บทที่ 38 การทดลองฮีลพิษ

บทที่ 38 การทดลองฮีลพิษ

มองดูเหล่าสาวกที่ตกอยู่ในความโกลาหล ทำให้ซูหยุนรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

'ไม่รู้ว่าสถานะนี้จะสามารถยกเลิกได้หรือเปล่านะ'

ด้วยความคิดที่จะลองดู เขาใช้สกิล แสงเหนือแห่งการรักษา อีกครั้ง

แสงสีเขียวอ่อนอันงดงามเปล่งออกมาปกคลุมอีกครั้ง

เกินความคาดหมาย เมื่อแสงนั้นตกลงไป เหล่าสาวกทั้ง 20 กว่าคนที่หมดแรง กลับฟื้นคืนกำลังวังชาและลุกขึ้นมายืนได้ทีละคน

เมื่อพวกเขาลุกขึ้นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองดูเทพอย่างซูหยุน ดวงตาเต็มไปด้วยความเคารพและเกรงขาม

เมื่อเห็นว่าทุกคนฟื้นคืนสภาพปกติแล้ว ซูหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

‘ดูเหมือนว่าจะเอาสาวกมาเป็นหนูทดลองไม่ได้แล้ว’

ดีที่ครั้งนี้ไม่ได้เกิดผลลัพธ์ที่ร้ายแรงอะไร ไม่อย่างนั้นคงปวดหัวหนักแน่

คิดได้ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจออกไปจากหมู่บ้านเพื่อมองหาสัตว์มาทดสอบ

ร่างของซูหยุนพริบหายไป ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของชาวหมู่บ้าน

ระหว่างทาง เขาส่งข้อความถึงปุโรหิตเฒ่า ให้เขาอย่าตื่นตกใจและไม่ต้องออกตามหา

เมื่อได้ยินข้อความ ปุโรหิตเฒ่าก็คลายความวิตกกังวล และรีบพูดปลอบใจชาวบ้าน

ลอยตัวอยู่เหนือยอดไม้สูงตระหง่าน ซูหยุนมองสำรวจเบื้องล่างอย่างตั้งใจ

ไม่นานนัก เขาก็พบเป้าหมายที่ต้องการ

สัตว์ตัวใหญ่!

ในป่าด้านล่าง มีสัตว์ตัวใหญ่ขนปุกปุยคล้ายเสือสีส้ม กำลังซุ่มอยู่ในพุ่มหญ้า ดวงตาจ้องมองเหยื่อที่อยู่เบื้องหน้า

เบื้องหน้านั้น มีสัตว์คล้ายตัวตุ่น กำลังกินอะไรบางอย่างอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าความตายกำลังใกล้เข้ามา

'ช่วยชีวิตตัวตุ่นหนึ่งตัว คงได้บุญมหาศาล...แค่กๆ...'

ซูหยุนไอเบาๆ ก่อนจะบินลงไปด้วยความเมตตา

ระหว่างที่เขาบินลงมา เสียงรบกวนที่เกิดขึ้นทำให้สัตว์ทั้งสองตกใจ

เสือสีส้มเงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางระแวดระวัง ส่วนตัวตุ่นวิ่งหนีไปในพริบตา

สถานการณ์ตอนนี้เหลือเพียงเสือโชคร้ายตัวนั้นที่ต้องเผชิญกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงลำพัง

'โฮ้กกกกก~'

ดวงตาเสือเบิกกว้าง สัตว์ตัวใหญ่ตัวนี้ตื่นกลัวมองไปยังร่างที่เปล่งแสงบนท้องฟ้า สิ่งนี้ทำให้มันตัวสั่นจดไม่สามรถหยุดได้

มันพยายามหันหลังและวิ่งหนี

ซูหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดแขนส่งแสงสีขาวออกไป

'โฮ้กกกกก...'

