บทที่ 11 แสร้งทำเป็นใครก็ทำได้!

ซูยี่ถูกพาไปที่มุมหนึ่งในชมรมการ์ตูน สถานที่นี่ค่อนข้างสะอาด แม้จะมีพื้นที่ไม่มากนัก

หลังจากเข้ามาแล้ว หวังฟางก็มองซูยี่ด้วยสายตาดูแคลน

"ซูยี่ เคยนอนกับผู้หญิงมั้ย?"

อาหารทั้งหมดเป็นของที่ซูยี่กับหลิงเยว่นำมา เขาไม่โง่พอที่จะใช้อาหารมาล่อใจซูยี่

ไม่ว่ายุคสมัยไหน อำนาจ ความงาม ทรัพย์สิน และชื่อเสียง ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้ชายส่วนใหญ่ไขว่คว้า

ตอนนี้หวังฟางไม่มีอะไรจะให้ แต่ผู้หญิงนั้นมีได้

อย่างไรก็ตาม เขากักตัวผู้หญิงกว่ายี่สิบคนไว้ที่ชมรมฟันดาบชั้น 7 หยิบสักคนมาล่อใจซูยี่ก็ไม่ถือว่าเสียหายอะไร

ถึงอย่างไร เขาก็เล่นมาหมดแล้ว

ในสายตาของหวังฟาง พวกผู้หญิงพวกนั้นเหมาะแค่ใช้ระบายอารมณ์ เล่นไปสักพักก็เบื่อ เอามาใช้ดึงคนมาเป็นลูกน้องนั่นแหละเหมาะสมที่สุด

อีกอย่าง ยกให้ไปแล้ว อีกฝ่ายก็ต้องเลี้ยงดูเอง

ถ้าซูยี่มีความสามารถจริง สามารถเก็บทรัพยากรกลับมาได้ เขาก็ไม่ขัดข้องที่จะให้ซูยี่อยู่ต่อ ทำงานให้เขา

"ไม่... ไม่เคยครับ" ซูยี่กลืนน้ำลาย ทำท่าเหมือนคนหิวกระหาย

การแสดง ใครๆ ก็ทำได้ พวกดาราหน้าใหม่ยังตัดต่อภาพได้เลย ตัวเขาหล่อขนาดนี้ การแสดงต้องไม่มีพลาด

"พรุ่งนี้ดูผลงานก่อน กลับมาฉันจะจัดผู้หญิงให้ จะนอนยังไงก็ได้ตามใจ"

พูดจบ หวังฟางก็ตบไหล่ซูยี่ สายตาดูลามกมากขึ้น

"พี่หวังวางใจได้ พรุ่งนี้ผมจะเก็บของกลับมาให้เยอะๆ" ซูยี่รับปากพลางตบอก ทำท่าใจร้อนรนเร่า

"แกต้องทำได้แน่ ดูก็รู้ว่ากล้าหาญและละเอียดรอบคอบ ข้างนอกเต็มไปด้วยพวกติดเชื้อ แกยังกล้าพาหลิงเยว่หนีมาที่โรงยิม การเก็บทรัพยากรคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับแก" หวังฟางยิ้มอย่างมีความสุข แน่นอนว่านี่เป็นแค่การแสดงออกภายนอก

การจะให้เขาไว้ใจซูยี่จริงๆ นั้น ยากจริงๆ

เพราะการออกไปข้างนอกนั้นอันตรายมาก คนตายได้

บางคนเพราะกลัวการออกไปข้างนอก กลัวถูกพวกติดเชื้อกัดตาย เลยผูกคอตาย

ตอนนี้ หวังฟางยากที่จะเชื่อว่าจะมีคนเต็มใจออกไปเก็บอาหารข้างนอก

นอกจากว่า จะได้ผลประโยชน์มหาศาล

"งั้นแกพักผ่อนที่นี่ก่อน บะหมี่สองถ้วยนี่เป็นอาหารวันนี้ของแก พรุ่งนี้เช้า ฉันจะจัดคนไปเก็บทรัพยากรกับแก"

