดที่ว่าใครสารภาพก่อนจะได้ความดีความชอบ ลูกน้องคนหนึ่งจึงเป็นคนแรกที่สารภาพกระบวนการก่ออาชญากรรมทั้งหมด

เมื่อมีจุดเริ่มต้นแล้วทุกอย่างก็ง่ายขึ้น

อีกสองคนต่างทยอยรับสารภาพความผิด เนื่องจากมีเรื่องเกี่ยวกับการเรียกเก็บค่าคุ้มครองที่ร้านทั้งสามคนถึงขั้นสารภาพเรื่องของกั๋วเฉิง ออกมาด้วย นับว่าจมดิ่งกันไปเลยทีเดียว

ในตอนนั้น

คนที่จดบันทึกคำให้การมีความคิดเพียงอย่างเดียว -- จับปลาใหญ่ได้แล้ว

ชิ่นอวี่กัง ได้รับบันทึกคำให้การ

อ่านอย่างละเอียดหนึ่งรอบ

รีบโทรศัพท์ไปหาผู้บังคับบัญชาของตน เหอ เจิ้น สุ่ย คดีทั้งหมดได้คลี่คลายแล้ว ตามขั้นตอนต้องแจ้งให้ผู้บังคับบัญชาทราบก่อน แล้วให้หัวหน้าสถานีรายงานขึ้นไปตามลำดับชั้น

หากรายงานข้ามขั้น

ก็จะผิดธรรมเนียม

เมื่อเหอ เจิ้น สุ่ย ได้ฟังรายงานของชิ่นอวี่กัง ก็ตกใจมาก คดีนี้ถูกแก้ที่สถานีของตนเองหรือ? ปฏิกิริยาแรกของเขาคือตนเองจะได้ประโยชน์มากแค่ไหน

แต่คดีนี้ชิ่นอวี่กัง เป็นคนแก้

ตัวเองยังอยู่ต่างถิ่น

อย่างมากก็ได้คะแนนในฐานะผู้บังคับบัญชา

ทันที

เขาติดต่อผู้บังคับบัญชาของตน

เลขาธิการการเมืองและกฎหมายเมืองชิงเหยียน -- เฟิงไห่

ตอนนี้เขาก็เข้าใจแล้ว ความหมายของชิ่นอวี่กัง คือคุณอาจได้คะแนนในฐานะผู้บังคับบัญชา แต่ก็ต้องพอประมาณ แม้ว่าชิ่นอวี่กัง จะไม่ได้มีความหมายแบบนั้น แต่เหอ เจิ้น สุ่ย ก็รู้ว่าควรทำอย่างไร

ถ้าเป็นคดีทั่วไป

แย่งความดีความชอบก็ช่างมัน แต่นี่เป็นคดีอะไร? ถ้าในเรื่องนี้ตัวเองยังคิดจะแย่งความดีความชอบ อีกฝ่ายจะคิดอย่างไร? อาศัยชีวิตของลูกชายเขาเลื่อนตำแหน่งรวยทรัพย์? นั่นคงตายอย่างน่าอนาถแน่ๆ

ไม่ต้องรอให้ท่านนั้นเอ่ยปาก

ผู้บังคับบัญชาของตัวเองก็ด่าให้ตายได้แล้ว

ตอนนั้นจะไม่เป็นที่ยอมรับทั้งภายในและภายนอกจริงๆ

ส่วนกั๋วเฉิง

เฟิงไห่ ได้รับคำให้การแล้วก็รู้ว่ากั๋วเฉิง จบแล้ว ลักษณะความผิดของกั๋วเฉิง รุนแรงมาก และไม่ใช่แค่รุนแรงธรรมดา ยังกล้าเล่นการเมืองกับจูหุย อีก เรื่องนี้ตนเองต้องแสดงจุดยืน

เฟิงไห่ ตามคำสั่งคณะกรรมการพรรคประจำเมือง

รายงานกรมตำรวจจังหวัดแล้ว

ผู้นำเมืองก็เรียกประชุมฉุกเฉิน

มาถึงระดับนี้ คดีก็ถือว่าพิจารณาเสร็จสิ้น หลักฐานแน่นหนาไม่มีข้อกังขา พรุ่งนี้กรมตำรวจจังหวัดจะมารับตัวและโอนคดี และเนื้อหาสำคัญของการประชุมคณะกรรมการประจำก็คือ -- กั๋วเฉิง

นึกถึงคำว่า 'ยึดมั่นในความฝัน' ในคำให้การ

ผู้นำทุกคนต่างหน้าแดง

หน้านี้คงจะขายไปถึงระดับจังหวัด

ดังนั้นจึงเกลียดกั๋วเฉิง จนฟันขบ ต่างคิดว่าจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ ทำให้คณะกรรมการพรรคประจำเมืองทั้งหมดของเราต้องขายหน้าต่อหน้าผู้บังคับบัญชา งั้นเราก็ต้องทำให้เธอขายหน้าแล้ว

