บทที่ 167 ตัดทางหนีของตัวเอง
อีกด้านหนึ่ง นางยืนอยู่ข้างชายคนหนึ่งที่ถูกสงสัยอยู่แล้ว จะให้นางเสี่ยงออกไปสำรวจทางด้วยตัวเองหรือ
พี่รองของนางเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไร และไม่เคยแสดงออกว่าเป็นคนอ่อนแอหรือขี้ขลาดเลย! เขาแค่หลอกพวกอาจารย์ที่มักจะใช้อารมณ์เท่านั้น!
ในขณะนี้ ดาบมารที่โจมตีนางก็แทบจะไม่เหลือเลย ส่วนใหญ่จะพุ่งไปที่เฉียนฟู่ถู ดูเหมือนว่าการโจมตีในครั้งนี้จะถูกตั้งขึ้นเพื่อจัดการกับคนที่เข้ามาคนแรก
หลังจากนั้นเฉียนฟู่ถู ก็เต็มไปด้วยบาดแผล เหงื่อท่วมตัวและหอบหายใจ ร่างกายแทบจะไม่มีพลังวิญญาณเหลือแล้ว ใบหน้าของเขาซีดเซียวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นจินเป่าเอ๋อ เขาก็รีบตะโกนด้วยความเป็นห่วง!
“น้องสาว! รีบไปเถอะ! ข้าจะคอยตัดทางให้!”
จินเป่าเอ๋อ: ยังแสดงละครอีกหรือ นางยังยืนอยู่อย่างนั้นก็ไม่มีมารตัวไหนปรากฏตัวขึ้นเลย!
ในขณะที่นางกำลังคิดเช่นนั้น ก็มองเห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างจากเขตพลังที่อ่อนแอ…
พลังมารหนึ่งสายที่ไม่รู้มาจากไหน ก็พุ่งเข้ามาปิดกั้นเขตพลังที่อ่อนแอนั้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ ด้วยความรวดเร็ว มันปิดทางหนีจนแทบจะไม่เหลือทางออก แม้แต่นางเองถ้าจะเปิดมันคงต้องใช้เวลาไม่น้อย!
พวกมันตั้งใจจะฆ่านางที่นี่ใช่ไหม
ในใจนางคิดเช่นนั้น แต่นางกลับไม่แสดงสีหน้าอาการตกใจอะไรเลย! พอหันกลับไป… ขณะนั้นเอง พลังจิตของนางก็แผ่ไปทั่วทั้งโลกมาร!
ชายที่กำลังหลบหลีกการโจมตีอยู่บนพื้นสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของจินเป่าเอ๋อ จึงหันกลับมามองหลายครั้ง เมื่อเห็นเขตพลังเริ่มแข็งแกร่งขึ้นจนสำเร็จ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากนั้น เขาก็รวบรวมพลังทั้งมารและวิญญาณ และพุ่งไปที่ตำแหน่งของจินเป่าเอ๋อด้วยพลังมหาศาล!
“ตูม!”
เสียงระเบิดดังไปทั่วบริเวณ ทำให้ควันและฝุ่นผงฟุ้งกระจายไปทั่ว!
เมื่อโจมตีได้สำเร็จ ใบหน้าของชายคนนั้นแฝงไปด้วยความชั่วร้ายและความตื่นเต้น!
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ผู้หญิงโง่ เจ้าเห็นตัวตนของข้าแล้วจะทำอะไรได้ สุดท้ายก็ยังถูกขังเอาไว้ในที่นี่อยู่ดี!”
เสียงหัวเราะของเขาดังลั่นเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและดูถูก
“โอ๊ะ แล้วท่านรู้ได้ยังไง... ว่ามันไม่ใช่เผ่ามารที่ตัดทางหนีของตัวเองล่ะ”
ในควันจากการระเบิด... เสียงที่เย็นชาและสงบนิ่งเริ่มดังขึ้นมา! เสียงนี้ทำให้ชายคนนั้นรู้สึกถึงความระมัดระวังในทันที!
เมื่อฝุ่นควันเริ่มจางลง เงาร่างสีขาวปรากฏขึ้นอีกครั้ง โดยที่ยังคงมีแสงเรืองๆ สีขาวอ่อนๆ ปกคลุม ไม่มีร่องรอยของความลำบากแม้แต่น้อย!
การโจมตี... ไม่ได้ผลหรือ
ชายคนนั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทันทีที่รู้สึกตัว เขาก็หันหลังแล้ววิ่งหนีไป!
