ตอนที่ 11

ตอนที่ 11

"สำหรับตำราอาหารราคา4แสนเหรียญทองผมขายให้พี่ได้ทั้งหมดเลย"เทียนเต๋าพูดพลางยื่นตำราอาหารให้

เทียนเสี่ยวหลิงอึ้งไปก่อนจะยิ้ม"น้องคิดว่าพวกพี่โง่เหรอ?พวกพี่ไม่มีทางซื้อตำราอาหารในราคา4แสนเหรียญทองหรอก..."

"เหรอครับ?"เทียนเต๋ายิ้ม"ผมเพิ่งเห็นในมือถือว่าพี่ขายตำราอาหาร"เนื้อกระต่ายผัดพริกเผา"ราคา4แสนเหรียญทอง"

"นั่นมันราคาขายจ้ะ"เทียนเสี่ยวหลิงอธิบาย"ราคาซื้อกับราคาขายมันต้องต่างกันสิไม่งั้นพวกพี่ก็ไม่ได้กำไร"

"ก็จริง...งั้นลดให้ก็แล้วกัน"เทียนเต๋าคิดอยู่ครู่หนึ่ง"แต่ผมมีข้อแม้"

"ว่ามาเลย"

"ราคาขายต้องไม่เกิน4แสนเหรียญทองห้ามเกินกว่านี้แม้แต่เหรียญเดียว!"

"ทำไมล่ะ?"เทียนเสี่ยวหลิงสงสัยไม่เข้าใจว่าเขาคิดอะไรอยู่

ปกติแล้วหลังจากร้านค้ารับซื้อของไปจะขายเท่าไหร่ก็ได้ไม่มีใครมาควบคุมราคา

ทำไมเขาต้องสนใจด้วย?

"เพราะต่อให้แพงกว่านี้ก็ไม่มีใครซื้อไหวหรอกครับ"เทียนเต๋าพูดตรงๆ

4แสนเหรียญทองเท่ากับเงินเก็บทั้งชีวิตของครอบครัวธรรมดาๆเลยนะ

ให้ครอบครัวธรรมดาเอาเงินเก็บทั้งชีวิตมาซื้อตำราอาหารให้ลูก...เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก

จริงๆแล้วเทียนเต๋าคิดว่าแค่1แสนเหรียญทองก็แพงมากแล้ว

ทุกคนควรมีตำราทักษะพื้นฐานติดตัวไว้สักเล่ม...รัฐบาลควรแจกให้ฟรีๆตอนเปลี่ยนอาชีพด้วยซ้ำ

"ถึงจะขายแค่2แสนเหรียญทองก็มีไม่กี่คนหรอกที่ซื้อไหว"เทียนเสี่ยวหลิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

เธอนั่งตัวตรง"นี่ไม่ใช่ปัญหาของร้านค้าแต่เป็นเพราะตำราอาหารมีน้อยเกินไปต่างหาก"

"หยงหนิงเป็นเมืองเล็กๆทรัพยากรรอบๆเมืองก็มีจำกัดนักรบที่เกิดขึ้นใหม่ทุกปีก็มีไม่มากคนที่เก่งๆก็ยิ่งน้อย"

"ในสถานการณ์แบบนี้อุปกรณ์วัตถุดิบและตำราทักษะล้วนต้องพึ่งพานักรบทั้งนั้น"

"ถ้านักรบไม่แข็งแกร่งการพัฒนาของเมืองก็จะหยุดชะงัก ถ้าเมืองไม่พัฒนานักรบก็จะอ่อนแอ...มันเป็นวงจรอุบาทว์"

เทียนเต๋าฟังแล้วก็อดคิดไม่ได้"พี่รับรองได้ไหมว่าร้านค้าไม่ได้กักตุนสินค้า?"

"ก็...อาจจะมีบ้างแต่ถึงร้านค้าจะไม่กักตุนคนอื่นก็กักตุน"เทียนเสี่ยวหลิงแย้ง"ในตลาดมีตำราอาหารน้อย คนรวยเขาก็ต้องคิดถึงครอบครัวตัวเองก่อน ถ้าในบ้านมีพ่อครัวก็ต้องซื้อเก็บไว้บ้างจริงไหม?"

"สรุปก็คือตำราอาหารในท้องตลาดมันน้อย ถ้ามีเยอะแยะหาซื้อได้ทั่วไปใครเขาจะกักตุนล่ะ?"

เทียนเต๋าพยักหน้าเห็นด้วย

ตำราทักษะพื้นฐานควรจะหาซื้อได้ง่ายๆไม่งั้นอาชีพสายชีวิตก็คงไม่มีประโยชน์

ว่าไปแล้ว...ตำราทักษะสำหรับนักรบก็น่าจะหายากเหมือนกัน

ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่ปัญหาของอาชีพใดอาชีพหนึ่งแต่เป็นปัญหาของโลกมนุษย์ทั้งใบ

ทรัพยากรของโลกมันมีจำกัด

แต่ถ้าลองคิดดูอีกทีเรื่องนี้ก็ไม่แปลก

ยุคแห่งการเปลี่ยนอาชีพเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นได้แค่18ปีเท่านั้น

ตลอด18ปีที่ผ่านมานอกจากช่วง2-3ปีแรกที่วุ่นวายเวลาที่เหลือก็เอาแต่สร้างแนวป้องกันสร้างเมืองและสำรวจป่า

จนถึงตอนนี้มนุษย์ยังไม่รู้เลยว่าในป่ามีมอนสเตอร์กี่ชนิดตัวไหนแข็งแกร่งที่สุด

นักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกก็แค่เลเวล81

ยังห่างไกลจากขีดจำกัดและยังไม่เคยเข้าไปถึง"ป่าลับแล"

บอกตรงๆนะโลกทั้งใบก็ยังอยู่ในช่วง"มือใหม่หัดเล่น"ขาดแคลนทรัพยากรก็เป็นเรื่องปกติ

"ถ้า...ผมหาของพวกนี้มาได้เยอะๆล่ะ?"เทียนเต๋าถามด้วยน้ำเสียงลึกลับ

"หมายความว่ายังไง?"เทียนเสี่ยวหลิงงงก่อนจะนึกขึ้นได้"น้องหมายถึงน้องหาตำราอาหารมาได้เยอะๆ?"

