บทที่ 30 เข้าร่วมทีมของพวกเรา!

จริงๆ แล้ว ดูเหมือนแมวจริงๆ

และซูยี่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ดังนั้น อาจเป็นไปได้ว่าหลิงเยว่ได้รับพลังของแมวกลายพันธุ์

เสียงฝีเท้าของเธอก็เบาเป็นพิเศษ แทบจะไม่ได้ยินเสียงเลย

ไม่ใช่เพราะเธอตั้งใจควบคุม แต่ดูเหมือนจะเป็นสัญชาตญาณ

ดังนั้น ซูยี่อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าตัวเองเจอสัตว์กลายพันธุ์แล้วกินลูกแก้วในสมองของมัน จะได้พลังแบบนี้ด้วยหรือเปล่า?

แน่นอน ห่างออกไปสามระเบียง มีคนหลายคนโผล่ออกมา พวกเขายกมือขึ้นทั้งหมด

"พวกแกเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในฐานของพวกเรา เป็นคนที่เพิ่งเข้ามาหรือ พวกเราเป็นทีมหาเสบียง" ชายวัยกลางคนคนหนึ่งหนวดเคราไม่เรียบร้อย เขายกมือทั้งสองข้างพลางตะโกนถาม

ซูยี่กดหน้าไม้ของหลิงเยว่ลง แล้วตะโกนว่า "พวกเราฆ่าพวกหัวหน้าจวงไปแล้ว ตอนนี้ฐานนี้พวกเราเป็นคนตัดสินใจ อยากเจอครอบครัว ก็ขนของมาที่นี่"

คนพวกนั้นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ไม่คิดว่าเด็กหนุ่มสองคนจะเก่งกาจขนาดนี้ ถึงกับฆ่าพวกสวะอย่างหัวหน้าจวงได้

ต้องรู้ว่า หัวหน้าจวงไม่เพียงมีปืนยิงตะปู ยังมีปืนล่าสัตว์และปืนพกตำรวจด้วย

พวกเขา ถึงกับฆ่าหัวหน้าจวงได้?

เสียงปืนเมื่อวานนี้ เป็นเสียงจากการต่อสู้กับหัวหน้าจวงหรือ?

11 คน ถูกแค่สองคนนี้ฆ่าหรือ?

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ซูยี่เดาว่า คนพวกนี้คงไม่มีปืนแน่ๆ ไม่ว่าจะปืนแบบไหน อย่างมากก็มีแค่มีด

ไม่นาน พวกเขาก็ขนกระสอบ 5 ใบมาตรงหน้าซูยี่กับหลิงเยว่

ซูยี่แก้กระสอบดูนิดหนึ่ง ล้วนแต่เป็นอาหาร มีทั้งข้าว แป้ง และขนมขบเคี้ยวต่างๆ

ชายวัยกลางคนมือเท้าเอว ทำท่าประจบ พูดว่า "พี่ใหญ่ นี่เป็นอาหารที่พวกเราหามาได้สองวัน แถวนี้พวกเราหมดแล้ว ถ้าจะหาอีกก็ต้องไปไกลกว่านี้ ก่อนหน้านี้หัวหน้าจวงสัญญากับพวกเราว่า พอหาของพวกนี้มาได้ ก็จะปล่อยครอบครัวของพวกเรา"

ซูยี่หัวเราะเยาะ พูดว่า "เรื่องที่เขาพูด มันเกี่ยวอะไรกับฉัน ยังไง อยากลงไปคุยกับหัวหน้าจวงคนนั้นหรือ งั้นฉันก็ช่วยให้ได้สมใจ"

พูดพลางหยิบปืนพกออกมา ดึงลูกเลื่อน

"เข้าใจผิดครับ พี่ใหญ่ นี่เป็นความเข้าใจผิด ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น" ชายวัยกลางคนรีบคุกเข่าทันที