ตอนมา หวังฟางเอาบะหมี่มาสองถ้วย อยากลองดูปฏิกิริยาของซูยี่

"พี่หวัง บะหมี่ถ้วยเล็กแบบนี้ กินไม่อิ่มนะครับ" ซูยี่แสดงท่าทีไม่พอใจทันที

หวังฟางยังคงยิ้ม กดความโกรธในใจไว้ พูดเสียงนุ่มว่า "นี่แค่มื้อเที่ยง น่าจะอิ่มนะ ไม่ต้องห่วง เย็นยังมีอีกสองถ้วย เดี๋ยวให้คนเอามาให้ ฉันหวังฟางใจกว้างกับพวกเดียวกันเสมอ ไม่เคยให้ใครเสียเปรียบ ที่ฉันได้เป็นหัวหน้าชมรมยิงธนูก็เพราะจุดนี้ ทุกคนถึงได้โหวตให้ฉัน"

ซูยี่พยักหน้าพอใจ พูดว่า "งั้นก็พอครับ สองถ้วยพอกินหนึ่งมื้อ ตอนนี้สถานการณ์ก็แค่นี้ ผมเข้าใจ"

หวังฟางตบไหล่ซูยี่อย่างพอใจ พูดว่า "มีเหตุผล ตรงไปตรงมาดี เอาละ พักผ่อนเยอะๆ เก็บแรง พรุ่งนี้เราออกไปเก็บทรัพยากรกัน ถ้ามีทรัพยากรเยอะ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องกินไม่อิ่มแล้ว"

หลังจากหวังฟางออกไป สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นมืดหม่น

หลังจากออกไปแล้ว เขาก็ให้คนเอาบะหมี่ไปให้ซูยี่ พร้อมกับให้คนคอยจับตาดู กันไม่ให้ซูยี่เดินไปไหนมาไหน

ซูยี่ดูเวลา ตอนนี้เพิ่ง 11:32 อีกสักพักก็จะถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว

ไม่มีไฟฟ้า ก็ไม่มีวิธีต้มน้ำมาชงบะหมี่ ได้แต่กินแห้งๆ

ที่นี่มีหน้าต่าง ซูยี่จึงมองเห็นสถานการณ์ข้างนอกได้

นอกสนามกีฬามีผู้ติดเชื้อกว่าสามสิบคน พวกมันดูเหมือนไม่ได้กลิ่นเลือด จึงเดินวนเวียนอยู่ที่ลานกว้าง

โดยรวมแล้ว ผู้ติดเชื้อแถวนี้ค่อนข้างน้อย

ซูยี่คิดจะไปอีกทิศทางหนึ่ง ไปดูแม่น้ำที่อยู่หลังสนามกีฬา

เขาอยากปีนกำแพงออกจากโรงเรียน แล้วหนีไปตามแม่น้ำ

ทรัพยากรในโรงเรียนมีจำกัด ในเมืองมีทรัพยากรมากกว่า

ตอนนี้ประชากรลดลงอย่างรวดเร็ว ทรัพยากรในร้านค้าและซูเปอร์มาร์เก็ตในเมืองมีเยอะมาก แค่มีความกล้าพอ ก็จะได้ทรัพยากรมากมาย

ไม่มีทรัพยากรเพียงพอ ก็ไม่มีทางอยู่รอดได้

ผู้รอดชีวิตในโรงเรียนถ้าไม่รีบออกไป สักวันก็ต้องอดตาย

บางคนอาจจะประทังชีวิตด้วยการกินเนื้อได้สักพัก แต่นั่นง่ายที่จะก่อให้เกิดการแย่งชิง ทำให้มองคนรอบข้างเป็นอาหาร และทำให้คนเสียสติได้ง่าย

ซูยี่แน่นอนว่าไม่อาจยอมรับการกินเนื้อมนุษย์ได้ ดังนั้นเขาจึงคิดไว้แล้ว พรุ่งนี้เช้าหลังจากเช็คอินเสร็จ จะฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่ทันสังเกตหนีออกจากที่นี่

