บทที่ 170 : สะท้อนความเสียหายทั้งหมด!

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว

ชางจื่ออวี่ก็พาทีม 5 คนลงไปยังใจกลางทะเลสาบ

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา

พวกเขากลับขึ้นมาจากทะเลสาบ สภาพเต็มไปด้วยบาดแผล

ถึงจะดูบอบช้ำแต่สีหน้าของแต่ละคนแฝงความตื่นเต้น

ชัดเจนว่า ชางจื่ออวี่ คุณชายใหญ่ตระกูลชาง

หลังจากได้คริสตัลแห่งความโศกเศร้าก็อารมณ์ดี

และได้สัญญาของรางวัลที่มีค่าให้เพื่อนร่วมทีม

นักรบคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ มองด้วยความอิจฉา

แต่ก็รู้ดีว่าความสามารถของทีมนี้เหมาะสมที่สุดที่จะลงไป

"หลี่เหยา"

ชางจื่ออวี่ยกคริสตัลใสขึ้นให้ดู

"นายสามารถพาคนลงไปได้แล้ว"

"จะให้ฉันลงไปเป็นเพื่อน..."

ยังไม่ทันพูดจบ หลี่เหยาก็กระโดดลงทะเลสาบไปทันที

ชางจื่ออวี่อึ้งไป

"เสี่ยวเจี่ยไม่ได้บอกหลี่เหยาถึงสภาพข้างล่างเหรอ?"

เซวี่ยจิ่วหลิงก็ตกใจ

เธอไม่คิดเลยว่าหลี่เหยาจะตัดสินใจได้เด็ดขาดขนาดนี้

"เสียโอกาสไปเปล่าๆ เลย!"

ชางจื่ออวี่ยกมือขึ้นบ่นเสียดาย

เซวี่ยจิ่วหลิงก็ไม่มีคำจะเถียง

เธอกังวลใจและสับสน

แย่แล้ว แย่แล้ว!

ท่านผู้อำนวยการคาดว่าหลี่เหยาจะสามารถครอบครองสิทธิ์เข้าสู่ขั้นสองได้

แต่วัสดุเปลี่ยนระดับพิเศษมีเตรียมไว้ให้เขาแค่ชิ้นเดียว!

หลี่เหยาลงไปแบบนี้ จะทำอย่างไรดี?!

แม้เธอจะมั่นใจในฝีมือหลี่เหยา แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาจะสู้เจ้าเมืองข้างล่างได้

ไม่ใช่เพราะฝีมือของหลี่เหยาไม่พอ แต่เพราะเจ้าเมืองนั้นมีคุณสมบัติแปลกประหลาดเกินไป!

อีกด้านหนึ่ง

หลี่เหยากระโดดลงไป สัมผัสที่คาดว่าจะจมน้ำไม่เกิดขึ้น

กลับรู้สึกเหมือนโลกกลับหัวกลับหาง

ร่างกายตกลงสู่ท้องน้ำอย่างช้าๆ

หลังจากผ่านไปหลายวินาที เขาก็สัมผัสพื้นแข็ง

รอบตัวคือพื้นที่สีขาวทั้งหมด ไม่มีสิ่งใด

ด้านหน้ามีลูกบาศก์สีฟ้า 6 ก้อนขนาดประมาณ 1 เมตรเรียงอยู่บนพื้น

“นี่คือเจ้าเมืองงั้นหรือ?”

หลี่เหยาเดินเข้าไปใกล้ เมื่อเข้าใกล้ถึงระยะหนึ่ง

ลูกบาศก์ทั้งหกก็เริ่มลอยขึ้นอย่างช้าๆ และเชื่อมต่อกันด้วยสายฟ้าสีม่วง

ลูกบาศก์หนึ่งกลายเป็นขาสองข้าง

อีกสองก้อนรวมกันเป็นลำตัว

สองก้อนที่เหลือยืดยาวกลายเป็นแขนสองข้าง

และก้อนสุดท้ายกลายเป็นศีรษะ

“น่าสนใจดีนี่!”

