บทที่ 301 ตอนพิเศษ : 2 (กู่ฝาน กู่ซิน : ตอนกลาง)
【แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ】
【แค่ คอมเมนต์ ก็เหมือนการให้กำลังใจแล้วนะครับ รบกวน comment กันหน่อยน๊า ;-;】
【Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย】
บทที่ 301 ตอนพิเศษ : 2 (กู่ฝาน กู่ซิน : ตอนกลาง)
"เธอไม่รู้หรอก ที่บ้านฉันไม่มีใครชอบอนิเมะ ชอบอนิเมะสองมิติเลยสักคน เวลาอยู่บ้านฉันรู้สึกเหมือนอยู่บนเกาะร้าง"
ระหว่างทางกลับบ้าน กู่ซินคุยกับเพื่อนร่วมชั้นไปพลาง เดินไปพลาง
"เหมือนกันเลย พ่อแม่ฉันก็ไม่ชอบอนิเมะ อ๊ะ ไม่สิ ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ไม่เข้าใจต่างหาก" เพื่อนของเธอบ่น
"ฉันก็เหมือนกัน พ่อแม่ฉัน ป้า ๆ ของฉัน พวกเขาไม่เข้าใจอนิเมะ ไม่เข้าใจโลกสองมิติของพวกเรา!" กู่ซินกัดฟันพูดอย่างหัวเสีย
"พวกผู้ใหญ่จะไปเข้าใจโลกของพวกเราได้ยังไง พวกเราเป็นพวกเดียวดายที่สุด"
เพื่อนของเธอก็เริ่มบ่นเรื่องเศร้า ๆ บ้าง
ทั้งสองคนเดินมาได้สักพัก เพื่อนของเธอก็ลังเล "ว่าแต่ พี่ชายเธอไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ? ดูเหมือนเขาจะโดนดักอยู่นะ? เหมือนจะเป็นหวงลี่ที่ไปหาเรื่องเขาด้วย"
กู่ซินเหลือบมองเธอ ทำท่าทางไม่สนใจ "ไม่ต้องห่วงหรอก เขารับมือได้แน่นอน ใครมีเรื่องก็ช่างเขา"
ได้ยินแบบนั้น เพื่อนของเธอก็ตกใจ "พี่ชายเธอสู้คนพวกนั้นได้เหรอ?"
"ไม่ได้หรอก" กู่ซินส่ายหน้า "พี่ชายฉันสู้ไม่ได้ แต่คนในบ้านฉันสู้ได้"
"คนในบ้านเธอ..."
เพื่อนของเธอรู้สึกสับสน หรือว่ากู่ฝานจะให้คนในบ้านมาช่วยตีกัน? มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด
ยังไม่ทันที่เธอจะคิดได้ รถ SUV สีดำคันหนึ่งก็แล่นมาด้วยความเร็วสูง แต่กลับค่อย ๆ หยุดลงตรงหน้าทั้งสองคน
กระจกรถเลื่อนลง หม่าปิงยื่นหน้าออกมา "เสี่ยวซิน พี่ชายของเธออยู่ไหนเหรอ?"
"ลุงหม่า พี่ชายหนูอยู่ที่หน้าโรงเรียน โดนพวกอันธพาลดักอยู่ค่ะ" กู่ซินชี้ไปทางโรงเรียน
"โอเค รีบกลับบ้านไปนะ"
พูดจบ หม่าปิงก็กำลังจะสตาร์ทรถ แต่จู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงยื่นหน้าออกมาอีกครั้ง "เสี่ยวซิน เรื่องวันนี้ อย่าบอกพ่อเธอนะ"
"เรื่องนั้น..."
กู่ซินถูมือ "ลุงหม่า ลุงเข้าใจนะ"
หม่าปิงทำหน้าเบื่อหน่าย "ได้ ๆ เดี๋ยวลุงกลับบ้านแล้วจะโอนเงินให้"
"โอเค!"
กู่ซินยิ้มดีใจ รีบส่ายหน้า "เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ หนูไม่รู้อะไรทั้งนั้น!"
หม่าปิงพยักหน้า เหยียบคันเร่ง มุ่งหน้าไปที่หน้าโรงเรียนทันที
"เขาเป็นลุงของเธอเหรอ?"