"ฮึๆ ใช่หรือเปล่า ใจเธอรู้ดี พอเถอะ ลุกขึ้นเถอะ พวกเราทำงานไม่เหมือนพวกสวะแบบนั้นหรอก" พูดจบ ซูยี่ก็หันหลังเดินจากไปเลย แม้แต่อาหารพวกนั้นก็ไม่ได้บอกว่าควรจัดการยังไง

หลิงเยว่ตามซูยี่ไป รู้สึกว่าที่ซูยี่บอกว่าไม่ถนัดเรื่องพวกนี้คงแค่พูดปลอบเธอ

ที่จริงทำได้ดีมาก สร้างความเกรงขามได้เลย แถมยังทำให้คนอื่นคาดเดาความคิดของซูยี่ไม่ได้

แบบนี้ พวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรตามใจชอบ

ปืนที่ไม่มีกระสุนกระบอกเดียว ก็ทำได้ขนาดนี้

คนแบบนี้ จะไม่รู้วิธีควบคุมคนพวกนี้ ไม่รู้วิธีจัดการลูกน้องได้ยังไง?

ขี้เกียจ เขาต้องขี้เกียจจัดการแน่ๆ

ทิ้งให้ 5 คนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ซูยี่กับหลิงเยว่ก็ลงบันไดไปเลย

"พี่เมิ่ง ตอนนี้ทำยังไงดี?" คนอายุราวๆ สามสิบมองชายวัยกลางคน ตัดสินใจไม่ถูกชั่วขณะ

"จะทำยังไงได้ หรือพวกนายจะไม่สนใจครอบครัวตัวเองแล้ว ไปกันเถอะ ขนของลงไป ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ไม่ขาดคนมาหาอาหารหรอก ผู้ติดเชื้อข้างนอกที่จริงไม่น่ากลัวเท่าไหร่ จัดการง่ายกว่า" พูดจบ เมิ่งฉี่มู่ก็มัดปากกระสอบ แล้วแบกขึ้นบ่า

คนอื่นๆ พยักหน้าเงียบๆ ต่างเห็นด้วยกับคำพูดของเมิ่งฉี่มู่

ผู้ติดเชื้อดูน่ากลัว แต่จัดการไม่ยาก

แค่กล้าและรอบคอบ ทุกคนร่วมมือกันดี ใช้ภูมิประเทศให้เป็นประโยชน์ก็จัดการได้เสมอ

แต่มนุษย์นี่สิ พูดไม่ถูกเลย

"พ่อ พ่อ"

เมิ่งฉี่มู่เพิ่งลงมาถึงชั้นล่าง ก็ได้ยินเสียงเรียก

"เสวีย" เมิ่งฉี่มู่โยนกระสอบลงพื้น ตะโกนอย่างตื่นเต้น

จากนั้น เมิ่งเสวียก็วิ่งลงมาจากชั้นบน

พอถึงชั้นล่าง ก็กระโจนเข้าอ้อมอกของเมิ่งฉี่มู่ ดีใจจนบอกไม่ถูก

เมิ่งฉี่มู่กอดลูกสาวแน่น เงยหน้ามองขึ้นไป

ซูยี่ยืนอยู่ที่ชั้นสอง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ดูเหมือนไม่สนใจที่ลูกสาวของตนวิ่งลงไปชั้นล่าง

"น้องชาย" โม่เสี่ยวหงตะโกน รีบวิ่งลงบันไดไป

"พี่สาว"

"ลุง"

"พี่ฮุย"

หลายคนต่างตะโกนพลางวิ่งลงไปชั้นล่าง ไปพบกับครอบครัวของตน

คนที่เหลือเดินมาที่ขอบระเบียงเงียบๆ มองดู 10 คนที่กอดกันอยู่ข้างล่าง

อิจฉา!