แสงขาวพันธนาการเสือตัวใหญ่ ทำให้มันถูกดึงมายังตรงหน้าของซูหยุนอย่างขัดขืนไม่ได้

มันดิ้นรนพยายามข่วนและตะเกียกตะกายอย่างหวาดกลัว แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากแสงขาวนั้นได้

ซูหยุนจ้องมองสัตว์ตัวนั้นอย่างจดจ่อ ก่อนจะพึมพำว่า ‘นับว่าเป็นโชคร้ายของเจ้าจริงๆ งั้นข้าจะใช้เจ้าเป็นตัวทดลองสกิลรักษาแล้วกัน’

เสือตัวใหญ่เบิกตาโพลง แม้ไม่เข้าใจคำพูด แต่สัมผัสได้ถึงสิ่งไม่ดี จึงดิ้นรนหนักยิ่งขึ้น

'แสงเหนือแห่งการรักษา!'

ซูหยุนสั่งการในใจทันที แสงเหนือสีเขียวอ่อนส่องแสงเปล่งประกายอันงดงาม

ทันใดนั้น บริเวณนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยภาพที่สวยงามตระการตา

เสือตัวใหญ่ เมื่อโดนแสงสีเขียวเข้าปกคลุม มันนิ่งไปในทันใด กำลังทั้งหมดหายไป กลายเป็นเสือไร้เรี่ยวแรง

ร่างอันยิ่งใหญ่ของมันล้มลงและอ่อนปวกเปียกเหมือนแมวที่หมดแรง...

ซูหยุนลงมือครั้งเดียวก็สำเร็จ!

'เฮอะ! ออกฤทธิ์ไวจริง!' เขากล่าวชมผลลัพธ์ของแสงเหนือสีเขียวอ่อนที่ทั้งงดงามและออกฤทธิ์เร็ว เพียงแค่สองวินาที เจ้าสัตว์ที่เคยเป็นเสือผู้สง่างามก็กลายเป็นแมวไร้เรี่ยวแรงนอนหมดอาลัยตายอยาก

'ลองทดสอบผลลัพธ์อย่างอื่นดูบ้าง'

หลังจากทดสอบผลของการทำให้อ่อนแรงแล้ว ซูหยุนก็ตัดสินใจลองตรวจสอบว่ามันมีผลลัพธ์อื่นอีกหรือไม่

เขายกมือขวาขึ้นและบีบเบา ๆ ทันใดนั้นดาบแสงสว่างก็ปรากฏในมือ

เมื่อเจ้าเสือใหญ่เห็นสิ่งนั้น แววตาของมันก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น มันรู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา

มันพยายามดิ้นรนเพื่อหลบหนี แต่ด้วยความอ่อนแรง มันก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรมและนอนหมดแรงอยู่ตรงนั้น

ซูหยุนไม่ลังเล เขาใช้ดาบแสงนั้นกรีดลงบนขนลายส้มของมันทันที

เลือดสด ๆ ไหลออกมา

'โฮ้กกกกกกกกก...'

เสือใหญ่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

'ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวก็หาย' ซูหยุนลูบหัวของเจ้าแมวที่ไร้เรี่ยวแรงด้วยความเวทนา 'เจ้าป่วยนะ ต้องได้รับการรักษา'

เสือใหญ่ตาเบิกกว้างด้วยความงุนงง

หลังจากพูดจบ ซูหยุนก็เริ่มลงมืออีกครั้ง

'แสงเหนือแห่งการรักษา!'

แสงสีเขียวอ่อนฉายออกมาปกคลุมร่างเสือใหญ่

แต่ในวินาทีต่อมา สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้ตาโตด้วยความตกใจ

บริเวณบาดแผลที่เคยมีเลือดซึมออกมาอย่างช้า ๆ เมื่อถูกแสงสีเขียวอ่อนปกคลุม กลับเหมือนมีคนเปิดประตูน้ำออก เลือดพุ่งทะลักออกมาเหมือนน้ำพุ!

ภาพที่เห็นทำให้ซูหยุนสะดุ้งและตัวแข็ง

เลือดกระเซ็นไปทั่ว กลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วบริเวณ!

ซูหยุนพึมพำอย่างอึ้ง ๆ 'นี่คือแก่นแท้ของสกิลรักษางั้นเหรอ...การ "รักษาด้วยพิษ"?'

'แถมดูเหมือนแสงนี้จะทะลุผ่านทุกสิ่งได้?'

