บทที่ 180 การหลับใหล! ความอิจฉาของซูเซียนจือ
แม้ว่าภายนอกจะดูอ่อนแอ แต่พลังวิญญาณกลับเข้มข้นอย่างน่าแปลกใจ!
ขณะนั้นเองเสียงใสๆก็ได้ดังขึ้นจากในเปลือกหอย ขอบที่ปิดแน่นเริ่มเปิดออกทีละน้อย...
พลังวิญญาณที่หนาแน่นพร้อมกับลมหายใจที่นางไม่สามารถอธิบายได้ค่อยๆลอยออกมา! เปลือกหอยค่อยๆเปิดกว้างขึ้น
ภายในแสงขาวนั้นมีสิ่งที่ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวเป็นก้อนนุ่มๆอยู่...
จินเป่าเอ๋อเห็นดังนั้นก็ถอยหลังออกมาโดยไม่รู้ตัว นางขมวดคิ้วแน่น!
ไม่สิ นั่นไม่ใช่พลังวิญญาณ! มันเหมือนกับพลังบางอย่างที่นางไม่เคยพบเจอมาก่อน!
หลงหลี่ซิงสะดุ้งเล็กน้อย ภาพของมังกรน้ำเงินที่กอดเปลือกหอยสีชมพูลอยขึ้นในหัวของเขา...
เขานึกออกแล้ว! สิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นสมบัติของมังกรน้ำเงิน! เคยได้ยินมาว่ามันถูกพบในที่ที่เป็นเขตแดนระหว่างโลกมังกรและสวรรค์
มันเรียกว่า... หอยรวมวิญญาณ หรือหอยรวมจิตวิญญาณ
สรุปแล้ว เขาจำได้ว่าสิ่งนี้มันเป็นของดีจริงๆ ตอนที่มังกรน้ำเงินเลี้ยงมันมาหนึ่งพันปี เขาก็ได้รับพลังที่แข็งแกร่งขึ้นอย่างมหาศาลและมันก็ดูเหมือนว่าจะเป็นผลจากสิ่งนี้!
ขณะที่เขาคิดไปเรื่อยๆ เปลือกหอยก็เปิดออกจนหมด! ภายในที่กว้างใหญ่ มีแค่ของเหลวขุ่นขาวที่ไหลไปมาอยู่กลางๆนอกนั้นไม่มีอะไรเลย!
พลังวิญญาณแปลกๆ ที่เคยรู้สึกนั้นค่อยๆ แผ่กระจายไปทั่วทั้งถ้ำ...
"นี่มันอะไรกัน"
จินเป่าเอ๋อถามด้วยความสงสัย มองไปที่ของเหลวนั้น ปริมาณไม่ถึงห้าสิบมิลลิลิตร แต่กลับเต็มไปด้วยพลังที่ไม่สามารถอธิบายได้!
นางรู้สึกได้ถึงพลังที่ดูเหมือนจะไหลไปยังต้นกำเนิดพลังของนาง ทำให้พลังของนาง... รู้สึกเหมือนจะหลวมๆ เล็กน้อย!
แต่... นางเพิ่งจะเลื่อนขั้นรวมร่างมาได้เพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น!
หลงหลี่ซิงเองก็เริ่มคาดเดาอะไรบางอย่างในใจ พอได้ยินเสียงของนาง เขากำลังจะตอบกลับ!
แต่ทันใดนั้น เปลือกหอยก็พุ่งขึ้นมาดูดจินเป่าเอ๋อเข้าไปในทันที!
ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วนี้ทำให้หลงหลี่ซิงตกใจ เขาพยายามยื่นมือไปเพื่อดึงนางออก แต่มันสายเกินไปแล้ว!
ก่อนที่เขาจะทำอะไรได้ เขาก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในพลังของจินเป่าเอ๋อ!
ในเปลือกหอย จินเป่าเอ๋อที่ฟื้นตัวกลับมาจากอาการตกใจ กำลังจะดิ้นรนออกไปแต่ก็ได้ยินเสียงของหลงหลี่ซิง…
"อย่าขยับ ของเหลวสีขาวนั้นน่าจะเป็นของเหลวพันปี! การหยดหนึ่งหยดต้องใช้เวลาเกือบร้อยปีในการสะสม! สำหรับเจ้ามันจะมีประโยชน์มากมาย!"
คำพูดสุดท้ายจากหลงหลี่ซิง จินเป่าเอ๋อร์ไม่ทันได้ยิน ของเหลวสีขาวนั้นได้กลืนกินร่างกายของนางเข้าไปในทันที และในพริบตาเดียว มันก็กลืนกินจิตสำนึกของนางไปด้วย!
