บทที่ 303 ตอนพิเศษ : 3 (จุดเริ่มต้นใหม่ : ตอนต้น)
【แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ】
【แค่ คอมเมนต์ ก็เหมือนการให้กำลังใจแล้วนะครับ รบกวน comment กันหน่อยน๊า ;-;】
【Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย】
บทที่ 303 ตอนพิเศษ : 3 (จุดเริ่มต้นใหม่ : ตอนต้น)
"เสี่ยวหยู วันนี้เลิกเรียนก็ปิดเทอมฤดูร้อนแล้วนะ กลับบ้านเร็ว ๆ ล่ะ พี่ชายกับพี่สาวของหนูคงจะกลับมาแล้ว"
หน้าโรงเรียนมัธยมต้นอันดับหนึ่งแห่งเมืองโมตู
โฮชิโนะ คันนอนในชุดเสื้อยืดสีเทาแขนยาว ตัวเสื้อยาวพอที่จะปิดกางเกงขาสั้นที่เธอใส่ ทำให้ดูเหมือนว่าเธอใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียว เผยให้เห็นเรียวขาที่ขาวผ่องดุจหยก เหมือนกับเมื่อหลายปีก่อนไม่มีผิด
เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุสิบกว่าปีที่ยืนอยู่ตรงหน้าเบิกตากว้างด้วยความดีใจ "พี่ชายจะกลับมาจริง ๆ เหรอครับ?"
"อืมมม" โฮชิโนะ คันนอนครุ่นคิดครู่หนึ่ง "อาจจะ"
"เฮ้อ"
เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างผิดหวัง "ครับ"
พูดจบ ก็โบกมือลาคันนอน แล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน
"เฮ้ย กู่หยู คนที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนเมื่อกี้ใครวะ?"
ตอนนั้นเอง เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็เข้ามาล้อม กู่หยู มองไปที่โฮชิโนะ คันนอนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"แม่ฉันไง มีอะไรเหรอ?" กู่หยูมองพวกเขาด้วยความสงสัย
"แม่...แม่นาย?"
ทุกคนอึ้งไปครู่หนึ่ง มองหน้ากันไปมา "บ้าไปแล้ว แม่นายสวยขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"แม่นายดูเด็กมากเลย พวกเรานึกว่าเป็นพี่สาวนายซะอีก"
"ว่าแต่ แม่นายมีแฟนหรือยัง?"
กู่หยูขมวดคิ้ว "ไปตายซะ! พูดมั่ว ๆ ระวังฉันฟ้องพี่ชายนะ!"
ได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็เงียบกริบ
พี่ชายของกู่หยู กู่ฝาน เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมืองโมตู
ได้ยินมาว่ากู่ฝานไม่เพียงแต่เป็นหัวโจกในโรงเรียนมัธยมต้นเท่านั้น ตอนเรียนมัธยมปลาย เขายังรวบรวมอิทธิพลของกลุ่มวัยรุ่นทั่วเมืองโมตูมาไว้ในมืออีกด้วย
เรียกได้ว่า ในหมู่วัยรุ่นเมืองโมตูตอนนี้ แทบไม่มีใครรู้จักชื่อกู่เฉินหนานแต่ถ้าพูดถึงกู่ฝานล่ะก็ ใคร ๆ ก็รู้จัก
"กู่หยู พี่...พี่ชายนายไม่ได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองหลวงเหรอ? ปีนี้จะกลับมาเหรอ?"
กู่หยูส่ายหน้า "ไม่รู้สิ แต่พี่ชายสัญญากับฉันว่าถ้าเขากลับมา เขาจะเล่นเกมกับฉัน"
ได้ยินดังนั้น ทุกคนก็มองหน้ากันไปมา พูดอย่างลังเล "งั้น...งั้นกู่หยู พี่ชายนายกลับมาแล้ว พวกเราขอเจอพี่ชายนายหน่อยได้มั้ย?"
กู่หยูขมวดคิ้ว "พวกนายคิดจะทำอะไรอีก?"
"โธ่ ดูนายพูดสิ"
ทุกคนรีบโบกมือปฏิเสธ "พี่ชายนายดังขนาดนั้น พวกเราอยากรู้จักอยู่แล้ว ใครบ้างไม่อยากรู้จักคนใหญ่คนโตแบบนั้น?"
ได้ยินแบบนั้น กู่หยูก็รู้สึกภูมิใจเล็ก ๆ เขาหัวเราะหึ ๆ "ก็ได้ พวกนายเลี้ยงโค้กฉัน เดี๋ยวพี่ชายฉันกลับมา ฉันจะแนะนำให้รู้จัก"
"ไม่มีปัญหา!"
"โค้กไม่อั้น!"
...
"คุณชาย จะถึงเมื่อไหร่ครับ?"
"ลงจากเครื่องแล้ว กำลังจะไป"
"ครับ คุณท่านให้ผมมารับท่าน ตอนนี้ผมอยู่ที่ลานจอดรถแล้วครับ"
"โอเค ขอบคุณมาก"
ในสนามบิน ชายหนุ่มวัย 20 กว่าปีลากกระเป๋าเดินทาง มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ
ถึงแม้เขาจะไม่มีท่าทางหยิ่งทะนงเหมือนกู่เฉินหนานแต่ก็มีความหล่อเหลาและเย็นชาไม่แพ้กัน
โดยเฉพาะรูปร่างที่สมส่วน ใครเห็นก็ต้องเหลียวมอง
"เสี่ยวฝาน ถึงหรือยัง?"
