บทที่ 302 ตอนพิเศษ : 2 (กู่ฝาน กู่ซิน : ตอนจบ)

【แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ】

【แค่ คอมเมนต์ ก็เหมือนการให้กำลังใจแล้วนะครับ รบกวน comment กันหน่อยน๊า ;-;】

【Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย】

บทที่ 302 ตอนพิเศษ : 2 (กู่ฝาน กู่ซิน : ตอนจบ)

รถ SUV สีดำค่อย ๆ มุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลกู่

ในรถ กู่ฝานมองหม่าปิงที่ทำหน้าบึ้งตึงมาตลอดทางด้วยความสงสัย

ตั้งแต่เด็กจนโต หม่าปิงก็เป็นเหมือนเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งของเขา ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร หม่าปิงก็จะเป็นคนคอยช่วยเหลือเขาเสมอ

แต่ปฏิกิริยาของหม่าปิงในวันนี้กลับอยู่นอกเหนือความคาดหมายของเขา

โกรธ?

ลุงหม่าโกรธเรื่องอะไร?

กู่ฝานมองหม่าปิง อยากจะถามคำถามนี้ออกไป แต่ใบหน้าดุร้ายของหม่าปิงก็ทำให้เขากลัวขึ้นมาเล็กน้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง หม่าปิงเงยหน้าขึ้นมองกระจกหลัง พูดขึ้นช้า ๆ

"เสี่ยวฝาน"

"ลุงหม่า"

ได้ยินเสียงของหม่าปิง กู่ฝานก็รีบยืดตัวตรง

หม่าปิงลดกระจกลง จุดบุหรี่ "อยากรู้มากใช่มั้ย ว่าทำไมวันนี้ฉันถึงยอมจ่ายเงินให้พวกอันธพาลนั่น?"

"ครับ"

กู่ฝานกลืนน้ำลาย พยักหน้า "ผม...ผมคิดว่าลุงหม่าจะช่วยผมเหมือนอย่างเคย"

"พ่อเธอพูดถูก"

ทันใดนั้น หม่าปิงก็เปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงพ่อของกู่ฝาน

"พ่อผม?" กู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง ถามด้วยความสงสัย "ลุงหม่า นี่...นี่หมายความว่ายังไงครับ?"

หม่าปิงสูบบุหรี่ พูดช้า ๆ "เธอรู้มั้ย ว่าทำไมพ่อเธอถึงให้เธอกับเสี่ยวซินไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นอันดับหนึ่งของเมืองโมตู? ด้วยฐานะและอิทธิพลของครอบครัวพวกเธอ จะไปเรียนที่เมืองหลวงหรือไปเรียนต่างประเทศก็ได้ ทำไมพ่อเธอถึงส่งพวกเธอไปเรียนโรงเรียนมัธยมต้นธรรมดา ๆ ในเมืองโมตูของเรา?"

กู่ฝานครุ่นคิด "พ่อไม่อยากให้ผมกับน้องอยู่ห่างบ้านมากเกินไปเหรอครับ?"

"ไม่ใช่" หม่าปิงส่ายนิ้ว "พ่อเธอไม่อยากให้เธอกับน้องสาวกลายเป็นพวกเหลวไหล"

พูดจบ หม่าปิงก็หันกลับมา "เธอรู้สึกมั้ยว่าตั้งแต่เด็กจนโต พ่อเธอไม่เคยช่วยเธอเลย?"

"ครับ" กู่ฝานพยักหน้า ครุ่นคิด

อย่างที่หม่าปิงพูด ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร กู่เฉินหนานก็ไม่เคยออกหน้าเลยสักครั้ง

กู่เฉินหนานยังเคยเตือนกู่ฝานกับกู่ซินอย่างจริงจังว่าห้ามเปิดเผยฐานะทางบ้านเด็ดขาด

ดังนั้น ตอนเด็ก ๆ ทุกครั้งที่กู่ฝานมีปัญหากับเพื่อน คนที่ออกหน้าแทนก็คือหม่าปิงเสมอ