ตอนนี้เนื่องจากคดีเป็นความลับ

กั๋วเฉิง รู้เพียงว่าชิ่นอวี่กัง แก้คดีใหญ่ได้ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร เกี่ยวข้องกับใคร

แต่คิดว่าถึงแม้จะแก้คดีใหญ่ได้แล้วจะเป็นไง

เลื่อนขึ้นหนึ่งระดับแล้วจะเป็นไง อย่างมากก็เท่าเทียมกับฉัน ฉันก็ยังทำให้นายรำคาญตายได้ กั๋วเฉิง นึกภาพชิ่นอวี่กัง มาขอร้องตัวเองโดยไม่รู้ตัว ยิ่งคิดยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุข

แต่ยังไม่ทันได้มีความสุขนาน

คนจากสำนักงานอัยการก็พากั๋วเฉิง ที่หน้าตางุนงงไปเลย

ส่วนกั๋วเฉิง จะเป็นอย่างไรต่อไป

ไม่มีใครสนใจแล้ว

ทุกคนตอนนี้สนใจที่สุดคือชิ่นอวี่กัง ผู้แก้คดีนี้

ตำแหน่งที่กั๋วเฉิง ทิ้งไว้

ผู้นำต่างก็มีตัวเลือกในใจแล้ว แม้ว่าชิ่นอวี่กัง จะมีข้อบกพร่องด้านขั้นตอนในการสืบสวนไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้มากเกินไป เมื่อเทียบกับความดีความชอบแล้วก็ละเลยได้

อีกทั้งเรื่องนี้ผู้นำเมืองก็ต้องแสดงท่าทีต่อผู้บังคับบัญชาด้วย บวกกับการผลักดันอย่างแรงของเฟิงไห่ ผู้นำเมืองจึงเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้เบื้องต้น

คืนนี้ชิ่นอวี่กัง ไม่ได้กลับบ้านเลย มีการรายงานและเรื่องต่างๆ ทยอยมาไม่หยุด

จึงนอนพักที่สถานีตำรวจหนึ่งคืน พรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้ทำอีกมาก

เมื่อรู้ว่าจูหุย และคนอื่นๆ ถูกจับ

ถังชิง วางสาย

ยิ้มมองหลี่เจี้ยนกั๋ว: "ลุงหลี่ คุณไม่ต้องกังวลว่าพวกนักเลงเหล่านั้นจะมาอีกแล้ว"

"จริงหรือ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอทำอะไรลงไป?" หลี่เจี้ยนกั๋ว ถามด้วยความสงสัย เขาที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก

"คนพวกนั้นเป็นผู้ร้ายหลบหนี ลุงของผมจับพวกเขาได้แล้ว" ถังชิง พูดเรียบๆ

พอได้ยินว่าเป็นผู้ร้ายหลบหนี

หลี่เจี้ยนกั๋ว ตกใจ

"ผู้ร้ายหลบหนี?"

"ไม่ต้องกลัว พวกเขาถูกจับแล้ว อย่าคิดว่าจะออกมาได้อีก" ถังชิง พูด ฆ่าคนโดยเจตนาแบ่งไปที่สามคน โดยทั่วไปจะไม่ถูกประหารชีวิต แต่เมื่อเผชิญกับฆาตกรที่ฆ่าลูกชายตัวเอง

จุ๊ๆ

หลี่เจี้ยนกั๋ว ก็ไม่โง่

นึกถึงการกระทำของถังชิง ก่อนหน้านี้ อดถามไม่ได้: "เธอกำกับละครเรื่องนี้..."

"ใช่ เหมือนที่คุณคิด" ถังชิง ไม่ได้พูดชัดเจน

"ลุงหลี่ อย่าคิดมากเลย ผมก็จำเป็นต้องทำ อย่างอื่นท่านไม่ต้องถาม แค่รู้ว่าเราเป็นพวกเดียวกันก็พอ" ถังชิง หยุดความคิดฟุ้งซ่านของหลี่เจี้ยนกั๋ว

หลี่เจี้ยนกั๋ว ถอนหายใจยาว

ก็นั่นแหละ

คิดมากไปทำไม เขากับถังชิง เป็นพวกเดียวกัน

สุดท้าย

หลี่เจี้ยนกั๋ว ที่รู้ความจริงเดิมตั้งใจจะรับผิดชอบความเสียหายเพียงผู้เดียว เพราะกำจัดภัยได้ถาวรแล้ว บวกกับต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับถังชิง แต่ถังชิง ยืนกรานจะแบ่งคนละครึ่ง หลี่เจี้ยนกั๋ว ก็ไม่กล้าเถียงต่อ