แต่... ทันใดนั้น พลังของผู้ที่อยู่ในระดับขั้นรวมร่างก็ปกคลุมไปทั่วร่างของเขา และพลังอันแรงกล้าที่คอยกดทับเขาอย่างรุนแรง ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวหรือแม้แต่คิดที่จะต่อต้านได้!
จินเป่าเอ๋อเห็นดังนั้น จึงค่อยๆ ลงมายืนบนพื้น และเดินไปข้างหน้าชายคนนั้นทีละก้าว ดวงตาของนางเย็นชา...
“ข้าบอกแล้ว... ว่าเจ้ารู้ได้ยังไง... ว่ามันไม่ใช่เผ่ามารที่ตัดทางหนีของตัวเอง”
ทันทีที่พูดจบ ชายคนนั้นเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง ดวงตาของเขากลับไปมองที่ด้านหลังโดยไม่รู้ตัว... เขตพลังได้ถูกเสริมความแข็งแกร่งแล้ว! จินเป่าเอ๋อคงหนีไม่ทันแล้ว แต่พวกมาร... พวกมันก็หนีไม่รอดเช่นกัน!
เมื่อเขาตระหนักถึงความหมายของคำพูดนั้น เขาก็เริ่มตกใจจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้!
เขาคิดว่าหญิงสาวคนนี้เป็นแค่ผู้ฝึกตนมนุษย์ขั้นต้น ไม่ว่านางจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่น่าจะสามารถต่อสู้กับมารนับหมื่นได้! แถมที่นี่คือโลกมาร ซึ่งไม่มีพลังวิญญาณให้ใช้เลย วันหนึ่งพลังวิญญาณของนางต้องหมดไป และในที่สุดก็ถึงคราวจบชีวิตของนาง...
แต่ถ้าพลังวิญญาณของนางยังไม่หมดและสามารถทำลายมารทั้งหมด....
ในขณะนั้นความหวาดกลัวที่ยากจะบรรยายได้ก็เข้ามาแทนที่ในใจของเขา ไม่... มันเป็นไปไม่ได้! แม้แต่ราชามารก็ยังทำไม่ได้!
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยวและจ้องมองจินเป่าเอ๋อ อย่างคับแค้น!
“แค่เจ้าเหรอ ฮ่า! แค่เด็กสาวคนหนึ่งเอง! กล้าคิดว่าแล้วจะชนะทุกอย่างงั้นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า! จินเป่าเอ๋อวันนี้คือวันตายของเจ้า! มารนับหมื่นของข้าจะทำให้เจ้าต้องบูชายัญวิญญาณเพื่อราชามารของเรา!”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น จินเป่าเอ๋อยิ้มเย็นๆ แล้วยื่นมือออกไปทันที ก่อนจะจับชายคนนั้นลากขึ้นมา ในน้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะฆ่า!
“พี่ชายของข้าล่ะ”
ใบหน้าของชายคนนั้นซีดลงแล้วยิ้มอย่างขมขื่น
“ตายแล้ว! สัตว์พวกนั้นมันไม่มีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตอยู่! ถูกข้าฆ่าไปแล้ว…”
“เพี๊ยะ!”
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เสียงตบที่ดังขึ้นอย่างชัดเจนก็ดังไปทั่วบริเวณ! คราวนี้แก้มซ้ายของเขาบวมแดงทันที มีรอยนิ้วมือที่แดงก่ำจากการตบ แถมริมฝีปากของเขายังมีเลือดออกมาด้วย...
ความเจ็บปวดจากใบหน้าทำให้ชายคนนั้นตกตะลึงชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะหันมามองจินเป่าเอ๋อ อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“แก...”
“เพี๊ยะ!”
เสียงตบที่รุนแรงดังขึ้นอีกครั้ง โดยไม่ให้ชายคนนั้นได้พูดอะไรแม้แต่น้อย! คราวนี้แก้มข้างขวาของเขาบวมแดงอย่างเห็นได้ชัด และมีรอยแดงที่ชัดเจนเป็นรูปแบบเดียวกับด้านซ้าย!
“พี่ชายของข้าล่ะ”
หญิงสาวในชุดขาวยังคงจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา มือที่ตบกลับเต็มไปด้วยความเด็ดขาดและหนักแน่น เสียงของนางแฝงไปด้วยความดุดันและเยือกเย็น!
ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนตาของเขามืดลง ครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกว่าการโดนตบหน้ามันเจ็บปวดขนาดนี้! จากนั้นเขาก็ตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว!