หลี่เหยาทดลองใช้ทักษะตรวจสอบดู

และน่าแปลกที่ทักษะตรวจสอบทำงานได้

[ผู้พิทักษ์คริสตัล - ประเภทความเร็ว]

[ระดับ 26 (เจ้าเมือง)]

[พลังชีวิต: 2600]

[พละกำลัง: 1]

[จิตใจ: 1]

[ความไว: 1]

[ความทนทาน: 1]

[ทักษะ: สะท้อนแสง Lv.MAX, ป้องกันการโจมตีทางกายภาพ Lv.MAX, ป้องกันการโจมตีทางเวทมนตร์ Lv.MAX]

“นี่มัน...อสูร?”

หลี่เหยาพึมพำอย่างแปลกใจ

ระดับ 26 และมีพลังชีวิต 2600

ดูเหมือนจะออกแบบมาให้ท้าทายตามระดับของผู้เข้าแข่งขัน

ศัตรูดูเหมือนจะไม่โจมตีเอง น่าจะมีเพียงทักษะสะท้อนแสงเท่านั้นที่เป็นการโจมตี

หลี่เหยาคิดแล้วสั่งให้ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าวิ่งเข้าโจมตี

เพื่อความปลอดภัย

ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าไม่เข้าใกล้ทันที แต่ยกกรงเล็บสองข้างขึ้นปล่อยหนามแหลมใส่ผู้พิทักษ์คริสตัล

"แกร๊ก!"

แขนยาวทั้งสองข้างรวมตัวกันกลายเป็นโล่ป้องกันหนามแหลมได้สำเร็จ

ทันทีที่หนามปะทะโล่เกิดประกายไฟขึ้น

[–1]

ทันใดนั้นแสงสีม่วงก็ยิงออกจากโล่ตรงไปยังตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่า

“เร็วมาก!”

"ป้องกัน!"

โดยไม่รอช้า เขารีบสร้างกำแพงป้องกันสีเหลืองคลุมตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าไว้

[–9523]

“ทำไมถึงโจมตีแรงขนาดนี้?”

"ไม่สิ"

หลี่เหยาส่ายหน้า

【พลังป้องกัน】ลดความเสียหายได้เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ หมายความว่า

ความเสียหายที่ไม่ได้ลดลงก็ยังมีอยู่ประมาณสามหมื่นกว่า ๆ

【ทะลวงว่างเปล่า】โจมตีใส่ศัตรูที่ไม่มีพลังป้องกัน ก็จะได้ค่าความเสียหายระดับนี้

หมายความว่า ทักษะสะท้อนแสงกระจกนี้

เป็นการสะท้อนความเสียหายกลับทั้งหมด?

ความเสียหายที่ตัวเขาโจมตีใส่ กลับถูกบังคับให้หักลบเป็นพลังชีวิตตัวเองแทน?

หลี่เหยาหรี่คิ้ว

“อสูรอะไรกัน ทำไมมันถึงแปลกแบบนี้?”

“จะบอกว่าเป็นอสูรก็ว่าได้อยู่หรอก แต่ถ้ามองอีกมุมก็คือมันเป็นบททดสอบ ถ้าผ่านได้ ก็จะได้ไอเท็มเปลี่ยนอาชีพ”

น่าสนใจ!

โจมตีหนึ่งครั้งสร้างความเสียหายได้เพียงเล็กน้อย

ก็แปลว่า ต้องหลบหลีกการสะท้อนพวกนั้นให้ได้เป็นพันครั้ง!

ถ้าแบบนี้

การโจมตีพร้อมกันหลายคนก็คงง่ายขึ้นหน่อย

ให้สายฮีลโจมตี ส่วนสายแทงค์ก็รับการสะท้อน

แต่...

หลี่เหยาคาดเดาว่า ถ้าเป็นบททดสอบจริง มันไม่น่าจะให้พวกเขาผ่านได้ง่าย ๆ การโจมตีพร้อมกันหลายคนคงมีเงื่อนไขเพิ่มเติม

ไม่อย่างนั้นตอนที่ซางจื่ออวี่และคนอื่น ๆ ขึ้นมา

พวกเขาคงไม่ถึงกับลำบากขนาดนั้น

หลี่เหยาเข้ามาคนเดียว ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องข้อจำกัดใด ๆ

ตอนนี้เขาคิดวิธีได้แล้ว

ให้เจ้านกสีครามใช้พายุหิมะโจมตีต่อเนื่อง ความเสียหายสะท้อนกลับ

ก็ให้หนอนนักล่าทนรับไป

แต่แบบนี้ก็คงเสียเวลาหน่อย

หลี่เหยาหัวเราะเบา ๆ แล้วเรียกหนอนนักล่าออกมา

“ต้านทานเวท ต้านทานกายภาพ แต่ไม่รู้ว่านายจะต้านทานความเสียหายจริงได้ไหม?”