สุดท้ายตัดสินใจเอาเงินจากร้าน

หักจากเงินปันผล

พร้อมกับกำชับเฉินเจิ้ง ให้ปิดปากให้แน่น ถ้าสุดท้ายแผนครั้งนี้รั่วไหล จะต้องรับผิดชอบ เฉินเจิ้ง รีบรับปากว่าจะรักษาความลับอย่างแน่นอน

กินข้าวเย็นเสร็จ

ถังชิง กลับถึงบ้านก็ถูกป้าซักถามต่างๆ นานา เขาแน่นอนว่าจะไม่เล่าความจริง เพียงแต่เล่าตามที่ตกลงกับลุง ไม่งั้นป้าคงบ่นเขาตาย

แม้จะหนีเรียนไปครึ่งบ่าย แต่ก็ยังต้องทำการบ้าน ครูให้เพื่อนที่เรียนเก่งที่อยู่ละแวกเดียวกันเอากระเป๋านักเรียนมาให้

คืนนั้นไม่มีอะไรพิเศษ

วันรุ่งขึ้นถังชิง มาถึงโรงเรียนแต่เช้า เดินในโรงเรียน ถังชิง รู้สึกสบายใจมาก เมื่อวานทำเรื่องใหญ่ครั้งแรกในชีวิต -- ขุดหลุมพราง

การประเมินของเขาต่อปฏิบัติการครั้งนี้มีเพียงคำเดียว -- เกินคาด

ต่อไปก็ถึงเวลาทำภารกิจระบบแล้ว

"ถังชิง!"

ขณะที่ถังชิง กำลังคิดถึงภารกิจระบบอยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูเรียกชื่อเขา

หันไปมอง

เป็นหวังเยี่ยน

เมื่อเห็นถังชิง หันมา ใบหน้าสวยของเด็กสาวฉายแววดีใจ แต่หายไปอย่างรวดเร็ว หวังเยี่ยน เร่งฝีเท้ามาหน้าถังชิง พูดด้วยน้ำเสียงคล้ายตำหนิ: "ทำไมเมื่อวานบ่ายไม่มาเรียน? ครูบอกว่านายมีธุระ แต่ไม่ได้บอกฉันว่าธุระอะไร"

แม้จะไม่เจอกันแค่บ่ายเดียว

แต่หวังเยี่ยน ที่แอบชอบถังชิง มาสองปีก็กังวลมาก

ความรักแอบๆ นี้ซ่อนลึกมาก เธอรู้เรื่องที่ถังชิง มีคู่หมั้น และรู้ว่าทั้งสองคนสนิทกันมาก เธอไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของถังชิง กับหลินเจียเสวีย จึงเก็บงำไว้ในใจเสมอมา

ต่อมาเธอก็คิดว่าทำไมถึงชอบถังชิง

ตัวเองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีคนตาม ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอคนที่เก่งกว่าถังชิง ถังชิง ก็ไม่ได้หล่อมาก คิดไปครึ่งเดือน สุดท้ายกลับได้ข้อสรุปว่าชอบความซื่อสัตย์และจริงจังของถังชิง ที่มีต่อหลินเจียเสวีย

ถ้ามีคำไหนที่จะอธิบายความคิดของเธอได้

ก็คงเป็นคำว่าบ้าไปแล้ว

เหตุผลที่ชอบคนหนึ่งกลับเป็นเพราะเขาชอบคนอื่น นี่เป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนที่ไม่มีในตำราเรียนเล่มไหน

บวกกับหลี่ข่าย  ก็ไม่มา

เธอก็เลยคิดว่าทั้งสองคนเกิดเรื่องขึ้น ถามครูประจำชั้นถึงรู้ว่าทั้งสองคนมีธุระ แต่เป็นธุระอะไรครูประจำชั้นก็ไม่ได้บอก

"ไม่มีอะไร แค่ช่วยคนอื่นทำธุระนิดหน่อย" ถังชิง อธิบาย

นึกถึงเรื่องราวในชาติก่อน

ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

หวังเยี่ยน ไม่ใช่เด็กสาวที่ชอบเขินอายทั่วไป นิสัยเป็นตัวของตัวเอง เข้มแข็งมีความคิดเป็นของตัวเอง อายุยังน้อยแต่ปิดบังอารมณ์ได้ดีมาก ปกติก็ไม่เคยทำหน้าคลั่งไคล้หรือหน้าแดง

การจ้องมองและสังเกตถังชิง ทั้งหมดถูกปลอมแปลงให้ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ

ถังชิง ที่รู้จักหวังเยี่ยน ดีอดชื่นชมไม่ได้

ผู้หญิงช่างเป็นนักแสดงจริงๆ ผู้หญิงที่ฉลาดนี่เหมือนราชินีแห่งการแสดงเลย ถ้าไม่รู้ว่าแอบชอบตัวเองตั้งแต่ ม.4 ใครก็คงดูออกไม่ได้ว่าหวังเยี่ยน ชอบหรือมีใจให้ถังชิง

(จบบท)