บทที่ 6: สร้างบ้าน

ย่าใส่ใจกับพืชผลที่ปลูกเป็นพิเศษ ถ้าไม่ทำตามที่ย่าบอก ย่าจะพูดซ้ำหลายรอบต่อวัน แต่เพราะเป็นห่วงลูกคนที่สาม ถึงได้พูดแบบนั้น

ที่ย่าอยากเก็บข้าวโพดกลับมาทั้งหมด ก็เพราะอยากขายเอาเงิน ย่าอยากเก็บเงินส่วนตัวไว้ตอนยังมีชีวิต พอย่าตายไป จะได้มีเงินทิ้งไว้ให้หลานๆ

พ่อเคาะเศษยาสูบที่ไหม้แล้วออกจากกล้อง มองลูกหลานที่นั่งเต็มบ้าน ตั้งใจจะพูดเรื่องที่ปรึกษากับแม่เมื่อคืน แต่มีคนแย่งพูดเสียก่อน

"ย่า เช้านี้ย่าออกไปไม่นาน อาใหญ่อารองก็มาเรียกร้องแบ่งเงิน!"

ต้องฟ้องแน่นอน! ช่างฟ้อง - เย่ว์ฮุ่ยเหม่ย!

บ้านพึ่งได้เงินก้อนหนึ่ง อาใหญ่อารองไร้ยางอายมาเรียกร้องแบ่งเงิน พูดข้างนอกไม่ได้ ต้องเล่าให้ย่าฟัง!

เด็กๆ ในบ้านก็พูดกันจ้อกแจ้ก "ใช่ค่ะย่า อาใหญ่อารองดุมากเลย" "พวกเขาตบโต๊ะตาถลน!" "ยังด่าพ่อหนู ไม่ให้พ่อพูดด้วย!"

เสียงจอแจจนปวดหัว เย่ว์เหยาตงโบกมือไล่เด็กๆ "ไปๆๆ เรื่องอะไรของพวกเจ้า ออกไปเล่นข้างนอก อย่าอยู่ที่นี่กีดขวาง!"

"ปุ๊ๆๆ~" เด็กๆ แลบลิ้นทำหน้าตลก แล้ววิ่งออกไปเล่นกันอย่างสนุกสนาน พอดีกินแตงเสร็จแล้ว พวกเขาก็ไม่อยากอยู่ฟังผู้ใหญ่คุยกัน

ก่อนออกไป ทุกคนไม่ลืมตะโกนบอกแม่ "ย่า ข้าวโพดสุกแล้วเรียกพวกหนูด้วยนะ!"

ย่าไม่เงยหน้าขึ้นมองตลอด จู่ๆ ได้เงินก้อนใหญ่ ใครๆ ก็อิจฉา หลานทุกคนก็เหมือนเนื้อหนัง ย่าพูดเบาๆ "ไม่ต้องสนใจพวกเขา ต่างคนต่างอยู่ อย่าไปอิจฉากัน"

พ่อรับคำ ก็ไม่พูดอะไรมาก เขาก็ไม่อยากบอกย่า กลัวย่าไม่สบายใจ ยังไงเงินก็อยู่ในมือเขา ใครก็เอาไปไม่ได้

กวาดตามองลูกชายลูกสะใภ้ในบ้าน เขาพูดอย่างจริงจัง "เมื่อคืนพ่อปรึกษากับแม่พวกเจ้าแล้ว เมื่อมีเงิน พวกเราตั้งใจจะสร้างบ้านให้พวกเจ้า แล้วแยกครอบครัว ต่างคนต่างอยู่"

บ้านที่อยู่ตอนนี้เป็นบ้านที่ปู่ทิ้งไว้ เพราะอาใหญ่อารองแต่งงานก่อน หลังแต่งงานปู่ก็สร้างบ้านให้คนละหลัง แยกครอบครัวให้ไปอยู่กันเอง

พ่อเป็นลูกคนเล็ก แต่งงานช้าที่สุด ปู่คิดว่าตัวเองตายไปบ้านก็จะว่าง ก็เลยไม่สร้างเพิ่ม แค่สร้างห้องเล็กๆ ไม่ถึงสิบตารางเมตรที่ริมสวนผักหลังบ้าน ทำเตาดิน ตั้งใจให้ตัวเองกับย่าอยู่ยามแก่ ส่วนบ้านหลังนี้ก็ให้พ่อ

