บทที่ 304 ตอนพิเศษ : 3 (จุดเริ่มต้นใหม่ : ตอนกลาง)
【แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ】
【แค่ คอมเมนต์ ก็เหมือนการให้กำลังใจแล้วนะครับ รบกวน comment กันหน่อยน๊า ;-;】
【Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย】
บทที่ 304 ตอนพิเศษ : 3 (จุดเริ่มต้นใหม่ : ตอนกลาง)
"ขับรถยังไงวะเนี่ย?"
ชายในชุดสูทสีดำเดินลงจากรถด้วยความโมโห มาดูสภาพรถด้านหน้า
รถ SUV สีดำของตระกูลกู่มีความแข็งแรงทนทาน จึงไม่ได้รับความเสียหายมากนัก มีแค่กันชนที่บุบเล็กน้อย
แต่รถเก๋งคันหน้าดูไม่จืดเลย ท้ายรถยุบเข้าไป กระจกหลังแตกละเอียด
เจ้าของรถคันหน้าเป็นชายวัยกลางคนใส่แว่นตา เขารีบลงจากรถมาดูสภาพรถ ขมวดคิ้ว "คุณครับ คุณไม่รู้จักเว้นระยะห่างจากคันหน้าเหรอ? แบบนี้คุณต้องรับผิดชอบเต็ม ๆ ใช่มั้ย?"
ชายในชุดสูทสีดำอึ้งไปครู่หนึ่ง ถอดแว่นกันแดดออก เงยหน้าขึ้น "ว่าไงนะ? พูดใหม่อีกทีสิ"
ชายวัยกลางคนกลืนน้ำลายด้วยความกลัว แต่ก็ยังยืนยัน "คุณครับ นี่เป็นความผิดของคุณเอง คุณไม่เว้นระยะห่างจากคันหน้า"
"เหอะ"
ชายในชุดสูทสีดำแสยะยิ้ม "งั้นก็แปลว่า ฉันต้องจ่ายเงินให้แกด้วยสินะ?"
"แน่นอนสิ นี่เป็นความผิดของคุณเต็ม ๆ ถ้าไม่ตกลงกัน ฉันจะแจ้งตำรวจ" พูดจบ ชายใส่แว่นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทำท่าจะโทรออก
"ฉันไว้หน้าแกมากแล้วนะรู้ไหม?”
ชายในชุดสูทสีดำคว้าโทรศัพท์มือถือของชายใส่แว่น "เออ แล้วแกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?"
ชายใส่แว่นกลืนน้ำลาย "คืนโทรศัพท์ผมมาเดี๋ยวนี้นะ คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย รู้มั้ย?"
"ผิดกฎหมาย?" ชายในชุดสูทสีดำหัวเราะเยาะ "บอกให้ก็ได้ ฉันเป็น..."
ยังไม่ทันจะพูดคำว่า 'กู่' ของ 'ตระกูลกู่' เสร็จ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาขวางระหว่างชายในชุดสูทสีดำกับชายใส่แว่น
"คุณชาย?"
ชายในชุดสูทสีดำกัดฟัน มองไปที่ชายใส่แว่น "ดูสิ ไปรบกวนคุณชายแบบนี้ แก..."
ยังไม่ทันพูดจบ กู่ฝานก็คว้าโทรศัพท์มือถือของชายใส่แว่นมา แล้วโค้งตัวเล็กน้อย คืนให้เขา "ขอโทษด้วยครับ นี่โทรศัพท์ของคุณครับ"
ชายใส่แว่นรับโทรศัพท์ คิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยความสงสัย
เขาไม่เข้าใจว่าสองคนนี้คิดจะทำอะไร คนหนึ่งร้องเพลง คนหนึ่งเล่นละคร จะมาหลอกอะไรเขารึเปล่า?
ช่างเถอะ แจ้งตำรวจดีกว่า!
