บทที่ 123 ยาไร้ค่า
สายลมยามค่ำพัดโชย นำความเย็นมาเล็กน้อย ชูเสี่ยวเสี่ยวขยับเข้าใกล้กองไฟ ลู่อี้หมิงที่ปกติคุยเสียงดังตอนนี้กลับนอนหลับสนิทราวกับเด็กน้อย สายตาของชูเสี่ยวเสี่ยวที่มองเจียงหวนเต็มไปด้วยความสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ "เจียงหวน ขอบคุณสำหรับน้ำยาเซิงเซิงปู้ซีนะ ยาขวดนี้ พอกลับถึงเมืองหานสุ่ย ฉันกับลู่อี้หมิงจะรวบ...