แม้บ้านหลังนี้จะใหญ่หน่อย มีสี่ห้อง แต่ซ่อมแซมมาหลายปี เก่ามากแล้ว อาใหญ่อารองก็เลยไม่ว่าอะไร

ตอนนี้มีลูกหลานเต็มบ้าน บ้านก็ไม่พออยู่แล้ว

สี่ห้อง พี่น้องสามคนแต่ละครอบครัวอัดกันอยู่ห้องละครอบครัว เย่ว์ฮุ่ยเหม่ยนอนกับพ่อแม่อีกห้อง เพิ่มเตียงเล็กอีกหนึ่ง

ในสามพี่น้อง นอกจากเย่ว์เหยาตงที่มีสี่คน พี่ใหญ่พี่รองมีครอบครัวละห้าคน ห้าคนอยู่ห้องเดียว นอนเตียงไม้โบราณเตียงเดียวกัน เห็นได้ว่าแออัดแค่ไหน

กินข้าวต้องใช้โต๊ะกลมใหญ่ ผู้หญิงต้องยืนกิน ไม่ใช่เลือกปฏิบัติ แต่เพราะนั่งไม่พอ ต้องป้อนเด็กให้กินอิ่มก่อน ผู้หญิงในบ้านถึงจะได้นั่งกิน

พ่อแม่เห็นทุกอย่าง ก็อยากแยกครอบครัว ให้ลูกๆ ได้อยู่กันเอง แต่ไม่มีเงินสร้างบ้าน แยกไปก็ต้องอยู่ด้วยกัน ใช้เตาเดียวกัน แยกกินไม่ได้ แยกหรือไม่แยกก็ไม่ต่างกัน

คราวนี้จับปลาเหลืองได้ ได้เงินก้อน ก็เป็นโอกาสดีที่จะแยกครอบครัว ไม่งั้น จู่ๆ บ้านได้เงินก้อนใหญ่ ทุกคนก็จะคิดมาก

เห็นได้ชัดว่าพี่สะใภ้คนโตกับพี่สะใภ้คนรองพอได้ยินเรื่องแยกครอบครัว ตาก็เป็นประกาย

เย่ว์เหยาตงอึ้งไปครู่ ก็นึกขึ้นได้ ชาติก่อนพ่อก็จับปลาเหลืองได้แล้วสร้างบ้าน แต่เขาออกแต่เช้ากลับค่ำไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่สนใจ ไม่ได้ช่วยอะไร

ก่อนหน้านี้เสียดายที่ย้อนเวลามาช้า พลาดโอกาสปลาเหลือง แต่ลืมเรื่องสร้างบ้านแยกครอบครัว พอได้ยินพ่อพูด ถึงนึกขึ้นได้

พี่ใหญ่แปลกใจนิดหน่อยแต่ไม่พูดอะไร ต้นไม้ใหญ่ต้องแยกกิ่ง เป็นเรื่องปกติ

พี่รองกลับงงๆ "พ่อ นี่...นี่ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องแยกครอบครัว...โอ๊ย!"

พี่รองพูดไม่ทันจบ เมียก็สะกิดข้างเขาที เขาอึ้งไป มองเมียแวบหนึ่ง ก็ไม่พูดอะไรอีก

เย่ว์เหยาตงกลอกตา ในบ้านพี่รองซื่อที่สุด พี่สะใภ้คนรองเจ้าเล่ห์ที่สุด สองคนเข้ากันดีจริงๆ! คนที่เขาเห็นไม่ขึ้นหน้าที่สุดก็คือพี่สะใภ้คนรอง!