"ใช่ครับ ผมโชคดีมาก"เทียนเต๋าตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เทียนเสี่ยวหลิงส่ายหน้า"โชคดียังไงก็หาของพวกนี้มาได้เยอะๆไม่ได้หรอก"

"ผมโชคดีมากๆครับ!"เทียนเต๋าเน้นคำว่า"มากๆแบบ มากกกกกกกก"

เทียนเสี่ยวหลิงนิ่งคิดก่อนจะตาโต"อย่าบอกนะว่าตำราอาหาร2เล่มเมื่อตอนกลางวัน..."

"แฮะๆๆ"เทียนเต๋าหัวเราะแต่ไม่ได้ตอบ

เทียนเสี่ยวหลิงอึ้งไปครู่หนึ่งก็ฉุกคิดขึ้นได้"พรสวรรค์ของน้องต้องเกี่ยวกับโชคแน่ๆเลย"

พรสวรรค์ที่แต่ละคนได้รับหลังจากเปลี่ยนอาชีพมีหลากหลายมาก

ส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับอาชีพ

แต่ก็มีบางคนที่ได้รับพรสวรรค์พิเศษเช่นโชค เสน่ห์ ความสัมพันธ์กับมอนสเตอร์ ภูมิต้านทานฯลฯ

พรสวรรค์ที่ช่วยเพิ่มอัตราการดรอปไอเท็มก็ต้องเกี่ยวกับโชคอยู่แล้ว

"ก็...ประมาณนั้นครับ"เทียนเต๋าพยักหน้า

เขารู้ดีว่าคงปิดบังเรื่องนี้ตลอดไปไม่ได้

เขาไม่สามารถเก็บไอเท็มจากการล่ามอนสเตอร์ไว้คนเดียวได้เพราะต้องเอาไปขายแลกเป็นเงิน

เมืองหยงหนิงไม่ได้ใหญ่มากมีร้านค้าอยู่แค่5ร้าน

เบื้องหลังร้านค้าเหล่านี้อาจจะเป็นคนๆเดียวกันก็ได้

ถ้าเขาขายไอเท็มจำนวนมากให้กับร้านค้าใดร้านค้าหนึ่งอีกไม่นานเรื่องนี้ก็คงรู้ถึงหูคนอื่นๆ

ถึงตอนนั้นก็คงมีคนสงสัยในตัวเขา

แทนที่จะปล่อยให้คนอื่นเดาสู้บอกความจริงเสียตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่าเช่นบอกว่าเขามีพรสวรรค์"โชคดี"

โชคเป็นเรื่องลึกลับ

ถ้าโชคดีก็อาจจะรวยถ้าโชคร้ายก็อาจจะไม่ได้อะไรเลย

ตราบใดที่เขายอมรับว่ามีพรสวรรค์"โชคดี"ต่อไปจะทำอะไรก็ง่ายขึ้น

ไม่มีใครสงสัยในตัวเขาอีก

เหมือนกับการถูกล็อตเตอรี่10ล้านแต่ไม่มีใครสงสัย

ถ้ามัวแต่กลัวคนอื่นจะรู้ก็คงไม่กล้าใช้เงิน

มีเงิน10ล้านไปก็ไร้ค่า

แต่ถ้าซื้อล็อตเตอรี่อีกใบแล้วบอกว่าถูก2แสน...ก็สามารถใช้เงินได้อย่างสบายใจแหะ….

"ถึงน้องจะมีพรสวรรค์"โชคดี"แต่น้องก็หาตำราอาหารมาเยอะๆไม่ได้หรอกจริงไหม?"เทียนเสี่ยวหลิงยังคงสงสัย

อัตราการดรอปตำราทักษะพื้นฐานมันต่ำมาก

คนทั่วไปล่ามอนสเตอร์10,000ตัวอาจจะไม่ได้ตำราสักเล่ม

ถึงจะมีพรสวรรค์"โชคดี"เพิ่มอัตราดรอปเป็น100เท่าโอกาสดรอปก็แค่1%เท่านั้น

1%...จะหาไอเท็มพวกนี้มาได้เยอะๆคนเดียวได้ยังไง?

"ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ลองดูในกระเป๋าผมสิ"เทียนเต๋าพูดพลางเปิดกระเป๋าให้เธอดู

เทียนเสี่ยวหลิงถึงกับตาค้าง

"ทำไม...ถึงมีของเยอะแยะขนาดนี้?"กระเป๋า3,000ช่องเต็มไปด้วยอุปกรณ์วัตถุดิบและไอเท็มต่างๆมากมาย

ที่สะดุดตาที่สุดคือไอเท็มสีชมพู

"นี่มัน...ไส้หมูตุ๋น9ชั้นฟ้า?"