บทที่ 97 ห้อง 1 แข็งแกร่งมาก ห้อง 2 ก็คงจะไม่ต่างกัน
บทที่ 97 ห้อง 1 แข็งแกร่งมาก ห้อง 2 ก็คงจะไม่ต่างกัน
“ห้อง 1/6 ถูกกำจัดและได้รับ 100 คะแนน!!”
“ห้อง 1/8 ถูกกำจัดและได้รับ 10 คะแนน!!”
“ห้อง 1/10 ถูกกำจัดและได้รับ 300 คะแนน!!”
........
เวลาผ่านไปทีละนาที
เสียงผู้หญิงที่เย็นชากำลังรายงานข้อมูลการประเมิน
ดูเหมือนว่าจะไม่มีข่าวดีเลย
ทุกข้อมูลต่างก็ทำให้นักเรียนรู้สึกหนักใจ
ในช่วงเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
มีเกือบแปดชั้นเรียนที่ถูกกำจัดและถอนตัวจากการประเมินล่าสัตว์ในถ้ำอสูรนี้
พวกเขาถูกกำจัดด้วยวิธีต่างๆ
มีทั้งการล่า การทำให้สับสน การลอบสังหาร การถูกจองจำ...
นักเรียนยังเห็นทีมประเมินบางส่วนบนหน้าจอ
เพราะการช่วยเหลือของครูไม่ทันเวลา
ทำให้นักเรียนบางคนที่เข้าร่วมการประเมินได้รับบาดเจ็บสาหัส
นักเรียนหลายคนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ...
ภาพของเลือด การบาดเจ็บสาหัส และความตายกระตุ้นประสาทของนักเรียนทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์
แม้แต่นักเรียนขี้ขลาดบางคนก็เริ่มสะอื้นไห้
ภาพที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือสิ่งที่พวกเขาจะต้องเผชิญหลังจากสำเร็จการศึกษา
ในขณะนี้ ดอกไม้ในหอคอยงาช้างกำลังสัมผัสถึงพายุจากโลกภายนอก
ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำหรืออาจารย์ที่นั่งอยู่บนม้านั่ง
หลังจากที่ได้เห็นภาพนี้
ทุกคนต่างก็มีสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีใครสะทกสะท้าน
เพราะนี่คือความหมายของการประเมินถ้ำอสูร...
เด็กสมัยใหม่เหล่านี้จะต้องเผชิญหน้ากับความน่าสะพรึงกลัวระหว่างความเป็นและความตาย
เราถึงจะสามารถฝึกฝนจิตใจที่กล้าหาญได้
พวกเขาถึงจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งอารยธรรมมนุษย์
พวกเขาถึงจะมีคุณสมบัติที่จะได้รับการสนับสนุนและฝึกฝนจากมนุษย์ที่ไม่มีพลังวิเศษหรือพรสวรรค์ในการฝึกฝน และสามารถทำงานให้ลุล่วงได้
การได้เห็นความจริงเหล่านี้เป็นเรื่องดีสำหรับนักเรียนอย่างพวกเขา
“ยินดีด้วยกับห้อง 1/1 ที่สังหารสัตว์ประหลาดระดับทองสี่ตัวและได้รับ 4,000 คะแนน!!!”
“ยินดีด้วยกับห้อง 1/1 ที่สังหารสัตว์ประหลาดระดับเงินสิบสองตัวและได้รับ 1,200 คะแนน!!!”
“ยินดีด้วยกับห้อง 1/1 ที่สังหารสัตว์ประหลาดระดับทองแดงสามสิบหกตัวและได้รับ 360 คะแนน!!!”
.........
ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงที่เย็นชาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ข้อมูลชุดนี้ทำให้นักเรียนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึง
ทุกคนต่างก็มองไปที่ภาพของห้อง 1/1 บนหน้าจอ
ห้อง 1/1
คือห้องเรียนของหลี่เสวียจง ผู้มีฉายาว่าปรมาจารย์
ตอนนี้ ทีมประเมินของห้อง 1/1
กำลังยืนอยู่บนทุ่งหญ้า
บนพื้นหญ้า
ยังคงมีเปลวไฟลุกโชน
มองเห็นไก่ไม่กี่ตัวที่กำลังจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านในเปลวไฟ...
ไก่เหล่านี้มีขนาดใหญ่มาก สูงเทียบเท่าได้กับคน
“ไม่ได้แล้ว! นี่มันรังของไก่เงาดำ??”
“ไก่เงาดำ?? สัตว์ประหลาดระดับ B?? ได้ยินมาว่าพวกมันแข็งแกร่งมาก!!”
“ตอนที่ครูอธิบาย เขาบอกว่าถ้าหากเจอพวกมัน ก็ให้รีบหนี...”
“ฉันไม่คิดเลยว่าห้อง 1/1 จะมาจบที่นี่...”
“ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะกำจัดไก่เงาดำได้!!!”
“สุดยอด...”
จางเต๋อหัว ผู้มีพลังวิเศษเปลวไฟระดับ A ที่เป็นผู้นำห้อง 1/1 มองไก่เงาดำที่ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน
“หัวหน้าห้อง เรียบร้อยแล้ว” ซูจ้วง ผู้ใช้พลังระดับ A ที่อยู่ด้านหลังเขาแบกกระสอบที่เต็มไปด้วยไก่เงาดำ
เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ครั้งนี้เราได้ของเยอะเลย พวกเราได้มาเต็มกระสอบเลย!!” สุ่ยหลิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ก็พูดด้วยรอยยิ้ม
จางเต๋อหัวมองพวกเขาทั้งสองคน จากนั้นเขาก็พูดด้วยความสับสน “หวังผิงล่ะ???”
ซูจ้วงที่อยู่ข้างๆ ชี้ไปในทิศทางของเล้าไก่
“หวังผิงบอกว่าเขาอยากจะเก็บกวาดน่ะ...”
“มันจบแล้วไม่ใช่เหรอ? เขาคิดจะทำอะไพรอีก?” จางเต๋อหัวถามด้วยความสับสนอีกครั้ง
ซูจ้วงมองจางเต๋อหัวอย่างเขินอาย “หวังผิงกำลังเขย่าไข่ดำพวกนั้นอยู่น่ะ...”
จางเต๋อหัวได้ยินแบบนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
เขาพูดขึ้น “สมแล้วที่เป็นพรรคดาบชิงซาน เจ้าพวกนั้นขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม...”
.........
บนเวทีที่สอง
หลี่เสวียจงยืดตัวขึ้นและเงยหน้าขึ้น
ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังพ่ายแพ้
นักเรียนที่เขาสอนกลับทำได้ดี
ไม่เพียงเท่านั้น
พวกเขายังต่อสู้โดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ
นี่คือสิ่งที่น่าภาคภูมิใจอย่างแท้จริง
ปรมาจารย์ที่รู้จักหลี่เสวียจงต่างก็พูดขึ้น
“อาจารย์หลี่ ฝีมือของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย!”
“สุดยอดมาก อาจารย์หลี่ ดูเหมือนว่าคุณกำลังจะสร้างปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำอีกหลายคน!!”
“ในเมื่ออาจารย์หลี่ลงมือเอง ก็คงจะไม่มีใครเทียบได้!!!”
“อาจารย์หลี่ พรรคดาบชิงซานเป็นหนี้บุญคุณท่านแล้ว!!”
.......
เสียงตะโกนของปรมาจารย์ทำให้หลี่เสวียจงดูสดใส
แต่เขาก็ยังคงตอบกลับอย่างสุภาพ
แต่ฮั่วเหวินที่นั่งข้างๆ หลี่เสวียจงกลับรู้สึกงุนงง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? นี่คือชั้นเรียนของหลี่เสวียจงเหรอ?
แล้วหวงตงตงล่ะ???
ฮั่วเหวินรู้สึกไม่ดี...
หลี่เสวียจงที่เห็นฮั่วเหวินเงียบ เขาก็ถามอย่างระมัดระวัง
“อาจารย์ฮั่ว ศิษย์ของคุณไม่ใช่จางเต๋อหัวสินะครับ?”
ฮั่วเหวินได้ยินหลี่เสวียจงถาม เขาก็อ้ำอึ้ง
ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจผิด
แล้วฉันควรทำยังไงดี? ของขวัญก็มอบให้เขาไปแล้ว...
หรือว่าไอ้เด็กนั่นไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนของหลี่เสวียจง???
ตอนนี้ฮั่วเหวินไม่กล้าขอของขวัญคืน เขาได้แต่ยิ้มแห้งๆ
จากนั้นเขาก็ถามด้วยเสียงเบา
“อาจารย์หลี่ ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจผิด ศิษย์ของผมชื่อหวงตงตง เคยได้ยินชื่อนี้มั้ยครับ?”
หลี่เสวียจงได้ยินชื่อหวงตงตง
ดวงตาของเขาเบิกกว้าง “แน่ใจเหรอครับ ว่าศิษย์ของคุณชื่อหวงตงตง?”
ฮั่วเหวินพยักหน้า “ถูกต้องแล้วล่ะ และศิษย์ของฉันก็บอกไว้ด้วยว่าเขาอยู่ในชั้นเรียนที่ดี”
หลี่เสวียจงได้ยินคำพูดของฮั่วเหวิน
เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
จากนั้นเขาชี้ไปที่ด้านบนของหน้าจอ
“อาจารย์ฮั่ว ลองดูสิว่านักเรียนจากห้อง 1/2 คนนั้นใช่ศิษย์สุดที่รักของคุณรึเปล่า?”
หลี่เสวียจงจำได้ว่ามีนักเรียนชื่อหวงตงตงอยู่ในห้อง 1/2
ฮั่วเหวินมองตามที่หลี่เสวียจงชี้
เขาเห็นเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
ทำไมเขาถึงได้หัวโล้น?
แต่เมื่อมองดูให้ดี
นี่มันศิษย์สุดที่รักของฉันนี่...
เขาพูดเสียงดัง “ใช่ นั่นแหละศิษย์ของฉัน!!”
ฮั่วเหวินยิ้ม
เขารู้สึกเหมือนกับตอนที่แนะนำลูกชายให้ญาติๆ รู้จักในช่วงตรุษจีน
ในเมื่อห้อง 1/1 แข็งแกร่งขนาดนี้
ฉันคิดว่าระดับของห้อง 1/2 ก็คงจะไม่ต่างกัน!!!
ศิษย์สุดที่รักของฉันต้องทำให้ฉันดูดี!!!
“อาจารย์หลี่ ห้อง 1/2 ก็คงจะไม่เลว!!” ฮั่วเหวินยังคงพึงพอใจ
หลี่เสวียจงมองฮั่วเหวิน
สีหน้าของเขาซับซ้อน เขาพูดไม่ออก...