ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

หลังจากยุคแห่งการเปลี่ยนอาชีพเริ่มต้นขึ้น พื้นที่นอกเมืองใหญ่ก็ถูกยึดครองโดยเหล่าสัตว์ประหลาด มนุษย์ที่รอดชีวิต ต่างพากันอพยพเข้ามาอยู่ในเมืองใหญ่

เมืองหยงหนิง กลายเป็นเมืองที่มีประชากรมากถึง 10 ล้านคน

ในเมืองหยงหนิง มีโรงเรียนมัธยมอยู่ 30 แห่ง โรงเรียนมัธยมแมวเป้าหมายเลข 2 ที่เทียนเต๋าเรียนอยู่ถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ

โรงเรียนมัธยมแมวเป้าหมายเลข 2 มีทั้งหมด 15 ห้อง นักเรียนแต่ละห้องจะถูกจัดอันดับตามความสามารถ

พูดง่ายๆ ก็คือ นักเรียนที่เรียนเก่งที่สุดจะได้อยู่ห้อง 1 และ 2 นักเรียนที่เรียนปานกลาง จะอยู่ห้อง 3 และ 4... ส่วนนักเรียนที่เรียนอ่อนที่สุด ก็จะถูกจัดให้อยู่ห้อง 14 และ 15

ลูกสาวของลุง อยู่ห้อง 1501 ซึ่งหมายความว่า เธอต้องเป็นเด็กเรียนเก่งระดับต้นๆ ของรุ่นนี้แน่ๆ

ลุงบอกว่าลูกสาวเรียน "ค่อนข้างดี"... คงจะถ่อมตัวน่าดู

คิดได้ดังนั้น จู่ๆ ก็มีภาพของใครบางคนผุดขึ้นมาในหัวของเทียนเต๋า

หลี่เม่ยเม่ยสาวน้อยผู้เย่อหยิ่ง ที่ทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง เป็นดาวโรงเรียนของโรงเรียนมัธยมแมวเป้าหมายเลข 2 เธอเปลี่ยนอาชีพเป็นนักเวทย์เพลิงวิญญาณ

ลูกสาวของลุงจะเป็นเธอหรือเปล่านะ?

"ลุงครับ"

"หือ?"

"ลุงแซ่อะไรเหรอครับ?"

"ถ้าฉันแซ่หลี่นายก็เรียกฉันว่าลุงหลี่ก็ได้" ลุงยิ้ม

"หา? เอ่อ..." เทียนเต๋าอึ้งไป หน้าแดงเล็กน้อย...แค่เรื่องบังเอิญจริงๆ ใช่มั้ย?

"เอาล่ะ ได้เนื้อกระต่ายแล้วฉันต้องรีบกลับไปทำอาหารแล้ว" ลุงยิ้มและโบกมือ "ดูท่าทางนายก็น่าจะเริ่มชินกับทักษะของนักรบแล้ว รีบกลับไปซื้ออุปกรณ์ดีๆ เตรียมตัวไปล่าหมูป่าเลเวล 3 ได้แล้ว"

"ถึงกระต่ายที่นี่จะฆ่าง่าย แต่ค่าประสบการณ์กับเหรียญทองแดงมันน้อย พอเลเวล 3 ก็ไม่ได้อะไรเลย"

"แทนที่จะเสียเวลาอยู่ที่นี่ไปฝึกสู้กับหมูป่า เตรียมตัวไว้ก่อนจะดีกว่า"

"แล้วก็... ก่อนไปทุ่งหมูป่า ก็หาซื้อชุดอุปกรณ์สำหรับมือใหม่ติดตัวไปด้วยล่ะ"

"ครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับลุง" เทียนเต๋า พยักหน้า

ถึงแม้สิ่งที่ลุงพูด จะเป็นเรื่องที่ครูสอนอยู่แล้ว แต่อีกฝ่ายอุตส่าห์เตือน ก็ถือเป็นน้ำใจ

"งั้นฉันไปก่อนนะ" ลุงโบกมือแล้วเดินจากไป

หลังจากลุงไปแล้ว เทียนเต๋าก็เดินทางกลับเข้าเมือง

เขาไม่ได้กลับบ้าน แต่ตรงไปที่ตลาดซีเซียง ใกล้ๆ โรงเรียน

ตลาดแห่งนี้ เป็นตลาดที่ใหญ่ที่สุดในเขตซีเซียง มีทุกอย่างที่ต้องการ ผู้คนมากมายมาค้าขายที่นี่ทุกวัน คึกคักมาก

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในตลาด เทียนเต๋าก็รู้สึกตกตะลึงกับเสียงอึกทึก

เขาเคยมาที่นี่มาก่อน แต่ไม่เคยเห็นผู้คนพลุกพล่านขนาดนี้มาก่อน

"มีกิจกรรมอะไรพิเศษรึเปล่านะ?" เขามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบอะไรแปลกใหม่จึงไม่ได้สนใจ

เดินไปสักพัก เทียนเต๋าก็มาถึงหน้าร้านค้าแห่งหนึ่ง

ร้านนี้เป็นร้านค้าของทางการ มีสินค้าครบครัน ที่สำคัญคือราคาเป็นธรรมไม่เอาเปรียบลูกค้า

เหมาะสำหรับมือใหม่อย่างเขาที่สุด

ข้างๆ กัน ยังมีร้านค้าส่วนตัวและบ้านประมูล ซึ่งมักจะมีของหายากมาวางขายแต่ราคาค่อนข้างแพง

