บทที่ 20 สังหารรวดเร็ว! พลังอันน่ากลัวของหุ่นเงา
แรงสั่นสะเทือนรุนแรงที่พุ่งขึ้นมาจากใต้เท้าทำให้ทุกคนที่เพิ่งตั้งสติได้ต้องกลับมาระแวดระวังอีกครั้ง<br >
“พระเจ้า! ยังมีอีกเหรอ?”
“เจ้าคิดว่าไงเล่า! งูทรายหน้าคนไม่เคยปรากฏตัวที่เดียวแค่ตัวเดียว มันต้องมีอย่างน้อยสี่ตัวขึ้นไป!”
“ดูท่าแล้วนี่ต้องมีเจ็ดหรือแปดตัวแน่!”
“แค่ตัวเดียวก็สยองขวัญพอแล้ว เจ็ดแปดตัวเนี่ยนะ? คนที่คัดเลือกให้เข้ามาในดินแดนลับนี้มีอะไรติดใจพวกเรารึเปล่า?”
“ข้าเป็นแค่นักฝึกปราณขั้นต้น ทำไมข้าถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเล่า?”
ตูม! ตูม! ตูม!
ในเสี้ยววินาที งูทรายหน้าคนตัวแล้วตัวเล่าพุ่งทะลุพื้นทรายขึ้นมาอย่างน่าหวาดกลัว ก่อเกิดเสาทรายสูงทะยานขึ้นสู่ฟ้า
เย่ชิงเฉิงต้องเผชิญหน้ากับงูทรายหน้าคนเจ็ดตัวที่มีพลังถึงระดับอสูรพันปี แม้จะไม่มั่นใจในตัวเองมากนัก แต่นางยังคงรวบรวมพลังปราณและปล่อยกระบี่เทียนหยวนให้ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า
นางใช้วิชากระบี่สร้างกระบวนท่าที่แยกกระบี่เดียวออกเป็นร้อยเล่ม กระบวนกระบี่หมุนวนรอบตัวนางดุจพายุหมุนก่อนที่นางจะชี้นิ้วสั่งการ
“จงไป!”
กระบี่ร้อยเล่มแยกออกเป็นเจ็ดส่วน พุ่งตรงไปหางูทรายหน้าคนแต่ละตัว
ตูม! ตูม! ตูม!
งูทรายหน้าคนแผ่ปากอันกว้างใหญ่พร้อมเปล่งเปลวเพลิงสีส้มแดงออกมา เผาผลาญกระบี่เงาแทบทั้งหมด เหลือเพียงกระบี่จริงที่สร้างบาดแผลหนักให้ตัวหนึ่ง ส่วนกระบี่เงาอื่นๆ แตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
พลังปราณของเย่ชิงเฉิงลดฮวบจนรู้สึกอ่อนล้าทั้งร่าง นางยิ้มขมขื่น “ดูเหมือนว่าการใช้กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ระดับนี้พร้อมกับวิชาลับของสำนักเทียนเจี้ยนจะยังเกินกำลังของข้าในตอนนี้”
นางรีบหยิบขวดหยกสีขาวออกมาจากแหวนมิติ เทยาบำรุงปราณออกมาใส่ปากทันที เวลานี้ไม่มีโอกาสให้หยุดพัก เพราะศิษย์ของแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหยวนไม่ว่าตอนนี้หรือต่อไปในอนาคต ก็ถือเป็นส่วนหนึ่งใน "ครอบครัว" ของเฉินมู่
นางไม่อาจปล่อยให้พวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตาได้!
เมื่อปราณฟื้นตัวเพียงเล็กน้อย เย่ชิงเฉิงก็พุ่งเป้าไปที่งูทรายหน้าคนตัวที่ถูกนางทำร้ายก่อนหน้านี้ แผลจากกระบี่ทิ้งร่องรอยลึกที่ดวงตาข้างหนึ่งและเลือดไหลไม่หยุด
นางพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว เกือบเฉียดเขี้ยวอันแหลมคมของมัน ก่อนจะรวบรวมพลังทั้งหมดและฟันกระบี่เทียนหยวนออกไป
ตูม!