คิดได้ดังนั้น ชายใส่แว่นก็ไม่พูดอะไร ทำท่าจะโทรออกอีกครั้ง
"ขอโทษด้วยครับ เราตกลงกันเองได้มั้ย? พวกเรารีบ" กู่ฝานพูดด้วยความจริงใจ
"ตกลงกันเอง?" ชายใส่แว่นหยุดมือ มองกู่ฝาน "ใครจะไปรู้ว่าพวกคุณจะมาหลอกอะไรผม"
"ดูคุณพูดสิครับ"
กู่ฝานส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา "คุณเรียกมาเท่าไหร่ล่ะ? ถ้าสมเหตุสมผล ผมจะโอนให้เดี๋ยวนี้เลย"
"หา?"
อีกฝ่ายอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่ากู่ฝานจะยอมง่าย ๆ แบบนี้
การโอนเงินให้เขาน่าจะไม่มีอะไรซับซ้อนใช่มั้ย?
ด้วยความไม่แน่ใจ ชายใส่แว่นก็เปิด QR โค้ดรับเงิน "40,000 หยวน ห้ามลดแม้แต่หยวนเดียว แต่เราตกลงกันก่อนนะ เป็นพวกคุณที่ขอตกลงกันเอง ไม่ใช่ผมขู่กรรโชกนะ"
"แน่นอนครับ"
กู่ฝานพยักหน้า ประเมินราคาคร่าว ๆ แล้วรู้สึกว่าสมเหตุสมผล จึงสแกน QR โค้ดแล้วโอนเงินไป "เรียบร้อยแล้ว ช่วยขยับรถด้วยนะครับ"
ทันทีที่ได้รับเงิน ชายใส่แว่นก็คลายความกังวลลง
...
"คุณชาย..."
รถ SUV เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง ชายในชุดสูทสีดำมองกู่ฝานด้วยความสงสัย
กู่ฝานส่ายหน้า “มันชัดเจนว่าเป็นความผิดของเรา ทำไมถึงทำท่าทางก้าวร้าวแบบนั้นล่ะ?”
"ผม..." ชายในชุดสูทสีดำอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้จะตอบยังไง
กู่ฝานยิ้ม ๆ พูดแทนเขา "คุณคิดว่าคุณเป็นคนของตระกูลกู่ แล้วจะทำอะไรก็ได้ใช่มั้ย?"
"ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมเห็นคุณชายอยู่ในรถ กลัวจะเสียเวลาของคุณชาย" ชายในชุดสูทสีดำแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก
"เหอะ"
กู่ฝานยิ้ม "สำหรับคุณ ผมเป็นคุณชายของตระกูลกู่ แล้วสำหรับคุณลุงคนนั้นล่ะ?"
ชายในชุดสูทสีดำกลืนน้ำลาย พยักหน้า "ผม...ผมเข้าใจแล้วครับ คุณชาย"
"อืม"
กู่ฝานพยักหน้า "รีบกลับบ้านเถอะ พ่อกับแม่รอผมอยู่นานแล้ว"
"ครับ"
...
ในบ้านตระกูลกู่
พ่อครัวอาหารจีนที่จ้างมาเมื่อ 2 ปีก่อน ทำอาหารเต็มโต๊ะสำหรับทุกคนในครอบครัว
ในห้องโถง เหล่านางเอกกำลังพูดคุยกับหญิงสาวสวยสง่าด้วยความเอ็นดู
เหล่านางเอกมาอยู่ในโลกนี้ 20 กว่าปีแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม พวกเธอถึงดูเหมือนมีเวทมนตร์ บนใบหน้าไม่มีร่องรอยของเวลาเลย ดูเหมือนกับยังเป็นสาวน้อยอยู่เหมือนเดิม
"เสี่ยวซินของเราคงมีคนมาจีบเยอะแยะเลยสิท่า มีคนที่ถูกใจบ้างหรือยัง? พามาให้พ่อแม่กับพวกเราดูตัวหน่อยสิ" ไป๋หยูเทียนพูดแซว
กู่ซินส่ายหน้า "ป้าไป๋ อย่าพูดมั่วสิคะ ถึงจะมีคนมาจีบหนูเยอะก็จริง แต่...ไม่มีใครถูกใจหนูเลยสักคน"
"หรือว่าหนูจะไม่ชอบผู้ชาย?" ไป๋หยูเทียนแซวอีกครั้ง
"พูดมั่ว!" กู่ซินขมวดคิ้ว
"โอเค ๆ ไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว เดี๋ยวเสี่ยวซินของเราจะโกรธเอา" ไป๋หยูเทียนแลบลิ้น
หลังจากพูดคุยกันสักพัก กู่ซินก็มองไปรอบ ๆ
"พี่ชายยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ?"