......

“ไม่ได้หรอก จากแสงที่หลี่เหยาเข้ามา เห็นได้ชัดว่าเป็นการป้องกันขั้นสูง”

เซวี่ยจิ่วหลิงรีบเดินวนไปมาอย่างกระวนกระวายที่ริมฝั่ง

“ไอ้สิ่งนั้น นอกจากความเสียหายจริง มันสะท้อนความเสียหายทั้งหมดกลับไป หลี่เหยาไม่มีทางจะกำจัดมันได้ภายในชั่วโมงเดียว!”

“คุณเซวี่ย” ซางจื่ออวี่ทนดูต่อไปไม่ได้ จึงเตือนเธอ

“พี่หลี่เหยาก็เข้าไปแล้ว ถึงคุณจะกังวลแค่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”

“ครั้งนี้เขาช่วยฉันไว้มาก   ซางจื่ออวี่ ไม่ใช่คนไม่รู้บุญคุณแน่นอน

ฉันจะหาของเปลี่ยนระดับไว้ตอบแทนเขา!”

“จริงเหรอ?” เซวี่ยจิ่วหลิงตาวาวขึ้นทันที กำลังจะพูดอะไรออกมา

จู่ ๆ ผิวน้ำก็ ‘ซ่า’ มีเสียงดังขึ้น หลี่เหยาพุ่งทะลุน้ำขึ้นมา

ทุกคนหันมาสนใจทันที

“ออกมาแล้วเหรอ?”

“ไวขนาดนี้ เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่นาทีเอง?”

“คงจะรู้ตัวว่าเอาชนะไม่ได้เลยถอยออกมา”

“น่าเสียดาย เสียโอกาสไปอีกครั้ง แต่ว่าโทษหลี่เหยาไม่ได้หรอก

เขาเพิ่งเข้าจิงหยูยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับดันเจี้ยนพวกนี้ก็เข้าใจได้”

“ช่างเถอะ พี่ซางของเราไม่ลำบากอะไร เดี๋ยวก็จัดของให้หลี่เหยาน้องเล็กเพิ่มอีกชุด!”

เหล่านักรบจากแดนมังกรกล่าวอย่างเสียดาย

แม้พวกเขาจะไม่สามารถเข้าไปถึงใจกลางทะเลสาบได้ แต่แผนการโจมตีพวกเขาก็ได้ศึกษามามาก

วิธีที่ดีที่สุดในการโจมตีผู้พิทักษ์คริสตัล แบบป้องกันนี้

คือมีสายโจมตีความเร็วสูง สายแทงค์ และผู้ฮีลสี่คน

การโจมตีพร้อมกันหลายคนจะทำให้ผู้พิทักษ์คริสตัล สะท้อนความเสียหายกลับไปยังทุกคน อีกทั้งค่าความเสียหายที่สะท้อนยังถูกคูณขึ้นตามแต่ละอาชีพด้วย

สายฮีลสี่คนก็พอจะต้านทานได้อยู่

แต่ว่าคนเดียวต่อให้เก่งแค่ไหน ก็ไม่มีทางจะกำจัดผู้พิทักษ์คริสตัล ได้ภายในชั่วโมงเดียว

เซวี่ยจิ่วหลิงรีบโบกมือให้หลี่เหยามาใกล้ฝั่ง

คราวนี้อย่าเสียโอกาสอีกเลย!

แต่ทว่า

หลี่เหยาไม่สนใจเธอ กระโดดลงน้ำไปอีกครั้ง

“อึ...”

เมื่อเห็นภาพนั้น เซวี่ยจิ่วหลิงถึงกับชะงักเหมือนถูกสาป

เธอไม่เข้าใจ!

เธอกุมหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด

“อะไรเนี่ย!”

“ทำไมไม่เคยรู้มาก่อนว่าหมอนี่มันหัวดื้อขนาดนี้?”

“ไม่ผ่านก็คือไม่ผ่าน จะกลับเข้าไปท้าทายอีกทำไม?”

ซางจื่ออวี่ยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจนัก

“คุณว่า…”

“บางที พี่หลี่เหา อาจจะผ่านมันมาแล้วก็ได้?”