เขาสังเกตแสงที่ทะลุผ่านดาบแสงในมือด้วยความประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม

'การรักษาแบบรุนแรง? แบบที่ไม่มีใครหลบเลี่ยงได้?'

'ถ้าเจอศัตรูในอนาคต ควรลองใช้วิธีนี้ก่อนดีไหม? รักษาศัตรูด้วยแสงนี้สักที...'

'เจ้าเจ็บป่วย ต้องรักษาให้หาย ห้ามหยุด...'

แค่คิดถึงภาพศัตรูที่ตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เสียงร้องครวญครางทำให้ซูหยุนหลุดจากความคิด

เมื่อมองดูเสือตัวใหญ่ที่นอนครวญครางอ้อนวอนด้วยความอ่อนแรง เขาจึงนึกขึ้นได้ว่าหากไม่รักษามันต่อ มันคงจะสิ้นใจจริง ๆ

ซูหยุนโบกมือและทันทีที่แสงสีเขียวสาดลงไป เสือตัวใหญ่ก็ได้รับการรักษา

เลือดที่ไหลออกมาเริ่มกลับสู่ระดับปกติ บาดแผลบนขนลายส้มของมันก็เริ่มสมานตัวอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก เสือใหญ่กลับสู่สภาพปกติ แม้จะสูญเสียเลือดมากมาย แต่ร่างกายมันก็ได้ฟื้นฟูจากการได้รับการรักษา

มันตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแต่สภาพจิตใจของมันยังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จากการได้รับการรักษาครั้งนี้

ซูหยุนมองไปที่ขนลายส้มหนาของเสือใหญ่แล้วจู่ๆ ก็เกิดความคิดขึ้น

"ถ้าฉันขี่มันกลับไปที่หมู่บ้านทางใต้ มันก็จะกลายเป็นการ 'ขี่เสือไปทางใต้' อย่างแท้จริงนี่!"

เขาหัวเราะออกมานิด ๆ และส่ายหัวเบา ๆ ก่อนที่จะเก็บแสงสีขาวกลับและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"ไปเถอะ ไปหาอาหารของเจ้าต่อเถอะ"

เสือใหญ่ส่งเสียงร้องเบา ๆ ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไปอย่างตกใจ ไม่กล้าหันกลับไปมองเลย เพราะมันยังคงกลัวต่อเงาที่ตามมาข้างหลัง

ซูหยุนมองเสือที่วิ่งหนีไปแล้วก็ตกอยู่ในความคิด

หลังจากทดสอบผลของการรักษาแล้ว เขาก็เกิดความสงสัยขึ้น

'ตัวอักษรนี้มันมาจากไหนกันนะ?'

คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขา

'มันคงไม่ได้เกิดขึ้นเองจากที่ไหน มันต้องมีสาเหตุ...'

ซูหยุนพยายามคิดและทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่ตัวอักษรนี้จะเกิดขึ้น

ไม่นานเขาก็มีแววตาที่สว่างขึ้น

'หรือว่า!'

เขานึกถึงตอนที่เขามอบยารักษาและช่วยเหลือชาวเผ่า

และยิ่งคิดก็ยิ่งมั่นใจ

มันต้องเป็นจากสิ่งนี้แน่นอน!

"มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? คนเหล่านั้นคิดว่าฉันมีพลังในการรักษา แล้วมันก็เลยเกิดขึ้น?"

ซูหยุนเริ่มมองเห็นภาพในหัวของตัวเองและคิดไปไกลถึงข้อสงสัยต่อไป

'หรือมันอาจเกี่ยวข้องกับอำนาจที่ฉันมี?'

สองทางนี้น่าจะเป็นไปได้ทั้งคู่!

"ต้องทดลองดูแล้ว!"

ซูหยุนหรี่ตามองและนึกถึงไฟ

'ถ้าเป็นแบบนั้น พวกเขาเชื่อแล้วเกิดตัวอักษรแบบนี้ ทำไมไฟที่ฉันให้พวกเขาไปจะไม่สร้างตัวอักษรใหม่ล่ะ?'

(จบตอนที่ 38 )