บทที่ 165 กล้าทำร้าย นางไม่มีความเมตตา!
“ศิษย์พี่เจ็ดล่ะ พวกท่านไม่ได้ลงเขามาด้วยกันหรือ”
พอคำถามนี้หลุดออกมาเฉียนฟู่ถูก็แสดงสีหน้าตกใจขึ้นทันที ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก ทำให้เขารีบลุกจากเตียงไปอย่างรวดเร็ว!
“แย่แล้ว! ท่านอาจารย์ รีบไป! เหิงชางมีปัญหาแล้ว!”
จากการบรรยายของเขา ทุกคนก็เข้าใจสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว!
หลายปีก่อนเฉียนฟู่ถูและเหิงชางได้ลงเขามาฝึกฝนร่วมกัน ในช่วงปีแรกๆพวกเขาไม่พบปัญหาอะไร พวกเขาพัฒนาตัวเองไปมาก ทั้งในเรื่องของฝีมือและประสบการณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของคำพูดลือเกี่ยวกับจินเป่าเอ๋อ ซึ่งทั้งสองก็ทั้งเป็นห่วงและภาคภูมิใจไปพร้อมๆกัน…
จนกระทั่งเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาได้เดินทางไปยังพรมแดนระหว่างแดนมารและโลกของผู้ฝึกตน เพื่อช่วยเหลือมนุษย์ธรรมดาที่ถูกรุกรานจากเผ่ามาร…
และที่นั่น พวกเขาก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง…
ผู้หญิงที่มีรูปลักษณ์เย้ายวนและเซ็กซี่จนเกินบรรยาย! นางดูเหมือนจะสนใจในภาพลักษณ์ของเหิงชางที่เป็นผู้ชายมีจิตใจแข็งแกร่งและยึดมั่นในคุณธรรมอย่างเต็มที่ จึงจับตัวเขาไปทันที และเพราะพลังฝีมือของนางเหนือกว่าทั้งคู่ เหิงชางก็ไม่สามารถต้านทานได้เลย!
ในขณะที่เขากำลังจะลอบเข้าไปในแดนมารเพื่อช่วยเหลือ เขาก็พบกับมารหลี่เหยี่ยนตามข่าวลือ…
สุดท้ายเฉียนฟู่ถูก็กลายเป็นสิ่งที่ทุกคนเห็นในตอนนี้ กลายเป็นปีศาจที่ฆ่าคนโดยไม่ลังเล ไม่มีความรู้สึกอะไรอีกเลย!
เมื่อเฉียนฟู่ถูพูดจบ สีหน้าของเขาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากอดศีรษะของตัวเองและรู้สึกโทษตัวเอง ทุกคนไม่รู้จะพูดอะไรดีจึงแค่ปลอบใจเขาเล็กน้อย แล้วให้เขาพักผ่อนดีๆจากนั้นก็เริ่มหารือเกี่ยวกับการไปช่วยเหิงชางจากแดนมาร…
“พี่รองไม่รู้สินะ สาวน้อยจินเป่าเอ๋อนี่ตอนนี้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกฝึกตนแล้ว! อายุแค่ยี่สิบกว่าๆ แต่ก็เป็นผู้ที่สามารถเข้าสู่ขั้นรวมร่างได้แล้ว! มารหลี่เหยี่ยนก็ยังตายด้วยมือนาง ฉะนั้นเชื่อได้เลยว่านางจะต้องช่วยพี่เจ็ดได้!”
เมื่อเฉียนฟู่ถูได้ยินเช่นนั้น เขาก็เงยหน้ามองจินเป่าเอ๋อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ จากนั้นเขาก็ต้องการจะลุกขึ้นทันที แต่ก็ถูกใครบางคนกดให้นอนลงไปอีกครั้ง
“พักผ่อนให้ดีๆ ก่อนเถอะ เรื่องนี้เราจะหารือกันต่อไป!”
พูดจบ อาจารย์ก็โบกมือให้ทุกคนออกไปจากห้อง
จินเป่าเอ๋อเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้อง เมื่อนางเอียงเท้าซ้ายไปข้างหน้าในขณะที่ออกจากห้อง นางรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ปกติ สายตาของนางยังคงจดจ่อไปที่เตียงและแม้จะมีม่านที่กั้นเตียงอยู่ แต่รอยยิ้มแปลกประหลาดของชายที่นอนอยู่ทำให้นางรู้สึกผิดปกติก่อนที่นางจะออกจากห้องไป
ช่วงเวลาไม่นานหลังจากนั้น…
เงาหนึ่งปรากฏที่หน้าประตูห้องของเฉียนฟู่ถู ยืนรออยู่สักพักก่อนจะเข้าไปในห้อง แต่ถูกมืออีกข้างหนึ่งดึงไว้ทันที และทั้งสองร่างก็หายตัวไปจากตรงนั้นในทันที…
ภายในห้อง ชายคนหนึ่งลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและในทันใดก็ปรากฏตัวอยู่ที่ข้างประตู ตาสีอ่อนของเขาส่องประกายระยิบระยับในความมืด เขาพยายามตรวจสอบห้องซักพักก่อนจะแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ แล้วจึงกลับไปที่เตียงของเขา
ในขณะเดียวกันทั้งสองร่างในแสงจันทร์ก็เผยตัวออกมา…
“ลูกศิษย์ที่น่ารัก เจ้า…”
จินเป่าเอ๋อปล่อยมือจากชายชราในมือของนาง สีหน้าของนางขึงขังและเย็นชา
“ท่านอาจารย์คงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติแล้วใช่ไหมเจ้าคะ”
แม้นางจะไม่ค่อยสนิทกับเฉียนฟู่ถูมากนัก แต่เมื่อสิบกว่าปีก่อน นางเคยใช้เวลาร่วมกับเขาประมาณหนึ่งปี แม้เขาจะมีบุคลิกที่ร่าเริงและมีเสน่ห์ แต่ก็ยังไม่ขาดความรับผิดชอบและความดื้อดึงที่เป็นลักษณะของชายที่มีจิตใจมั่นคง! และนางก็เห็นความรู้สึกที่เขามีต่อพี่เจ็ดของนางชัดเจนมาก…
แต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะพูดถึงเรื่องราวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าและตื่นตระหนก ราวกับเต็มไปด้วยความกังวล แต่เขากลับไม่พูดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับพี่เจ็ดแม้แต่น้อย! นี่ไม่สมเหตุสมผลเลย! และเขาดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่าเขาคือคนจากเผ่ามาร มันช่างน่าสงสัยจริงๆ!
เหมือนกับคนที่รักใครสักคน พวกเขามักจะสนใจในความคิดและความเป็นไปของคนคนนั้น แต่ในแววตาของเฉียนฟู่ถูที่นางเห็นในห้อง กลับไม่มีการแสดงออกถึงความห่วงใยนั้นเลย! แต่นางก็ตรวจสอบแล้ว เขาคือเฉียนฟู่ถูคนที่นางรู้จักจริงๆ! เรื่องนี้ไม่มีทางผิดพลาด!
เมื่อชายชราได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เด็กคนนั้นมักจะพูดจาหยันเหยียดและดื้อรั้น แต่คืนนี้เขากลับแสดงท่าทางที่ไม่คุ้นเคย ข้าจะไม่สังเกตเห็นได้ยังไง! เจ้าก็คงสังเกตเห็นแล้ว ไม่เห็นสีหน้าของเขาเมื่อครู่เลยเหรอ”
“แต่ข้าไม่เชื่อ! เด็กดีๆ อย่างนั้นจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้ยังไง! แม้ว่าเขาจะเป็นคนจากเผ่ามาร ข้าก็ไม่เชื่อว่าเขาจะมีเจตนาไม่ดี!”
คำพูดสุดท้ายที่พูดออกมา เขาก็ดูเหมือนจะพูดมันให้ตัวเองฟังมากกว่าที่จะพูดกับใครคนอื่น
เมื่อเห็นว่าอาจารย์ยังคงยืนยันในความเชื่อของตน จินเป่าเอ๋อก็ถอนหายใจเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ตนเองด้วยสีหน้าที่จริงจังและกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ท่านอาจารย์จำได้ไหม ในการต่อสู้กับเผ่ามาร คนใส่หน้ากากวิญญาณชั่วร้ายฆ่าจ้าวสำนักเซียวไป๋ซาน! สังหารศิษย์ในโลกฝึกตนไปหลายพันคน!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ร่างของชายชราเกร็งตัวขึ้น จู่ๆสายตาของเขา ก็แข็งทื่อไปในทันที…
แต่ในสายตาของจินเป่าเอ๋อ ทำไปแล้วก็ต้องทำไป! ถ้าเป็นนางก็คงไม่รู้สึกต้องอายในการยอมรับสิ่งที่ทำไป!
“ท่านอาจารย์…”
ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ ชายชราก็เงยหน้าขึ้นทันที สีหน้าของเขาขาวซีดและจริงจังมากที่สุดเท่าที่นางเคยเห็น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและยึดมั่นในความเชื่อ น้ำเสียงก็เคร่งขรึมและเต็มไปด้วยอำนาจ
“อย่าพูดอีก! ข้ามั่นใจว่าเด็กนั่นไม่ใช่คนแบบนั้น!”