แต่หม่าปิงไม่ได้ทำตามคำสั่งของกู่เฉินหนาน เขาทำไปโดยพลการ

บางทีเขาอาจจะรู้สึกว่ากู่ฝานยังเด็ก ต้องมีคนคอยช่วยเหลือ บางทีเขาอาจจะรู้สึกว่าในฐานะลุงก็ควรจะทำแบบนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เขาก็ทำไปแล้ว

แต่ผลลัพธ์ของการกระทำในวันนี้ก็ปรากฏให้เห็นแล้ว

นั่นก็คือ กู่ฝานกลายเป็นคนเอาแต่ใจและก้าวร้าว

ถึงแม้หม่าปิงจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ขัดแย้งระหว่างกู่ฝานกับหวงลี่โดยตรง แต่จากบทสนทนาของทั้งสองคน หม่าปิงก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เพียงแค่หวงลี่ขึ้นเสียงใส่ กู่ฝานก็ลงไม้ลงมือ แถมยังไม่พอใจที่หวงลี่สู้กลับอีก

นี่แสดงให้เห็นถึงความเอาแต่ใจของกู่ฝาน ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ กู่ฝานต้องกลายเป็นคนเลวทรามต่ำช้าอย่างแน่นอน

แต่กู่ฝานไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

"ลุงหม่า ตั้งแต่เด็กจนโต ลุงเป็นคนคอยช่วยผมมาตลอด ผมชอบลุงมากกว่าพ่ออีก!"

"เธอ!"

ได้ยินดังนั้น หม่าปิงก็กัดฟันแน่น รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "เรื่องวันนี้ฉันจะบอกพ่อเธอ ไม่ว่าพ่อเธอจะลงโทษฉันยังไง ฉันก็หวังว่าเธอจะเข้าใจ พ่อเธอทำไปก็เพื่อเธอ"

"ลุงหม่า?!"

กู่ฝานตกใจ รีบพูด "ทำไมต้องบอกพ่อผมด้วย? แล้วพ่อผมจะลงโทษลุงทำไม?"

"ก็เพราะเมื่อก่อนลุงคอยปกป้องผม? ก็เพราะลุงคอยช่วยเหลือผม? ไม่เห็นจะผิดตรงไหนล่ะ ทำไมล่ะ?"

"หยุดพูด!"

หม่าปิงปรายตามองกู่ฝาน พูดเสียงเข้ม "ที่เธอกลายเป็นแบบนี้ทั้งหมด เป็นความผิดของฉัน พ่อเธอควรจะลงโทษฉัน!"

"ลุงหม่า!"

กู่ฝานยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่หม่าปิงก็หันกลับมา ชี้หน้าเขา "ต่อจากนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ฉันจะไม่ยุ่งอีกแล้ว แล้วก็ ถ้าเธอยังทำตัวเหลวไหล ไม่ต้องรอให้พ่อเธอจัดการ ฉันจะจัดการเธอเอง!"

"นี่..." กู่ฝานอึ้งไป จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ทำไมจู่ ๆ ลุงหม่าถึงโกรธ? ทำไมลุงหม่าต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อเขา? ทำไมลุงหม่าถึงบอกว่าจะไม่ยุ่งกับเขาอีก?

นี่...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

...

ที่บ้านตระกูลกู่

กู่ซินผลักประตูห้องโถงเข้าไป โยนกระเป๋าไว้บนโซฟา ทิ้งตัวลงนั่ง

"เสี่ยวซิน กลับมาแล้วเหรอ?"

ตอนนั้นเอง ไป๋หยูเทียนในชุดลำลองกำลังยกอาหารออกมาจากห้องครัว เห็นกู่ซินอยู่คนเดียวก็ถาม "พี่ชายเธอไปไหนล่ะ?"

"ไม่รู้สิคะ พี่ชายคงออกไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ มั้ง"

พูดจบ กู่ซินก็กระโดดลงจากโซฟา เดินเข้าไปใกล้ ๆ ไป๋หยูเทียนด้วยความอยากรู้อยากเห็น มองอาหารในมือ "ป้าไป๋ วันนี้กินอะไรเหรอคะ?"

