ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
ตะวันตกดินตะวันขึ้น...
เช้าวันใหม่หลี่เหิงตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นเขาดื่มกาแฟดำ1แก้วแล้วออกไปวิ่งแบบFastingCardioทันที
"วิ่ง!"
หลี่เหิงไม่ได้เร่งความเร็วมากนักเขาวิ่ง10กิโลเมตรใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ
[ติ๊ง!คุณวิ่งครบ10กิโลเมตรค่าประสบการณ์+10]
ทักษะการวิ่งระดับ2(140/500)
วิ่งเสร็จหลี่เหิงก็กลับบ้านทำอาหารเช้าแบบคลีนๆกิน
ตอนนี้ฝีมือทำอาหารของเขาพัฒนาขึ้นมากเทียบเท่าร้านอาหารข้างนอกได้เลย
ถึงอาทิตย์นี้จะกินน้อยและเหนื่อยแค่ไหนแต่หลี่เหิงก็มีกำลังใจดีเพราะเห็นผลลัพธ์ที่ดีขึ้นทุกวัน
กินข้าวเช้าเสร็จหลี่เหิงก็เล่นกับโบโบสักพักแล้วออกจากห้องไปที่ลานจอดรถ
เขาขับรถVolkswagenสีดำคู่ใจที่พ่อแม่ซื้อให้เพื่อสนับสนุนให้เขาหาแฟน(เหมือนกับตอนที่ซื้อบ้าน)
แต่การซื้อบ้านและรถให้เขาทำให้เงินเก็บของพ่อแม่หมดเกลี้ยง
ที่ผ่านมาเขาทำงานหนักก็เพื่อหาเงินมาผ่อนบ้านผ่อนรถนี่แหละ
ค่าผ่อนบ้านเดือนละ5,000หยวนเป็นภาระที่หนักอึ้งสำหรับเขา
บางครั้งหลี่เหิงก็นึกสงสารครอบครัวที่มีภาระค่าบ้านค่ารถและลูกต้องลำบากขนาดไหน
เงินเดือนไม่กี่พันจะพอใช้เหรอ?
หลี่เหิงสตาร์ทรถมุ่งหน้าไปยังบ้านพักคนชราที่อยู่ใกล้ที่สุด
บ้านพักคนชราเซิ่งกัง...
อาคารเก่าๆโทรมๆตั้งตระหง่านอยู่ประตูสีซีดจางเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา
หลี่เหิงเดินเข้าไปแจ้งความจำนงกับเจ้าหน้าที่ว่าอยากเป็นอาสาสมัครเจ้าหน้าที่ก็ให้เขารอสักครู่
ไม่นานก็มีหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวตัวเล็กเดินเข้ามา
"สวัสดีค่ะคุณทราบข่าวการรับอาสาสมัครจากที่ไหนคะ?"หญิงสาวถาม
"ผมทราบมาจากเพื่อนเขาบอกว่าที่นี่รับอาสาสมัครตลอดเลยอยากมาลองดู"
เพื่อนร่วมงานที่เป็นคริสเตียนของเขาชอบไปเป็นอาสาสมัครทุกวันอาทิตย์โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
เมื่อก่อนหลี่เหิงไม่เข้าใจทำงานก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วยังจะมีเวลาไปช่วยคนอื่นอีกเหรอ?
แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วการช่วยเหลือคนอื่นเป็นสิ่งที่น่ายกย่องทำให้จิตใจสงบเบิกบานความกังวลต่างๆก็หายไป
ไม่แปลกใจที่คนรวยชอบทำบุญถึงจะมีจุดประสงค์แอบแฝงแต่ก็ทำให้สบายใจ
"ค่ะ"หญิงสาวพยักหน้า"คุณเคยเป็นอาสาสมัครที่ไหนมาก่อนมั้ยคะ?"
หลี่เหิงส่ายหน้า"ไม่เคยครับผมทำอาหารเป็นอยากลองเป็นพ่อครัวดูที่นี่ยังรับคนอยู่มั้ยครับ?"
หญิงสาวมองหลี่เหิงตั้งแต่หัวจรดเท้าดูเหมือนจะพอใจกับรูปร่างของเขา"บังเอิญจังเลยค่ะพ่อครัวหวังป่วยลาพัก10วันพอดีเรากำลังขาดคนเลยคุณลองไปช่วยที่ครัวดูมั้ยคะ?"
หลี่เหิงดีใจ"ได้เลยครับ!"
"งั้นตามฉันมาเลยค่ะขอแอดไลน์ไว้หน่อยนะคะเผื่อคุณอยากมาเป็นอาสาสมัครอีก"
หลี่เหิงพยักหน้าตกลง
หลังจากแอดไลน์กันแล้วหลี่เหิงก็ถามชื่อของหญิงสาว
"ไป๋ลี่ฮวา"
หลี่เหิงมองเธออีกครั้งชื่อเหมาะกับคนจริงๆผิวขาวราวกับดอกลี่ฮวา
บ้านพักคนชราเซิ่งกังไม่ใหญ่มากนักมีตึก6ชั้น2หลังรองรับผู้สูงอายุได้ประมาณ300คน
พื้นและผนังดูเก่าเหมือนสร้างมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว
ระหว่างทางมีคนทักทายไป๋ลี่ฮวาตลอดเธอก็ยิ้มแย้มตอบกลับทุกคนอย่างเป็นกันเอง
หลี่เหิงรู้สึกประทับใจในความสดใสร่าเริงของเธอ
ความรู้สึกเศร้ามันติดต่อกันได้ความสุขก็เช่นกัน...