ตอนนั้นเอง เพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ถามขึ้น
"อืม"
กู่ซินพยักหน้า "แบบนี้ฉันก็มีเงินซื้อของสะสมแล้ว เย้!"
"ลุงของเธอดูน่ากลัวจัง..."
เพื่อนของเธอยังคงจดจำใบหน้าดุร้ายของหม่าปิงได้ติดตา
"น่ากลัวเหรอ?"
กู่ซินทำหน้างง "ฉันว่าลุงหม่าใจดีจะตาย ไม่ใช่แค่ดูแลฉันกับพี่ชายอย่างดีเท่านั้นนะ พ่อฉันบอกว่าลุงหม่ายังเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลกู่ด้วย"
"ตระกูลกู่?"
เพื่อนของเธอขมวดคิ้ว
ตระกูลที่สามารถเติมคำว่า 'ตระกูล' ไว้ข้างหน้านามสกุลได้ คงไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา ๆ แน่ใช่ไหม?
...
"ลุงของนายยังไม่มาอีกเหรอ? หรือว่านายโทรหาลุง แล้วลุงนายไปโทรหาพ่อของนาย?"
"เร็ว ๆ เข้า เรื่องที่นายทำร้ายหวงลี่ คงไม่จบง่าย ๆ แค่นี้หรอก"
หน้าประตูโรงเรียน พวกอันธพาลยังคงล้อมกู่ฝานไว้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้คิดจะปล่อยกู่ฝานไป
แต่กู่ฝานไม่ได้รีบร้อนเลย ตรงกันข้าม เขาไม่ได้คิดจะไปไหนด้วยซ้ำ
"รีบอะไรกัน พวกนายรีบไปเกิดใหม่หรือไง?"
กู่ฝานพูดเยาะเย้ย
ทันทีที่พูดจบ ทุกคนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
"กู่ฝาน นายอย่าคิดว่าลุงนายจะมาแล้วนายจะพูดกับพวกเราแบบนี้ได้นะ!"
"ไอ้หนู นายอยากตายหรือไง? นายอยากตายใช่มั้ย? ไปถามแถวโรงเรียนเราดูสิ ใครบ้างไม่รู้จักชื่อเสียงของเสือหัวโล้นอย่างฉัน?"
"แม่งเอ๊ย! ถ้านายยังปากดีอีก พวกเราจะไม่ยุ่งเรื่องของนายกับหวงลี่แล้ว พวกเราจะจัดการนายเอง!"
"ไม่มีใครเขาสนหัวแกหรอก!"
ในตอนนั้นเอง รถ SUV สีดำคันหนึ่งก็แล่นมาด้วยความเร็วสูง เสียงเบรกดังสนั่น ก่อนที่รถจะค่อย ๆ หยุดลงข้าง ๆ กู่ฝาน
"โอ้โห ลุงนายขับรถหรูขนาดนี้เลยเหรอ? คงจะจ่ายเงินชดเชยให้หวงลี่ได้เยอะเลยสิท่า?"
เห็นดังนั้น พวกอันธพาลไม่เพียงไม่รู้สึกกลัว กลับรู้สึกว่าน่าจะรีดไถเงินได้ก้อนโต
แต่ฉากในวินาทีต่อมาก็ทำให้พวกอันธพาลตาโต
ได้ยินเสียงประตูรถเปิดดังปัง ๆ หม่าปิงพร้อมกับชายร่างกำยำในชุดสูทสีดำอีก 4-5 คนก้าวลงจากรถ มาหยุดยืนอยู่ด้านหลังกู่ฝานในพริบตา
"เสี่ยวฝาน เกิดอะไรขึ้น?" หม่าปิงถาม
กู่ฝานชี้ไปที่คนข้างหน้า "ลุงหม่า พวกเขาจะตีผม"
"เหรอ?"
หม่าปิงมองไปที่เสือหัวโล้น เดินเข้าไปหา "นายจะตีกับเสี่ยวฝานเหรอ?"
หม่าปิงมีท่าทางองอาจ กายสูงใหญ่ บวกกับมีชายชุดดำที่ดูน่าเกรงขามยืนอยู่ข้างหลังอีก 4 คน พวกอันธพาลเห็นดังนั้นก็ใจฝ่อทันที
เสือหัวโล้นกลืนน้ำลาย สายตาหลุกหลิกไปมา
สุดท้ายก็โบกมือปฏิเสธ "ไม่ ๆ ไม่ใช่ ๆ กู่ฝานเป็นคนทำร้ายน้องชายผม ผมแค่มาถามเรื่องราว"
"น้องชายนาย?" หม่าปิงกวาดสายตามองไปที่คนทั้งหมด "ใคร?"
"ผม..."
หวงลี่กลืนน้ำลายพลางตอบไปว่า
"เมื่อไม่กี่วันก่อน พวกเรามีปากเสียงกันเล็กน้อย แต่เขากลับลงไม้ลงมือกับผม ถ้าเพื่อน ๆ ไม่ห้ามไว้..."
พูดจบ หวงลี่ก็กลืนน้ำลายอีกครั้ง "ลุงครับ ผม...ผมแค่ต้องการความยุติธรรม"
ได้ยินดังนั้น หม่าปิงก็เม้มปาก หันไปมองกู่ฝาน "เสี่ยวฝาน เป็นแบบนั้นจริงเหรอ?"
กู่ฝานพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ "แน่นอนสิ ไอ้หมอนี่กล้าขึ้นเสียงใส่ผม ผมจะไม่ตีมันได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้น ผมตีมัน มันยังกล้าสู้กลับอีก..."
"หุบปาก!"
หม่าปิงรีบขัดจังหวะ หันไปมองหวงลี่ "ขอโทษด้วย เป็นความผิดของเสี่ยวฝานเอง"
พูดจบ หม่าปิงก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา "เอาสิ ลุงจะโอนเงินให้นาย ไปซื้ออะไรกินนะ"
ได้ยินดังนั้น หวงลี่ก็อึ้ง พวกอันธพาลก็อึ้ง กู่ฝานก็อึ้ง
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
พวกนายมาด้วยท่าทางน่ากลัวแบบนี้ นึกว่าจะมาช่วยกู่ฝาน ที่แท้ก็แค่พากู่ฝานกลับบ้านเหรอ?
แถมยังจะจ่ายเงินชดเชยให้พวกเราอีก?
ใครจะไปคิดว่า ชายร่างกำยำในชุดสูทสีดำ 4-5 คนจะมาที่นี่เพียงเพื่อขอโทษและจ่ายเงินชดเชยให้นักเรียนมัธยมต้นคนหนึ่ง?
หวงลี่คิดไม่ถึง พวกอันธพาลคิดไม่ถึง กู่ฝานยิ่งคิดไม่ถึง
เขาคิดว่าหม่าปิงจะจัดการพวกนั้นจนคุกเข่าร้องขอชีวิต แต่ไม่คิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้?
"ลุงหม่า นี่ลุง..."
"ฉันบอกให้เธอหยุดพูด!"
หม่าปิงขัดจังหวะกู่ฝานอีกครั้ง หันไปสแกน QR โอนเงินให้หวงลี่ 1,000 หยวน
ถึง 1,000 หยวนจะไม่มาก แต่สำหรับนักเรียนมัธยมต้นแล้ว ถือว่าเป็นเงินก้อนโตเลยทีเดียว
"ขอบคุณครับลุง ต่อไปนี้เรื่องระหว่างผมกับกู่ฝานก็จบลงเท่านี้!"
"อืม" หม่าปิงพยักหน้า "เอาล่ะ พวกนายแยกย้ายกันได้แล้ว"
"ครับ! ไปเดี๋ยวนี้เลย!"
พอได้เงิน พวกนั้นก็กลัวว่าหม่าปิงจะเปลี่ยนใจ รีบเผ่นแน่บหายวับไปกับตา
ตอนนั้นเอง หม่าปิงก็หันกลับมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ชี้ไปที่รถ SUV "ขึ้นรถ"
กู่ฝานยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่เข้าใจ "ลุงหม่า ทำไมลุงต้องให้เงินพวกนั้นด้วย? พวกเขาจะตีกับผมนะ ลุงไม่ควร..."
"ฉันบอกให้เธอขึ้นรถ!" หม่าปิงสั่งด้วยสีหน้าเย็นชา
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_