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เป็นข้อความเสียงจาก WeChat
กู่ฝานได้ยินเสียง ใบหน้าที่เย็นชาก็มีรอยยิ้มแห่งความสุขใจ เขารีบตอบกลับ "แม่ครับ ผมลงจากเครื่องแล้ว กำลังจะถึงบ้าน"
ไม่นาน กู่ฝานก็มาถึงลานจอดรถ ชายในชุดสูทสีดำคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ SUV สีดำ โบกมือเรียกเขาจากระยะไกล "คุณชาย ทางนี้ครับ"
กู่ฝานรีบเดินเข้าไปหา พยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ "รบกวนด้วยนะครับ"
ชายคนนั้นรับกระเป๋าเดินทางจากกู่ฝาน ส่ายหน้า "คุณชายพูดเกินไปแล้ว นี่เป็นคำสั่งของคุณท่าน ไม่รบกวนหรอกครับ"
"พ่อผม..."
กู่ฝานถูมือ "พ่อผมสบายดีมั้ยครับ?"
"คุณท่านสบายดีครับ"
"อืม" กู่ฝานพยักหน้า "ดีแล้วครับ"
ไม่นาน รถ SUV ก็แล่นออกจากลานจอดรถสนามบิน มุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลกู่
"คุณชาย ปีที่แล้วไม่ได้กลับมาใช่มั้ยครับ?"
ตอนนั้นเอง ชายในชุดสูทสีดำที่เป็นคนขับรถก็ถามขึ้น
"ปีที่แล้วมีธุระต้องจัดการที่เมืองหลวงน่ะครับ" กู่ฝานตอบ
"ได้ยินคุณท่านบอกว่าท่านขยายธุรกิจให้ตระกูลกู่ที่เมืองหลวง เก่งมากเลยนะครับ คุณชาย ตระกูลกู่ไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจที่เมืองหลวงมาก่อน ไม่คิดว่าท่านจะทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้ตั้งแต่ไปเรียนมหาวิทยาลัยที่นั่น"
กู่ฝานส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม "ผมไม่ได้เก่งหรอกครับ พ่อผมต่างหากที่เก่ง ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพ่อ ผมคงทำไม่ได้หรอกครับ"
ได้ยินแบบนั้น ชายในชุดสูทสีดำก็รู้สึกใจหาย
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดด้วยความรู้สึก "คุณชาย ตอนนี้ท่านเปลี่ยนไปจากตอนเด็ก ๆ มากเลยนะครับ"
"เปลี่ยนไปมากเลยเหรอ?"
กู่ฝานยักไหล่ ท่าทางของเขามีลักษณะคล้ายกู่เฉินหนาน
ชายในชุดสูทสีดำมองผ่านกระจกหลัง พยักหน้า "คุณชาย ท่านจำได้มั้ยครับ ตอนเด็ก ๆ ที่ท่านทะเลาะกับคุณท่าน..."
"อย่าพูดถึงมันเลย"
กู่ฝานโบกมือ "มันผ่านไปแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็อย่าพูดถึงมันเลย"
"ครับ ๆ ไม่พูดแล้วครับ" ชายในชุดสูทสีดำรีบพยักหน้า
ถึงแม้เขาจะเลิกพูดถึงเรื่องนี้แล้ว แต่กู่ฝานกลับจมอยู่ในห้วงความคิด
ปีนั้นที่เขาทะเลาะกับพ่อ ทำให้คนในบ้านวุ่นวายไปหมด หลังจากนั้น พ่อก็ตัดเงินเขา เหลือไว้แค่ค่าใช้จ่ายที่จำเป็น แล้วยังเช่าห้องให้เขาอยู่ข้างนอกคนเดียวอีก
เรียกได้ว่า ตอนนั้นเขาแทบจะไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลกู่อีกแล้ว...
และในช่วงเวลานั้นเอง ที่เขาค่อย ๆ เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง
ตระกูลกู่ยิ่งใหญ่ก็จริง แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา นั่นเป็นความสำเร็จของพ่อเขา
พ่อเขาได้รับความเคารพจากคนมากมายก็จริง แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา นั่นเป็นบารมีของพ่อ ไม่ใช่ของเขา
ถ้าไม่พูดถึงตระกูลกู่กับพ่อของเขา เขาก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ต่างจากคนอื่น ๆ
เมื่อไม่มีอำนาจของพ่อกับตระกูลกู่คอยคุ้มหัว ทุกคนก็ปฏิบัติกับเขาเหมือนคนทั่วไป
คนที่เคยประจบสอพลอเขาเพราะเกรงใจพ่อกับตระกูลกู่ก็หายไป เหลือแต่คนที่มองว่าเขาเป็นแค่นักเรียนมัธยมต้นธรรมดา ๆ
ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่า ถ้าอยากได้รับความเคารพจากคนอื่น ก็ต้องพึ่งตัวเอง
ดังนั้น เขาจึงค่อย ๆ สร้างความสนิทสนมกับกลุ่มวัยรุ่นที่ทรงอิทธิพลในเมืองโมตู สุดท้ายก็สามารถควบคุมพวกเขาได้
หลังจากทำทั้งหมดนั้นสำเร็จ เขาก็ค้นพบว่าการได้รับความเคารพจากคนอื่นด้วยความสามารถของตัวเองเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากแค่ไหน
โครม!
ในขณะที่กู่ฝานกำลังครุ่นคิด เสียงดังสนั่นก็ดังขึ้นพร้อมกับแรงสั่นสะเทือน
"บ้าเอ๊ย! ขับรถยังไงวะ?"
ชายในชุดสูทสีดำดึงเบรกมืออย่างหัวเสีย หันมาบอก "คุณชาย รอสักครู่นะครับ ผมลงไปดูหน่อย มีรถเบรกกะทันหัน เราชนท้ายเขา"
"อืม"
กู่ฝานพยักหน้า หลับตาลง
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_