"มีคนไปรับเสี่ยวฝานแล้ว เดี๋ยวก็คงกลับมา"
ตอนนั้นเอง ซูเฉียนโม่กับกู่เฉินหนานก็เดินลงมาจากบันได
ซูเฉียนโม่ยังคงดูเย็นชาและงดงามเหมือนเมื่อก่อน
ส่วนกู่เฉินหนานก็ไม่มีร่องรอยของเวลาบนใบหน้า ดูเหมือนกับยังเป็นคุณชายกู่คนเดิม
"พ่อ ป้าซู"
กู่ซินโบกมือด้วยความตื่นเต้น
"เสี่ยวซินกลับมาแล้วเหรอ?" กู่เฉินหนานยิ้มอย่างอบอุ่น
กู่ซินรีบวิ่งเข้าไปกอดแขนกู่เฉินหนาน "พ่อคะ หนูคิดถึงพ่อที่สุดเลย!"
"หึ"
กู่เฉินหนานส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม "แต่พ่อไม่ได้คิดถึงหนูนะ"
"ทำไมล่ะคะ?" กู่ซินอึ้งไปครู่หนึ่ง
"ก็เพราะ..." กู่เฉินหนานยิ้มอย่างล้อเลียน "ก็เพราะหนูน่ะน่ารำคาญ..."
"บ้าจริง!"
ทันใดนั้น บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องโถง โค้งตัวให้กู่เฉินหนาน "คุณท่าน คุณชายกลับมาแล้วครับ"
คุณชาย...
ได้ยินคำเรียกขานนี้ กู่เฉินหนานก็รู้สึกใจหายเล็กน้อย
ผ่านไปหลายปีแล้ว ถึงแม้คำว่าคุณชายจะกลายเป็นของกู่ฝานไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่ได้ยินคำนี้ กู่เฉินหนานก็จะรู้สึกว่ากำลังเรียกตัวเอง
"อ้อ เสี่ยวฝานก็กลับมาแล้วเหรอ"
กู่เฉินหนานโบกมือ "งั้นก็รีบมานั่งกันเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด"
"ใช่ รีบมานั่งกันเถอะ"
ซูเฉียนโม่ทำท่าทางเชิญ
กู่ซินมองซ้ายมองขวา ถามด้วยความสงสัย "พ่อคะ น้าเล็กไปไหนแล้วคะ?"
"น้าเล็กอยู่ที่นี่จ้ะ"
ตอนนั้นเอง หญิงสาวร่างระหง มีส่วนเว้าส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบก็โบกมือทักทายกู่ซินจากระเบียงชั้นสอง
"น้าเล็ก!"
กู่ซินวิ่งขึ้นบันไดไปกอดหญิงสาวด้วยความดีใจ "น้าเล็ก หนูคิดถึงน้าที่สุดเลยค่ะ"
เห็นแบบนั้น กู่เฉินหนานก็ส่ายหน้า "หย่าเจี๋ย รีบลงมากินข้าวกับเสี่ยวซินได้แล้ว"
"ค่ะ" เซียวหย่าเจี๋ยพยักหน้า
...
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_