ในวินาทีสุดท้าย จินเป่าเอ๋อกลับไม่รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย กลับรู้สึกอึดอัดอย่างมาก! หรือว่า…นางยังอ่อนแอเกินไป แม้แต่เปลือกหอยแค่ใบเดียวก็สามารถกลืนกินนางได้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องดี แต่มันก็พิสูจน์ให้เห็นถึงความอ่อนแอของนาง…ไม่ใช่หรือ ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมมันถึงไม่กลืนกินหลงหลี่ซิงล่ะ
ข้างนอก หลงหลี่ซิงมองไปที่เปลือกหอยและในใจของเขาก็กำลังคิดอะไรบางอย่าง ลมหายใจของเขาสงบเงียบ…
ไม่มีใครรู้เลย ตอนที่เขานำวิญญาณของจินเป่าเอ๋อกลับมาจากโลกวิญญาณและฟื้นฟูร่างกายนาง ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วเขาทำอย่างไรบ้าง และไม่มีใครรู้ว่าเขาได้ยอมรับหญิงสาวคนนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว!
หลังจากนั้น เขาก็ยกมือผลักสมบัติเหล่านั้นไปข้างๆและเปลี่ยนร่างกลับเป็นมังกรเพื่อปกป้องเปลือกหอยสีชมพูไว้ข้างๆ...
ในครั้งนี้ ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด การทะลวงระดับกลาง ขั้นรวมร่างของจินเป่าเอ๋อร์ก็คงไม่ใช่เรื่องยาก! น่าจะ…ไม่นานเกินไป!
เขาคิดไปแบบนั้นแล้ว จู่ๆก็รู้สึกง่วงนอน จึงค่อยๆ หยุดและหลับไป เพราะเขาได้ปล่อยพลังอย่างรุนแรงเพื่อฉีกอากาศและมายังโลกมังกร และเข้าไปยังสุสานมังกรหลงหยวนเพื่อเปิดช่องว่างด้วยพลังของเขาคนเดียว แม้จะไม่ฟื้นพลังเต็มที่ เขาก็ยังรู้สึกเหนื่อยล้า!
แต่เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่า…การหลับในครั้งนี้จะยาวนานถึงเกือบสิบปี…
ในขณะเดียวกัน ที่บนสวรรค์…
ชายหนุ่มผู้เย็นชาและภาคภูมิยืนอยู่บนหน้าผา พลังในร่างกายของเขาพุ่งกระฉูดอย่างบ้าคลั่ง
จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและในพริบตา เขาก็โบกมือออกไปสายพลังวิญญาณพุ่งออกจากมือตรงไปยังร่างเงาที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด…
"ข้าบอกแล้ว ไม่จำเป็นต้องตามข้า!"
เสียงเย็นชาดังขึ้น จากนั้นเงาสีดำหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น ชายหนุ่มเพียงแค่หันมามองเขาด้วยสายตาที่ดูหมิ่นแล้วพูดขึ้นว่า
"นายท่านมีคำสั่งมา ข้าห้ามไม่ห่างจากท่านแม้แต่ก้าวเดียว!"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มแสดงสีหน้าผิดหวัง ดวงตาของเขากลายเป็นน้ำแข็งและแหลมคม จ้องไปยังชายชุดดำที่แข็งแกร่งกว่าตัวเขาถึงสามระดับ จากนั้นก็หมุนตัวจากไป!
ชายชุดดำมองไปที่แผ่นหลังของเขาด้วยสายตาหยิ่งยโส และรอยยิ้มที่เริ่มปรากฏที่มุมปากของเขา!
"แค่ชายหน้ามน คิดว่าเป็นเทพเซียนหรือไง ฮ่า!"
ชายหนุ่มที่เดินไปข้างหน้าได้ยินคำพูดนั้น หยุดชะงักทันที จากนั้นก็หายไปจากตรงนั้น!
เมื่อกลับถึงที่พัก หญิงสาวชุดชมพูตรงมาหาเขาและส่งเสียงหัวเราะอย่างสดใส!
"อาหยุน ท่านกลับมาแล้วหรือ"
ชายหนุ่มเห็นท่าทีนี้ จึงหลบตัวไปด้านข้าง ไม่สนใจท่าทางเก้ๆกังๆของหญิงสาว เสียงของเขากลับเย็นชามาก!