กระบี่พุ่งทะลุร่างงูทรายหน้าคนจนเลือดกระจายทั่ว ท่อนหัวและตัวหลุดออกจากกันก่อนจะร่วงกระแทกพื้นทราย ก่อเกิดคลื่นทรายสูงนับพันชั้น
ร่างของเย่ชิงเฉิงจมหายไปในทราย ไม่มีใครมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้านใน แต่สิ่งที่ทุกคนเห็นคือ งูทรายหน้าคนที่เหลืออีกหกตัวพลันม้วนตัวกลับและพุ่งเข้าไปในกลุ่มเมฆทราย
ตูม!
กลุ่มทรายระเบิดออกอย่างรุนแรง แผ่ขยายเป็นวงกว้างจนทุกคนต้องถอยหลังไปด้วยความตกใจ
ขณะที่ทุกคนกำลังกังวลว่าเย่ชิงเฉิงจะรอดหรือไม่ และเตรียมจะพุ่งไปช่วย งูทรายหน้าคนทั้งหกตัวก็หยุดการเคลื่อนไหวทันที
เพียงครู่เดียว ร่างอันมหึมาของพวกมันระเบิดออก เลือดพุ่งกระจายจนกลายเป็นม่านสีแดง
“งูทรายหน้าคนระดับอสูรพันปีหกตัว ถูกเย่ชิงเฉิงสังหารได้คนเดียวงั้นหรือ!?”
“นี่มันไม่เหลือซากอะไรเลยนะ! วิชาบ้าอะไรกัน ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้?”
“หรือว่าเย่ชิงเฉิงจะปกปิดพลังเอาไว้? นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกปราณระดับอาจารย์จะทำได้แน่นอน”
“ตอนต้นปียังเห็นนางไปแลกเปลี่ยนวิชากับนายน้อยตระกูลข้าสำนักเทียนเจี้ยน นางยังสู้สูสีกับนายน้อยของข้าอยู่เลย”
“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
“ความต่างมันเกินกว่าจะวัดได้เสียแล้ว”
สายลมพัดกรรโชกพัดพาฝุ่นทรายและกลุ่มเลือดกระจายออกจนสิ้น ทุกคนเริ่มมองเห็นภาพชัดเจนขึ้น
“นั่นมันอะไร?”
“เป็นหุ่นเหล็ก?”
“ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแน่ แต่มันมีปราณที่รุนแรงมหาศาล!”
“หรือว่าหุ่นนี่แหละที่ฆ่างูทรายหน้าคนทั้งหกตัว?”
ทุกคนพากันพูดคุยด้วยความสงสัย แต่เย่ชิงเฉิงรู้ดีว่า สิ่งนั้นพุ่งออกมาจากเงาของนางเอง
ตอนแรกนางคิดว่าเป็นศัตรู จึงฟันกระบี่ใส่ แต่กลับถูกหุ่นเงายกนิ้วเดียวหยุดกระบี่ไว้จนสั่นสะเทือนกลับมาทำให้แขนนางชา
เพียงการปะทะครั้งเดียว นางก็รับรู้ถึงช่องว่างระหว่างพลังของทั้งสอง ราวกับฟ้าดินที่ไม่มีวันเชื่อมถึงกัน
โดยเฉพาะวินาทีต่อมา เมื่อนางเห็นหุ่นเงาโบกมือครั้งเดียว งูทรายหน้าคนทั้งหกตัวที่โอบล้อมอยู่เหนือหัวถูกทำลายจนกลายเป็นม่านโลหิตในพริบตา
หัวใจของเย่ชิงเฉิงเย็นเยียบราวตกลงไปในเหวลึก!</br >
ความแข็งแกร่งเช่นนี้ทำให้เธอหวาดกลัวจนมือเท้าเย็นเยียบ ร่างกายทั้งสี่ส่วนไม่ตอบสนองต่อคำสั่งใด ๆ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าหากมัวชะงักเช่นนี้ต่อไป ชีวิตของเธอก็คงต้องสูญเสียไปเปล่า ๆ แต่ใบหน้ายังคงแข็งค้าง ราวกับร่างกายนี้ไม่ใช่ของตัวเอง ความกดดันมหาศาลเช่นนี้ แม้แต่ในยามที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งระดับมนุษย์เซียนแห่งสำนักกระบี่สวรรค์ ใบเช่นนี้ก็ไม่เคยรู้สึกถึงแรงกดดันที่น่าหวาดหวั่นถึงเพียงนี้มาก่อน
ชายในชุดเกราะสีเงินผู้นี้เป็นใครกันแน่? เหตุใดเขาจึงแอบซ่อนอยู่ในเงาของเธอ? หรือว่าเขาจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับมนุษย์เซียนขั้นสูงสุด? หรืออาจจะเป็นผู้ที่อยู่ในขั้นกึ่งจักรพรรดิ?
