บทที่ 22 หายใจพัฒนาพลังปราณอัพขั้นเป็นระดับ 2 การทะลวงพลังกลายเป็นเรื่องง่ายดาย
เย่ชิงเฉิงเข้าใจผิด คิดว่าการกระทำทั้งหมดของบุรุษชุดเกราะเงินนั้นเป็นเพียงกลลวงเพื่อให้เธอวางใจ แล้วแทรกซึมเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหยวนเพื่อเล่นงานเฉินมู่ หวังยับยั้งการพัฒนาของดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้!
เสียงลมหวีดหวิว เท้ากระทบพื้นราวสายลม ร่างของเย่ชิงเฉิงพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กระบี่เทียนหยวนในมือเปล่งประกายลมปราณห่อหุ้มใบกระบี่ แม้เธอจะรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางต่อกรกับเงาหุ่นกระบอกได้ แต่การปล่อยให้มันลอบสังหารเฉินมู่ต่อหน้าต่อตานั้น เธอไม่มีทางทำได้!
ทว่าภาพที่ปรากฏในสายตาเธอกลับทำให้เย่ชิงเฉิงหยุดชะงักลงทันที...
ชายชุดเกราะเงินไม่ได้จู่โจมเฉินมู่ แต่กลับคุกเข่าลงเบื้องหน้าเขา สองมือยื่นแหวนสีทองเข้มซึ่งประดับด้วยอักขระลึกลับ บ่งบอกถึงความเก่าแก่และทรงพลังออกมาให้!
แหวนวงนี้ไม่ใช่สิ่งธรรมดา หากแต่เป็นสมบัติจากซากอารยธรรมโบราณที่หุ่นเงาสะสมมาจากซากปรักหักพังของอาณาจักรแห่งผืนทราย ภายในแหวนบรรจุสมบัตินับไม่ถ้วน ทั้งศาสตราวุธ วิชาลับ โอสถ และตำราฝึกฝน หลายหมื่นเล่ม!
เฉินมู่หยิบแหวนมาสำรวจด้วยพลังจิต สายตาของเขาเปล่งประกายเมื่อเห็นวิชาที่มีตั้งแต่พื้นฐานไปจนถึงชั้นยอด เช่น วิชาสร้างร่างทรายเป็นกองทัพนับหมื่น หรือวิชากระตุ้นพายุทรายหมุนแรงจนสามารถโค่นล้มทุกสิ่งที่ขวางหน้า...
เย่ชิงเฉิงที่เฝ้ามองอยู่ไม่ไกลถึงกับอึ้งในสิ่งที่เห็น หัวใจพลันตื้นตัน เธอถามขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเทา
"หรือว่าท่านผู้นี้คือคนที่ท่านประมุขน้อยส่งมาดูแลข้าหรือ?"
เฉินมู่ยิ้มเล็กน้อยพลางตอบ "ใช่ ข้ารู้สึกไม่สบายใจนักหลังจากทราบว่าเจ้าจะเข้าสู่เขตแดนลับ จึงส่งเขาไปเพื่อป้องกันอันตราย"
ได้ยินดังนั้น เย่ชิงเฉิงก็คลี่ยิ้มอ่อนโยน ก่อนคุกเข่าลงแสดงความขอบคุณด้วยใจจริง
"ท่านประมุขน้อยมีสายตายาวไกลยิ่งนัก! ชีวิตของข้านับจากนี้จะขอภักดีต่อท่าน!"
เฉินมู่หัวเราะเล็กน้อย ก่อนโบกมือให้เธอลุกขึ้น
"พอแล้ว รีบมาทานข้าวเถอะ ไม่อย่างนั้นกับข้าวจะเย็นหมด"
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เย่ชิงเฉิงเสนอแนะ
"ท่านประมุขน้อย จะออกไปเดินย่อยอาหารสักหน่อยไหม?"
เฉินมู่พยักหน้า
"ก็ดี เช่นนั้นออกไปชมดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในยามราตรีกันเถอะ"
เมื่อประตูเรือนเปิดออก ศิษย์บางคนที่เดินผ่านรีบโค้งคำนับและกล่าวด้วยความเคารพ
"ขอคารวะท่านประมุขน้อย!"
เฉินมู่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนเดินต่อไปพร้อมเย่ชิงเฉิง โดยไม่ได้ใส่ใจศิษย์ที่เหลือแอบมองตามหลังพร้อมเสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยความทึ่ง
"เพียงไม่กี่วัน ท่านประมุขน้อยก็ทะลวงถึงขั้นนักรบแล้ว!"
"นั่นเป็นเรื่องธรรมดา! อย่าลืมว่าท่านประมุขน้อยมีรากวิญญาณคู่ระดับสวรรค์ชั้นยอด!"