"ทำไมถึงส่งคนตามข้ามา"
ซูเซียนจือเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มที่มุมปากค่อยๆหายไป นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเสียใจ และสายตาเศร้าๆที่เต็มไปด้วยความเวทนา.
“ขอโทษเจ้าค่ะ... ข้ากลัวจะสูญเสียท่านไป ท่านเพิ่งฟื้นฟูร่างกายได้ไม่นาน ข้ากลัว... หากท่านไม่ชอบ ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้เขาตามท่านอีกแล้ว ท่านอย่ารังเกียจข้าเลยนะ!”
พูดจบดวงตากลมโตและใสของนางก็เริ่มเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา ทำให้ใครเห็นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร!
ชายหนุ่มที่มีออร่าที่เย็นชาแค่หันไปมองนาง สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความรำคาญอย่างชัดเจน!
ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าเขาไม่ชอบเมื่อเห็นซูเซียนจือในสภาพนี้ เขารู้สึกเหมือนว่าไม่ควรเป็นแบบนี้! ผู้หญิงที่เขาชอบนั้นควรจะเข้มแข็ง พยายามอย่างหนัก แข็งแกร่งและภาคภูมิใจ ไม่ใช่เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและน่าสงสารเช่นนี้...
“ตอนนี้เจ้าคงเข้าสู่ช่วงการฝึกฝนระดับฮวาชินแล้วใช่ไหม ในโลกสวรรค์มีผู้แข็งแกร่งมากมาย พ่อแม่ของเจ้าก็ไม่สามารถปกป้องเจ้าตลอดเวลา การทำให้ตัวเองแข็งแกร่งจึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด! ยิ่งไปกว่านั้น การเป็นนักฝึกปรือจะมานั่งร้องไห้ทำไมกัน”
คำพูดที่คล้ายกับการดุา ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความเสียใจชะงักและแข็งทื่อไปทันที! นางจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ หัวใจของนางเต้นแรงในความสงสัย.
“ท่าน… แต่เราก็เคยเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ ท่านเคยบอกว่า ถึงแม้ข้าจะสูญเสียพลังการฝึกฝนไป ท่านก็จะรักข้า!”
คำพูดนี้เป็นการพูดถึงช่วงเวลาที่ก่อนโหลวหยุนสูญเสียความทรงจำ ตอนที่เขารักและปกป้องนางทั้งๆที่นางไม่สามารถฝึกฝนได้ในช่วงที่อยู่ในสำนักเพียวเมี่ยว!
อย่างไรก็ตามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่มีความทรงจำเหล่านั้นอีกแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาก็รู้สึกขุ่นเคืองและย่นคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ!
“ข้าไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น! แต่ข้ารู้ดีว่าตอนนี้ คนที่ข้าชอบต้องไม่ใช่เด็กหญิงที่แค่ร้องไห้ไปวันๆ! คนที่ข้าต้องการต้องแข็งแกร่ง ภาคภูมิใจ พยายาม และสามารถยืนเคียงข้างข้าได้…”
คำพูดของเขาหยุดลงทันทีและเขาก็ชะงักไปชั่วขณะ ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่หันหลังให้เขา น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งและท่าทางที่ไม่คุ้นเคย ลอยขึ้นมาในสมองของเขา...
“จากวันนี้ไป จะไม่มีโหลวหยุนเซียนจุนบนโลกนี้อีกต่อไป!”
ภาพของหญิงสาวที่มีท่าทางเด็ดขาดและแข็งแกร่ง ทำให้หัวใจของเขาสะท้าน!
ความรู้สึกที่เหมือนกับอากาศขาดหายไปอย่างกะทันหัน ราวกับฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนจนไม่อาจหลีกหนี!
หญิงสาวคนนั้น... คือใคร ทำไมเขาถึงคิดถึงนาง และความรู้สึกไม่พอใจและเจ็บปวดในใจเขาคืออะไร
ซูเซียนจือมองไปที่เขาด้วยสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไป ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้มทันที!
ความริษยาที่ยิ่งใหญ่ฉายแววในดวงตาของนาง!
เป็นอีกครั้งที่เขาทำท่าทางแบบนี้ เป็นอีกครั้งที่เขามองนางด้วยสายตาแบบนี้!
ตั้งแต่ตอนที่นางยังเด็ก ทุกครั้งที่อาจารย์เห็นผู้หญิงคนนั้น เขาก็ทำหน้าตาแบบนี้!
แต่ตอนนี้ เขากลับไม่เหลือความทรงจำอะไรเลย ทำไมเขายังมีสายตาแบบนี้อยู่