แม้ว่าท่านเทพจะกล่าวว่ามี "วัตถุศักดิ์สิทธิ์" อยู่อีก แต่เขาไม่เชื่อว่าวัตถุศักดิ์สิทธิ์นี้จะได้มาโดยง่าย แน่นอนท่านเทพต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการสร้างขึ้นอย่างแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่จะมีอยู่มากมาย

“ท่านเทพคงพูดเพื่อปลอบพวกเรา ไม่ให้พวกเรารู้สึกผิด!” ปุโรหิตเฒ่าคิดด้วยความรู้สึกผิดในใจ

“แล้วจะทำอย่างไรดี?”

ปุโรหิตชิงและเหล่าหยาเองก็รำลึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ผู้ติดตามของเทพปีศาจได้ทำลายบางสิ่งจริง ๆ สิ่งนั้นน่าจะเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์แน่นอน

เมื่อชาวเผ่าที่ฟังพวกเขาพูดเริ่มเข้าใจ สีหน้าของพวกเขาก็แสดงความกังวลออกมา

ปุโรหิตเฒ่าถอนหายใจอย่างหมดหวัง เขาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง

“ท่านเทพกลับมาแล้ว!”

มีชาวเผ่าคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความตื่นเต้น

ปุโรหิตเฒ่าและคนอื่น ๆ สะดุ้งรีบลุกขึ้นมองไปยังทิศทางที่คนคนนั้นชี้ไป

บนท้องฟ้า มีแสงสีขาวเส้นหนึ่งกำลังพุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน แสงนั้นก็มาปรากฏตรงที่อยู่ของพวกเขา สิ่งนั้นไม่ใช่ใครอื่น—แต่เป็นเทพแห่งแสง!

ซูหยุนก้มมองชาวเผ่าเพียงแวบเดียวก่อนจะหายวับไป เขากลับเข้าสู่พื้นที่ศิลาศักดิ์สิทธิ์ทันที

เมื่อกลับมายังสถานที่คุ้นเคย เขาใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง “ดูเหมือนคราวนี้ต้องยืมร่างของปุโรหิตเฒ่าอีกครั้ง”

ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เขาย้ายจิตของเขาผ่านสายศรัทธาของปุโรหิตเฒ่า

เพียงชั่วพริบตา ส่วนหนึ่งของจิตสำนึกของซูหยุนก็ย้ายเข้าสู่ร่างของปุโรหิตเฒ่า

เมื่อจิตสำนึกของเขาเข้าครอบงำ ร่างของปุโรหิตเฒ่าก็ไม่ทันได้ตอบสนองและตกอยู่ในความมืดมิดอีกครั้ง

ซูหยุนลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับแผ่ออร่าความยิ่งใหญ่จนมิอาจละเลยได้

ชิงและเหล่าหยาจ้องมองอย่างตะลึง พวกเขารู้สึกราวกับว่าปุโรหิตเฒ่ากลายเป็นคนละคนในทันที ออร่าที่แผ่ออกมานั้นเปี่ยมไปด้วยความสูงส่งและความเย็นชาเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้ทั้ง 2 เกิดความหวั่นเกรงในใจ

ซูหยุนไม่สนใจทั้ง 2 คน เขาหันไปเรียกชาวเผ่าคนหนึ่งเข้ามา

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ท่านปุโรหิต ท่านมีสิ่งใดต้องการให้ข้าทำงั้นหรือ?” ชายหนุ่มพูดพลางเกาศีรษะด้วยท่าทางซื่อ ๆ

“เจ้าชื่ออะไร?” ซูหยุนมองชายหนุ่มที่มีคิ้วหนาดวงตาโตและถาม

“ท่านปุโรหิต ข้ามีนามว่า 'ต้าสือ'”ต้าสือตอบกลับด้วยความซื่อ

ซูหยุนพยักหน้ารับเบา ๆ “ไปเก็บฟางแห้ง และ...”