เฉินมู่ที่เดินทอดน่องไปอย่างผ่อนคลายภายใต้แสงจันทร์ ยิ้มบางๆ โดยไม่พูดอะไร แม้จะได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเหล่านั้น เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะสิ่งสำคัญในตอนนี้คือการเพลิดเพลินกับช่วงเวลาเงียบสงบนี้...
"ท่านประมุขน้อยเช่นนี้หาได้ยากยิ่ง หนึ่งในหมื่นยังน้อยไป เจ้ากับข้าก็อย่าได้เพ้อฝันเลย มีแต่จะมองดูจากเบื้องล่างเท่านั้น!"
"ข้ายังได้ยินคนที่กลับมาจากเขตลับกล่าวว่า ท่านประมุขน้อยมอบกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงสุดให้แก่ท่านหญิงเย่ด้วย!"
"ระดับศักดิ์สิทธิ์?! ท่านประมุขน้อยยังคงมองทรัพย์สินดุจดั่งสิ่งไร้ค่าเช่นเคยสินะ"
"ไม่ได้แล้ว! พวกเราต้องตั้งใจฝึกฝนให้มากขึ้น หวังว่าสักวันหนึ่งจะได้รับความสนใจจากท่านประมุขน้อยบ้าง"
"ไป! ห้องฝึกปิดด่านหนึ่งเดือนก่อน!"
...
ทว่าพวกเขาหารู้ไม่ว่า แม้เฉินมู่จะทะลวงระดับจากขั้นนักรบเข้าสู่ขั้นนักสู้ระดับปลายได้สำเร็จ แต่ตลอดกระบวนการ เขาไม่ได้ฝึกฝนแม้แต่วินาทีเดียว! ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะการหายใจ!
ใช่แล้ว การหายใจเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะเพิ่มพูนพลัง แม้แต่ตัวเขาเองยังต้องยอมรับว่า ความสามารถนี้เกินกว่าคำว่าผิดธรรมดา!
สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ การหายใจยังสามารถพัฒนาได้อีก! เมื่อจำนวนครั้งในการหายใจสะสมถึงระดับหนึ่ง มันจะ "อัปเกรด" ขึ้น!
ขณะนี้ ความสามารถในการหายใจเพิ่มพลังของเขาได้พัฒนาสู่ ระดับ 2 แล้ว แต่ละการหายใจเพิ่มพลังได้มากขึ้นกว่าใน ระดับ 1 ถึงสองเท่า!
การทะลวงพลังกลายเป็นเรื่องง่ายดายเหมือนการดื่มน้ำ!
ด้วยเหตุนี้ เฉินมู่จึงใกล้จะทะลวงเข้าสู่ระดับ ปรมาจารย์นักรบ แล้ว การแซงหน้าเย่ชิงเฉิงกลายเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น
เย่ชิงเฉิงที่ตระหนักถึงความสามารถนี้ ไม่อาจห้ามความรู้สึกหวาดกลัวในใจได้ ความสามารถที่โดดเด่นเหนือผู้ใดของเฉินมู่นั้นน่าทึ่งจนเกินจะเชื่อ เธอผู้เป็นอัจฉริยะของสำนักกระบี่สวรรค์ ใช้เวลาหลายปี ใช้โอสถล้ำค่าไปไม่น้อย กว่าจะมาถึงระดับนี้ได้
แต่เฉินมู่...กลับใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน!
"พรสวรรค์แบบนี้ แน่ใจหรือว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น?" เย่ชิงเฉิงคิดในใจ
เธอเชื่อมั่นว่า ด้วยประมุขน้อยผู้นี้ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหยวนอาจอยู่คู่วิถีสวรรค์ไปตราบชั่วนิรันดร์!
...
"คารวะท่านประมุขน้อย!"
"คารวะท่านประมุขน้อย!"
"ท่านประมุขน้อย!"
เสียงคำนับของผู้คนรอบข้างดึงเย่ชิงเฉิงออกจากความคิดของตัวเอง เมื่อเธอกลับมามองอีกครั้งก็พบว่า ตอนนี้เธอกับเฉินมู่ยืนอยู่หน้าหอคอยสูงตระหง่านสีดำสนิท
"ท่านประมุขน้อย นี่คืออะไร?" เย่ชิงเฉิงถามด้วยความสงสัย
"หอคอยทดสอบแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหยวน" เฉินมู่กล่าวอย่างมั่นใจ เพราะเขาจำได้ว่าที่นี่เป็นสถานที่ฝึกฝนสำคัญแห่งหนึ่ง
เย่ชิงเฉิงมองไปยังหอคอยอันน่าเกรงขาม พลางครุ่นคิดในใจ... นี่จะเป็นอีกสถานที่หนึ่งที่ช่วยขับเคลื่อนพลังของประมุขน้อยให้ก้าวล้ำไปอีกขั้น!