“ข้าจะฆ่า…”
“เพี๊ยะ!!”
“พี่ชายของข้าล่ะ”
“แม่ม…”
“เพี๊ยะ!”
“พี่ชายของข้าล่ะ”
“แก…”
“เพี๊ยะ!!”
“พี่ชายของข้าล่ะ”
…
หลังจากการตบอย่างซ้ำๆกว่า 10 ครั้ง ชายคนนั้นก็ยอมแพ้ในที่สุด เขาปิดปากเงียบไปในที่สุด!
ใบหน้าของเขาบวมจนดูเหมือนหัวหมู รอยฟกช้ำที่ดวงตาทำให้ตาของเขากลายเป็นแค่รอยแคบๆและมุมปากของเขาก็มีเลือดไหลออกมาเป็นทาง... หน้าเขาดูบิดเบี้ยวและน่าสังเวช!
ทหารมารที่มาถึงทันใดก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ: "ผู้หญิงคนนี้... ช่างน่ากลัวจริงๆ!"
เห็นท่าทีของชายคนนั้นที่ใกล้จะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด จินเป่าเอ๋อขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่จะยกมือขวาขึ้น...
ทันทีที่นางทำเช่นนั้น สติของชายคนนั้นก็ฟื้นคืนมาในทันที! เขากลืนน้ำลายลงไป และพยายามลืมตาที่บวมเป่งให้กว้างสุดๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!
“โอ้ย! โอ้ย!” เขาร้องออกมา "บอกแล้ว! บอกแล้ว!"
“ป๊าบ!”
เสียงตบดังขึ้นทันที ทำให้ชายคนนั้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด!
“ฟังไม่ชัด!”
จินเป่าเอ๋อกล่าวเสียงเย็นชาโดยไม่รู้สึกผิดใดๆ!
ชายคนนั้นร้องไห้! แม้ใบหน้าจะบวมจนไม่เหลือรูปทรงเดิม น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาจากรอยแตกเล็กๆบนใบหน้า
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะน่ากลัวกว่าใครๆที่เขาเคยเจอ!
เขาคือผู้ฝึกมารขั้นกลาง! ยังต้องถูกบังคับให้สารภาพอย่างหมดท่า! ไม่มีศักดิ์ศรีเหลือเลย! ความอับอายรุมเร้าจนทำให้เขาทนไม่ได้!
ยิ่งคิดก็ยิ่งยากที่จะยอมรับ! ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขาไม่ต้องคิด คงจะทำให้หน้าตาเสียหายไปแล้ว!
ถ้าเป็นแบบนี้เขาก็คงไม่เห็นประโยชน์ที่จะรักษาร่างนี้ไว้! เขาจึงกรีดร้องออกไปดังๆ! พลังมารที่หนาแน่นพุ่งออกมาจากร่างของเขา...
“อ๊ะ!!!”
จินเปาเอ๋อร์มองเหตุการณ์นี้ สายตาของนางแวบไป…
หลังจากนั้นไม่นาน นางเหยียดมือไปที่กลุ่มพลังปีศาจสุดท้ายและจับมันแน่น
ภายใต้ความเย็นชาข้อมือที่ซีดขาวก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า! ร่างกายของเฉียนฟู่ถูดูเหมือนจะสูญเสียวิญญาณไปในทันที
จินเปาเอ๋อร์ไม่รีรอที่จะปล่อยมือแล้วจับมือที่เต็มไปด้วยพลังปีศาจนั้นไว้แน่นจากนั้นก็ออกแรงดึง...
ร่างหนึ่งที่เต็มไปด้วยพลังปีศาจปรากฏตัวขึ้นทันที!
ดูเหมือนว่าจะไม่คิดว่าเขาจะถูกจับได้ในสภาพนี้ ชายคนนั้นตกใจ! ดวงตาของเขามองไปที่จินเป่าเอ๋อด้วยความหวาดกลัว และยังคงมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ในดวงตาของเขา!
ไม่ต้องคิดเลย... ภายในร่างของเฉียนฟู่ถูก็คือชายคนนี้!
“คิดจะหนีหรือ”
นางพูดแค่สองคำ ชายคนนั้นรีบยกมือปิดแก้ม ขณะที่ร่างกายของเขาสั่นสะท้านและถอยหลังอย่างบ้าคลั่ง!
“อ๊า!! ไปให้พ้น! ไอ้ปีศาจ! ไปไกลๆ! อย่ามาแตะต้องข้า!”