คนไม่มีเงินก็ไม่กล้าเข้าไป

ว่ากันว่าร้านค้าเอกชนพวกนี้ เจ้าเล่ห์ ชอบกดราคาเวลาซื้อของ

ส่วนเวลาขายของก็มักจะโม้และโก่งราคา

ถ้ามือใหม่ไม่รู้เรื่องรู้ราวหลงเข้าไปอาจจะถูกหลอกจนหมดตัวได้

ทันทีที่เทียนเต๋าเดินเข้าไปในร้าน ก็มีคนเข้ามาต้อนรับทันที

พี่สาวคนสวย แต่งตัวด้วยชุดพนักงานกับถุงน่องสีดำเดินเข้ามาหาเขาพร้อมรอยยิ้ม "น้องชาย มาซื้ออุปกรณ์มือใหม่เหรอจ๊ะ? ทางนี้เลยจ้ะ ที่ร้านเรามีครบทุกอย่าง"

"เปล่าครับ ผมมาขายของ" เทียนเต๋า เน้นคำว่า "ขาย"

"อ้อ มีของดีอะไรเหรอจ๊ะ?" พี่สาวยิ้มมองเขาอย่างสนใจ

"ตำราอาหารครับ 2 เล่ม" เทียนเต๋า พูดตรงๆ ไม่ปิดบัง

ตำราอาหารเป็นของมีค่าแต่ก็ไม่ใช่ของหายาก พนักงานร้านค้าอย่างเธอคงเห็นมาเยอะแล้ว

"ว้าว ของดีนี่นาแต่พี่ไม่ค่อยรู้เรื่องตำราอาหารเท่าไหร่ รอแป๊บนึงนะพี่ไปตามลุงเหลียงมาประเมินราคาให้" พูดจบเธอก็เดินจากไป

ไม่นานนัก ชายชราผมขาวก็เดินตามหญิงสาวคนนั้นมา "หนุ่มน้อย อยากขายตำราอาหารเหรอ?"

"ใช่ครับ" เทียนเต๋า พยักหน้า หยิบตำราอาหาร 2 เล่มออกมาจากกระเป๋าส่งให้อีกฝ่าย

ที่นี่เป็นร้านค้าของทางการมีชื่อเสียง น่าเชื่อถือ ไม่ต้องกลัวโดนโกง

ลุงเหลียงรับตำราอาหารไปก็ถึงกับอึ้ง "เนื้อกระต่ายผัดพริกเผา?"

ของหายากนี่นา

ถึงแม้มันจะดรอปจากมอนสเตอร์เลเวลต่ำอย่างกระต่ายขาวแต่คนส่วนใหญ่พอเลเวล 2 ก็เลิกฆ่ากระต่ายแล้ว

มีแต่มือใหม่เท่านั้นที่จะล่ามัน

มือใหม่แต่ละคนก็ฆ่ากระต่ายแค่ 20 ตัว พอเลเวล 2 ก็ออกไปล่ามอนสเตอร์ตัวอื่น

ดังนั้น ตำราอาหารเล่มนี้ จึงหายากมาก ทั้งเมืองหยงหนิงอาจจะไม่มีสักเล่มก็ได้... ไม่น่าเชื่อว่าเด็กคนนี้จะมีมันตั้ง 2 เล่ม

ลุงเหลียงมองเทียนเต๋าด้วยสายตาจับผิด "นายได้มันมายังไง?"

"เปล่าครับเป็นของที่บ้าน" เทียนเต๋า ส่ายหน้า

เขารู้ดีว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ

ถึงแม้เขาจะได้มันมาเองแต่ถ้าเขายอมรับ... อาจจะถูกจับตามองหรือถูกคุกคามได้

ถึงเขาจะไว้ใจทางการแต่ก็ไม่ได้ไว้ใจคนในหน่วยงานราชการง่ายๆ

"ตำราอาหาร 2 เล่มนี้เป็นมรดกตกทอดของครอบครัว?" ลุงเหลียงถามอย่างสงสัย

"ใช่ครับ" เทียนเต๋าพยักหน้า "ตอนที่เกมมารวมกับโลก ผมเพิ่งเกิดปู่ผมเลยซื้อตำราอาหารมา 2 เล่ม บอกว่าเผื่ออนาคตจะได้ใช้ แต่ตอนนี้ผมเป็นนักรบ..."

ตำราอาหารมีไว้สำหรับอาชีพสายชีวิต นักรบอย่างเขาจะไปเสียแต้มทักษะเรียนทำไม

ปู่ของเขาคงจะซื้อมาเผื่อไว้เป็นทางเลือก เผื่อว่าโตขึ้นเขาจะเปลี่ยนอาชีพเป็นสายสนับสนุนก็จะได้ใช้ประโยชน์จากมันได้ทันที

ก็พอฟังขึ้นอยู่หรอก

แต่ตอนนี้เขาคงไม่มีโอกาสได้ใช้มันแล้ว

ลุงเหลียงพยักหน้า "ตอนนี้นายอยากขายตำราอาหารเพื่อเอาเงินไปซื้ออุปกรณ์มือใหม่สินะ?"

"ใช่ครับ" เทียนเต๋า พยักหน้า

"งั้นก็..." ลุงเหลียงครุ่นคิด "ตำราอาหาร "เนื้อกระต่ายผัดพริกเผา" หายากมากเรียกว่ามีราคา แต่ไม่มีในตลาด ฉันจะรับซื้อในราคา 2 เท่าของราคาตลาด เสี่ยวหลิงไปเตรียมบัตร 4 แสนเหรียญทองมา!"

"ค่ะ" เสี่ยวหลิงมองเทียนเต๋าด้วยแววตาอิจฉา ก่อนจะเดินจากไป

ไม่นานนัก เทียนเต๋าก็ได้รับบัตรใหม่เอี่ยมจากมือของลุงเหลียงพร้อมกับหัวใจพองโต

ได้เงินแล้ว!

ในที่สุด... ก็มีเงินสักทีเว้ย!