เขากล่าวคำสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ระหว่างนั้นเขาอธิบายสิ่งที่ต้องการให้ต้าสือไปหาให้ฟังอย่างชัดเจน

ต้าสือพยายามจดจำ แม้จะมีของไม่มาก แต่เขาก็จำไว้ในใจและรีบตรงไปในป่าเพื่อหาสิ่งของทันที

พวกเขามองดูแผ่นหลังของต้าสือที่ค่อย ๆ หายไปในป่า ชิงและเหล่าหยาต่างก็เต็มไปด้วยความสงสัย พวกเขาไม่รู้ว่าปุโรหิตเฒ่ากำลังจะทำอะไรอีก

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าเกี่ยวกับเนื้อย่าง ทั้งสองคนก็อดไม่ได้ที่จะคาดหวัง

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ซูหยุนก็รอจนกระทั่งต้าสือนำสิ่งของกลับมา

“ท่านปุโรหิต เท่านี้นี้เพียงพอหรือไม่?”

ชายหนุ่มที่มีผิวแทนเพราะแสงแดดยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขา เผยรอยยิ้มซื่อ ๆ ออกมา

ซูหยุนสำรวจสิ่งของที่ต้าสือนำมา

ไม้แข็งยาวที่แม้จะบิดงอเล็กน้อย แต่ยังพอใช้ได้

ไม้ท่อนใหญ่แห้งที่เหมาะสม

หญ้าแห้งและใบไม้ที่แห้งสนิท...

“ดีมาก”

ซูหยุนมองต้าสือด้วยความชื่นชม ของพวกนี้ตรงกับที่เขาต้องการอย่างสมบูรณ์

เมื่อได้ยินคำชม ต้าสือก็หัวเราะ แฮ่แฮ่ ออกมาอย่างมีความสุข พร้อมกับเผลอเกาศีรษะตัวเองโดยไม่รู้ตัว

"วางของพวกนี้ลงบนพื้น แล้วทำตามที่ข้าบอก"

ซูหยุนสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ต้าสือรีบทำตามทันที เขานั่งลงกับพื้นแล้วจัดของทีละชิ้นตามลำดับ

เมื่อเห็นสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ ชาวเผ่าหลายร้อยคนที่อยู่นอกถ้ำต่างก็เต็มไปด้วยความสงสัย พวกเขาจ้องมองอย่างไม่ละสายตา

"เซาะหลุมเล็ก ๆ บนไม้ท่อนนี้" ซูหยุนชี้ไปที่ไม้ท่อนหนึ่ง

ต้าสือพยักหน้าและเริ่มลงมือทำ เขาไปยืมมีดหินจากคนอื่นมา ใช้แรงอยู่นานกว่าจะเซาะหลุมเล็ก ๆ ได้สำเร็จ

"ใส่หญ้าแห้งและใบไม้แห้งลงไปในหลุมนั้น"

ต้าสือทำตามคำสั่งทันที

ซูหยุนชี้ไปที่ไม้แท่งเล็ก ๆ "หยิบไม้แท่งนี้ขึ้นมา แล้วหมุนไปมาในหลุมบนไม้ท่อนนี้"

คำสั่งนี้ค่อนข้างซับซ้อนสำหรับต้าสือ เขาต้องให้อธิบายหลายรอบกว่าจะเข้าใจ

ต้าสือนั่งลงบนพื้น ประสานมือทั้งสองข้างเข้าหากัน และเริ่มหมุนไม้แท่งไปมาด้วยความพยายาม

ชาวเผ่าเยี่ยมมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น คนที่มุงดูก็เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ

เวลาผ่านไปสิบกว่านาที

ซูหยุนมองดูวัสดุที่เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย รอยขมวดคิ้วปรากฏขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดแนะนำ "เร่งความเร็วขึ้นอีกหน่อย"

ต้าสือไม่สนใจเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าและมือที่อ่อนล้า เขาตอบรับด้วยเสียงหนักแน่นก่อนจะกัดฟันเร่งความเร็ว

ผ่านไปอีกไม่กี่นาที

หลุมไม้เล็ก ๆ เริ่มมีควันลอยออกมาบาง ๆ ซึ่งทำให้ผู้ชมรอบ ๆ เบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น

"ควัน?"

