บทที่ 36 ผู้วิวัฒนาการ!

"รายงานท่าน ฉันมีแค่ปืนพกติดตัวมาเท่านั้น อาวุธอื่นๆ สูญหายหมดแล้ว" หลิงซวงเดินมาหยุดตรงหน้าชายคนนั้น แล้วทำความเคารพ

"ฉันคือหลี่รุ่ย รองผู้บัญชาการกองทัพยุคหลังวันสิ้นโลก ยินดีต้อนรับการกลับมาของเธอ" พูดจบ เขาก็ยื่นปืนไรเฟิลทหารให้ แล้วพูดว่า "ตอนนี้ นี่คืออาวุธของเธอ เธอจะเป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ 3 หนึ่งวันได้รับเสบียงสี่ส่วน ต่อไปรายงานตรงกับฉัน"

เห็นได้ชัดว่าหลี่รุ่ยต้องการดึงหลิงซวงเข้าพวก

เพราะการจะมีชีวิตรอดในยุคหลังวันสิ้นโลก อาศัยแค่ตัวเองคงไม่ได้ ต้องมีลูกน้องมากมาย ถึงจะอยู่รอด ถึงจะมีชีวิตที่ดีได้

อีกอย่าง แม้หลิงซวงจะสวมหมวกกันกระสุน แต่ใบหน้างดงามก็ซ่อนไม่มิด

เขา... ยังไม่เคยได้ผู้หญิงสวยขนาดนี้

หลิงซวงไม่คิดว่า คนตรงหน้านี้จะเป็นผู้บริหารระดับสูงของกองทัพยุคหลังวันสิ้นโลก

สายตาของเขามีแววต้องการครอบครองที่น่ารังเกียจ

นี่... เป็นทหารจริงๆ หรือ?

หลิงซวงคิดว่า พวกนี้ไม่ใช่ทหารแน่ๆ

แต่เธอจะถามได้หรือ?

ไม่ได้ เพราะครอบครัวของเธอยังอยู่ในที่หลบภัย

คนอื่นยอมจำนนกันหมดแล้ว เธอคนเดียวจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้?

ตอนนี้เธอถึงเข้าใจความหมายลึกซึ้งในประโยคที่ซูยี่พูดว่า ไม่ใช่แค่โลกที่เปลี่ยนไป แต่จิตใจคนก็เปลี่ยนด้วย

"ขอบคุณท่านผู้บัญชาการ ฉันจะใช้ปืนในมือปกป้องคนข้างหลังแน่นอน" หลิงซวงรับปืนมา แล้วทำความเคารพแบบทหาร

"จางต้าฟู พาหัวหน้าหลิงไปพบครอบครัวของเธอ แล้วก็เอาเสบียงสี่ส่วนให้เธอด้วย เสร็จแล้วพาเธอไปหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ 3 ให้เธอเรียนรู้ขั้นตอนการทำงาน" พูดจบ หลี่รุ่ยก็เดินจากไป

เพราะเขายังต้องตรวจตราทั้งค่าย

เมื่อวาน พวกเขาเพิ่งขับไล่สัตว์กลายพันธุ์ไปได้หลายตัว มีช่องโหว่ในการป้องกันอยู่บ้าง ต้องรีบปิดให้สนิท

ไม่งั้น ผู้นำที่มีแนวโน้มใช้ความรุนแรงของเขาคงไม่ยอมปล่อยไว้แน่

หลิงซวงรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการแยกเธอออกจากลูกน้องเก่า

แต่ตอนนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น

"ตามฉันมา"

เสียงทุ้มดังขึ้น

หลิงซวงไม่ลังเล เดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในที่หลบภัยทันที

ตอนนี้ เธอแค่หวังว่าครอบครัวของเธอจะปลอดภัย

"พี่ ฉันเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับค่ายตอนนี้เท่าไหร่ ไม่ทราบว่าผู้บัญชาการของเราเป็นยังไงบ้าง มีความสามารถแข็งแกร่งมากใช่ไหม?" หลิงซวงถาม เพราะเธอกลับมาจากข้างนอกจริงๆ

"แข็งแกร่งมาก ผู้บัญชาการเป็นผู้วิวัฒนาการ ไม่มีใครสู้ผู้บัญชาการได้" จางต้าฟูพูดด้วยความชื่นชมและอิจฉา

"ผู้วิวัฒนาการ?" หลิงซวงไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้

"ใช่ หลังจากหายนะ มีคนจำนวนน้อยมากที่เกิดการวิวัฒนาการ มีพลังแข็งแกร่งมาก ผู้บัญชาการของเราก็เป็นคนแบบนั้น" จางต้าฟูพูดอย่างภาคภูมิใจ เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับ ตรงกันข้าม ต้องประชาสัมพันธ์อย่างจริงจัง

หลิงซวงสูดหายใจลึก รีบถามต่อ "แข็งแกร่งขนาดไหน ล่าสัตว์กลายพันธุ์ได้ไหม?"

จางต้าฟูมองหลิงซวง ดูเหมือนจะไม่พอใจนิดหน่อย

"ผู้บัญชาการใช้มือเปล่าขับไล่สัตว์กลายพันธุ์ได้ แต่จะฆ่ามันยาก พวกมันไม่กลัวกระสุนเลย โดนยิงเข้าไป กล้ามเนื้อก็จะดันกระสุนออกมา"

ม่านตาหลิงซวงหดเล็กลง แล้วพูด "ตอนฉันจากมา สัตว์กลายพันธุ์ยังไม่น่ากลัวขนาดนี้ ตอนนี้พวกมันแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วเหรอ?"

"ใช่ ผู้บัญชาการก็พูดแบบนั้น พลังของสัตว์กลายพันธุ์กำลังเพิ่มขึ้น ดังนั้น เราต้องทุ่มกำลังรบมากขึ้นเพื่อกำจัดพวกมัน วันนี้ ผู้บัญชาการก็ขับรถถังออกไปจัดการสัตว์กลายพันธุ์"

"โชคดีที่สัตว์กลายพันธุ์มีไม่มาก ไม่งั้นค่ายนี้คงถูกพวกมันบุกแตกภายในไม่กี่วัน"

หลิงซวงฟังแล้ว ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าไม่กำจัดสัตว์กลายพันธุ์ ความปลอดภัยของที่หลบภัยก็ไม่มีหลักประกัน

พลังของสัตว์กลายพันธุ์แข็งแกร่งเกินไป กระสุนยังทำร้ายมันไม่ได้

ไม่แปลกเลย ที่พวกเขาต้องขับรถถังออกไปจัดการสัตว์กลายพันธุ์

ระหว่างทาง จางต้าฟูพูดมากมาย

ตอนนี้ในค่ายมีผู้รอดชีวิต 13,000 คนแล้ว ส่วนใหญ่เป็นคนที่พวกเขาพามา

หลิงซวงถึงได้รู้ว่าทำไมผู้บริหารที่หลบภัยถึงเปลี่ยนไป

ที่แท้ กองทัพยุคหลังวันสิ้นโลกมีประชากรมากกว่า มีกำลังแข็งแกร่งกว่า การเข้ามาควบคุมที่หลบภัยนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

เพราะถ้าต่อสู้ ก็ไม่มีโอกาสชนะเลย

หลิงซวงคิดไม่ถึงว่า ในเวลาสั้นๆ ที่เธอจากไป จะเกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่ขนาดนี้

ไม่นาน หลิงซวงก็ถูกพามาถึงที่ที่คนพลุกพล่าน

หลายคนกำลังขุดดินด้วยมือ ข้างๆ มีคนใส่เสื้อเกราะกันกระสุนหลายคน ถือปืนคอยจับตาดูอยู่

"นี่คือการเพาะปลูก ที่นี่ดินอุดมสมบูรณ์มาก ผู้บัญชาการคิดว่าเหมาะกับการปลูกผัก" จางต้าฟูอธิบายสั้นๆ แล้วเริ่มเรียกชื่อพ่อแม่ของหลิงเยว่

พ่อแม่ของหลิงซวงอายุ 70 แล้ว งานใช้แรงแบบนี้ไม่เหมาะกับพวกเขาแน่นอน พวกเขาจึงมีงานอื่นทำ

"เสี่ยวซวง"

หลินเฉิงเห็นหลิงซวง ตาก็แดงขึ้นทันที

เขาคิดว่าหลิงซวงเสียชีวิตไปแล้ว เพราะตอนนั้นเธอออกไปคนเดียว ไม่มีใครไปด้วยเลย

"พี่ชาย!" หลิงซวงวิ่งเข้าไปกอดหลินเฉิง

"เสี่ยวเยว่ปลอดภัย แต่ตอนนี้พูดออกมาไม่ได้"

หลิงซวงพูดเร็วๆ เสียงเบามาก แค่หลินเฉิงได้ยินคนเดียว

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ครอบครัวเราปลอดภัยกันหมดก็ดีแล้ว!" หลินเฉิงตบหลังน้องสาวด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าลูกสาวของตัวเองจะปลอดภัย

ส่วนเหตุผลที่พูดไม่ได้ หลินเฉิงก็เดาได้บ้าง

ตอนนี้ที่หลบภัยใช้ระบบกดขี่ และพวกเขายังหลอกล่อเด็กๆ หลายคนไปรับใช้พวกนั้น ลูกสาวของตัวเองสวยขนาดนั้น ถ้าเข้ามาที่นี่ จะต่างอะไรกับเข้าถ้ำหมาป่า

ข้างๆ นั้น เย่จือยังไม่ทันได้ตอบสนอง แต่ได้ยินนัยจากคำพูดของสามีแล้ว

ลูกสาวของเราปลอดภัย!

แต่พูดออกมาไม่ได้!

ดังนั้น เธอจึงเดินเข้าไปกอดหลิงซวงด้วยความตื่นเต้น ได้รับข่าวที่แน่ชัดจากเธอ

"พ่อแม่อยู่ไหน?" หลิงซวงไม่เห็นพ่อแม่ จึงถามขึ้น

"พวกท่านทำงานทำความสะอาด เพื่อจะได้อาหารนิดหน่อย" หลินเฉิงอธิบายอย่างละอายใจ

เพราะเขาไม่มีความสามารถแม้แต่จะให้พ่อแม่ได้กินข้าว รู้สึกละอายที่จะเผชิญหน้ากับน้องสาว

"ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ 3 แล้ว มีเสบียงวันละ 4 ส่วน พวกท่านคงไม่ต้องทำงานแล้วใช่ไหม พี่จาง?" พูดจบ หลิงซวงก็หันไปถาม

ตอนนี้เธอไม่มีอำนาจในการพูดอะไรแล้ว อำนาจอยู่ในมือของกองทัพยุคหลังวันสิ้นโลก

จางต้าฟูส่ายหน้า พูดว่า "เรื่องนี้ฉันตัดสินใจไม่ได้ ต้องให้ผู้บัญชาการเห็นชอบก่อน ในค่าย ทุกอย่างผู้บัญชาการเป็นคนตัดสินใจ"

จางต้าฟูคิดว่าด้วยความงามของหลิงซวง การเข้าสู่ระดับบริหารคงไม่ใช่เรื่องยาก

เพราะเธอไม่ได้มีแค่ความงาม แต่ยังมีความสามารถด้วย

ผู้หญิงแบบนี้ ต้องได้รับการยอมรับและการดูแลเป็นพิเศษจากผู้บัญชาการแน่นอน

(จบบท)