ที่บ้านยังอยู่กันได้อย่างสงบมาได้นาน ก็เพราะพ่อแม่ให้ทุกคนเก็บเงินที่หาได้เอง กินอยู่ก็พึ่งผลผลิตจากไร่กับทะเล ไม่ต้องใช้เงิน ไม่งั้นคงวุ่นวายไปแล้ว

สาเหตุน่ะเหรอ~ ก็เพราะเขาถ่วงขาไงล่ะ~

พ่อมองพี่รองแวบหนึ่ง เปิดกระป๋องเหล็กกลมใส่ยาเส้น ค่อยๆ หยิบยาเส้นขึ้นมา พลางพูด "มีเงินแล้วไม่แยก เจ้ายังอยากอยู่กันแออัดอีกหรือ? อยู่ด้วยกันมันหอมหวานนักหรือ?"

ตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไร กลัวพลาด!

เย่ว์เหยาตงนั่งบนม้านั่ง ไขว่ห้างแกว่งขา เห็นทุกคนแม้จะอยากในใจ แต่ไม่พูดอะไร เขาจึงพูดอย่างไม่เกรงกลัว "ดีครับพ่อ พวกเราก็แต่งงานกันหมดแล้ว ควรแยกครอบครัวได้แล้ว สร้างบ้านใหม่จะได้อยู่สบายขึ้น"

"ข้ากลัวเจ้าจะอดตาย!" พ่อจ้องเขาอย่างหงุดหงิด

"อ๊ะ หะ? ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก หลังแยกครอบครัวผมจะขยันขันแข็ง!"

"จะขยันขันแข็งยังไง?"

"เอ่อ...พี่ใหญ่พี่รองขยันยังไง ผมก็ทำตามก็แล้วกัน"

"ข้าไม่เชื่อหรอก!"

เย่ว์เหยาตง: "..." เขาพูดจริงนะ น่าเสียดายที่ไม่มีใครเชื่อ...

ย่าตบเย่ว์เหยาตงเบาๆ ปลอบ แล้วพูด "แยกครอบครัว ต่างคนต่างอยู่ก็ดี อยู่ไกลกลับรักกัน อยู่ใกล้กลับเบื่อ จริงๆ แล้วควรแยกมานานแล้ว"

แม่นั่งข้างเตาก็รับคำ "เงินที่ขายปลาเหลืองได้ เอามาสร้างบ้านพอดี จะได้ไม่มีใครมาจ้องอยากได้ ถ้าไม่พอ เงินที่ออกทะเลได้ต่อไปก็เอามาเพิ่ม ยังไงก็สร้างให้พวกเจ้าอยู่แล้ว ที่จริงกินข้าวเช้าเสร็จก็จะบอก ตอนที่พวกเจ้ายังอยู่พร้อมหน้า แต่ล่าช้ามาจนป่านนี้"

พูดจบก็หันไปบอกพ่อ "เดี๋ยวเจ้าไปถามที่คอมมูนเรื่องซื้อที่ดิน ตกลงให้เรียบร้อย พวกเราจะได้รีบจ้างคนมาสร้างบ้าน"

"อืม" พ่อเงยหน้ามองลูกชายลูกสะใภ้ "เงินก้อนนี้เอาไปสร้างบ้าน เงินที่ออกทะเลได้ต่อไปก็เอามาเพิ่ม สร้างบ้านเสร็จก็แยกครอบครัว พวกเจ้าไม่มีใครขัดข้องใช่ไหม?"

พี่ใหญ่ส่ายหัว "พ่อ พ่อกับแม่ตัดสินใจเถอะ พวกเราไม่มีความเห็น"

พี่รองก็พูดตาม "พ่อจัดการเถอะ พวกเราก็ไม่มีความเห็น"

ภรรยาพวกเขาพร่ำบ่นข้างหูไม่น้อยตอนกลางคืน ได้แยกครอบครัวไปอยู่กันเอง พวกเขาก็ไม่มีข้อขัดข้องอยู่แล้ว

เย่ว์ฮุ่ยเหม่ยยังไม่แต่งงาน ต้องอยู่กับพ่อแม่แน่นอน เธอเป็นลูกสาว แยกหรือไม่แยกก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอแค่ดูไปก็พอ

เรื่องเอาเงินไปสร้างบ้านแยกครอบครัวก็ตกลงกันชั่วคราวแบบนี้

พ่อสูบกล้องยาอีกสองสามครั้ง แล้วออกไปข้างนอก

(จบบทที่ 6)