ไป๋หยูเทียนลูบหัวกู่ซิน "ป้าจะไปรู้เหรอ ป้าแค่ยกอาหารออกมา แม่ของหนูต่างหากที่เป็นคนทำ"

"อ๋อ"

กู่ซินพยักหน้า วิ่งไปทางห้องครัวพลางตะโกน "แม่คะ วันนี้กินอะไร?"

"กิน ๆ รู้จักแต่กิน ไปช่วยป้าไป๋ยกอาหารไป"

เสียงไม่พอใจดังมาจากในครัว

"ชิ"

กู่ซินทำเสียงไม่พอใจในลำคอ เดินเข้าไปในครัว

หญิงสาวในกางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาวหันมา ส่งจานอาหารที่เพิ่งทำเสร็จให้กู่ซิน

"ระวังร้อนนะ"

เธอคือแม่ของกู่ซิน หลิวหมิงรุ่ย

"ทราบแล้วค่ะ"

กู่ซินวางจานบนโต๊ะอาหาร

ในขณะเดียวกัน ฟางหยวนหยวนในชุดเดรสกำลังเดินลงบันไดมาพร้อมกับกล่องใบใหญ่

กู่ซินเห็นเข้าก็เข้าไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น "ป้าฟาง นี่อะไรเหรอคะ?"

ฟางหยวนหยวนหน้าแดงเล็กน้อย รีบปิดฝากล่อง "แค่เสื้อผ้าที่ไม่ได้ใส่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรเลย"

แต่ในจังหวะที่ฟางหยวนหยวนปิดฝากล่อง กู่ซินตาไวก็เห็นชุดคอสเพลย์สีสันสดใสอยู่ในช่องว่างของกล่อง

ทันใดนั้น ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย

"เสี่ยวซิน หลบหน่อยสิ ป้าจะเอาไปทิ้งแล้วนะ" ฟางหยวนหยวนพูดพร้อมกับยิ้ม

ทิ้ง?

กู่ซินขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจ "ป้าฟาง ข้างในนี่...เป็นชุดคอสเพลย์ใช่มั้ยคะ?"

"หา?"

ฟางหยวนหยวนตกใจ รีบส่ายหน้า "ไม่ ๆ แค่เสื้อผ้าที่ป้าไม่ได้ใส่แล้ว"

"เหรอคะ?" กู่ซินยิ้มอย่างมีเลศนัย "งั้น...หนูเอาไปทิ้งให้ก็ได้ค่ะ?"

"ไม่ต้องหรอก ป้าไปเอง" ฟางหยวนหยวนปฏิเสธ

แต่กู่ซินไวกว่า คว้ากล่องในมือฟางหยวนหยวน วิ่งออกไปนอกห้องโถงอย่างรวดเร็ว

"เฮ้อ..." ฟางหยวนหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ "เด็กคนนี้..."

กู่ซินวิ่งออกมานั่งที่ศาลาในสวน มองกล่องในมือพร้อมกับถูมือด้วยความตื่นเต้น

"ต้องเป็นชุดคอสเพลย์แน่ ๆ !"

ด้วยความคาดหวัง กู่ซินค่อย ๆ เปิดกล่องออก ทันใดนั้น ชุดกระโปรงสั้น ชุดรัดรูป ถุงน่องลายต่าง ๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา

ดวงตาของกู่ซินเบิกกว้าง ราวกับกำลังมองดูสมบัติล้ำค่า

"จริงด้วย! จริงด้วย!"

เธอหยิบชุดขึ้นมาดูอย่างละเอียดทีละชุด สุดท้ายก็พึมพำ "ทำไมถึงเป็นอนิเมะเมื่อสิบกว่าปีก่อน? คอสเพลย์ตัวละครพวกนี้มันเชยไปหน่อยมั้ย?"

แต่แล้วเธอก็รู้สึกตัว

ไม่ถูกต้อง ทำไมป้าฟางถึงมีชุดคอสเพลย์เยอะขนาดนี้?

หรือว่า...

...