ยุคหลังวันสิ้นโลก ยังมีครอบครัวของตัวเอง ช่างเป็นเรื่องที่มีความสุขเหลือเกิน

ครอบครัวของพวกเขาไม่เหลือแล้ว บางคนถูกผู้ติดเชื้อกัดตาย บางคนกลายเป็นผู้ติดเชื้อเอง บางคนก็ถูกมนุษย์ด้วยกันฆ่าตาย

สรุปคือ พวกเขาต่างก็เหลือตัวคนเดียว

พวกผู้หญิงเห็นภาพนี้ ต่างก็ร้องไห้กันหมด

ซูยี่ก็รู้สึกสะเทือนใจ นึกถึงพ่อแม่ของตัวเองในอีกโลกหนึ่ง และนึกถึงพ่อแม่ในโลกนี้ด้วย แล้วสูบบุหรี่อย่างแรง

หลิงเยว่เห็นสายตาของซูยี่ จึงหยิบโทรโข่งขึ้นมา

โทรโข่งนี้หลิงซวงเจอในห้องเก็บอาหาร เมื่อวานซืนเธอได้ยินหัวหน้าจวงใช้โทรโข่งบังคับให้ผู้หญิงคนหนึ่งส่งเสียงครางบนเตียง ช่างวิปริตเหลือเกิน

ดังนั้น เธอจึงเอาโทรโข่งออกมา

"มีเรื่องจะพูดกับทุกคนหน่อย"

"พวกเราเตรียมจะไปที่หลบภัยของทางการ ใครอยากไปด้วยก็เข้าร่วมทีมของพวกเราได้"

"ทีมของพวกเราไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์และคนขี้ขลาด เข้าร่วมทีมของพวกเราต้องสู้กับผู้ติดเชื้อแน่นอน ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ใครไม่อยากเข้าร่วม พวกเราก็ไม่บังคับ อาหารส่วนใหญ่ที่นี่ก็ให้พวกคุณได้"

"คนที่เข้าร่วมทีมของพวกเรา พวกเราจะปฏิบัติอย่างเท่าเทียม จะไม่ปล่อยให้พวกคุณหิวโหยอย่างแน่นอน และจะไม่ใช้พวกคุณเป็นเหยื่อ ก็แค่นี้แหละ พวกคุณลองคิดดู พรุ่งนี้เช้าให้คำตอบพวกเรา"

พูดจบ หลิงเยว่ก็เก็บโทรโข่ง

"หัวหน้า ผมเข้าร่วม ผมเข้าร่วม" หว่านหรานรีบออกมาแสดงท่าทีทันที

ถ้าคิดนาน ก็จะเสียโอกาสเป็นสมุนคนแรก

ดังนั้นเขาจึงรีบออกมา เขารู้ว่าซูยี่ไม่ใช่คนประเภทเดียวกับหัวหน้าจวง

ตามซูยี่ อย่างน้อยก็ไม่ต้องหิว

หิวมาหลายวันแล้ว หว่านหรานรู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว

อีกสามคนก็แสดงท่าทีตาม ต่างตั้งใจจะตามซูยี่

แค่สองคนสามารถฆ่า 11 คนได้ พละกำลังขนาดนี้ต้องแข็งแกร่งแค่ไหน?

ไม่ฝากตัวกับผู้แข็งแกร่งแบบนี้ จะอยู่ที่นี่รอตาย?

ที่นี่มีอาหารมากก็จริง แต่จะกินได้นานแค่ไหน สักวันก็ต้องหมด

พอหมดแล้วจะทำไง ไม่ต้องออกไปหาอาหารอีกหรือ?

ถ้าไปที่หลบภัยของทางการ ก็ต้องมั่นคงกว่าอยู่ที่นี่แน่ๆ ใช่ไหม?

ผู้ติดเชื้อข้างนอกมีมากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ต่อไป บางทีวันไหนอาจจะทะลวงสิ่งกีดขวางข้างนอกพวกนั้นเข้ามาได้ สุดท้ายก็ถูกผู้ติดเชื้อฉีกร่างอยู่ดี ไม่ใช่หรือ?

(จบบท)