"อ่า มีควันออกมาแล้ว!"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

เสียงอุทานของชิงและคนอื่น ๆ ดังขึ้น

ต้าสือเองก็ตกใจกับควันที่ลอยออกมาจากหลุมไม้จนเผลอหยุดมือไปชั่วครู่

ซูหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตำหนิด้วยน้ำเสียงเข้ม "อย่าหยุด? ทำต่อไปสิ!"

ต้าสือที่ได้ยินเสียงดุดันกว่าปกติของปุโรหิตก็กลับมามีสติอีกครั้ง เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อหมุนไม้ต่อไป

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป ผู้ชมรอบ ๆ ค่อย ๆ กลั้นหายใจอย่างลุ้นระทึกและจ้องมองไปที่ไม้ท่อนนั้นอย่างตั้งใจ

เมื่อควันเริ่มหนาขึ้นเรื่อย ๆ ความตกใจในใจของทุกคนก็เพิ่มมากขึ้น

"อ่า นี่มัน..." ต้าสือร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

ชาวเผ่าที่ชมอยู่รอบ ๆ ต่างก็ตกใจกันถ้วนหน้า

ประกายไฟเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนกองหญ้าแห้งในหลุมไม้!

ซูหยุนสั่งต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ "ย่อตัวลงไป ระวังหน่อย แล้วค่อย ๆ เป่าประกายไฟนี้เบา ๆ"

ต้าสือได้ยินดังนั้นก็รีบย่อตัวลง แล้วใช้ปากเป่าเบา ๆ ที่กองหญ้า

เมื่อเห็นต้าสือทำตามอย่างถูกต้อง ซูหยุนพยักหน้าด้วยความพอใจ

ต้าสือเป่าหญ้าอยู่สักพัก กองหญ้าก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ไฟเปลวเล็ก ๆ ลุกพรึบขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน

"ไฟ!" ต้าสือร้องอุทานด้วยความตกใจจนตัวลุกขึ้นยืน

คราวนี้ผู้ชมรอบ ๆ ถึงกับยืนอึ้งตาค้างกันไปหมด "ไฟ?"

"นี่มันเป็นไปได้ยังไง?"

"ไฟไม่ใช่ว่าต้องใช้ของวิเศษถึงจะสร้างได้หรือ?"

ทุกคนมองดูภาพตรงหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อ

เสียงอุทานดังขึ้นไม่ขาดสาย "นี่มันทำได้ยังไง?"

"โอ้ นี่คือปาฏิหาริย์จากเทพ!"

ชิงและเหล่าหยาก็ยืนอ้าปากค้างอย่างเหลือเชื่อเมื่อเห็นไฟลุกไหม้ขึ้นตรงหน้า

ซูหยุนยิ้มบาง ๆ ด้วยความพอใจ และกล่าวชมต้าสือว่า "ทำได้ดีมาก"

ต้าสือที่ยังยืนอึ้งอยู่ได้สติกลับมาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาหันไปมองซูหยุนด้วยความเคารพศรัทธา

แม้ว่าเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะคำสอนของท่านปุโรหิต จึงเกิดความเลื่อมใสในตัวซูหยุนอย่างล้นเหลือ

คนอื่น ๆ ที่ได้สติต่างก็แสดงความตกตะลึงต่อปุโรหิตผู้สร้างสิ่งนี้ขึ้นมา

หลังจากความตกใจผ่านไป ชิงและเหล่าหยาก็เริ่มมีคำถามผุดขึ้นในใจ

เหล่าหยาถามด้วยความสงสัยว่า "ท่านปุโรหิต ท่านไม่ใช่กำลังกังวลเรื่องของวิเศษอยู่เมื่อครู่หรือ? แล้วนี่ทำไมถึง…"

ทำไมถึงหันมาแสดงปาฏิหาริย์เช่นนี้ได้ในทันที?

ทั้งสองคนต่างรู้สึกประหลาดใจและสงสัย

ซูหยุนไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาสองคนจะรู้เรื่องที่ปุโรหิตเฒ่าเคยพูดไว้ เขาแสดงท่าทีแปลกใจเล็กน้อย

(จบตอนที่ 40 )

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด