บทที่ 224 กาลเวลาไหลริน ดั่งแขกมาเยือน กระบี่เดียวเยียบฟ้า จนฤดูใบไม้ร่วงหนาวเยือก มึนเมาเพ้อพร่ำ ส่งเสียงระฆังยามค่ำคืน
บทที่ 224 กาลเวลาไหลริน ดั่งแขกมาเยือน กระบี่เดียวเยียบฟ้า จนฤดูใบไม้ร่วงหนาวเยือก มึนเมาเพ้อพร่ำ ส่งเสียงระฆังยามค่ำคืน บนบันไดชิงอวิ๋น ลู่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่วงล้อห้าสีที่อยู่ตรงหน้า เขาก็รู้สึกคุ้นเคย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกแปลกๆ นั้น "ถ้าไม่ใช่เพราะศิษย์พี่ให...