ไป๋ลี่ฮวาพาหลี่เหิงเดินไปที่โรงอาหาร
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในโรงอาหารเสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้น
ไป๋ลี่ฮวาหน้าเสียรีบเดินเข้าไปดู
หลี่เหิงเห็นชายชราวัย70กว่ากำลังโต้เถียงกับพ่อครัววัยกลางคนอย่างดุเดือด
"แก่นี่หว่าทำไมวันๆบ่นแต่ว่าอาหารไม่อร่อยถ้าเรื่องมากนักก็ไปอยู่บ้านพักคนชราหรูๆโน่น!"พ่อครัววัยกลางคนตะโกน
"บัดซบ!ตอนที่ฉันย้ายมาใหม่ๆพ่อครัวหลิวทำอาหารอร่อยกว่าแกเยอะ!ฝีมือห่วยแตกแล้วยังมาว่าคนแก่เรื่องมากอีก!"คุณตาสวนกลับ
"ถ้าคิดว่าพ่อครัวหลิวทำอร่อยก็ไปหาเขาสิ!"พ่อครัวประชด
"เดี๋ยวฉันก็ลงไปหาเขาแล้ว!ไม่ต้องมาสั่งสอน!"
หลี่เหิงถึงบางอ้อ...พ่อครัวหลิวคงเสียชีวิตไปแล้วแต่คุณตาก็ยังคิดถึงรสชาติอาหารของเขาอยู่
ไป๋ลี่ฮวารีบเข้าไปห้าม"คุณซุนคะใจเย็นๆก่อนนะคะ"
คุณซุนเห็นไป๋ลี่ฮวาก็ยิ้มหน้าบาน"อ้าวลี่ฮวามาแล้วเหรอมานั่งคุยกับตาหน่อยสิพ่อครัวคนนี้วันๆเอาแต่หาเรื่องตา"
ไป๋ลี่ฮวาส่ายหน้า"ไว้หนูว่างๆจะมาคุยด้วยนะคะวันนี้หนูมีธุระ"
คุณซุนหน้าเสียเล็กน้อย
ทันใดนั้นสายตาของคุณซุนก็เหลือบไปเห็นหลี่เหิงที่ยืนอยู่หน้าประตู"ไอ้เด็กอ้วนนั่นมาทำอะไร?จะมาแย่งลี่ฮวาจากตารึไง?"
หลี่เหิงถึงกับหน้ามืด...
พูดจาแบบนี้ก็ได้เหรอ?ถึงเขาจะอ้วนแต่ก็ไม่ควรพูดตรงๆแบบนี้สิมันเสียความมั่นใจนะ
ไป๋ลี่ฮวาก็น่ารักดีแต่เพิ่งเจอกันไม่กี่นาทีจะรีบจับคู่ให้เขาเลยเหรอ?
ยังไม่ได้ดูดวงเลยนะตา!อย่าเพิ่งมโนไปไกล!
หลี่เหิงบ่นในใจ
ไป๋ลี่ฮวารีบอธิบาย"คุณซุนคะนี่คือพ่อครัวที่มาเป็นอาสาสมัครวันนี้ค่ะ"
"แปลกแปลกบ้านพักคนชราโทรมๆแบบนี้ยังมีพ่อครัวมาเป็นอาสาสมัครด้วยหนุ่มอ้วนดูจากรูปร่างแล้วทักษะการทำอาหารคงไม่ธรรมดา"คุณซุนพูดพร้อมกับยิ้ม
หลี่เหิงหน้าเสียอีกแล้ว
ปากคุณตานี่ร้ายกาจจริงๆชอบจับผิดคนอื่น
แบบนี้พ่อครัววัยกลางคนถึงได้โมโหขนาดนั้น
หลี่เหิงพยักหน้า"ผมว่างๆไม่มีอะไรทำเลยอยากมาฝึกฝนฝีมือที่นี่ครับ"
พอได้ยินว่าหลี่เหิงมาฝึกฝนฝีมือทั้ง3คนก็ทำหน้าไม่พอใจ
โดยเฉพาะคุณซุนที่เคยผ่านยุคข้าวยากหมากแพงมาเลยเกลียดการกินทิ้งกินขว้างเป็นที่สุด
"ข้าวทุกจานกว่าจะได้มาต้องลำบากนะหนุ่มน้อยที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับฝึกฝีมือเล่นๆ"
พ่อครัววัยกลางคนชื่อว่านเฉียงเป็นรองหัวหน้าพ่อครัวของโรงอาหาร
ตอนนี้หัวหน้าพ่อครัวลาป่วยเขาเลยต้องรักษาการแทนทำให้โดนคุณซุนเล่นงานหนักกว่าเดิม
ถึงจะปากดีสู้คุณซุนได้แต่ฝีมือทำอาหารยังห่างชั้นโดนบ่นจนอยากลาออก
พอรู้ว่ามีพ่อครัวคนใหม่มาช่วยแบ่งเบาภาระว่านเฉียงก็รู้สึกดีขึ้นมาก
"ยินดีต้อนรับครับหนุ่มน้อยว่าแต่ฝีมือคุณเป็นยังไงบ้าง?"ว่านเฉียงถามก่อนที่คุณซุนจะทันได้พูด