คำถามมากมายผุดขึ้นในใจของเย่ชิงเฉิง แต่ไม่มีคำตอบใด ๆ ให้เธอเลย ในขณะเดียวกันเสียงผิดปกติก็ดังมาจากใต้ดินอีกครั้ง!
ร่างของเธอถูกพลังปราณที่ทรงพลังของชายลึกลับห่อหุ้มไว้ก่อนที่เขาจะฟาดฝ่ามือเบา ๆ ผลักเธอออกไปไกลนับสิบเมตร เพื่อให้เธอไปรวมตัวกับกลุ่มคนอื่น ๆ
เสียงระเบิดดังสนั่นกึกก้องขึ้นทันที งูทรายหน้าคนตัวใหญ่พุ่งทะลุดินขึ้นมา ดันร่างชายในชุดเกราะเงินขึ้นสู่ฟากฟ้า แต่เขากลับเพียงยกเท้าขึ้นอย่างง่ายดาย ก่อนจะเหยียบลงมาเต็มแรง!
เสียงระเบิดดังสนั่น!
ต่อหน้าต่อตาทุกคน งูทรายหน้าคนที่มีร่างกายใหญ่โตกลับบวมพองขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นผิวหนังของมันก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยแรงกดดันมหาศาล เลือดพุ่งทะลักกลายเป็นสายฝนโลหิตที่โปรยปรายลงมาจนเปลี่ยนทะเลทรายสีทองให้กลายเป็นสีแดงฉาน
เพียงชั่วพริบตา ร่างอันใหญ่โตยาวนับร้อยเมตรของมันก็แหลกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!
“แค่...หนึ่งเท้า? ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
“งูทรายหน้าคนตัวนั้น ถ้าข้าไม่ดูผิด มันอยู่ในระดับหมื่นปีเช่นเดียวกันใช่ไหม?”
“เจ้าไม่ได้ดูผิดเลย หากนับระดับพลังแล้ว มันอาจจะแข็งแกร่งกว่าตัวก่อน ๆ ด้วยซ้ำ”
“ชายผู้นั้นเป็นใครกันแน่?”
“ข้าคิดว่าคงเกี่ยวข้องกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหยวน เจ้าไม่เห็นหรือว่าเขาเพิ่งช่วยชีวิตเย่ชิงเฉิงไว้หรือ?”
“เป็นเช่นนั้นแน่นอน!”
เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่ทุกคนมองมาอย่างอยากรู้คำตอบ เย่ชิงเฉิงก็ขมวดคิ้วแน่น หากเป็นไปได้เธอก็อยากรู้เช่นกันว่าชายผู้นี้เป็นใคร แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจคือ เขาไม่ใช่ศัตรู เพราะหากไม่มีพลังปราณที่ปกป้องเธอไว้ในครานั้น เธอคงลงเอยไม่ต่างจากงูทรายหน้าคนที่กลายเป็นหมอกโลหิตไปแล้ว
แค่คิดถึงภาพนั้น ร่างของเธอก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“พวกเจ้าไม่ต้องสนว่าเขาเป็นใคร ขอแค่รู้ว่าเขาคือผู้มีพระคุณของพวกเราก็เพียงพอแล้ว”
“พูดได้ไม่ผิดเลย...”
เสียงกึกก้องดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิมจนพื้นดินแทบจะแตกออก!
ยังไม่ทันได้พูดจบ สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาที่บดบังฟ้าได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน!
ด้วยระยะที่ใกล้ขนาดนี้ แม้แต่แหงนหน้าขึ้นจนสุดก็ยังไม่อาจเห็นมันได้ครบทั้งร่าง ทัศนวิสัยโดยรอบลดลงจนแทบมองไม่เห็นอะไร บรรยากาศหนักอึ้ง ความรู้สึกถึงความตายแผ่ซ่านไปทั่ว!