รถ SUV สีดำค่อย ๆ แล่นเข้ามาในบ้าน

รถจอดสนิท หม่าปิงกับกู่ฝานลงจากรถ

ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร กู่ฝานเดินตามหม่าปิง หม่าปิงเดินตรงไปยังห้องโถงอย่างรวดเร็ว

เข้าไปในห้องโถง

"เสี่ยวฝาน รีบมากินข้าวสิ ป้าหลิวทำกับข้าวเสร็จแล้ว"

ถังหยุนจินในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเพิ่งเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นกู่ฝานพอดี

แต่กู่ฝานกลับส่ายหน้า สีหน้าหดหู่เล็กน้อย

"คุณถัง คุณกู่ล่ะครับ?" หม่าปิงถาม

ถังหยุนจินชี้ไปที่ห้องของกู่เฉินหนาน "เฉินหนานกำลังดูแลคันนอน ถ้าไม่มีธุระสำคัญก็อย่าเพิ่งไปรบกวนเลย คันนอนเพิ่งคลอดลูก ตอนนี้ต้องพักผ่อน"

หม่าปิงพยักหน้า พูดเสียงเบา "เรื่องนี้สำคัญมาก ผมต้องรายงานคุณกู่"

ถังหยุนจินยักไหล่ ไม่ได้ขัดขวาง แต่หันไปบอกกู่ฝาน "คุยกับพ่อเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าวนะ"

กู่ฝานพยักหน้า เดินตามหม่าปิงขึ้นไปบนชั้นสอง ไปหยุดอยู่หน้าห้องของกู่เฉินหนาน

ก๊อก ๆ

หม่าปิงเคาะประตูเบา ๆ "คุณกู่ มีเรื่องต้องรายงานครับ"

"ได้ เดี๋ยวนะ"

ในห้อง กู่เฉินหนานมองไปที่โฮชิโนะ คันนอนที่นั่งอยู่บนเตียง เธอยังคงดูสวยเหมือนเด็กสาว "ฉันขอออกไปข้างนอกก่อนนะ"

คันนอนพยักหน้า "ไปเถอะ ธุระสำคัญ"

ธุระสำคัญ?

กู่เฉินหนานหันกลับมายิ้ม "สำหรับฉัน การดูแลเธอคือธุระสำคัญที่สุด"

คันนอนยิ้มหวาน "ออกไปได้แล้ว อย่าให้หม่าปิงรอนาน"

ไม่นาน กู่เฉินหนานก็เปิดประตูออกมา หลังจากปิดประตูเบา ๆ แล้ว เขาก็ยกนิ้วขึ้นมาทำท่าทางให้เงียบ "ไปคุยกันที่ห้องรับรอง"

"ครับ" หม่าปิงพยักหน้า

ตอนนั้นเอง กู่เฉินหนานก็เห็นกู่ฝานที่ยืนอยู่ข้างหลังหม่าปิง เขาชี้ไปที่ชั้นล่าง "ป้าหลิวทำกับข้าวเสร็จแล้ว ไม่ลงไปกินข้าวเหรอ?"

"ผม..."

กู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง เงยหน้ามองหม่าปิง "ลุงหม่าให้ผมมาด้วยครับ"

ได้ยินดังนั้น กู่เฉินหนานก็รู้แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาพยักหน้า แล้วเดินไปที่ห้องรับรอง

พอเข้าไปในห้องรับรอง หม่าปิงก็โค้งคำนับให้กู่เฉินหนาน 90 องศาทันที "คุณกู่ ผมผิดไปแล้วครับ"

กู่เฉินหนาน: ?

เขากระพริบตา มองหม่าปิงด้วยความสงสัย แล้วมองไปที่กู่ฝาน "เกิดอะไรขึ้น?"

หม่าปิงเม้มปาก เล่าเรื่องตั้งแต่กู่ฝานยังเด็ก เล่าเรื่องที่เขาแอบช่วยเหลือกู่ฝานโดยไม่บอกกู่เฉินหนานตลอดหลายปีที่ผ่านมาให้กู่เฉินหนานฟังทั้งหมด

สีหน้าของกู่เฉินหนานค่อย ๆ เปลี่ยนจากทีเล่นทีจริง เป็นไม่อยากจะเชื่อ สุดท้ายพอได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ สีหน้าอื่น ๆ ก็หายไป เหลือเพียงความเคร่งขรึม

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_