อยู่กับกลุ่มปีศาจพวกนี้ ซูยี่นอนไม่หลับกินไม่ลง

กินบะหมี่ถ้วยเล็กสองถ้วยหมดแล้ว ซูยี่ก็นอนลงพักผ่อนเลย

นอนไม่หลับแน่นอน แต่ซูยี่ก็นอนนิ่งๆ อยู่ที่มุมห้อง

ที่นี่ไม่ง่ายที่จะโดนลูกธนูลับยิงใส่ ถ้าใครจะโจมตีเขา ก็จะสังเกตเห็นได้ง่าย

ซูยี่ไม่ไว้ใจหวังฟางเลยสักนิด จึงต้องระวังหวังฟางและคนอื่นๆ

แต่ที่หงุดหงิดที่สุดคือเรื่องของหลิงเยว่

เธออยากอยู่กับซูยี่ แต่หวังฟางไม่ยอม

เขารู้ว่าหลิงเยว่ไม่กล้าเอาเรื่อง เลยถือโอกาสทดสอบความอดทนของหลิงเยว่

หลิงเยว่ไม่กล้าเอาเรื่องจริงๆ เพราะผู้ชายที่นี่ล้วนอยู่ใต้อำนาจหวังฟาง เธอไม่มีทางดึงคนมาเป็นพวกได้ในเวลาสั้นๆ แบบนี้

นอกจากนี้ เธอยังพบว่าสายตาของพวกผู้ชายที่มองเธอนั้นตรงเกินไป เต็มไปด้วยความก้าวร้าวรุนแรง

ถ้าไม่มีหวังฟาง พวกผู้ชายเหล่านั้นอาจจะลวนลามเธอแล้ว

เธอตระหนักอย่างลึกซึ้งว่า ผู้หญิงในวันสิ้นโลกนั้นช่างอันตรายเหลือเกิน

ไม่เพียงต้องระวังพวกผู้ติดเชื้อที่จะกัด ยังต้องระวังพวกผู้ชายที่ไม่ปิดบังความต้องการของตัวเองด้วย

ระหว่างนั้น เธอถือโอกาสตอนไปเข้าห้องน้ำไปหาซูยี่

เมื่อเห็นว่าซูยี่ปลอดภัยดี หลิงเยว่ถึงได้โล่งใจ

จริงๆ แล้ว หลิงเยว่สงสัยว่าพวกของหวังฟางเหมือนกับพวกผู้หญิงในหอพักนั่น คงเริ่มกินเนื้อเพื่อนมนุษย์แล้ว

ในโรงยิมไม่มีอาหารพอให้คนยี่สิบกว่าคนอยู่รอดมาได้ 8 วัน นอกจากกินเนื้อมนุษย์ เธอก็นึกไม่ออกว่าหวังฟางและพวกมันอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร

พวกหวังฟางดูไม่เหมือนคนที่อดอาหารมาหลายวัน ไม่มีใครสักคนที่ดูผอมโซเพราะความหิว

ในสายตาของหลิงเยว่ ที่นี่คือถ้ำปีศาจ

น่าเสียดายที่เธอกับซูยี่ไม่สามารถพูดคุยกันได้

ทุกครั้งที่พวกเขาคุยกัน จะต้องมีคนอื่นอยู่ด้วยเสมอ

ดังนั้นหลิงเยว่จึงคิดไว้แล้ว พรุ่งนี้พอฟ้าสางจะแอบหนีไป

ถ้าซูยี่เข้าใจกัน ก็น่าจะหนีออกจากที่นี่เหมือนกัน

เธอวางแผนไว้แล้ว หลังจากหนีออกจากโรงยิมจะล่องแม่น้ำที่อยู่ด้านหลังเข้าเมือง แล้วไปหาป้าและพ่อของเธอ

เธอคิดว่าป้าและพ่อแม่ของเธอน่าจะอยู่ที่เดียวกัน กลับไปอยู่กับพวกเขาจะปลอดภัยกว่า

คนอื่นนอกจากซูยี่ล้วนน่ากลัวเกินไป ทุกคนคือปีศาจที่ซ่อนอยู่

ทุกชั่วโมงสำหรับหลิงเยว่เป็นความทรมาน

ดังนั้น หลังจากกินข้าวเย็นแล้วหลิงเยว่ก็บอกว่าง่วง อยากไปนอน

ช่วงหัวค่ำหลิงเยว่นอนหลับจริงๆ แต่หลังเที่ยงคืนเธอก็ตื่นขึ้นมา

เพราะมีแสงจันทร์ จึงมองเห็นได้ชัดเจน ยังพอเคลื่อนไหวได้สะดวก

(จบบท)