ตามหลักแล้ว ด้วยตำแหน่งและความแข็งแกร่งของจินเป่าเอ๋อในตอนนี้ นางสามารถทำอะไรที่ต้องการได้โดยไม่ต้องสนใจความคิดเห็นของใคร นางสามารถทำสิ่งที่เห็นว่าถูกต้องได้เลย!
แต่หลังจากความตกใจในช่วงแรก นางก็แค่ลดสายตาลง กระซิบริมฝีปากอย่างเบา ไม่กล่าวคำใดๆ... ยืนยันความเชื่อของนางโดยไม่ออกเสียง!
เมื่อพูดจบ อาจารย์ของนางรู้สึกเสียใจและสำนึกผิดในสิ่งที่เขาพูดออกไป ในแววตาของเขาฉายแววของความรู้สึกผิดและความยากลำบาก ใบหน้าของเขากลับซีดขาวและเหนื่อยล้า... เหมือนกับว่าเขาแก่ลงไปสิบปีในชั่วข้ามคืน!
“เอาเถอะ... ให้มันเป็นแบบนี้แหละ!”
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป แต่ในใจกลับไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าศิษย์คนรองมีปัญหา!
เพียงสามก้าว... เสียงแข็งกร้าวและเย็นชาแทรกขึ้นมาจากข้างหลัง!
“ท่านอาจารย์ ไม่ว่าเขาจะมีอะไรผิดปกติ ถ้าเขากล้าทำร้ายพวกท่าน ข้าจะไม่ปรานี!”
ได้ยินคำพูดนี้ เขาสะท้านทั้งร่าง ดวงตาของเขาฉายแววความประหลาดใจและความรู้สึกซาบซึ้งจนตาพร่าไปชั่วขณะ
พอนึกถึงคำพูดและท่าทางของเขาก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกเจ็บใจยิ่งขึ้น... เขาหันกลับไปทันที แต่ที่นั่นกลับไม่มีใครแล้ว!
“เด็กโง่จริงๆ! สิ่งที่ข้ากลัวที่สุด คือการที่พวกเจ้าพี่น้องต้องมาฆ่าฟันกันเอง!”
เหมือนกับพวกผู้อาวุโสของสำนักเพียวเมี่ยว! ใครจะไปคิดว่าเมื่อครั้งหนึ่ง พวกเขาคือเพื่อนรักสนิท ที่มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น แต่สุดท้ายก็ต้องจบลงด้วยความตายของคนหนึ่ง การหายไปของอีกคน ส่วนพี่น้องคนอื่นๆ ก็แยกตัวไปหลบซ่อนตัว ไม่ได้ออกมาเผชิญหน้ากับเรื่องราวนี้...
นี่แหละคือเหตุผลที่เขาไม่รับศิษย์ใหม่มาเป็นเวลาหลายปี!
บนดาดฟ้า
เมื่อจินเป่าเอ๋อมองเห็นแผ่นหลังที่เหี่ยวเฉาของอาจารย์ ใบหน้าแก่ชราของเขาทำให้นางรู้สึกเย็นชาไปทั้งหัวใจ ดวงตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย แล้วนางก็หันไปมองทางห้องของพี่รอง...ปลายนิ้วที่เย็นชาของนางขยับเล็กน้อย พลังวิญญาณที่เย็นยะเยือกหายไป!
นางไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย แต่นางก็เข้าใจความกังวลของอาจารย์... ทำให้ความเย็นยะเยือกในดวงตาของนางกลับมากขึ้น!
เผ่ามารหรือ
ในคฤหาสน์เซียน หลงหลีซิงรับรู้ถึงความรู้สึกการฆ่าฟันที่ลึกซึ้งมาจากจิตวิญญาณของจินเป่าเอ๋อ รอยยิ้มเล็กๆเกิดขึ้นที่มุมปากของเขา!
ดี! ถ้าเป็นเผ่ามาร ก็ต้องจัดการให้หมด! เขาชอบในความกล้าหาญและความบ้าบิ่นของนาง!
วันที่เฉียนฟู่ถูตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว...
ลมร้อนพัดมาปะทะตัวเขาจนตื่นขึ้น เขาลืมตาแต่พบว่าเขากำลังอยู่ในที่สูง! ก่อนที่เขาจะตกใจ ก็สัมผัสความเย็นจากเรือไม้ที่แข็งทื่อ...
เมื่อเขายกหน้าขึ้น หัวใจเขากระตุกในทันที!
“น้อง...น้องสาว”