บทที่ 159 แผ่นดินเปล่าเปลี่ยวริมภูผาและสายน้ำ ยี่สิบสามปีแห่งการถูกทอดทิ้ง!
ณ คุกใต้ดินแห่งหนึ่งในเมืองพยัคฆ์เศียร ชูหยุนเซิงเดินเข้าไปในคุกใต้ดินด้วยใบหน้าบึ้งตึง ทันทีที่เข้าใกล้ประตูใหญ่ของคุกที่ทั้งมืดและชื้นแฉะ กลิ่นเหม็นรุนแรงของความเน่าเปื่อย เหงื่อไคล และสิ่งปฏิกูลก็โชยมาปะทะจมูก กลิ่นเหล่านี้ผสมปนเปกันจนแทบทำให้เขาเป็นลม มันช่างเหม็นเหลือทน! แต่สิ่งที่ทำให้ชูหยุนเซ...
